محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831120016
زندگی با اچ آی وی مثبت چگونه میگذرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:پایتخت: قرارمان رأس ساعت دو بعدازظهر بود. از خیابان پارک محله تهرانسر می شود آدرس باشگاه مثبت را گرفت. از داخل پارک کوچک لاله، ساختمان کوچک و سفید باشگاه مثبت مؤسسه سیمای سبز رهایی پیداست.به گزارش پایتخت دو مرد جلوی در ایستاده اند و به سرعت به یکی از اتاق ها راهنمایی ام می کنند؛ اتاقی کوچک که در آن زنی با روپوش سفید به همراه بهاره چیت ساز که فعال اجتماعی است و مرد و زنی جوان که به نظر می رسد از کارمندان مؤسسه هستند با لبخندهایی ساده و مهربان نشسته اند. فرصت نمی شود با همه دست بدهم. چیت ساز می گوید این آقا و خانمی که می بینید عضو باشگاه مثبت ما هستند و اچ آی وی مثبت دارند. در تمام مدت حضورم در باشگاه به صورت زن جوان فکر می کنم که مبادا دست ندادنم را به پای این بگذارد که از قبل می دانسته ام اچ آی وی مثبت دارد. چای را که تعارف می کنند با ولع می نوشم. با خودم می گویم شاید اگر مثل همیشه چای را نخورده باقی بگذارم فکر بد کنند، فکر اینکه کسی که با یک اچ آی وی مثبت دست نمی دهد طبعا در جایی که او رفت و آمد دارد هم لب به چای نمی زند. اسم مرد جوان «امین» است؛ خوش قد و بالا و ٣١ ساله با پوستی تیره و نگاهی جدی و البته بی اطمینان. اسمش را هم مستعار انتخاب کرده و با اکراه اجازه می دهد ضبط روشن شود. امین می گوید که دلش نمی خواهد زندگی آرامش به خاطر هیجانات و پرکردن صفحه یک روزنامه دستخوش اتفاقات عجیب و غریب شود. امین و «مریم»، حالا جزء باشگاه مثبت ها هستند و از دردسرهای معمولی زندگی شان می گویند چون صداقت دارند. مریم می گوید که برای رفتن به دندانپزشکی مشکلات زیادی دارد. می گوید اگر بگوید که مثبت است، احتمال کمی دارد که پزشکی حاضر بشود او را معاینه کند. ندا بدیعی، مشاور باشگاه اما تأکید می کند اصلا لزومی ندارد که آنها اعلام کنند که مثبت هستند چون پزشکان موظف هستند همه را به چشم مثبت نگاه کنند و بعد از معاینه هر مریض وسایلشان را ضد عفونی کنند. بدیعی به من می گوید: «شما اگر مثلا کم خونی داشته باشی، هر جایی بری که لازم نباشه، اعلام می کنی می گی سلام من کم خونم؟» مریم می گوید: «من وجدانم قبول نمی کنه، دوست دارم آخرین نفر برم. آخه تقصیر ما که نیست. بی گناه این طوری شدیم.» بدیعی اما مصر است و باز می گوید: «اصلا وجدان درد نگیر. الان پزشکان وظیفه دارن همه رو به چشم مثبت نگاه کنن. اگر کوتاهی کنه اون پزشک باید عذاب وجدان بگیره نه شما. شما مثل من، فرقی نداری. اگه منم برم دندونپزشکی موظفه تصور کنه من مثبتم. پس اصلا ناراحت نباش و نیازی نیست بگی. من به تو قول میدم...». امین تندوتند چیزهایی را روی کاغذ می نویسد. با احتیاط از او می پرسم چه شد که ایدز گرفت و او بدون اینکه سرش را بلند کند می گوید: «اول اینکه ما عقیده داریم اصلا مهم نیست از چه راهی گرفتیم. بیشتر مهمه کاری کنیم که جلوی افزایش آمار مبتلایان به این بیماری گرفته بشه. اما برای شما باید تعریف کنم. من چهار سال مواد مصرف می کردم و اون زمان مثل حالا نبود و مراکز دی آی سی وجود نداشت که سرنگ رایگان در اختیار معتادان قرار بده. اون زمان ما می رفتیم داروخونه و به ما می گفتن سرنگ نداریم. در صورتی که داشتن و به ما نمی دادن. مجبور بودیم بریم جاهایی که پاتوق معتاد است و سرنگ ها رو جمع کنیم یا طرف بعد از اینکه تزریق می کرد سرنگش رو می گرفتیم و با آب داغ به قول خودمون تمیزش می کردیم. اما من وقتی متولد شدم اچ آی وی مثبت نبودم. توی جامعه بیماری رو گرفتم. یکی از افراد فامیل ما هپاتیت C داشت. از عمل جراحی هم این بیماری رو گرفته بود. یعنی مهم نیست از چه راهی. باید با این بیماری به گونه ای برخورد بشه که تر و خشک با هم نسوزن. یکی مثل مریم که از شوهرش گرفته، تقصیرش چیه؟ مهم اینه که بتونن به ما کمک کنن و تبعیض بین ما قائل نشن. الان سه ساله روز جهانی ایدز رو توی تقویم نداریم. چرا؟ چطور می شه که مسئولان این مسئله رو کتمان می کنن؟ این خودش یک انگ و تبعیضه دیگه. وقتی مسئولان نسبت به اچ آی وی تبعیض قائل میشن خب از دیگران چه انتظاری میشه داشت؟ من روی خودم کار کردم و سعی می کنم به جامعه خسارت نزنم. کسایی هستن که وقتی مسئولان چنین رفتاری باهاشون دارن تصمیم می گیرن به جامعه خسارت بزنن و اتفاقا خسارت هم می زنن. ویروسش رو انتقال میدن. چون شرایط روحیشون به هم می ریزه». امین تعریف می کند که بعد از چهار سال تصمیم می گیرد اعتیادش را ترک کند. ترک می کند و می رود سراغ ورزش. پینگ پنگ بازی می کند و زندگی اش را سر و سامان می دهد. نامزد می کند و بعد هم سربازی می رود. در دوران سربازی از دوستانش می شنود که بچه هایی که معتاد بودند آزمایش داده اند و هپاتیت C داشته اند. امین هم از روی احتیاط که مبادا هپاتیت گرفته باشد آزمایش می دهد و می بیند هم هپاتیت C دارد و هم اچ آی وی مثبت است. «من سرباز بودم. چند تا از دوستام آزمایش داده بودن و فهمیده بودن هپاتیت C دارن و به منم پیشنهاد دادن چون یک دوره ای معتاد بودم بِرَم آزمایش بدم. من قبل از اینکه بفهمم اچ آی وی مثبت هستم ترک کردم. وقتی هم آزمایش دادم برخوردی با من شد که خوف برم داشت.». امین می گوید آن روزها در پادگان آزمایش داده و وقتی فهمیده اند او مثبت است، در اتاق جلسه گرفته اند و امین می شنیده که افسوس می خوردند امین دو سه سال دیگر بیشتر زنده نیست. امین حرف ها را می شنیده و می ترسیده. بعد هم می گوید چند نفر از سربازان وقتی می فهمند او بیمار است می ترسند و از او فاصله می گیرند و تصمیم می گیرند آزمایش بدهند. آنجا به او می گویند می تواند برای معافی اقدام کند و امین از همانجا تصمیم می گیرد که مسیر زندگی اش را کنترل کند. امین می گوید: «من این شانس رو داشتم که خونوادم در پذیرش بیماریم مشکلی نداشتن. اونا توی بیمارستان امام خمینی مشاوره شدن و تونستن با بیماری من کنار بیان اما خیلی از بچه ها هستن که خونواده هاشون اونا رو نپذیرفتن. اونا فرزنداشون رو طرد می کنن. خونواده یکی از بچه ها، زیرزمین رو واسه پسرشون درست کردن و حتی زمان غذا خوردن و ظرفاشون رو هم جدا کردن. حالا من نزدیک ٩ ساله پاکم و مثل بقیه مردم زندگی می کنم. زندگیم خوبه. توی مرکز مشاوره به من گفتن تو می تونی عمر طبیعی داشته باشی و دارو بخوری». امین می گوید اوایل داروهایش رایگان بود. آن موقع ها هنوز دارو نمی خورده و فقط یک آزمایش وایرلود و سی دیفور می داده: «آزمایش وایرلود خیلی گرونه. آزمایشا قبلا توی بیمارستان امام خمینی رایگان انجام میشه اما حالا برای آزمایش ما رو جای دیگه ای می فرستن. حتی اتاق خون گیری نداریم چون کسی که حاضر بشه از بچه های اچ آی وی خون بگیره هم نداریم. الان پنج هزار عضو بیمارستان امام خمینی آزمایش هاشون رو بیرون انجام میدن.» امین حالا مجبور است دارو مصرف کند؛ داروهایی که قدرت بدنی اش را می گیرد و نمی تواند مانند گذشته فعالیت کند. امین مجبور است هر روز افاویرنز و لامیوودین مصرف کند؛ داورهایی که باعث سرگیجه های مداومش می شود. او می گوید: «هر شب بعد از خوردن داروها سرگیجه می گیرم و نمیتونم بیدار بمونم. این سرگیجه تا ظهر روز بعد همراهمه. برای همین مجبورم بعدازظهرها به مغازم برم و همین راندمان کاریم رو پایین آورده و باعث شده درآمدم کم بشه. خواستم از حقوق پدر مرحومم که توی کارخانه بافندگی پارچه کار می کرد، استفاده کنم و حقوق ازکارافتادگی بگیرم اما به من گفتن تو از کارافتاده نیستی، در حالی که دوستام که پدراشون بازنشسته نیروهای مسلح بودن تونستن حقوق پدراشون رو دوباره متصل کنن و از اون خرج زندگی بدن. من زن و بچه دارم. نمی دونم چرا کسی که اچ آی وی داره رو ازکارافتاده حساب نمی کنن. کاش می شد این حقوق رو به من منتقل کنن. پدرم این همه سال کار کرده که بچه هاش توی آینده آرامش داشته باشن». امین زن و بچه دارد. مگر می شود؟ مگر می شود کسی که ایدز دارد با زنی سالم ازدواج کند و بچه ای سالم هم داشته باشد؟ او با خنده می گوید: «وقتی فهمیدم اچ آی وی دارم به برادرم گفتم زنگ بزن به نامزدم همه چیزو بگو تا بره دنبال زندگیش بره اما نامزدم قبول نکرد. درباره بیماری من آگاهی پیدا کرد و فهمید سال ها می تونه بدون اینکه بیمار بشه کنار من زندگی کنه. ما با هم ازدواج کردیم. پنج ساله ازدواج کردیم و دخترمون بهار حالا پنج ماهه ست». خانم بدیعی می گوید مردی که اچ آی وی مثبت دارد می تواند از طریق شست وشوی اسپرم هایش کودکی سالم داشته باشد اما هزینه شست وشوی اسپرم بسیار بالاست و امین این پول را نداشت. او و همسرش تصمیم می گیرند زیر نظر پزشک از راه طبیعی باردار شوند و همسرش هر روز داروی پیشگیری از ایدز را مصرف کند و خوشبختانه حالا پنج ماه است فرزندشان به دنیا آمده و نامش بهار است؛ دختری سالم که ثمره زندگی آرام امین و همسرش است. امین اما قوی است. این را می شود از چشم هایش فهمید. او مشاوره می گیرد و متوجه می شود با کنترل بیماری می تواند مثل یک آدم عادی به زندگی اش ادامه دهد. حالا نوبت مریم است؛ زنی ٣٤ ساله که از همسرش بیماری را گرفته. مریم می گوید: «حامله بودم و ماه های آخر بود که حالم بد شد. وقتی رفتم بیمارستان متوجهشدم اچ آی وی مثبت دارم و از همسرم که اعتیاد داشت گرفتم. جالب اینجاست که خونوادش و خودش می دونستن که بیماره اما به من چیزی نگفته بودن. خدا رحم کرد که ماه هشتم بارداری فهمیدم که بیمارم و تونستم بچه مو نجات بدم. پسرم عباس سالمه و همسرم پنج ساله فوت کرده. بچه رو امانت پیش یکی از مراکز بهزیستی گذاشتم تا بتونم شرایط زندگیمو سر و سامون بدم و بعد عباس رو پیش خودم بیارم». مریم می گوید مدت ها در یک تولیدی کار می کرده و حسب اتفاق مدیر تولیدی متوجه بیماری اش می شود و او را اخراج می کند. مریم سه ماه است که کرایه خانه نداده و هر روز امیدوارانه نیازمندی های همشهری را بالا و پایین می کند اما به نتیجه نمی رسد. اشک هایش سرازیر می شود و می گوید: «من گناهی نداشتم. شوهرم رو هم وقتی مرد بخشیدم اما زندگیم نمی چرخه. میخوام بچمو پیش خودم بیارم. هیچ کس رو ندارم. خونوادم برعکس خونواده امین من رو قبول نکردن و فقط مادرم سالی یه بار میاد جلوی در و منو می بینه. هیچ کس رو ندارم. من اینجا سعی کردم با بچه ها خودمو تطبیق بدم و کمی شرایطم رو عوض کنم. بیماریمو پذیرفتم و می دونم قسمتم این بوده و شاید خدا منو امتحان میکنه». مریم می گوید خانواده شوهرش می دانسته اند که او مثبت است و به او نگفته اند و همین او را می سوزاند. به امین می گویم می خواهم یک سؤال تلخ از تو بپرسم. می دانی چقدر دیگر زنده می مانی؟ امین بدون اینکه صورتش و نگاهش عوض شود می گوید: «اصلا برام مهم نیس. برام مهمه که بعد از مرگم زن و بچم راحت زندگی کنن.» ماجراهای زیادی را از زبان مسئولان باشگاه می شنوم. آنها می گویند سعی می کنند اقدامات اولیه پزشکی را در همین باشگاه سبز سلامت بگیرند. برایم از روزهای سختی می گویند که زنان باردار اچ آی وی مثبت در بیمارستان ها سپری می کنند و هیچ پزشکی حاضر نیست آنها را درمان کند. از زندگی های پرغصه شان و نیازهای شدید مالی بیماران اچ آی وی حرف می زنند. حالا یخ هر دویشان باز شده است. موقع خداحافظی با خوشحالی دستانم را سمت مریم دراز می کنم و دستش را توی دستم می فشارم. بعد امین موبایلش را درمی آورد و عکس دخترش را نشانم می دهد. صورت گرد و خندان بهار پنج ماهه آخرین تصویری است که از باشگاه مثبت در ذهنم ثبت می شود. منبع: شرق
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایتخت]
[مشاهده در: www.paytakhtpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها