محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847186214
تندگویان: زلزله تنها راه نجات تهران است/ هیچ الگویی برای معماری ایرانی-اسلامی نداریم
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: نایب رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر تهران می گوید: عزم شهرداری برای مبارزه با تخلفات ساخت و ساز جدی است، اما از تهران چه چیزی برای تخلف مانده که جلوی آن را بگیرند؟ این واقعیت را باید ببینیم. تهران شهر شلم شوربایی شده است. هرطرفش به یک رنگ و طرحی است. هر شخصی […]نایب رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر تهران می گوید: عزم شهرداری برای مبارزه با تخلفات ساخت و ساز جدی است، اما از تهران چه چیزی برای تخلف مانده که جلوی آن را بگیرند؟ این واقعیت را باید ببینیم. تهران شهر شلم شوربایی شده است. هرطرفش به یک رنگ و طرحی است. هر شخصی (حقیق و حقوقی) در ساختمان سازی و طراحی ساختمان، برای خودش سازی می زند؛ نماهای مختلفی که در شهر عَلَم می شود و البته شهرداری هم هیچ نظارتی بر آنها ندارد. نماهای شهری به کنار، تهران از نظر طراحی شهری هم به شدت نابسامان است. هویت محلی در این شهر گم شده و هیچ اثری از احترام به سبقه هر محله و منطقه برای مجوز دادن به ساخت و سازهای جدید دیده نمی شود. گویی عمدی در کار است که اندک هویت تاریخی صد و خرده ای ساله تهران که اندک اندک جمع شده، نابود شود. از مجوزهای افسارگسیخته ای که برای نوسازی بافت های شهری تازه و کهنه به شهروندان داده می شود و البته هیچ گرفت و گیر سختی هم برایش وجود ندارد، می توان شک کرد که نابودی هویت تهران، اگر عمدی نباشد، حداقل به دلیل سهل انگاری مفرط مدیریت شهری است. نکته اینجاست که یکی از تاکیدات مقام معظم رهبری در هر دیداری که با مدیریت شهری و اعضای شورای شهر داشتند، هویت ایرانی-اسلامی معماری تهران بوده است و البته حفظ کالبد شهر؛ باغ ها، فضای سبز، جلوگیری از زمین خواری و … یعنی سفارش به پیشگیری از همه اتفاقاتی که در تهران افتاده است و هنوز هم می افتد. اما این روند نابودی تهران برگشت پذیر است؟ مهندس محمدمهدی تندگویان، نایب رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای اسلامی شهر تهران نظرش دراین باره منفی است. می گوید: «تهران یک شهر به نظر من از دست رفته است. از یک جهتی زلزله نابودگر تهران است ولی شاید تنها راه حل این تهران باشد برای اینکه واقعا یک شهر ساخته شود. تهران دیگر الان شهر نیست. مصیبتی است.» با تندگویان درباره هویت شهری، معماری ایرانی-اسلامی، نابودی باغ ها و کلا کالبد شهر تهران حرف زدیم. مشروح این گفتگو را که در دفتر او در ساختمان شورای شهر در خیابان بهشت انجام شد را می خوانید؛ آقای مهندس، پیشینه ای از موضوعی که قرار است صحبت کنیم بگویم. در ماه های گذشته بسیار در مورد معماری تهران صحبت کردیم. بخشی از این هویت تهران به معماری برمی گردد. در لابه لای بحث هایی که در مورد هویت تهران داشتیم دکتر بهشتی به خبرآنلاین آمده بودند. دکتر بهشتی بحثی مطرح کردند که البته خیلی زود از آن گذشتند. که در ۵۰ سال گذشته در تهران زباله ساختمانی ساختیم. یعنی منظورشان این بود و کمی توضیح دادند که تهران الان هیچ هویتی معماری ندارد. یعنی در ۵۰ سال گذشته اصلا نداشته. به فراخور زمان، زمانی بوده که چیزی وجود نداشته، همینطور ساختمان سرهم می کردند و می رفته. زمانی مثل الان انواع و اقسام نماهای مختلف رو می شود. ولی عملا قیافه شهر تهران، درهم است. علاوه بر این در سال های گذشته مقام معظم رهبری خیلی تاکید داشتند بر هویت اسلامی معماری تهران. هویت ایرانی آن هم همچنین. شورای شهر هم در دوره گذشته خیلی در مورد آن حرف زد. اما عمل رسما وجود نداشت. یک سری قوانین گذاشتند که اول نمای ساختمان را تایید بگیرید، بعد پایان کار به شما می دهیم. از این شروع کنیم که چرا تهران هیچ هویت معماری ندارد؟ می گوییم هویت تهران برای صد سال پیش، ساختمان های قجری بوده. بعدش هیچ اتفاقی نیافتاده، ساختمان های ظاهرا مدرن است که با مصالح سخت ساخته شده. عرض کنم البته این بحث، یک سری موضوعات تئوریک دارد و مقداری هم موضوعات عملیاتی دارد. بحث معماری ایرانی اسلامی. ولی بحثی که داریم و آن چیزی که واقعیت است چون در مورد تهران صحبت می کنیم یک سری قواعدمان کلا به هم می ریزد. مثلا الان در یزد یا کاشان یا اصفهان یا خیلی جاهای دیگر که مراجعه می کنید هنوز بخشی از هویت ها باقی است. بعضی جاها بیشتر. شاید در یزد با غلظت بیشتری هنوز هویت داریم. در کاشان هویت داریم. چیزی که می خواهم بگویم اول باید واقعیتی را بپذیریم که دولت چون در طی سال های چه قبل و چه بعد از انقلاب، هیچ تدبیری برای میزان جمعیت پذیری شهر تهران نداشته به تبع آن همه این اتفاقات افتاده. بحث اساسی آن که باعث همه این به هم ریخته گی ها شده جمعیت است. تهران بی مهابا پر شده. بدون هیچ چشم اندازی هر که بوده و توانسته و می شده و هنوز هم می شده مهاجرت می کند. این بحث اصلی است. بحثی که در هویت دارید اینکه فقط نما را مطرح می کنید، نما و منظر را می گویید، به قول شما ما چیزی تدوین کردیم قانون، که نماها را مصوب کنید و بعد اجرا کنید. این هم بحثی است که تا اجرایی شود و شهر را دگرگون کند ۱۵ سال بعد می شود. چون نمی توانم سازه ای که الان ساخته شده را تخریب کنم نمای آن را و بگویم این را هم اجرا کن. ولی بحثی هم بحث کالبدی است یعنی مدل خانه سازی و مدل بهره برداری از خانه های مسکونی است. آن کالبد معماری که ما داشتیم به نظر من به دلیل هجوم و آمدن این همه جعیت از بین رفته، شکسته شده و چاره ای هم بابتش نیست. دیگر جلوی چه چیزی را بگیریم؟ مگر در این شهر دیگر چه باقی مانده؟ هر چه مجوز و هر چه طرح و هر چه مکان خوب بود از بین رفته. من حالا …، بله قبول دارم الان شهرداری با عزم خیلی جدی هم ایستاده ولی دیگر چه مانده از شهر من، از تهران من چه باقی مانده که حالا جلوی آن را بگیرم؟ حالا دو طبقه اضافه ساخته نشود که دیگر دردی از این شهر دوا نمی شود. این همه برجی که الان در منطقه یک دارم می بینم، در منطقه دو می بینم، در ۲۲ می بینم، در ۴ می بینم، احداث شده، تمام شده. از نظر من تهران دیگر شهری است که از بین رفته. آیا قبلا کالبدی وجود داشته؟ تهران یک سری روستا داشته دیگر. تهران به هر حال یک شکلی، شما حتی در محله هایی…، مثلا به روستاها، در حقیقت شما یک تاریخ قبل ترش می روید. باز من یک تاریخ بعد از آن را هم بگویم، محله هایی مثل بازار یا دروازه غاز، امیریه، منیریه و همین ها که خودمان و نسل مان هم می شناسد، مثل اخود من پدر مادربزرگ من یادم است که ایشان زنده بود، از خانه هایی داشت که حالت ایوان طوری بود که دور تا دور اتاق بود و وسطش حوض بود. اینها که می گویم برای سه نسل قبل از من نیست. برای نسلی است که خود ما هم دیدیم. تا همین بیست سال پیش هم این خانه موجود بود. چه چیزی باعث شد آن خانه امروز نباشد؟ جمعیت. یعنی هجومی که به تهران آمد و مسکل صد در صد کالای سرمایه ای شد، دیگر به صرفه نیست که ما خانه ای حالت کاروانسرایی داشته باشم و حیاط مرکزی. باید این را در ارتفاع ببرم و شروع به ساخت و ساز کنم که سود و تفع از آن ببرم. دو عامل هم هست. یکی جمعیت است که این آسیب را زده، دوم هم درآمدزایی آن. بحث درآمدزایی آن که شهرداری ها هستند که به این هویت خیانت می کنند البته به ناچار. بحث جمعیت هم دولت است که خیانت می کند و هنوز هم ادامه دارد. دیگر ما نه دیگر می توانیم کالبد را حفظ کنیم و نه نما حفظ شده. هر دو از بین رفت. هیچ وقت هم این درست نمی شود مگر اینکه اتفاق عجیب و غریب در تهران بیافتد. بحث دیگری که معتقد بودم باید مطرح می شد اصلا تخریب بود. خیلی از پلاک ها و نمادها و خانه ها، اینها در سال های گذشته نیاز به تخریب نداشت. فقط در جهت نافع مادی تخریب شده. ما در تهران هیچ عمر مشخصی بابت تخریب نمای یک خانه یا ملک نداریم. سود اگر کند ممکن است شما ببینید ملک همسایه بغلی شما که ده سال است ساخته است می کوبد که یک طبقه بالاتر بگیرید یا با پلاک دیگری تجمیع کرده و کار دیگر می کند. همه اینها اصالت ها را بر هم می زند. بحثی که من در شورا مطرح کردم عوارض تخریب بود که شهر را به این سمت ببریم که به این راحتی تخریب در آن صورت نگیرد. چرا یک خانه ۱۰ سال ۱۵ ساله، اصلا یک خانه ۵۰ ساله که قابلیت زیست دارد چرا باید تخریب شود؟ باید بهره برداری شود و از آن استفاده شود. چیزی که شما در کشورهای اروپایی بخصوص می بینید تقریبا شرق را نمی توان مثال زد چون آنها هم مثل ما همینجوری تغییر و تحول در شهرهاشان داشته. ولی در اروپا خانه هایی می بینید با قدمت مثلا ۲۰۰-۳۰۰ ساله. واقعیتش هم استحکامی که مد نظر ماست به هر حال استحکامی نیست که ممکن است ایمنی صد درصد روز باشد ولی مدام داخل خانه بازسازی شده و هر طوری توانستند استحکامی را از طریق تزریق بتون و ستون گذاری های جدید، هر طوری بوده انجام دادند ولی شکل و هویت و اتفاقی که بوده حفظ شده. عمده پایتخت های اروپایی که می روید خانه ها همان است. و بحثی که داریم اتفاقا و این را هم در شورا مطرح کردیم، بخشی از هویت معماری ما در داستان هامان هست. مثال می زنم. مثلا ممکن است صد رمان بخوانید که در آن نوشته کافه شکوفه نو. این یک واقعیت است. حالا این کافه کجاست؟ دیگر وجود ندارد. در خیابان لاله زار بوده. ولی اگر فرض کنید به پاریس بروید، هر داستانی که می خوانید مثلا گوژپشت نتردام می خوانید، کلیسایش وجود دارد، آن خانه وجود دارد. همه آنچه ادبیات معماری و ادبیات شهرسازی آنهاست هرطور توانستند حفظ کردند. ما به هیچ کدام از این آثارمان هم ارزش قایل نشدیم. حالا یا نگاه سیاسی بوده یا نگاه، نگاه شهرسازی بوده، هر چه بوده فقط تخریب بوده. یعنی الان نه ادبیات معماری ما حفظ شده که بچه های ما وقتی موضوعی را می خوانند بتوانیم ببریم شان و بگوییم آنجا بوده. یا وقتی گردشگر خارجی بر اثر خواندن کتابی از شهر تهران محله ای را می خواند و دنبالش می گردد الان دیگر وجود ندارد. نه آنها را حفظ کردیم