محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826675972
غیبت را تا چه زمانی می توانیم بشنویم/ واکنش استاد اخلاق به جلسه عیب جویی
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون: آقا فرمودند: بله! تو دفاع کردی، اما آن ها که به حرف تو گوش ندادند. گفتم: بله! گوش نمی دادند. فرمود: خب می خواستی بلند شوی! آیا برای خوردن ناهار می توان در جلسه غیبت نشست؟! با آغاز ماه محرم الحرام هیأت در مساجد و حسینیه های سراسر کشور بر پا می شود و عزاداران حسینی پای صحبت کارشناسان دینی می نشینند و بعد از آن در مصیبت عزای سید و سالار شهیدان اشک ماتم می ریزند. یکی از این سخنوران نامی و درس آموز، مرحوم آیت الله عبدالکریم حق شناس بود که سخنانش هنوز بوی تازگی و معرفت ناب می دهند: *مقابله با هواهای نفس و اصلاح آن عموم ما گرفتار نفس هستیم و این نفس است که ما را پایبند پول، مقام و رنگ و لعاب دنیایی کرده است. بزرگان فرموده اند که همه این چیزها، از مصادیق نفس است و باید در برابر آن ها مقاومت کرد. برای همین است که حضرت امیر(ع) در خطبه ای می فرماید: «وَ قَدْ قُلْتُمْ رَبُّنَا اَللَّهُ»، حالا که گفتید پروردگار ما خداست، «فَاسْتَقِیمُوا عَلَى کِتَابِهِ وَ عَلَى مِنْهَاجِ أَمْرِهِ وَ عَلَى اَلطَّرِیقَةِ اَلصَّالِحَةِ مِنْ عِبَادَتِهِ»؛ باید در راه اوامر او استقامت کنید و در راه درست بندگی او ثابت قدم باشید، «ثُمَّ لاَ تَمْرُقُوا مِنْهَا وَ لاَ تَبْتَدِعُوا فِیهَا وَ لاَ تُخَالِفُوا عَنْهَا فَإِنَّ أَهْلَ اَلْمُرُوقِ مُنْقَطَعٌ بِهِمْ عِنْدَ اَللَّهِ یَوْمَ اَلْقِیَامَةِ» پیغمبر اکرم(ص) فرمود: آیه «فَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ» مرا پیر کرد. آخر، دینداری یک روز و دو روز نیست؛ امروز و فردا و همیشه باید در امتثال فرامین پروردگار استقامت کنی. هر روز باید با نفست بجنگی آقا جان! بارها عرض کرده ام که اگر شما با نفستان مبارزه نکنید، امیال نفسانی بر شما غلبه می کند. نفس، شما را به پستی دعوت می کند، به منافیات عفت و اخلاق بد دعوت می کند که باید در مقابل آن ها ایستاد و مقابله کرد. عقل و نفس در تنها چیزی که با هم موافق هستند، علم است؛ یعنی هم نفس می گوید: علم را تحصیل کن و هم عقل می گوید: علم را تحصیل کن! اماداعی آن ها با یکدیگر فرق دارد؛ نفس می گوید: تحصیل علم کن تا آقا، رئیس و صدرنشین شوی؛ اما عقل می فرماید: علم را تحصیل کن تا راه پروردگار را پیدا کنی. باید قلب مستقیم بایستد و سالم باشد. اگر قلب سالم باشد، بقیه اعضا و جوارح هم سالم خواهند بود. اگر عقل انسان گوش به فرمان خدا باشد، همه قوا هم گوش به فرمان خواهند بود. مگر قلب گوش دارد؟ ظاهراً نه! ولی ادراک می کند. پا هم ادراک می کند همه این ها ادراک می کنند. همه این ها در روز قیامت بر ضد شما شهادت می دهند! اعضای من که غیر گنه نیست کارشان/ای وای اگر شوند به محشر گواه من همین ها گواه شما می شوند. دست می گوید: ای پروردگار! این آدم به واسطه من با زن اجنبیه دست داد یا او را لمس کرد. زبان می گوید: او با من غیبت کرد. گوش می گوید: او با من غیبت شنید. پا می گوید: او مرا به سوی مجالس نامشروع و گناه حرکت داد. همه اعضا و جوارح شهادت می دهند؛ حتی زمین و زمان هم شهادت می دهد. رسول اکرم(ص) فرمودند: «لا یَسْتَقیمُ اِیْمَانُ عَبْدٍ حَتَّى یَسْتَقیمَ قَلْبُهُ؛ وَلا یَسْتَقیمُ قَلْبُهُ حَتَّى یَسْتَقیمَ لِسَانُهُ»؛ این زبان اگر درست حرف بزند و برای خدا نطق کند، دل ما درست می شود، برای همین است که در روایت آمده: وقتی صبح می شود، تمام اعضا و جوارح دست به دامن زبان می شوند و می گویند: اگر تو یک مقدار خودداری کنی، ما کارمان اصلاح می شود و حالمان خوب است؛ و گرنه وای به حال ما! وقتی که این روزها می نشینی و پسته و فندق می خوری، پرتقال و نارنگی به این گرانی می خوری از این همه نعمت الهی استفاده می کنی، چرا وقتی می خواهی تفریح کنی، سراغ مذمت مردم، غیبت و ... می روی؟! خدا شاهد است از ابتدای سن شاید هجده سالگی، استادم مرا ملزم کرد به اینکه تو باید لال شوی! چقدر خوب است که انسان از غیبت و تهمت و دروغ و ... لال شود؟! پیامبر اکرم(ص) فرمود: «لَوْ لا تَکْثیرٌ فی کَلامِکُمْ وَ تَمْریجٌ فی قُلوبِکُمْ لَرَاَیْتُمْ ما اَری وَ لَسَمِعْتُمْ ما اَسْمَعُ»، اگر شما زیاد صحبت نکنید و اگر در قلبتان هرج و مرج نباشد، آنچه که من می بینم و می شنوم را می بینید و می شنوید. امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «إِنَّ الصَّمْتَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْحِکْمَةِ»، سکوت دری از درهای حکمت است. آخر برادر من! وقتی که من چیزی را بلد نیستم، چه بگویم؟ در آن مجالس دید و بازدید چه می خواهی بگویی؟! البته وقتی عمل بد شد، کار زبان هم خراب می شود؛ یعنی گناهان زبان، از اعمال نامشروع دیگر سرچشمه می گیرد. چون وقتی زبان به واسطه گناه دیگر اعضا و جوارح، عفت اولیه ی خود را از دست می دهد، غیبت هم می کند، وقتی هم که به او تذکر می دهند، می گوید: «بابا این حرف ها چیه؟!» «ما که هرچه حرف می زنیم، هی می گویند: غیبت شد! غیبت شد!...» اگر کسی از این حرف ها بزند، چه چیزی بلد است که برای مردم بگوید؟! *تذکرات عملی جهت مقابله با غیبت اولین چیزی که من رفتم و یاد گرفتم باب غیبت بود؛ چون به خودم گفتم تا من باب غیبت را یاد نگیرم، نمی توانم حرف بزنم، ممکن است هر چه حرف بزنم، هنگامی که به استاد عرضه می شود، او بگوید: غیبت است. بنابراین اول مسأله ای که رفتم و یاد گرفتم، باب غیبت بود. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «مَن کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ»، هر که زیاد حرف بزند، زیاد هم اشتباه می کند. پس یا باید ملا، با سواد و مسأله دان باشد و یا اینکه ساکت باشد. تو که سود و زیان خود ندانی/به وصلتش کی رسی؟ هیهات هیهات *باید مراقبت زیادی از زبان داشت پس إن شاءالله در مجالس دید و بازدید که می رویم، اگر بتوانیم، کنترل مجلس را به دست بگیریم، خیلی خوب است. بنده یک جایی رفتم، دیدم همه ساکت هستند و می خواهند دو به دو بشوند و با هم صحبت کنند. لذا گفتم: من اول یک حدیث می خوانم که برای همه شما به درد بخورد. حالا در آن مجلس که ما دعوت داشتیم. مثلاً از نخست وزیر بود تا دیگران؛ یکی از سوئیس آمده بود و یکی از جای دیگر؛ بنده دیگر ملاحظه این چیزها را نمی کنم و مجلس را در اختیار می گیرم داداش جان! اما شما نمی توانید مجلس را در دست بگیرید؛ چون کلاهتان پشم ندارد! وقتی هم که کاری نکنید و دیگران بر شما مسلط شوند، آن وقت دیگر راه علاجی ندارید. البته اگر مترصد باشید و از پروردگار استمداد بجویید و از صاحب شرع که رسول اکرم(ص) است کمک بگیرید، شما هم می توانید جلسه را در دست بگیرید و نگذارید که به سمت گناه برود. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «رحم الله من اعاننی»، خدا رحمت کند آن کسی که مرا کمک کند؛ کمک به رسول اکرم، با رعایت تقوا است. لذا آن وقت است که به کمک ایشان می توانید این کار را انجام دهید. خوب، وقتی که ایشان را با تقوی کمک کردید، آن وقت رحمت خدا می آید و شما را نجات می دهد. اگر هم در جایی بودید که با غیبت مواجه شدید، باید دفاع کنید و نگذارید غیبت انجام شود. گمان نمی کنم واقعاً شما بتوانید آن جدیتی که من در دفاع از مؤمن کرده ام، انجام دهید. در یک جلسه کسی می خواست پشت سر کسی حرف بزند، هر چه گفت: من گفتم: بابا آن آدم، آدم خوبی است؛ شما ذهن خودتان را تخطئه کنید. شما که به چشم خود تا ندیده اید...! طرف گفت: «فلان کس گفته»، گفتم: احتمال بدهید که فلانی اشتباه کرده است، خلاصه هر چه گفت، من دفاع کردم. اما متأسفانه یک اهل علمی هم آنجا نشسته بود و از آن ها دفاع می کرد! آخر بعضی ها هم سلیقه شان کج است! اما باز هم من از دفاع دست برنداشتم و گفتم: خیر! گوش و چشم خودت را تکذیب کن! هر چه بدی شنیدی و دیدی، بگو: من اشتباه شنیدم! من عوضی دیدم! این ها را بگو بابا جان من! ولیکن تو نمی خواهی گوش و چشمت را تکذیب کنی و می گویی: من درست دیدم! لذا با همه دفاعی که بنده کردم، آن ها سر حرف خودشان ایستاده بودند و جلسه تمام شد. همان شب که خدمت استاد رسیدم، ایشان به من فرمودند: «چرا در آن مجلس نشستی؟» خدا شاهد است که هنوز در مقابل چشم من هست!، گفتم آقا من در آن مجلس از مؤمن دفاع کردم، چون دفاع از مومن، حق اوست؛ من هم نسبت به آن مؤمن تصدیق عملی کردم، آقا فرمودند: بله! تو دفاع کردی، اما آن ها که به حرف تو گوش ندادند، گفتم: بله! گوش نمی دادند، فرمود: خوب! می خواستی بلند شوی!، آیا برای خوردن ناهار، می توان در جلسه غیبت نشست؟ باید بگویید: اگر به این حرف ها ادامه دهید، من ناهار نخورده، می روم! آقا به من فرمودند: همین قدر که دیدی حرف های تو را تصدیق نکردند و به کار خودشان ادامه دادند، باید بلند می شدی و از مجلس بیرون می آمدی بابا جان من! خدا شاهد است بعد از این جلسه، در یک مجلس دیگر مرا دعوت کردند، قضیه ای مشابه همین جریان، اتفاق افتاد. یک کسی شروع کرد به صحبت کردن و گفت: «من می خواهم یک صحبتی کنم.» بنده ابتدا تمام بدنم گوش شد که ببینم این شخص چه می گوید: دیدم که می خواهد از فرصت استفاده کند و نسبت به مؤمنین اهانتی کند. اول با کمال نزاکت و آدمیت گفتم: آقا! بار ما سنگین است، آن را سنگین تر نکن!، او گفت: نه خیر! شما هم باید استفاده کنید!، گفتم: من خودم را حاضر کرده ام برای استفاده، نه شنیدن این حرف ها...، شروع کرد به صحبت و دیدم دارد عیبجویی می کند، گفتم: آقا برحذر باش! در کلام دیگران و رفتار دیگران واقع نشو! باز که مرتبه سوم شروع کرد، چون مراتب امر به معروف و نهی از منکر فرق دارد، گفتم: از حلم من سوء استفاده کردی! یا اینکه تصور کرده ای که من گرفتار این پلوخورشت ها هستم؟! اگر از این صحبت ها بکنید بنده همین طور ناهار نخورده می روم!، بعد صاحبخانه آمد و به آن آقا گفت: آقا اینجا جای صحبت و بحث کردن نیست، من گفتم: اگر شما می خواهید من اینجا ناهار بخورم، ایشان باید ساکت شود؛ ما نمی خواهیم از صحبت های ایشان استفاده کنیم، پس اگر نمی توانید مجلس را قبضه کنید، باید به امید پروردگار یک چنین صحنه هایی را به وجود بیاورید. منبع : فارس 110
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها