محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847209521
دغدغه های آیت الله هاشمی رفسنجانی در مورد روحانیت و حوزه ها
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه اعتدال: ادامه از صفحه اول: اینکه می بینید در قرآن بعضی موارد هست که در آن نسخ واقع شده است، مثلاً آیه «مَا نَنسَخْ مِنْ آیَهٍ أَوْ نُنسِهَا نَأْتِ بِخَیْرٍ مِّنْهَا أَوْ مِثْلِهَا» اصلی در قرآن است. در همان مدت کوتاه وظیفه ی جهادی را که مشخص می کند، چون روحیه ی مسلمان ها قوی و ایمان شان بالا بود، هر مسلمان بایستی بتواند با صد نفر در جنگ مقابله کند و پیروز شود. بعد که یک مقدار جمعیت زیاد شد، از تربیت فردی به جمعی رسیدند، قرآن وظیفه را عوض می کند و می فرماید: الان تکلیف سبک تر شد. یعنی سطح وظائف را خیلی پایین آورد. این نشان خوبی از به روز بودن و توجه به شرایط زمان در قرآن است. البته قرآن آن قدر محکم است که در کل، نسخ در آن خیلی کم است. مثلاً «بدا» که در قرآن هست، خودش مفهوم دیگری دارد. من می خواهم بگویم که خود قرآن این اصل زمان و مکان را گذاشته است و حوزه ها نباید از این غفلت کنند و بگویند چون در آن زمان مطابق این روایت بود، ما می خواهیم همان گونه عمل کنیم و در سطح روایات باشند. در سطح آیات هم همین مسئله هست. البته روایات این کار را برای ما آسان کرده اند. به نظرم مسئله مهم این است که حوزه ها متوجه باشند که مخاطبانشان چه کسانی هستند و زمان چه اقتضاء می کند و شرایطشان چگونه است. اگر این توجه در حوزه ها باشد و تحصیلات مناسب با همین شرایط باشد، جوانان بیشتر جذب می شوند. زمانی بوده که علوم در دنیا بسیط بوده است. الان دانش همه موارد را فرا گرفته است و حوزه علمیه نمی تواند بدون این همه دانش، دست بالا را داشته باشد. ما باید در همه ی این زمینه ها در حوزه ها متخصص داشته باشیم و در فتوا دادن هم به متخصصین خودمان مراجعه کنیم. یک نفر نمی تواند این همه فتوا بدهد. چون هر روز تعداد زیادی حکم جدید می آید. اینکه می بینید دائماً قانون جدید، آئین نامه ی جدید و بخش نامه جدید می آید، علت این است که شرایط عوض می شود و زمان تفاوت پیدا می کند که همه ی اینها باید مراعات شود. الان حوزه یک اشکال واقعی دارد. همانطور که گفتم، مبانی باید محفوظ باشد. ممکن است گاهی وقت ها در مبانی هم تغییراتی پیش بیاید. اما برای مسائل زندگی مردم و اداره ی جامعه، باید شرایط زمان و مکان مراعات شود. شرط اجتهاد این است. بدون اجتهاد هم نمی توانیم دین خاتم داشته باشیم. این دین ۱۴۰۰ سال قبل آمده و می خواهد تا قیامت باشد که نمی دانیم قیامت چه زمانی است. ممکن است میلیاردها سال بگذرد و همین بشر باشد. باید با این قرآن سروکار داشته باشیم. برای همین خود قرآن یک راه حل تهیه کرده است. در آیه ای دستور می دهد که جمعی از شما باید بروید و در دین تفقه بکنید و بعد برگردید مردم را هدایت کنید. قرآن به اینها توجه داشته است. اجتهاد با شرایط و وضعی که دارد، مکمل خاتمیت است. دین خاتم بدون اجتهاد نمی تواند دائمی و ابدی باشد. چون وارد جزئیات و وظائف نمی شود. اگر در ۱۴۰۰ سال قبل