تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836864987
خلاصه کتاب «مهتاب خیّن» خاطرات شفاهی سردار همدانی
واضح آرشیو وب فارسی:گفتمان نیوز: «مهتاب خین» یکی از سه یادگاری باقیمانده از شهید حسین همدانی در حوزه کتاب است که با تلاش حسین بهزاد از میان انبوهی از خاطرات حاج حسین همدانی و به شیوه نگارش کتب تاریخ شفاهی منتشر شده است.گروه فرهنگی گفتمان ، شهید حاج حسین همدانی برای آن هایی که اطلاعاتی هرچند محدود از دوران دفاع مقدس داشتند، نامی آشنا بوده و هست. فرمانده رشیدی که هرگاه مسئولیتی را پذیرفت، خوش درخشید و نشان داد که شایسته انجام آن وظیفه بوده است، چه آن زمان که در حال دفاع از وطنش در برابر حمله وحشیانه صدام باشد و چه در زمانی که با دستور رهبرش در خط اول مقاومت اسلامی، فرماندهی مدافعان حرم اهل بیت(ع) را در مقابل مزدوران داعش برعهده گرفت. در نهایت نیز در راه همین وظیفه به شهادت رسید تا نامش را برای همیشه در تاریخ این کشور ماندگار شود. «مهتاب خین» یکی از سه یادگاری باقیمانده از شهید حسین همدانی در حوزه کتاب است که با تلاش حسین بهزاد از میان انبوهی از خاطرات حاج حسین همدانی و به شیوه نگارش کتب تاریخ شفاهی منتشر شده است. بهزاد برای نگارش این کتاب چندین مصاحبه مفصل را با سردار ترتیب داده است و در قالب همین مصاحبه ها تاریخچه فعالیت های این سردار رشید سپاه اسلام و خاطرات او را از روزهای مبارزه قبل پیروزی انقلاب اسلامی، حضور حاج حسین در غائله کردستان و دوران دفاع مقدس را از زبان خود او بررسی کرده است. شهید حسین همدانی در این کتاب، به خوبی به نحوه انجام عملیات های فتح المبین و بیت المقدس پرداخته است و رشادت های رزمندگان اسلام به ویژه رزمندگان استان همدان را در جبهه ها تشریح کرده است. سبک نگارش کتاب برگرفته از همان ذوق ژورنالیستی بهزاد است که سعی شده در آن به سبک و سیاق مصاحبه های تفضیلی عمل شود و تمامی مطالب و خاطرات در قالب پرسش و پاسخ بیان شود و البته همین موضوع باعث شده تا کتاب به شدت روان و خوش خوان شود به شکلی که با وجود تعداد زیاد صفحات کتاب- ۹۹۱ صفحه- ولی بازهم می توان به راحتی آن را در زمانی مناسب خواند چرا که سوالات پرسیده شده در کتاب به قدری مهندسی شده است که به هیچ وجه مخاطب خود را خسته نمی کند. شهید حسین همدانی در این کتاب علاوه بر بیان خاطرات خود در ارتباط با همکاری مشترکش با بسیاری از سرداران نامدار دوران دفاع مقدس همچون حاج احمد متوسلیان و محمود شهبازی دستجردی و… توضیحاتی را در مورد فعالیت های این فرماندهان و روحیات آن ها می دهد و درواقع مخاطب اثر با خواندن آن علاوه بر شخصیت شهید حسین همدانی نسبت به شخصیت چندین نفر از شهدای شاخص دفاع مقدس نیز اطلاعات نسبتا کاملی را به دست می آورد. «مهتاب خین» در بیست فصل روایت شده است که فصل پایانی آن در برگیرنده تعداد زیادی از عکس ها و اسناد مرتبط با شهید حسین همدانی ودیگر همرزمان او است که یکی از بهترین و جذابترین بخش های این اثر محسوب می شود. این کتاب را انتشارات فاتحان و با قیمت ۴۲ هزارتومان به زیر چاپ فرستاده است که بعد از شهادت این سردار رشید اسلام در هفته گذشته بیش از پیش مورد استقبال مخاطبان و دوستداران این شهید بزرگوار قرار گرفته است. با هم بخش هایی از این کتاب را می خوانیم: پرده اول: کردستان [در این بخش از کتاب شهید همدانی به بیان خاطرات خود از اولین روز آغاز غائله کردستان می پردازد و در خلال آن به ماجرای آشنایی خود با سردار بزرگ دفاع مقدس، جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان اشاره می کند.] تا آن زمان بین شما و احمد متوسلیان آشنایی و یا ارتباطی ایجاد شده بود؟ لازم است اول یک نکت فرعی، ولی بسیار مهم را همین جا به شما متذکر بشوم: در آن برهه، اکثر شهرهای کردنشین مناطق غرب کشور، در وضعیتی شبیه به حکومت نظامی قرار داشت و در صورت حرکت در معابر و جاده ها، به احتمال زیاد، کمین می خوردیم. خب حالا و در یک چنین موقعیت حادی، به ما خبر رسید در شهرستان مرزی مریوان، پاسدار جوانی معروف به برادر احمد با استفاده از ۷۴ نفر- ۱۴ پاسدار و ۶۰ پیشمرگ مسلمان کرد- توانسته طلسم حاکمیت شبانه ضدانقلاب را بشکند و امنیت خوبی را در آن جا برقرار کند. این برادر احمد، که وصف او را شنیده بودیم، به دلایل زیادی معروف شده بود. از خصوصیات فردی او هم برای شما توصیف کرده بودند؟ بله. مثلا شنیده بودیم خیلی جدی و تند است. یکی از دلایل معروفیت او هم برمی گشت به این که یک بار، در اوایل آزادسازی مریوان، وقتی یکی از مسئولین نظامی منطقه که به دستور صیاد بایستی در عملیاتی با او هماهنگ می کرد این کار را نکرده بود، احمد متوسلیان سیلی محکمی خواباند زیر گوش او! خلاصه احمد متوسلیان در بهار ۵۹، خیلی معروف شد بود. ما در سنندج مدام می شنیدیم که می گویند: برادر احمد در مریوان حکومت می کند، اصلا حاکم آن جا، کسی نیست الا احمد متوسلیان! در سفری که از سنندج به مریوان داشتیم، خدا توفیق داد و اولین بار در ساختمان سپاه شهرستان مریوان، احمد متوسلیان را دیدیم. زمان آن ملاقات را به خاطر دارید؟ در اواخر بهار سال ۵۹ بود. بعد از شکستن حلقه ی محاصره ضدانقلاب برگرد شهر سنندج که در جریان آن بچه های سپاه همدان موفق شدند گردنه استراتژیک صلوات آباد را فتح کنند، ما عازم مریوان شدیم. تا حوالی اواخر اردیبهشت ماه سال ۵۹، درگیر آزادسازی و تثبیت امنیت سنندج بودیم. درست در اواخر خرداد سال ۱۳۵۹ و به فاصله ی کوتاهی بعد از آزادسازی مریوان توسط صیاد و متوسلیان بود که ما به ملاقات احمد رفتیم. آن چه که ما از احمد در ذهن داشتیم، تصویری از یک آدم بزن بهادر بود! آدمی قلدر و خشن و بی منطق که دست بزن دارد و حالا هم دارد در مریوان حکومت می کند. حوالی ظهر بود که رسیدیم به سپاه مریوان خودمان را معرفی کردیم و گفتیم: مسئولین سپاه استان همدان هستیم و آمده ایم برای ملاقات با برادر احمد متوسلیان. معلوم شد خودش برای کاری به شهر رفته. ما را خیلی مودب راهنمایی کردند به اتاقی در پشت ساختمان سپاه، آنجا اتاقی بود که هم محل کار احمد بود و هم در مریوان حکم خانه او را داشت. فضای داخلی اتاق خیلی تمیز و مرتب بود. کف پوش آن، یک تخته موکت مستعمل بود. در گوشه ای چند پتوی کهنه ولی نظیف را خیلی مرتب روی هم چیده بودند. چند جلد کتاب؛ عمدتا آثار شهید مطهری از قبیل: انسان و اسلام، عدل الهی، سیری در نهج البلاغه و… و کتبی با موضوع تاریخ جنگ جهانی دوم، چند مجله پیام انقلاب و از همه جالب تر، تعدادی جزوه درسی دانشگاهی با موضوع مهندسی برق صنعتی ابتدا به ساکن نفهمیدیم این جزوه ها در بین آن کتاب ها و مجلات چه فلسفه وجودی دارند. بعد از چند دقیقه که وارد اتاق شد، همگی چشم شدیم و شروع کردیم به بررسی ظواهر او. از همان دیدار اول فهمیدیم آدمی است جدی و بسیار منضبط. دور هم نشستیم احمد شروع کرد به به تشریح موقعیت جبهه مریوان، وضعیت گسترش نیروهای سپاه و بچه های گردان ۱۱۲ تیپ سوم لشکر ۲۸ ارتش در منطقه و موقعیت قوای ضد انقلاب، حدود بیست دقیقه ای به صورت شمرده و دقیق، گزارش داد. بعد هم شروع کرد به نالیدن از دست همه مسئولین، یعنی کسانی که باید به او کمک می کردند، اما نمی کردند. خیلی دلش پُر بود! در نهایت حاصل آن جلسه این شد که ما قبول کردیم برایش از سپاه استان همدان، چند دسته نیروی پاسدار کیفی داوطلب به مریوان بفرستم. سپس احمد یکی از نیروهای زبده خودش به نام تقی رستگار مقدم را صدا زد و به او گفت: برادرجان، شما این برادرهای عزیز من را ببر، قدری توی شهر و مناطق اطراف آن را به آن ا نشان بده و نسبت به موقعیت مریوان توجیه شان کن… پرده دوم: پیکار در عسرت [شهید حاج حسین همدانی اولین فرمانده منطقه عملیاتی سرپل ذهاب در طول دوران دفاع مقدس بود که در این کتاب به اولین روزهای حضورش در این سمت در روزهای نخستین جنگ اشاره کرده است. او با توضیح شرایط سخت آن زمان و حملات پی در پی دشمن به خطوط دفاعی رزمندگان ایرانی این گونه می گوید.] دامنه اقدامات واحدهای دشمن در خطوط پدافندی شما به چه شکل بود؟ بسیار شدید شده بود به شکلی که با آتش منحنی –خصوصاً خمپاره- خط ما را می زدند. دیگر سر و صدای بچه های ما در آمده بود. مدام برای آقای بروجری [شهید محمد بروجری، فرمانده بزرگ نیروهای سپاه در منطقه عملیاتی غرب کشور] پیغام می فرستادند که آقا، این چه وضعی است؟ لااقل توپی، خمپاره اندازی، چیزی به ما بدهید، چون برای مقابله با دشمن دستمان خالی است. از طرف دیگر تعدادی از بچه ها که به مقر آقای بروجردی در سرپل ذهاب رفته بودند، در بازگشت خبر آوردند داخل انبار سلاحی که ایشان از کرمانشاه آورده، دو قبض خمپاره انداز نو هست، منتها چون هیچ کس نحوه ی کارکردن با آن ها را بلد نیست، مشتری ندارند و همین طوری عاطل و باطل، توی آن انباری افتاده اند. اسم خمپاره انداز را که گفتند، گوش هایم تیز شد، ولی به روی خودم نیاوردم. دیدم هرجا می روم و توی هرسنگری دو دقیقه می نشینم، مدام بچه ها گریزی می زنند به روزهای اول بعد از انقلاب که در پادگان آموزشی ابوذر همدان، مربی کار با خمپاره انداز بودم. پس لابد در بدو شروع جنگ، به عنوان متخصص کار با خمپاره انداز، معروف شد بودید؟ چه معروفیتی! همین اشتهار هم کار دستمان داد. چطور؟ یک روزآمدند به بنده گفتند: آقای فلانی، بیا و این دو قبضه خمپاره انداز را تحویل بگیر و ببر توی خط و آن ها را فعال کن. رفتم به اسلحه خانه ی مقر آقای بروجردی تا ببینم قبضه ها در چه وضعیتی است. دیدم هر دو قبضه، از نوع ۱۲۰ م.م اسرائیلی است؛ مرده ریگ نظامی رژیم شاه با صهیونیست ها. از طرف دیگر، من اصلا با نحوه ی کار با قبضه های ۱۲۰ م.م سررشته نداشتم. هرچه آن جا به آن آقایان گفتم: باباجان، من کار با این قبضه ها را بلد نیستم، اصلا به خرجشان نرفت که نرفت! صرف این مطلب برایشان مهم بود که یک نفر در منطقه هست که قبلا مربی کار با خمپاره انداز بوده، حالا این واقعیت که خمپاره انداز ۸۱ م.م آمریکایی چه تفاوت هایی با قبضه ۱۲۰ م.م اسرائیلی دارد، دیگر برایشان اهمیتی نداشت. و شما هم این تقاضای مصرانه را پذیرفتید؟ از سر ناچاری! در حالی که برچند مطلب واقف بودم: می دانستم که بلد نیستم زاویه یاب قبضه ۱۲۰ م.م اسرائیلی را ببندم. ضمن این که می دانستم اگر آن را به صورت غلط ببندم، بعد از پرتاب گلوله، این گلوله می رود هوا و درست در همان زاویه برمی گردد یا روی سرمان یا در نزدیکی مان می ترکد! این جا مجبورم اعتراف کنم که در طول زندگی ام به عنوان یک رزمنده، اولین بار در همان ماجرا بود که آمدم و ضعفِ تخصص و روحیه خودم را با توکل به خدا و توسل به اولیا الهی جبران کردم. به چه صورت؟ داستانش مفصل است. خلاصه آن: از آن جا طرز کار زاویه یاب قبضه ۱۲۰ م.م را بلد نبودم، دستگیره ی آن را بدون محاسبه و به طور مکانیکی چرخاندم. گلوله خمپاره را برداشتم، ضامن آن را کشیدم، زیرلب سه بار قل هوالله خواندم و به گلوله دمیدم. حتی گلوله را بوسیدم و گفتم: خدایا به امید تو! حالا با این مقدمات، کدام نقطه را نشانه گرفته بودید؟ تپه ی اول قراویز که دست بچه ای خودمان بود. از تپه دوم تا پنجم آن، دست دشمن بود و حتی با چشم غیرمسلح هم می شد روی خط الراس آن ها تردد نفرات بعثی را دید. این مطلب را من تا به امروز در چندجا گفته ام: خدا را گواه می گیرم، اولین گلوله خمپاره ی ۱۲۰ م.م را که بدون محاسبه شلیک کردیم، رفت وسط بعثی های مستقر برروی تپه دوم قراویز و همه ی آن ها را تکه تک کرد. واکنش بچه ها در قبال اصابت دقیق آن گلوله خمپاره به هدف، چه بود؟ بچه ها؟! بال در آورده بودند از خوشحالی. حالا مگر حرف حساب به خرجشان می رفت؟ هرچه می گفتم: آقاجان، من برای پرتاب این گلوله از تخصص ننه ام [قسمتی در پاورقی این بخش از کتاب وجود دارد که حاج حسین در آن به دوره کودکی خود اشاره می کند و می گوید که باغی در همدان داشتیم که نگهبان نداشت و مادرم هربار که از آنجا خارج می شدیم برای بیمه شدن باغ سه بار قل هو الله می خواند و به اطراف باغ فوت می کرد و من نیز در این قضیه از روش مادرم برای بیمه شدن گلوله خمپاره بهره برم] استفاده کردم باورشان نمی شد! [می خندد] پرده سوم: نبرد یازدهم شهریور [نبرد یازدهم شهریور در منطقه قراویز یکی از تلخ ترین خاطرات حاج حسین همدانی در دوران جنگ است که برای اولین بار شاهد از دست دادن ۵۹ همرزم همدانی خود در جبهه است و این موضوع تاثیرات بسیار منفی ای بر روحیه او و بیشتر از آن بر روحیه شید محمود شهبازی فرمانده سپاه استان همدان می گذارد.] خودتان هم گفتید از ناکامی عملیات ۱۱ شهریور متاثر شده بودید. خب، در آن زمانه ای که از هر طرف عرصه بر ما تنگ بود، شهید شدن ۵۹ نفر از بچه ها ضربه سنگینی محسوب می شد، طوری شد که خودم تا چندین روز بعد از عملیات، جرات نمی کردم به همدان برگردم، خجالت می کشیدم دوباره در شهر آفتابی بشوم. خودم را شماتت می کردم. حالا یک موردی به یادم آمد که بد نیست آن را همین جا بازگو کنم: در بین شهدای آن روز، برادری داشتیم به اسم سیدجواد موسوی. بچه سدی بود و خیلی باصفا. وقتی شهید شد، جسدش آن جلو ماند. البته سعی کردم جسدش را به عقب بیاورم. به همین خاطر، همراه یکی از دوستان به اسم آقای اصلیان رفتیم جلو، منتها دشمن روی منطقه اشراف دید و تیر داشت.گلوله خمپاره ای کنارمان منفجر شد که بر اثر اصابت ترکش آن، یکی از انگشتان آقای اصلیان قطع شد. دیدیم جلوتر نمی شود رفت و برگشتیم عقب. بعد که به همدان آمدیم، قرار شد برای دیدار با خانواده های شهدای عملیات ۱۱شهریور به خانه هایشان برویم. از جمله، یکی هم خانواده همین شید سیدجواد موسوی بودند که محل سکونتشان شهرستان مریانج بود. پدرشهید موسوی قصاب است. در محله شان خیلی معروف بود. به بنده می گفتند: آقای همدانی! کافیست بروی جلوی خانه آن ها؛ رفتن همان و نفله شدن هم همان! آقای موسوی کارد قصابی اش را می آورد و شکم تو را سفره می کند! واکنش شما چه بود؟ طبیعی است. خیلی خوف کرده بودم. منتها، دیدم نمی شود به خانه سایر شهدا بروم، اما به خانه این شهید نروم.اوایل شب بود که وارد منزل شهید موسوی شدیم. خدا را گواه می گیرم که به محض ورود به خانه، آقای موسوی جلو آمد و پیشانی یک به یک ما را بوسید. من نشستم خیلی شمرده، گزارشی درباره مراحل آماده سازی و اجرای عملیات، روحیات بچه های رزمنده و موقیعت دشمن، به پدر شهید موسوی ارائه کردم. از ایثارها و فداکاری های بچه ها در جریان شناسایی ها و عملیات برایش چند خاطره تعریف کردم. در آخر هم خاطره ای فرزند شهیدش در شب حمله گفتم. من این خاطره را گفتم. عموی شهید هم در کنار پدرش نشسته بود و پرسید: برادر همدانی! آیا نمی شد جنازه ی برادرزاده مرا به عقب بیاورید؟! بنده گفتم: من و برادر اصلیان رفتیم که جنازه شهید را به عقب بیاوریم، ولی خمپاره دشمن آمد و ترکش آن، انگشت اصلیان را قطع کرد. دفعتاً دیدم رنگ به صورت پدر شهید نمانده. فهمیدم آن عصبانیتی که نگرانش بودیم، به ایشان مستولی شده. ناگهان رو کرد به برادر خودش و با خشم و پرخاش به او گفت: هیچ معلوم است تو چه می گویی؟! بعد هم رو به ما ادامه داد: انگشت آن جوان با کدام حجت قطع شد؟ چرا رفتید؟ مگر انسان وقتی در راه خدا قربانی ای می دهد، چیزی از آن را برای خودش برمی دارد؟ قربانی را باید دربست بدهی به پیشگاه خدا! آقا، ما را می بینی؟ خیال می کردیم ایشان اگر موضوع را بشنود، ما را تکه تکه می کند، در عوض می دیدیم این طور با صلابت و محکم دارد برادرش را سرزنش می کند! بعد هم به او گفت: آیا تو مسلمانی؟! چی داری می گویی؟ به خاطر جنازه بچه ام، یک جوان ناقص شده! قربانی ای بوده که در راه خدا دادم، حتی اگر الان هم جسد او را بیاورند، من نمی خواهم. او را به راه خدا دادم. آقا، از همان جا بود که فهمیدم این مردم را باید از نو شناخت. این مردم شهید که می دهند، عوض آن که مایوس شوند، خودشان می شوند علمدار استقامت برای سایرین. خداوند عجیب با شهادت بچه ها، نفوس و قلوب خانواده های آن ها را منقلب می کرد. پرده چهارم: حماسه تنگ کورک [عملیات جدی سپاه همدان که بعد از شکست در ارتفاعات قلاویز انجام شد، درگیری آن ها با نیروهای بعثی در جهت مشغول شدن آن ها و فراهم شدن امکان شکستن محاصره چند هزار نفر از نیروهای ایرانی بود که در حصار مزدوران بعثی گیر افتاده بودند که از این عملیات به عنوان حماسه تنگ کورک یاد می کنند.] خب دیگر، می رسیم به شروع عملیات بچه های شما در ارتفاعات تنگ کورک. ساعت ۴:۴۵ صبح روز شنبه ۲۸ آذر ۱۳۶۰، عملیات با ابلاغ رمز مقدس یا مهدی(عج) ادرکنی شروع شد و ما حرکت خودمان را به سمت تیغه های سه گانه تنگ کورک آغاز کردیم. چون اذان صبح مقارن بود با لحظه ی حرکت نیروها، دیگر مجالی برای اقامه نماز در آن جا را نداشتیم. این شد که دستور دادیم بچه ها حین حرکت به سمت مواضع دشمن، نمازشان را هم در راه رفتن بخوانند. مسیر حرکت به را بُز رو معروف بود و در لبه ی پرتگاهی قرار داشت که اگر کسی آن جا به پایین نگاه می کرد، چشم هایش سیاهی می رفتند و هول می کرد. بچه ها را به ستون از سینه کش و شیب تند ارتفاعات بالا کشیدیم. نرسیده به خط الراس نظامی، تیم های هرگروه از همدیگر جدا شدند و به سمت پشت مواضع دشمن حرکت کردند. آن جا بچه ها برای هم با دست، قلاب می گرفتند و بالا می رفتند. با رسیدن بچه ها به تیغه اول، درگیری ما با دشمن شروع شد. برای پاکسازی سنگرها، عده ای به سمت چپ، گروهی به راست و بخش دیگر نیروها، به جلو شلیک می کردند. به اولین سنگر دشمن که رسیدیم، متوجه شدیم در اکثر سنگرهای اجتماعی خوابیده اند و با شروع درگیری، وحشت زده از خواب پریده و سراسیمه به هر سمت شلیک می کنند. تیم پیشتاز ما به سرپرستی علیرضا ترکمان، موفق شد تیغه اول را تصرف کند. هنوز هوا روشن نشده بود که تیغه های دوم و سوم هم که حدود ۷۰ متر از هم فاصله داشتند، به تصرف بچه ها درآمد. واکنش دشمن در قبال سقوط سریع آن سنگرها چه بود؟ از همان گرگ و میش سحر که خبر سقوط مواضع یگان کماندویی به عقبه ی بعثی ها رسید، آتش سنگین توپخانه و تانک های دشمن روی تیغه های سه گانه به صورت شدید اجرا می شد. سه سنگر دوشکا هم از آن سمت تنگ کورک، یک روند روی بچه های ما اجرای آتش می کردند. در مجموع آن ۳ تیغه، ظرف ۳۰ دقیقه به تصرف بچه ها در آمد. واکنش فرماندهان خودی در قبال دریافت خبر فتح ارتفاعات تنگ کورک چه بود؟ هوا که روشن شد، ما خبر تصرف ارتفاعات را به محمود شهبازی دادیم. او هم با بی سیم به رده های بالاتر خبر فتح تنگ کورک را اعلام کرد، اما… از آن طرف خط به او گفتند: اشتباه می کنید، امکان ندارد بچه های شما به تنگ کورک رسیده باشند؛ این غیرممکن است. سرانجام وقتی که هوا کاملا روشن شد، با اصرار شدید محمود شهبازی، یک فروند هلی کوپتر هوانیروز را برای بررسی هوایی وضعیت منطقه، به آنجا فرستادند. بعد از بود که تازه به مسئولین حاضر در قرارگاه ثابت شد که ما داشتیم راست می گفتیم. لذا بلافاصله برای مقابله با آتش تانک های عراقی، به گردان تانک مستقر در آمادگاه ۱، دستور دادند با اجرای آتش، به ما کمک کنند تانک های خودی هم با همت مردانه خدمه شجاعشان، شروع کردند به شلیک بی امان به سمت تانک های دشمن. یادم ست به قدری مستمر اجرای آتش کرده بودند که حتی لوله یکی از آنها ترکید! چون بعداً که به عقب برگشتیم، خودم آن تانک را دیدم… منبع: مهر
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گفتمان نیوز]
[مشاهده در: www.goftemannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها