واضح آرشیو وب فارسی:موعود: جابر از امام باقر(ع) نقل کرده است که فرمودند: «امام حسین(ع) پیش از شهادت، به اصحاب خود فرمود: «رسول خدا(ص) به من فرمود: «فرزند! تو به زودی به [کربلای] عراق برده می شوی و آن سرزمینی است که در آن، پیامبران و اوصیای پیامبران با هم دیدار کنند و [عمورا] نام دارد. تو در آنجا به شهادت می رسی و نیز با تو جماعتی از یارانت که [از شوق دیدار حقّ] درد شمشیر و نیزه را حس نکنند، به شهادت می رسندو این آیه را تلاوت فرمود: «و فرمودیم! ای آتش! بر ابراهیم خنک و سلام باش»2 آن جنگ بر تو و آنان نیز خنک و سلام خواهد بود. «شما را مژده باد! به خدا سوگند! چنانچه آنان ما را بکشند، ما به [نزد] پیامبر(ص) خود درآییم.» «سپس تا آن زمان که خدا خواهد، انتظار می کشم. آنگاه از زمین جدا شده، همچون خروج امیرمؤمنان(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص) برآیم. سپس از نزد خدا، گروهی آسمانی بر من فرود آیند که قبلاً هرگز به زمین نیامده اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من آیند. محمّد(ص) و علی(ع) و من و برادرم و همه آنان که خدا بر ایشان منّت دارد، در کجاوه های پروردگار بر اسبان دو رنگ که از نورند و به کسی سواری نداده اند، فرود آییم. سپس محمّد(ص) پرچم خود را به اهتزاز درآورد و آن را با شمشیر خود به قائم ما بسپرد. سپس ما پس از آن تا خدا خواهد، می مانیم. سپس خدا از مسجد کوفه، سه چشمه از روغن و شیر و آب بجوشاند. سپس امیرمؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده، مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد؛ به هیچ دشمن خدا نمی گذرم؛ مگر که خونش را می ریزم و هیچ بتی را نمی نهم؛ مگر که می سوزانم تا به دیار «هند» درآیم و آن را بگشایم. دانیال و یونس [یوشع] نزد امیرمؤمنان(ع) آیند و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوی «بصره» برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا افکنند و یک بار نیز به «روم» انگیزد و آن را برایشان بگشاید. سپس هر جانوری را که خدا گوشت آن را حرام فرموده، می کشم تا بر زمین، جز پاکیزه ها نمانند و بر یهود و نصارا و دیگر ملّت ها می پردازم و آنان را میان اسلام و شمشیر، آزاد می گذارم هر که اسلام آورد، بر او منّت دارم و هر که اسلام نپذیرد، خدا خونش را بریزد و کسی از شیعیان ما نمی ماند؛ مگر که خدا فرشته ای را نزد او می فرستد تا خاک را از چهره اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند. بر زمین، کور و زمین گیر و گرفتاری نمی ماند؛ مگر آنکه خدا به برکت ما اهل بیت، ناراحتی او را برطرف کند و برکت ها از آسمان بر زمین آید تا درختان، میوه های خدا خواسته خود را سرشار آرند و میوه های زمستان را در تابستان و میوه های تابستان در زمستان مصرف کنند و آن است فرموده خدای متعال: «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَکِن کَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ؛3 و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند، قطعاً برکاتی از آسمان و زمین برایشان می گشودیم؛ ولی تکذیب کردند، پس به [کیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم.» سپس خدا به شیعیان ما کرامتی بخشد که هیچ بر زمین و در زمین، برایشان پنهان نماند تا آنجا که یک نفر از ایشان اراده کند تا اخبار خاندان خود داند. پس آنان را به آگاهی آنچه کنند، خبر دهد.» پی نوشت ها: 1. «فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع)»، صص 484 ـ 486. 2. سوره انبیاء، آیه 69. 3. سوره اعراف، آیه 96.
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موعود]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]