و نه کالبد حفظ شده و نه نما. حالا این اتفاق که افتاده، من دو بخش را مقصر می بینم. یکی دولت است که در سیاست های کلی اشتباه کرده و ضربه آن غیر از معماری به همه چیز شهر تهران وارد می شود. ترافیک را می بینیم، وضعیت زندگی در تهران را می بینیم، آب برق و آلودگی هوا. تهران الان جزو مستضعف ترین شهرهای ایران است چون حتی هوا هم نداریم. باز شهرهای دیگر هوا برای تنفس دارند. اینها اتفاقاتی است که افتاده. بحثی هم که در این موضوع است، بحث تئوری است. شما می گویید مصاحبه کردید و در این مدت هم کار کردید ولی از خود شما هم بپرسم به ما نمی توانید تئوری و تعریف واحدی درست و حسابی از آن چیزی که همه می گوییم معماری ایرانی و اسلامی بدهید. اتفاقا سوال بعدی من همین است که می گوییم معماری ایرانی اسلامی، اما در تهران هیچ نمونه ای برای آن نداریم. بخشی برمی گردد به اینکه تهران سبقه زیادی ندارد اصلا، بیشتر از ۲۰۰-۳۰۰ سال عمر ندارد من اصلا به تهران کار ندارم. می گویم شما به عنوان یک پژوهشگر یا کسی که مدتی کار می کند، چون این بحثی است که ما ۵ سال پیش یعنی سال ۲۰۱۰ که می خواستیم در اکسپو شرکت کنیم، بحث ساخت یک پاویون برای ایران داشتیم در اکسپوی چین. خیلی بحث شد که این سالن و پاویونی که می سازیم با الگوبرداری از هویت ایرانی اسلامی باشد. آنجا چون من سه چهار سالی بطور نزدیک درگیر قصه بودم خیلی روی این موضوع کار کردیم. تقریبا همه اندیشمندانی که در معماری صاحب نام بودند هم آمدند. به تعریف واحدی در چیزی که می گوییم، الان به تهران کار ندارم، بحث کلی معماری می کنم. از لحاظ تئوری بین خود اساتید معماری ما هیچ تعریف واحدی بابت چیزی که می گوییم معماری ایرانی اسلامی وجود ندارد. یعنی هیچ مشخصه و الگویی نبوده که بگوییم مردم از روی این بسازند. علتش هم این است یعنی آنطور که من ریشه یابی آن را می بینم، یک سری واقعیت ها را در نظر نمی گیریم. این علت ها وقتی شناسایی نشود و روی آن کار نشود در دانشگاه ها نیاید بعدا نمی توانم از ان دست مایه اجرایی و عملیاتی درآورم. ما به هر حال در ایران معماری داشتیم که قدمتش تقریبا از تمام معماری های دنیا قدیمی تر است. یعنی آن زمانی که ما دوره هخامنشیان یا اشکانیان یا قبلش مادها مثلا سبک های معماری داشتیم در دنیا اصلا وجود نداشته. یعنی بعدا روم آمده و معماری های رومی بوجود آمد. قبلش معماری به سبک ایرانی بود. حتی امپراتوری هایی مثل آسیای شرق هم وجود نداشت. بنابراین سبک معماری ایرانی با قدمت چندین هزار ساله داریم و خیلی از تعاریفی که امروز فکر می کنم آنها را به غلط به اسلام ربط می دهیم برای معماری ایرانی است. همین الان هم مراجعه کنید حتی کاخ ها که هیچ ربطی به اسلام ندارد. یعنی کاخ های هخامنشی، می بینید محیط بیرونی، اندرونی و حرمسرا و …، یعنی تفکیک هایی که از لحاظ محرمیت و نامحرمی…، الان به اسلام می گوییم. یا اشرافیت دید برای مکان ها، اینها در معماری ما بوده و هیچ ربطی به اسلام هم نداشته. ما چون نیامدیم واقعیت های اینها را درآوریم یعنی وقتی به بحث اسلامش می رسیم می خواهیم همه چیز را سمت اسلام ببریم و نمی خواهیم واقعیت معماری مان را نشان دهیم دچار بحران شدیم و این را هم کسی نمی آید باز کند. اینها شده بحران های معماری ما. هیچ کس هم نمی آید تبیین کند و تئوری کند. چون اگر بخواهیم واردش شویم بحث دینی و مذهبی پیدا می شود. بحث هایی آیینی پیدا می شود. بحث شاهنشاهی پیدا می شود. حتی از آن فراتر به قوانین ساخت مراجعه کنید ما اولین کشوری هستیم که لوح های کوروش و داریوش را می بینید که در موضوع ساخت قانون تدوین کردند. بیمه کارگر ساختمانی داریم، مدت زمان ساخت داریم، پروژه را تعریف کردند؛ همه اینها از سال ها قبل یعنی چیزهایی که امروز نظام مهندسی ما می گوید اینها در معماری قدیم ایرانی ما بوده. یعنی اولین جایی که فکر کنم در دنیا قوانین بیمه مثلا رعایت شده همین ایران بوده و همین کارگران ساختمانی بودند. در حالی که اروپا را که مراجعه می کنید درست برعکس این است. یعنی در اروپا وقتی تحقیقی کنید اصلا انقلاب فرانسه و خیلی اتفاقاتی که افتاده در اثر معماری و اتفاقاتی بوده که در کاخ ها می افتاد. رسم آنها این بود که معماران کاخ ها را می کشتند بابت اینکه راه های مخفی کاخ ها لو نرود. بعد که معماران به خودشان آمدند و کم کم شاگرد پرورش دادند و انقلاب فرانسه بوجود آمد. یعنی ما قبل از آنها برای معماری و معماران مان ارزش قایل بودیم. اینها را کسی را تبیین نکرده. چون بخشی از آن برمی گردد با آیین هایی به نظر من پیوند دارد مثل زرتشت و آیین های دیگری که در کشور بوده و نمی خواهیم بازش کنیم. این که این اتفاق به نظر من باید اول در محیط های دانشگاهی ما اول رخ دهد. یعنی ما واحدی تحت عنوان معماری ایرانی اسلامی نداریم. در رشته های مربوطه معماری شهرسازی و اینها نداریم. تئوریکش باید جایی تبیین شود. من از بحث های تئوریک که بوجود می آید تازه می توانم به سمت تدوین مقررات بروم. این اتفاقی است که باید در دانشگاه های شکل گیرد که نگرفته و بعد وقتی این اتفاق شکل گرفت در تاریخچه و اتفاقاتی که می افتد آن موقع می فهمید وقتی اسلام به ایران رسید چه اتفاقاتی در سبک معماری رخ داد. و این را من مدعی هستم که اسلام آمد و روی معماری ایرانی سوار شد و مدل های خاصی از معماری را به وجود آورد. همانطور که شما یک مسجد را در تهران می بینید در استانبول که می بینید در مراکش و مصر که می بینید تقریبا می توانید بگوییم هیچ شباهتی نتوانید پیدا کنید. شباهت های کلی از نظر اینکه محل عبادت دارند ولی در استانبول مسجد می بینید با سی گنبد، با مناره های مختلف، در مراکش یک مدل دیگر می بینید. این نشان می دهد که اسلام خودش به ذاته معماری نداشته. اگر معماری اسلامی معماری مشخص بوده، مساجد تمام دنیا باید یک ریخت می شد. اسلام به هر کشور که رسیده از معماری داخلی آن کشور مدلی پیدا کرده. ما مدلی که در معماری ما بود، از آن مدل مکعبی و ساختی که در قبل از اسلام بود، تبدیل شده به قوس هایی که پیش آمده و انحناهایی که در معماری رخ داده، مدل هایی که در هشتی کاروانسراهامان رخ داده در مساجدمان، گنبدها و چیزیهایی که اتفاق افتاده. ولی اصالت معماری، اصالت معماری ایرانی است که باید روی آن کار شود و تبیین شود. این بحث تئوریک آن می شود. اینها که تبیین شود تازه به دل شهر می رود. در شهر تهران هم آن چیزی که زور ما می رسیده فعلا بحث نماست. من دیگر در تهران نمی توانم وارد کالبد معماری شود. چون اصلا آن مدل خانه سازی ها از بین رفته. خیلی زور بزنم و همت کنم بتوانم بناها و بافت هایی که باقی مانده را طوری حفظ کنم. بحث خود من هم در شورا این بود که ما اگر بتوانیم بافت قدیمی و با هویت مان نگهداریش را برون سپاری کنیم، بخش خصوصی را بیارویم، شما الان در کشورهای اروپایی که می روید یک خانه ای می بیند که روی آن تابلویی زده مثلا نوشته خانه ویکتورهوگو تاریخ فلان تا فلان. داخل خانه الان مالکی وجود دارد. یعنی دولت مالک نیست، میراث فرهنگی مالک نیست. آن مالک با منافعی که ایجاد کرده خانه را نگه می دارد. خود خانه شده الان یک ارزش برای مالکی که وجود دارد. ما متاسفانه املاک مان را پلاک گذاری میرای کردیم، از همه ارزش های کاربری خود افتاده، هیچ چیزی هم برای نگهداری آن نداریم. فقط تخریب می شود. الان طرحی که مثلا میراث فرهنگی آورده که فکر می کنم طرح خوبی است، رفته از دولت تعدادی از امکن را معرفی کرده، فکر می کنم ۳۰۰-۴۰۰ مورد را مصوبه گرفته تحت عنوان برون سپاری. به این صورت که صندوقی ایجاد شده، البته موضوع قدیمی است. در این دولت پیگیری می شود که انجام شود. در دولت آقای احمدی نژاد متاسفانه هیچ کاری صورت نگرفته. یعنی از مجموع ۳۰۰-۴۰۰ ملکی که در کل کشور بابت این زمین ها داده شده شاید دو موردش به مردم رسیده ولی در همین مدت در یکی دو سال اخیر تقریبا ۲۰-۳۰ مورد این اتفاق افتاده که واگذار به بخش خصوصی شده. بخش خصوصی می آید براوردی از احیا و بازسازی و نوسازی و مرمت آن نما انجام می شود با عدد و رقمی که به وجود می آید. یک تفاهم نامه بین میراث فرهنگی و آن بخش صورت می گیرد، کاربری داخلی ان میراث تعریف می کند یا ممکن است موزه شود یا مجتمع اقامتی شود یا مجتمع تفریحی رستورانی شود. یک نکته، این حرف شما کاملا درست. چقدر بازگشت سرمایه دارد که این را واگذار کنیم؟ با این فرمی که می گویم مقرون به صرفه است که آمده اند. الان مثلا در کرمانشاه که جمعه رفتیم آن کاروانسرای عباسی بیستون جزو کاروانسراهای معروف ایران است. آنجا را بخش خصوصی بازسازی کرده و تبدیل به هتل کرده. قبلا هم در دوره انقلاب مدتی آنجا برای جنگ زده ها بود و بعد از آن هم تحویل سازمان زندان ها شده بود. اواخر هم که در اختیار کمپ ترک اعتیاد بود. عملا مخروبه شده بود. الان بخش خصوصی بازسازی کامل کرده با همان فرمت، احیا شده کامل، بهره برداری آن را بیست ساله به آن دادند. یعنی حتما به صرفه بوده که بخش خصوصی دیده که با بیست سال برای او می صرفد. این در تهران چقدر جواب می دهد؟ در تهران هم برآوردهامان همین است. یعنی ملک هایی که وجود دارد را روی ۱۵ و ۲۰ سال بحث می کنیم. فکر می کنم اگر سرمایه گذار خوب بیاید، یک نفر که منظورم نیست سرمایه گذاران خوبی که بیایند، املاک خوبی که وجود دارد چه در پوشش هتل چه اماکن تفریحی مقرون به صرفه است. چون برآوردهای بازسازی زیاد نیست. ما در بحث املاک اینطوری مان پول اساسی که داریم بابت تملک داریم. اینجا هیچ کدام از این ملک ها این موضع را ندارند. یعنی فقط برای بهره برداری به آنها واگذار می شود. اگر به قول شما موضوع تملک هم بود عدد و رقم سنگینی می شد دیگر به صرفه نبود. الان چون موضوع تملکش منتفی است، به صورت بهره برداری های بلند مدت به بخش خصوصی واگذار می شود تقریبا رغبت خوبی بشود. یعنی بخش خصوصی بازسازی کند با فرمتی که تعریف می شود این نما باقی بماند، خودش طی زمانی که توافق می کنیم استفاده کند. البته قراردادهای اینها قراردادهای بلند مدت است. مدل هایش مثلا اینطور است که فرض کنید ۱۵ سال بخش خصوصی می گیرد و بهره برداری می کند، ۱۵ سال دوم باز بخش خصوصی برای اینکه نفعی داشته باشد فرض کنید ۹۰-۱۰ می شود. یعنی ۹۰ درصدش در اختیار میراث و ده درصد باز بخش خصوصی از آنجا نفع می برد. نهایتا ۱۵ سال سوم صد درصد در اختیار میراث قرار می گیرد. منتها خوبی ان این است که همه هزینه های نگهداری و احیای آن هم انجام شده و ملک هم ملک روپایی هست. من فکر می کنم این یک راه برون رفت است. برای نگهداری از خیلی آثاری که داریم. راه بهینه آن هم نبوده ولی به هر حال راهی است. الان مصویه جدیدی که آوردیم و به مناطق هم ابلاغ شده، تا احیا در ۷۰ درصد باغ صورت نگیرد پایان کار دیگر نمی دهند. این بد نیست، خوب است و مقداری در جهت حفظ فضای سبز خوب است ولی موضوع برجش باز باقی است. چون الان دو بحث می کنیم. آن برج ها خودش باز به هویت شهری لطمه می زند. اگر در یک کوچه در خیابان فرشته ده باغ کنار هم بود، همه آنها طبق قانون می توانند از قواعد برج باغ استفاده کنند و این کار را هم می کنند. بر فرض آن ۷۰ درصد هم باغ شد. شما یک دفعه به یک کوچه ۶ متری هشت متری ۱۰ یا ۱۲ متری می روید، ناگهان ۱۰-۱۵ برج کنار هم می بینید. این منظره قشنگی است؟ این هویت، هویت چیست؟ ایرانی است؟ اسلامی است؟ راه برون رفت می شود برای آثار. شما بحث کالبد شهر را هم مطرح کردید. ما الان نارمک، یک خوابگاه بسیار بزرگ شده. نواب همین بلا سرش آمده. شرق و غرب این اتفاق برایش می افتد. بخاطر جمیعت است و چاره دیگری نداریم. این کالبدی که نابود می شود و چیزی از آن وجود ندارد و تعریف جدیدی… کالبد نابود شده. چه راهکاری برای احیای آن وجود دارد؟ هیچ راهکاری به نظر من وجود ندارد. یعنی راهکاری که برای حذف این جمعیت داریم چیست؟ هیچ. سیاست های دولت این بلا را سر تهران آورده. من که الان نمی توانم همه اینها را حذف کنم. این جمعیتی که الان هجوم آورده و در تهران زندگی می کند، بحث هایی می شود بابت اینکه کسی که باید در تهران زندگی می کند باید هزینه های خود را هم پرداخت کند. ولی حرف من این است که هزینه ها را هرچقدر هم بالا ببریم باز این طیف هم جوری خودشان را بالا می کشند. اینکه دردی از ما دوا نمی کند. فقط به تورم کمک کرده. این اتفاق ها افتاده مگر اینکه رقبت های حضور در شهر تهران کاهش پیدا کند که من در چشم انداز چنین چیزی نمی بینم. حتی جابجایی پایتخت هم که این همه بحثش هست اولا که اصلا آن را عملیاتی نمی بینم بعد هم فکر نمی کنم زیاد این ترکیب را برهم بزند. تهران به هر حال شهر دولت است. مردم تهران هزینه های حضور دولت در این شهر را پرداخت می کنند. این هزینه ها هم بصری است هم مادی است هم اجتماعی و هم روحی است. همه اینها پرداخت می شود و هیچ چاره دیگری هم وجود ندارد. من الان ۴۰-۵۰ سال مدیریت، همه را زیر سوال ببرم و بگویم همه را می توانم جابه جا کنم ادعای بی خودی است. اتفاق افتاده و مایی که در شورا الان لایحه نما را آوردیم بخشی از منظر شهری را به نظر خودمان جبران می کنیم، اتفاقاتی که افتاده. و الا به هیچ وجه دیگر کالبد شهر را من نمی توانم به همین راحتی بیاورم تغییر دهم. هر چقدر هم طرح موضوعی و موضعی بیاورم، پیاده راه درست کنم. بعضی از نماها را تغییر دهم آنقدر این شهر بزرگ است که فکر می کنم در وسعتش پاسخگو نیست.
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها