تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867196657
یاد دیزی های قدیمی بخیر
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه خراسان: علوی- بوی فرنی داغ در سحرگاهان، کله پاچه و عدسی همه فضای محله را پر می کرد. با این که هوا سرد بود و دل کندن از رختخواب گرم، کار سختی بود اما با هزار زور و زحمت از رختخواب جدا و به دستور مادر روانه خیابان می شدیم، قابلمه ای در دست می گرفتیم و خود را به طباخی حاج «رضا» می رساندیم، جایی که هر روز مردم برای گرفتن کله پاچه های معروفش صف می بستند و بوی آن تمام محله را بر می داشت. ایستادن در نوبت برای گرفتن کله پاچه هم عالمی داشت، از نزدیک می توانستی ببینی که چه بر سر کله پاچه می آورند، آن موقع از روپوش سفید بر تن طباخ ها چندان خبری نبود اما بیشتر آن ها سعی می کردند جانب انصاف را رعایت کنند و آن چه را که غیر بهداشتی است، به خوراک مردم ندهند، بالاخره انتظارها به پایان می رسید و کله پاچه داغ همراه با مخلفاتش در قابلمه هایی که در دست افراد بود ریخته می شد. شاد و خوشحال به خانه بر می گشتیم، تا موقع برگشتن از طباخی همه اعضای خانواده از خواب بیدار شده بودند و کنار سفره بزرگی که پهن شده بود، می نشستند و صبحانه را با هم صرف می کردند. این جملات را حاج «قربان الهی» که حالا دهه 70 عمرش را پشت سر می گذارد می گوید و می افزاید: آن موقع ها از رستوران و کافی شاپ که امروزه جوان ها می روند، خبری نبود، در آن زمان فقط چند چلوکبابی و طباخی بیشتر وجود نداشت و آن ها هم غذاهای متنوعی نداشتند و بیشتر غذاهای این طباخی ها شامل چلوکباب و شیشلیک بود. از قهوه خانه ها تا کبابی ها «سلیمان بهروز» که حدود 75 سال سن دارد، با بیان این که طباخ به معنای آشپز است اما امروزه بیشتر به کله پزها گفته می شود، اظهار می دارد: در زمان قدیم طباخ ها غذاهای مختلفی می پختند اما بیشتر آن ها همیشه چلوکباب داشتند. وی ادامه می دهد: در زمان قدیم، قهوه خانه هایی در بجنورد وجود داشت که علاوه بر چای، انواع غذا به ویژه آبگوشت نیز در آن ها به میهمانان داده می شد. وی یکی از چلوکبابی های بزرگ آن دوران را چلوکبابی «سرایدار» می داند و می گوید: این چلوکبابی در محله چهارشنبه بازار وجود داشت که آشپز آن از قزوین آمده بود، بعدها به تدریج به تعداد چلوکبابی ها افزوده شد. وی لذت خوردن کله پاچه در فضای سبزه میدان بجنورد را هیچ گاه از یاد نمی برد، فضای سر سبزی که روح هر رهگذری را جلا می داد و رهگذران بر تخت های آن با آن قالی های گل قرمز که زیر تیغ آفتاب درخشش خود را از دست داده بود، می نشستند و غذایی با طعم خوش می خوردند، می گفتند و می خندیدند و عجله ای در کار نداشتند، اضطراب و نگرانی نداشتند تا بخواهند کارهایشان را زود و با عجله انجام دهند بلکه با طیب خاطر غذا می خوردند و شکرگزار نعمتهای خدا بودند. به گفته این شهروند که برف روزگار بر موهایش خود نمایی می کند، در زمان گذشته در تیمچه ها و کاروانسراها که محل اقامت و عبور و مرور مسافران بود، چلوکبابی وجود داشت تا مسافران خسته از راه بتوانند در این غذاخوری ها و چلوکبابی ها غذایی بخورند و دمی بیاسایند. وی که قهوه خانه کربلایی «محمد قوچانی» را خوب به یاد دارد، اظهار می دارد: این قهوه خانه چلوکباب های خوشمزه ای داشت و در کنار آن شیشلیک و انواع گوشت نیز سرو می شد. وی یکی دیگر از چلوکبابی های بجنورد را در زمان قدیم در مکان تیمچه امید عنوان می کند و می گوید: در این تیمچه هم برای مسافران قهوه خانه ای در نظر گرفته شده بود و چلوکباب، چنچه و شیشلیک در آن سرو می شد. وی چلوکبابی «سید» را یکی از قدیمی ترین چلوکبابی های بجنورد عنوان می کند و می گوید: هنوز هم این چلوکبابی با مدیریت فرزندان صاحب مغازه وجود دارد. «بهروز» از بازرسی ها برای رعایت بهداشت در طباخی های زمان قدیم یاد و بیان می کند: در زمان قدیم هم مانند الان بازرسی ها از این مکان ها وجود داشت، بازرس ها می آمدند و از تهیه مواد لازم و اولیه برای غذاها بازرسی می کردند، بیشتر بازرسی های آن زمان از طریق شهربانی که در آن دوران اداره شهر با این نهاد بود، انجام می شد همچنین به جای اداره بهداشت نیز اداره ای به نام بهداری وجود داشت که به امور بهداشتی اصناف رسیدگی می کرد. وی خاطر نشان می کند: به طور معمول در آن زمان بیشتر بهداشت رعایت می شد و کمتر فردی از این اماکن شکایت داشت و اگر مشکلی پیش می آمد افراد می توانستند به شهربانی شکایت خود را ارائه دهند. وی که خودش مدت کوتاهی در یک طباخی کار می کرده است، غذاهای آن موقع را سالم می داند و می گوید: به طور معمول در طباخی های آن زمان مواد مورد نیاز برای پخت غذاها به طور روزانه و تازه خریداری می شد به طوری که صبح ها گوشت از قصابی خریداری، خرد و شسته می شد و از همه موادی که برای طبخ غذا در آن روز تهیه شده بود، استفاده می شد. این شهروند کهنسال بیان می کند: در مسافرخانه ها نیز به اندازه ظرفیت مسافرها در هر روز غذا پخته می شد تا غذایی اضافه نماند و دور ریخته نشود و از آن جایی که در زمان قدیم یخچال در همه مغازه ها وجود نداشت، باید غذاها در همان روز مورد استفاده قرار می گرفت. شهروندی دیگر با یادآوری خاطرات گذشته بیان می کند: در آن زمان مانند الان آن قدر مرسوم نبود که مردم به رستوران بروند به ویژه برای خانواده ها کمتر پیش می آمد تا همه با هم به طباخی یا قهوه خانه برای صرف غذا بروند و در سال شاید یک یا 2 بار برای تفریح این کار را می کردند. «قائنی» ادامه می دهد: در آن زمان اجاق مطبخ خانه های زنان قدیمی همیشه گرم بود و بوی غذا در بیرون می پیچید و کمتر فردی تمایل پیدا می کرد که در بیرون از خانه غذا بخورد مگر مردهایی که مجرد بودند . همچنین در آن زمان، غذا گرفتن از آشپزخانه و طباخی ها مانند الان مرسوم نبود و بیشتر مردم غذا را در خانه هایشان درست می کردند. وی ادامه می دهد: با این وجود، طباخی های آن زمان همیشه مشتری خود را داشتند و غذاهای خوشمزه ای نیز در آن ها پخته می شد. دیگ های قدیمی «قربانی» شهروندی دیگر هم بیان می کند: از روزگار خوب قدیم فقط این را به یاد دارم که از آشپزهایی که در طباخی های قدیمی کار می کردند و غذا می پختند برای پخت غذا در میهمانی های بزرگ مانند مجالس عروسی استفاده می شد. وی که با حسرت از روزگار قدیم یاد می کند، ادامه می دهد: در آن زمان، وقتی به عروسی می رفتیم از چند کوچه آن طرف تر بوی پلوهای دم کشیده در دیگ ها مشام میهمانان را نوازش می داد، بوی دود دیگ هایی که به طور پی در پی در یک ردیف چیده شده بود میهمانان را به وجد می آورد. وی می افزاید: آشپزهای زبده ای در آن زمان برنج ها را در سبدهای حصیری آبکش می کردند و دیگ ها روی خشت هایی قرار داده می شد و زیر آن ها را روشن می کردند تا برنج ها دم بکشد. اما امروزه این گونه مجالس فقط در رستوران ها برگزار می شود و دیگر از آن شور و هیجان خبری نیست. وی بیان می کند: امروزه خوراک برخی از مردم به انواع فست فودها خلاصه شده است و دیگر افراد کمی تمایل دارند تا از این گونه مکان ها که فقط تعداد کمی از آن ها باقی مانده است غذا تهیه کنند و علاوه بر آن، جوان های امروزی دیگر تمایل چندانی به خوردن غذاهای سنتی ندارند و بیشتر غذاهای آن ها پیتزا، مرغ برگر و کنتاکی، چیزبرگر و بیف استراگانف است که در منوی بسیاری از رستوران های کنونی یافت می شود. به گفته یک کارشناس تغذیه، گاهی اوقات تغییر ذائقه باعث می شود تا سلامتی مردم به مخاطره بیفتد زیرا غذاها از سبک سنتی و سالم به سوی غذاهای آماده که در آن ها بیشتر از موادی مانند پنیر پیتزا، کالباس و سوسیس استفاده شده، تغییر کرده است. «رزازان» بر تهیه سالم مواد اولیه غذاها و استفاده نکردن بیش از حد از غذاهای آماده تاکید می کند.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه خراسان]
[مشاهده در: www.khorasannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها