محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829147312
خانواده ای در سایه ایدز
واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: قرارمان رأس ساعت دو بعدازظهر بود. از خیابان پارک محله تهرانسر می شود آدرس باشگاه مثبت را گرفت. از داخل پارک کوچک لاله ساختمان کوچک و سفید باشگاه مثبت مؤسسه سیمای سبز رهایی پیداست.دو مرد جلوی در ایستاده اند و به سرعت به یکی از اتاق ها راهنمایی ام می کنند. اتاقی کوچک که در آن زنی با روپوش سفید به همراه بهاره چیت ساز که فعال اجتماعی است و مرد و زنی جوان که به نظر می رسد از کارمندان مؤسسه هستند با لبخندهایی ساده و مهربان نشسته اند. فرصت نمی شود با همه دست بدهم. چیت ساز می گوید این آقا و خانمی که می بینید عضو باشگاه مثبت ما هستند و اچ آی وی مثبت دارند... در تمام مدت حضورم در باشگاه به صورت زن جوان فکر می کنم که مبادا دست ندادنم را به پای این بگذارد که از قبل می دانسته ام اچ آی وی مثبت دارد.چایی را که تعارف می کنند با ولع می نوشم، با خودم می گویم شاید اگر مثل همیشه چای را نخورده باقی بگذارم فکر بد کنند، فکر اینکه کسی که با یک اچ آی وی مثبت دست نمی دهد طبعا در جایی که او رفت وآمد دارد هم لب به چای نمی زند... اسم مرد جوان امین است. خوش قدوبالا و ٣١ساله با پوستی تیره و نگاهی جدی و البته بی اطمینان. اسمش را هم مستعار انتخاب کرده و با اکراه اجازه می دهد ضبط روشن شود. امین می گوید که دلش نمی خواهد زندگی آرامش به خاطر هیجانات و پرکردن صفحه یک روزنامه دستخوش اتفاقات عجیب وغریب شود. امین و مریم، حالا جزء باشگاه مثبت ها هستند و از دردسرهای معمولی زندگی شان می گویند چون صداقت دارند. مریم می گوید که برای رفتن به دندانپزشکی مشکلات زیادی دارد... می گوید اگر بگوید که مثبت است احتمال کمی دارد که پزشکی حاضر بشود او را معاینه کند. ندا بدیعی، مشاور باشگاه اما تأکید می کند اصلا لزومی ندارد که آنها اعلام کنند که مثبت هستند، چون پزشکان موظف هستند همه را به چشم مثبت نگاه کنند و بعد از معاینه هر مریض وسایلشان را ضد عفونی کنند. بدیعی به من می گوید: «شما اگر مثلا کم خونی داشته باشی، هرجایی بری که لازم نباشه، اعلام می کنی می گی سلام من کم خونم؟» مریم می گوید: «من وجدانم قبول نمی کنه، دوست دارم آخرین نفر برم. آخه تقصیر ما که نیست... بی گناه این طوری شدیم...» بدیعی اما مصر است و باز می گوید: «اصلا وجدان درد نگیر، الان پزشکان وظیفه دارند همه را به چشم مثبت نگاه کنند. اگر کوتاهی کند آن پزشک باید عذاب وجدان بگیرد نه شما. شما مثل من، فرقی نداری. اگر من هم بروم دندانپزشکی او موظف است تصور کند من مثبتم. پس اصلا ناراحت نباش و نیازی نیست بگویی. من به تو قول می دهم...». امین تندوتند چیزهایی را روی کاغذ می نویسد. با احتیاط از او می پرسم چه شد که ایدز گرفت و او بدون اینکه سرش را بلند کند می گوید: «اول اینکه ما عقیده داریم اصلا مهم نیست از چه راهی گرفتیم بیشتر مهم است کاری کنیم که جلوی افزایش آمار مبتلایان به این بیماری گرفته شود. اما برای شما باید تعریف کنم... من چهار سال مواد مصرف می کردم و آن زمان مثل حالا نبود و مراکز دی آی سی وجود نداشت که سرنگ رایگان در اختیار معتادان قرار بدهد، آن زمان ما می رفتیم داروخانه و به ما می گفتند سرنگ نداریم. درصورتی که داشتند و به ما نمی دادند. مجبور بودیم برویم جاهایی که پاتوق معتاد هاست و سرنگ ها را جمع کنیم یا طرف بعد از اینکه تزریق می کرد سرنگش را می گرفتیم و با آب داغ به قول خودمان تمیزش می کردیم. اما من وقتی متولد شدم که اچ آی وی مثبت نبودم، در جامعه بیماری را گرفتم. یکی از افراد فامیل ما هپاتیت C داشت. از عمل جراحی هم این بیماری را گرفته بود. یعنی مهم نیست از چه راهی. باید با این بیماری به گونه ای برخورد شود که تر و خشک نسوزد. یکی مثل مریم که از شوهرش گرفته، تقصیرش چیست؟ مهم این است بتوانند به ما کمک کنند و تبعیض بین ما قائل نشوند. الان سه سال است روز جهانی ایدز را در تقویم نداریم. چرا؟ چطور می شود که مسئولان این مسئله را کتمان می کنند؟ این خودش یک انگ و تبعیض است دیگر. وقتی مسئولان نسبت به اچ آی وی تبعیض قائل می شوند خب از دیگران چه انتظاری می توان داشت؟ من روی خودم کار کردم و سعی می کنم به جامعه خسارت نزنم، کسانی هستند که وقتی مسئولان چنین رفتاری با او دارند تصمیم می گیرد به جامعه خسارت بزند و اتفاقا خسارت هم می زند. ویروسش را انتقال می دهد. چون شرایط روحی اش به هم می ریزد». امین تعریف می کند که بعد از چهار سال تصمیم می گیرد اعتیادش را ترک کند. ترک می کند و می رود سراغ ورزش، پینگ پنگ بازی می کرده و زندگی اش را سروسامان می دهد. نامزد می کند و بعد هم سربازی می رود. در دوران سربازی از دوستانش می شنود که بچه هایی که معتاد بودند آزمایش داده اند و هپاتیت C داشتند. امین هم از روی احتیاط که مبادا هپاتیت گرفته باشد آزمایش می دهد و می بینید هم هپاتیت C دارد و هم اچ آی وی مثبت است. «من سرباز بودم و چون اعتیاد داشتم و دیدم چند تا از دوستانم آزمایش داده بودند و فهمیده بودند هپاتیت C دارند و به من هم پیشنهاد دادند چون یک دوره ای معتاد بودم بِرَم آزمایش بدم. من قبل از اینکه بفهمم اچ آی وی مثبت هستم ترک کردم. وقتی هم آزمایش دادم برخوردی با من شد که خوف برم داشت...». امین می گوید آن روزها در پادگان آزمایش داده؛ وقتی فهمیده اند او مثبت است، توی اتاق جلسه گرفته اند و امین می شنیده که افسوس می خوردند امین دو، سه سال دیگر بیشتر زنده نیست. امین حرف ها را می شنیده و می ترسیده. بعد هم می گوید چند نفر از سربازان وقتی می فهمند او بیمار است می ترسند و از او فاصله می گیرند و تصمیم می گیرند آزمایش بدهند... آنجا به او می گویند می تواند برای معافی اقدام کند و امین از همانجا تصمیم می گیرد که مسیر زندگی اش را کنترل کند». امین می گوید: «من این شانس را داشتم که خانواده ام در پذیرش بیماری ام مشکلی نداشتند. آنها در بیمارستان امام خمینی مشاوره شدند و توانستند با بیماری من کنار بیایند، اما خیلی از بچه ها هستند که خانواده هایشان آنها را نپذیرفته اند. آنها فرزندانشان را طرد می کنند. خانواده یکی از بچه ها، زیرزمین را برای پسرشان درست کردند و حتی زمان غذا خوردن و ظرف هایش را هم جدا کردند. حالا من نزدیک ٩ سال است پاکم و مثل بقیه مردم زندگی می کنم. زندگی ام خوب است... در مرکز مشاوره به من گفتند تو می توانی عمر طبیعی داشته باشی و دارو بخوری». امین می گوید اوایل داروهایش رایگان بود. آن موقع ها هنوز دارو نمی خورده و فقط یک آزمایش وایرلود و سی دیفور می داده، آزمایش وایرلود خیلی گران است. آزمایش ها قبلا در بیمارستان امام خمینی رایگان انجام می شد، اما حالا برای آزمایش ما را جای دیگری می فرستند. حتی اتاق خون گیری نداریم چون کسی که حاضر بشود از بچه های اچ آی وی خون بگیرد هم نداریم. الان پنج هزار عضو بیمارستان امام خمینی آزمایش های شان را بیرون انجام می دهند. امین حالا مجبور است دارو مصرف کند، داروهایی که قدرت بدنی اش را می گیرد و نمی تواند مانند گذشته فعالیت کند. امین مجبور است هر روز افاویرنز، لامیوودین مصرف کند، داورهایی که باعث سرگیجه های مداومش می شود. او می گوید: «هر شب بعد از خوردن داروها سرگیجه می گیرم و نمی توانم بیدار بمانم و این سرگیجه تا ظهر روز بعد همراهم می ماند. برای همین مجبورم بعدازظهرها به مغازه ام بروم و همین راندمان کاری ام را پایین آورده و درآمدم کم شده است. خواستم از حقوق پدر مرحومم که در کارخانه بافندگی پارچه کار می کرد، استفاده کنم و حقوق ازکارافتادگی بگیرم، اما به من گفتند تو ازکارافتاده نیستی...، درحالی که دوستانم که پدرانشان بازنشسته نیروهای مسلح بودند توانسته اند حقوق پدرانشان را دوباره متصل کنند و از آن خرج زندگی بدهند، من زن و بچه دارم... نمی دانم چرا کسی را که اچ آی وی دارد، ازکارافتاده حساب نمی کنند. کاش می شد این حقوق را به من منتقل کنند. پدرم این همه سال کار کرده که بچه هایش در آینده آرامش داشته باشند». امین زن و بچه دارد... مگر می شود؟ مگر می شود کسی که ایدز دارد با زنی سالم ازدواج کند و بچه ای سالم هم داشته باشد؟ او با خنده می گوید: «وقتی فهمیدم اچ آی وی دارم به برادرم گفتم زنگ بزند به نامزدم همه چیز را بگوید تا او دنبال زندگی اش برود...، اما نامزدم قبول نکرد. درباره بیماری من آگاهی پیدا کرد و فهمید سال ها می تواند بدون اینکه بیمار شود کنار من زندگی کند. ما با هم ازدواج کردیم. پنج سال است ازدواج کرده ایم و دخترمان بهار حالا پنج ماهه است». خانم بدیعی می گوید مردی که اچ آی وی مثبت دارد می تواند از طریق شست وشوی اسپرم هایش کودکی سالم داشته باشد، اما هزینه شست وشوی اسپرم بسیار بالاست و امین این پول را نداشت. او و همسرش تصمیم می گیرند زیر نظر پزشک از راه طبیعی باردار شوند و همسرش هر روز داروی پیشگیری از ایدز را مصرف کند و خوشبختانه حالا پنج ماه است فرزندشان به دنیا آمده و نامش بهار است. دختری سالم که ثمره زندگی آرام امین و همسرش است. امین اما قوی است، این را می شود از چشم هایش فهمید. او مشاوره می گیرد و متوجه می شود با کنترل بیماری می تواندمثل یک آدم عادی به زندگی اش ادامه دهد. حالا نوبت مریم است؛ زنی ٣٤ساله که همسرش بیماری را گرفته. مریم می گوید: «حامله بودم و ماه های آخر که حالم بد شد. وقتی رفتم بیمارستان متوجه شدم اچ آی وی مثبت دارم و از همسرم که اعتیاد داشت بیماری گرفته ام. جالب اینجاست که خانواده اش و خودش می دانستند که بیمار است، اما به من چیزی نگفته بودند. خدا رحم کرد که ماه هشتم بارداری فهمیدم که بیمارم و توانستم کودکم را نجات بدهم. پسرم عباس اما سالم است و همسرم پنج سال است فوت کرده. بچه را امانت نزد یکی از مراکز بهزیستی گذاشته ام تا بتوانم شرایط زندگی ام را سروسامان دهم و بعد عباس را پیش خودم بیاورم». مریم می گوید مدت ها در یک تولیدی کار می کرده و برحسب اتفاق مدیر تولیدی متوجه بیماری اش می شود و او را اخراج می کند. مریم سه ماه است که کرایه خانه نداده و هر روز امیدوارانه نیازمندی های همشهری را بالا و پایین می کند، اما به نتیجه نمی رسد. اشک هایش سرازیر می شود و می گوید: «من گناهی نداشتم. شوهرم را هم وقتی مرد بخشیدم، اما زندگی ام نمی چرخد...، می خواهم بچه ام را پیش خودم بیاورم. هیچ کس را ندارم. خانواده ام برعکس خانواده امین من را قبول نکردند و فقط مادرم سالی یک بار می آید جلوی در و من را می بیند. هیچ کس را ندارم... . من اینجا سعی کردم با بچه ها خودم را تطبیق دهم و کمی شرایطم را عوض کنم. بیماری ام را پذیرفته ام و می دانم قسمتم این بوده و شاید خدا من را امتحان می کند». مریم می گوید خانواده شوهرش می دانسته اند که او مثبت است و به او نگفته اند و همین او را می سوزاند. به امین می گویم می خواهم یک سؤال تلخ از تو بپرسم می دانی چقدر دیگر زنده می مانی؟ امین بدون اینکه صورتش و نگاهش عوض شود می گوید: «اصلا برایم مهم نیست. برایم مهم است که بعد از مرگم زن و بچه ام راحت زندگی کنند...». ماجراهای زیادی را از زبان مسئولان باشگاه می شنوم. آنها می گویند سعی می کنند اقدامات اولیه پزشکی را در همین باشگاه سبز سلامت بگیرند. برایم از روزهای سختی می گوید که زنان باردار اچ آی وی مثبت در بیمارستان ها سپری می کند و هیچ پزشکی حاضر نیست آنها را درمان کنند. از زندگی های پرغصه شان و نیازهای شدید مالی بیماران اچ آی وی حرف می زنند. حالا یخ هردویشان باز شده. موقع خداحافظی با خوشحالی دستانم را سمت مریم دراز می کنم و دستش را توی دستم می فشارم. بعد امین موبایلش را درمی آورد و عکس دخترش را نشانم می دهد. صورت گرد و خندان بهار پنج ماهه آخرین تصویری است که از باشگاه مثبت در ذهنم ثبت می شود... .
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]
[مشاهده در: www.eghtesadonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها