واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: فلسفه نذری، رساندن غذا به دست انسان های نیازمند است و انسان های مرفه فقط به جهت تبرک بودن غذا و نیت خیری که بانیان نذری داشته اند، مشتاق به خوردن آن هستند وگرنه قرار نیست، غذایی که با هزینه فراوان و با زحمت مضاعف تهیه می شود به دلیل حرص و طمع برخی افراد، دور ریخته شود. فرآوری: طاهره رشیدی -بخش اجتماعی تبیان کوچه ها پر می شود از بوی نذری! از بوی قیمه و پلوی زعفرانی. در خانه ها این روزها به روی غریبه و آشنا باز است. مردم آشناترین غریبه هستند برای هم این روزها! مادربزرگ می گوید: غذای نذری تبرک است. خجالت ندارد، برو جلو یک ظرف غذا بگیر و پسرک که صف مردم را می بیند، خجالت را کنار می گذارد و کنار آنها می ایستد. مهم نیست از چه قشری باشی. فقیر یا پولدار، خورده یا نخورده؛ این غذا خوردن دارد. غذای نذری نه خجالت دارد نه شرم و حیا! همه با افتخار می ایستند و غذا می گیرند. سال هاست در کشور ما در ایام محرم و به خصوص در دهه اول این ماه بوی غذای نذری از خانه ها می آید. اگر ظهر عاشورا از خانه بیرون بیایی، امکان ندارد از نذری بی بهره بمانی. اما هر سنت زیبایی را اگر درست بجا نیاوریم، دچار مشکل می شود. نذری هم از این غفلت های ما در امان نمانده. کم نیستند که در ایام محرم، آدرس تمام خانه های محل را که غذای نذری می دهند، می دانند و انواع غذاهای نذری را جمع می کنند و آنقدر در این کار زیاده روی می کنند که دیگر نه در شکمشان جایی برای غذا هست و نه در یخچال خانه شان! این مسئله جهت خنده مطرح نمی شود، چراکه یک واقعیت است و اکثر ما شاید در اطرافیان خود با چنین افرادی برخورد کرده باشیم. آن وقت است که برکت خدا که برخی از مردم برای تبرک بودنش حاضرند حتی به اندازه یک دانه برنج از آن بچشند، در بعضی خانه ها آنقدر انباشته می شود که مقدار زیادی از آن دور ریخته می شود و این برکت پرخیر اسراف می شود. سال گذشته یکی از هموطنان ما از ظروف غذای نذری که در یک روز جمع آوری کرده بود عکس گرفته بود و در اینترنت قرار داده بود، به جرات می توان گفت انواع غذاهایی که ظروف آنها کنار هم چیده شده بود چندین متر از طول اتاق را اشغال کرده بود .این مسئله در بین بسیاری از افراد رواج پیدا کرده و متاسفانه در ایام تاسوعا و عاشورا برخی افراد تمام وقت خود را به جمع آوری نذری صرف می کنند و نتیجه این حرص و طمع این می شود که این غذاها به دست خیلی ها نمی رسد و در عوض در منزل بعضی انباشته می شود و سرانجام به دلیل کمبود جا در یخچال و محدود بودن توان آدمیزاد برای خوردن؛ دور ریخته می شود و غذایی که با نیت خیر و ثواب تهیه شده اسراف می شود. این در حالی است که فلسفه نذری، رساندن غذا به دست انسان های نیازمند است و انسان های مرفه فقط به جهت تبرک بودن غذا و نیت خیری که بانیان نذری داشته اند، مشتاق به خوردن آن هستند وگرنه قرار نیست، غذایی که با هزینه فراوان و با زحمت مضاعف تهیه می شود به دلیل حرص و طمع برخی افراد، دور ریخته شود. ای کاش ما بیاموزیم وقتی یک سنت زیبا در کشورمان نسل به نسل چرخیده و به ما رسیده با رفتار ناشایست ما به اسراف که عملی حرام است منجر شود. اگر هدف از نذری اطعام نیازمندان است، کاش این غذا به راستی به دست نیازمندان برسد و برخی افراد با زیاده روی در گرفتن نذری محرومان را از آن غذا هم محروم نکنند. با اینکه بر هیچ کس پوشیده نیست که ایام محرم و به خصوص روزهای عاشورا و تاسوعا از عظمت خاصی برخوردار است اما اگر قرار باشد تمام نذری دهندگان در این ایام نذری بدهند و سایر ایام سال هیچ کس این کار پرخیر و برکت را انجام ندهد، طبیعتا نتیجه این خواهد شد که یک نفر در یک روز 80 پرس غذای نذری از خانه ها می گیرد و نصف بیشتر این غذاها را دور می ریزد و در عوض در سایر روزهای سال افراد زیادی از شدت گرسنگی دچار بیماری های مختلف می شوند و جانشان به خطر می افتد. در این روزها خودمان را با آداب ایام محرم بیشتر آشنا کنیم و یادمان باشد حسینی شدن فقط در خوردن غذای نذری نیست و هرکس بیشتر نذری بگیرد و غذای تبرک بیشتری بخورد نه تنها از فضیلت این روزها بهره مند نخواهد شد؛ بلکه با اسراف و دریغ غذا از دیگران دچار گناه شده و خود را از فیض این روزها محروم کرده است. منابع : مردم سالاری / وبلاگ سپیده دمان
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]