بماند، نمی تواند وارد جزئیات زندگی امروز بشر شود که آسمان، زمین، اعماق ذره و همه ی اینها را کشف کرده، که همه ی اینها احکام می خواهد و احکام دارند. من فکر می کنم فعلاً حوزه های دینی یک مقدار از این کار عقب هستند و قطعاً باید مسائل روز در دروس حوزه تعبیه شود. من نمی گویم همه، بالاخره در سطحی تحصیلات عمومی است و یک مقدار باید متخصص در آن مسائل باشد و برای هر مسئله به متخصص آن مسئله مراجعه و با آنها مشورت کنند و فتوا بدهند. اگر الان به رساله ها نگاه کنید، با رساله های گذشته و از روزی که رساله نوشتند، تفاوت زیادی نکرده است. چون به مسائل خاص رسیدگی نمی شود. در حالی که دنیا خیلی عوض شده است. دین همه ی زندگی است. دین ایدئولوژی از گهواره تا گور است. یعنی باید همه چیز را در هر زمان و مکان برای هر ملت و هر منطقه داشته باشد. گاهی احکام نمی تواند در همه جا مثل هم باشد. همین الان شما به مسئله رؤیت هلال نگاه کنید که چه وضعی دارد. بجای اینکه بخواهیم متحد باشیم، هر جایی برای خودش رؤیت هلال را دارد. اگر در روز عید فطر همه ی مسلمان ها، نه اینکه همه در یک جا یا یک نقطه جمع شوند، بلکه در یک زمان برنامه داشته باشند و مسائل شان را در روز عید فطر یا اعیاد دیگر مطرح کنند، چه اجتماع عظیمی در سراسر دنیای اسلام برپا خواهد شد؟! اما الان این گونه نیست. با تفرقه چیزهایی گفته می شود و گروهی امروز، گروهی فردا و گروهی وقت دیگری عید می گیرند. من فکر می کنم از این جهات حوزه ها آن وظیفه ی اصلی شان را خوب انجام نمی دهند. نکته بسیار مهم دیگر اینکه حوزه های علمیه شیعه در تاریخ گذشته در انزوا بوده اند و در حکومت نقشی نداشته اند. لذا بخش های مهم فقه و اجتهاد که احکام سیاسی و حکومتی است، عملاً متروک مانده و در مقابل بخش های احوال شخصیه رشد زیادی داشت. می بینید که در حدود ۵۰ کتاب فقهی رایج حوزه و چند کتاب ضخیم شده و بقیه موضوعات تحلیل رفتند. مثلاً طهارت، صلات، صوم، زکات، خمس، نکاح، حج و کمی هم قضا رشد کرده و بقیه تحلیل رفته و امروز که شیعه در ایران به حکومت مردمی پیشرفته دست یافته، حوزه ها هنوز در فقه سیاسی و حکومتی کار چشمگیری نکردند و با توجه به شرایط جدید بیش از ۵۰ کتاب دیگر هم باید به این ۵۰ کتاب اضافه شود و شیوه اجتهاد هم سنتی مانده است، همان گونه که حقوق و بسیاری از علوم انسانی رشد کردند و توسعه یافتند. و اما در مورد خود من، من وقتی که آمدم و طلبه شدم، ۱۴ ساله بودم و در روستا هم بزرگ شده بودم و آن موقع در روستا رادیو و این گونه وسائل نبود. روزنامه هم نبود. یک مکتب در روستا بود و یک مقدار پدرم آموزش می داد. پدرم علاقه مند بود که بچه هایش طلبه شوند و مسائل دینی و فکری اسلامی را خوب بفهمند. ما ۵ برادر بودیم که ۴ پسرشان را به قم فرستاد و یک نفر ماند که کارهای زندگی را در آنجا انجام می داد. با این هدف که دین و اسلام را بشناسم و به جامعه خدمات فکری کنم، به قم آمدم. در حوزه موضوعات دینی زیادی را خواندم و با شرایط بهتر آشنا شدم. از لحاظ تاریخی شرایطی بود که هنوز آثار استبداد پهلوی در کشور بود و پاک نشده بود، ولی مردم بعد از رفتن رضاخان آزاد شده بودند و کمی آزادی بود و چشم ها در دنیا، منطقه، جهان اسلام و (شیعه و سنی)، حتی در بین پیروان ادیان دیگر به عالم سیاست و مسائل خاص دیگر باز شد. وقتی این مسائل آمد، رسالت خودمان را وسیع تر دیدیم که باید در خیلی از ابعاد وارد شویم و دیدیم آنچه در روستاها فکر می کردیم، یک جرقه بود. بعد در مسیری وارد شدیم و تا الان در همان مسیر هستیم. * پرسش: شما در صحبت هایتان اشاره کردید که حوزه های علمیه چقدر اهمیت دارند. حوزه های علمیه علاوه بر کارکردهای سنتی خود، در واقع تغذیه کننده ی بعضی از نهادهای اصلی حکومتی ما مثل شورای نگهبان و خبرگان رهبری هستند و پایه نهادهای رسمی ما را تشکیل می دهند. در طی قرن ها همیشه این گونه بوده که رابطه ی بین نهاد روحانیت و جامعه، رابطه ی خوبی بوده و منجر به انقلاب اسلامی هم شده است. اما در حال حاضر به نظر می رسد در مواردی غباری روی این رابطه نشسته و احساسی که جامعه دارد، گاهی بر این است که روحانیت بعد از اینکه در قدرت قرار گرفته، فاصله اش را با مردم زیاد کرده و آن نسبتی که قبلاً داشتند، چندان حاکم نیست که این حالت آسیب های خاص خودش را دارد. می خواستم نظرتان را درباره این موضوع و اینکه چرا این فاصله ایجاد شده بپرسم. اگر احساس شکاف بین جامعه و روحانیت وجود داشته باشد، چه تبعاتی برای کشور دارد، در آن شرایط آینده ی مرجعیت به چه سمتی حرکت می کند و ما چه آینده ای را متصور خواهیم بود؟ * پاسخ آیت الله: بعد از اینکه حکومت دینی تشکیل شد و روحانیت مسئولیت هایی گرفت، اگر بخواهیم وظائف مان را انجام بدهیم، باید رابطه بیشتر باشد، نه کمتر. در گذشته این گونه نبوده که ما بتوانیم با همه جا رابطه داشته باشیم. من از سال ۲۷ به حوزه آمدم و سال ۵۷ مسئولیتی گرفتم و این گونه شد . در تمام آن مدت نوعی رابطه دینی داشتیم. یعنی بسیار محدود بود. اصلاً در ارگان ها نبودیم. در صداوسیما، به جز گاهی که آنها چیزهایی می خواستند، نبودیم. در حد اینکه واعظی به شهر و روستایی می رفت و در مسجد با مردم ارتباط داشت. حتی نشریاتی نداشتیم که با مردم حرف بزنیم. الان ارتباطات زیاد شده است. ولی مجموعه روحانیت در موارد تضاد بین دولت و مردم در طرف مردم بود ولی متأسفانه اکنون بسیاری از همان افکار و شیوه های سنتی را دارند، و چون نظام ما دینی است، ارتباط با مردم به شکل فرمانده و فرمانبر درآمده، در صورتی که در اسلام مردم باید حاکم بر سرنوشت خود باشند و دولت ها در چارچوب اصول دین، تابع مردم باشند. * پرسش: تأثیرپذیری چقدر است؟ * پاسخ آیت الله: تأثیر بحث دیگری است. شما در مورد ارتباط می گویید. به نظرم هنوز هم مهم است و بی تأثیر نیست. ما اشکالاتی داشتیم و در آن اشکالات یک عده منطق ما را نمی پذیرند. بالاخره رفتار سیاسی است. با اشکالاتی که داریم، بخشی از مردم فاصله می گیرند. قبلاً هم بیش از پیش فاصله می گرفتند. اصلاً روحانیت همیشه در کنار مردم بوده و در حکومت نبوده است. حکومت در یک جای دیگری بود و کارهای کشور را کس دیگری انجام می داد. اگر تحصیلاتی بوده، در جای دیگر بود. روحانیت هم بخشی از مسائل را حل می کرد. الان این ارتباط در همه ی زمینه ها هست. ارتباط بیشتر است. در گذشته هم یک عده مخالف جدی بودند و روحانیت را قبول نداشتند. شما به یاد ندارید، در مقطعی که ادعای تجدد می شد و غربی ها به اینجا آمده بودند، آن قدر با تبلیغات سوء روحانیت را تضعیف کرده بودند که حتی برخی روحانیت را سوار ماشین نمی کردند و می گفتند که ماشین پنجر می شود. تبلیغات زیادی علیه روحانیت می شد. روحانیت محدود بود. شرایط الان با آن موقع خیلی فرق کرده است. اما اینکه آیا توانستیم افکار فرهیختگان و تحصیل کردگان و مردم متفکر را جذب و در مسائل مهم، مردم را قانع کنیم و موضوعات را در میان بگذاریم، تردید دارم که وظیفه مان را کامل انجام داده باشیم. یعنی بهتر از این می شد. البته اعتماد مردم به روحانیت در ایران ریشه در تاریخ دارد. در ابتدا که انقلاب پیروز شد، حرف ملی گراها به ما این بود که شما آخوندها نامزد نشوید. چون همه ی مجلس را می گیرید و مردم به شما رأی می دهند. راست می گفتند. اگر طلبه ای در شهر کوچکی نامزد می شد، مردم به او رأی می دادند. اما الان این گونه نیست و به تدریج میزان رأی روحانیت پایین آمده است. چون وقتی کار به حاکمیت می رسد، فقط طلبگی کافی نیست و باید خیلی از موارد را بلد باشد و امور کشور را بگرداند. * هنوز هم اعتماد اکثریت به روحانیت است دیدید در هشت سال دوره ی قبلی که دولت تظاهر به مذهبی بودن می کرد و سیاستش این بود که روحانیت را از میدان بیرون کند، اما وقتی انتخابات شد، نشان داد که در بین این همه نامزد، یک روحانی برنده شد. معلوم شد که هنوز هم اعتماد اکثریت به روحانیت است. در زمان مبارزه روحانیت توانست مردم را قانع کند و به میدان بیاورد. چون وارد بخشی شد که در گذشته، یعنی در زمان انزوا یا در زمان آیت الله بروجردی که هنوز حوزه قوی نبود، وارد نمی شد. فکر می کنم اگر اشکالات مناسب با زمان و مکان و عالمانه به مردم گفته شود و اسلام ناب را بگوییم، هم اسلام عزیز می شود و هم مبلغان و کارشناسان اسلام. الان مخلوط است. فکر می کنم اگر اشکالات مناسب با زمان و مکان و عالمانه به مردم گفته شود و اسلام ناب را بگوئیم، هم اسلام عزیز می شود و هم مبلغان و کارشناسان اسلام. الان مخلوط است. در کنار کارهای خوب، کارهای نامناسبی هم می شود که به گردن روحانیت می افتد. الان هر اشکالی در قوه ی قضائیه باشد چون مدیریت سیستم قضائی روحانی است، به روحانیت بر می گردد. اگر کسان دیگری هم قاضی می شوند، معیارش دروس حوزه است که باید با آن وارد شوند. در قانون اساسی قید شده که رئیس قوه ی قضائیه یک روحانی باشد، چون یکی از شرایطش اجتهاد است. بالاتر از همه رهبر جامعه روحانی است. چون مبسوط الید است، طبعاً حق مردم است که اگر اشکالاتی ببینند، از رهبری سؤال کنند. الان رئیس جمهور ما هم روحانی است. گرچه بدنه ی مدیریت کشور غیر روحانی است، اما در مجموع این گونه است که مردم روحانیت را مسئول اداره جامعه می دانند. ادامه در صفحه 11
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه اعتدال]
[مشاهده در: www.etedaldaily.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها