تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836930967
دهکردی: کاش مذاکراتی شبیه 5+1 در حوزه فرهنگ و تئاتر داشتیم
واضح آرشیو وب فارسی:9 صبح: فرهنگ و هنر > تئاتر - «تکه های سنگین سرب» اجرایش در «چهارسو» پایان یافته است؛ ولی این آخر ماجراجویی اش نیست. پیام دهکردی از سختی های نقش چمران و دشواری های تعلل فرهنگی می گوید. دهکردی می پرسد: «چرا الان که سال تئاتر است باز هم وضع به همین منوال است؟»به گزارش سایت تحلیلی خبری 9صبح به نقل از تسنیم، انتخاب پیام دهکردی برای بازی در نقش یکی از کلیدی ترین افراد هشت سال دفاع مقدس، اتفاق قابل توجهی بود. دهکردی پیش از این نقش هیچ شخصیت حقیقی را بازی نکرده بود، رفتاری که خود آن را تایید کرده است. «تکه های سنگین سرب» به نویسندگی و کارگردانی ایوب آقاخانی مجالی بود تا پیام دهکردی را این بار در قامت یک قهرمان چند عرصه ای ببینیم. نقشی که سختی هایش بیش از تصور است. دهکردی نقشی را بازی کرد که هم هنرمند است، هم دانشمند و مبارز و مبارز بودن نیز در چند جبهه دنبال می شود؛ مبارزه علمی، جهادی - آن هم در چند جبهه - و مبارزه روحی و این مورد آخر از همه مشکل تر است. دهکردی باید سنگین ترین ذهینت های چمران را روی صحنه نمایان سازد و رسیدن به این موفقیت، نشانگر شکست سختی هاست. این مصاحبه گفتگویی است دوستانه درباره چمران، دنیایش و درک و خوانش پیام دهکردی از این شخصیت؛ بعلاوه گلایه های دهکردی در حمایت های ضعیف از ژانر مقاومت و علت حمایتش از جریان تئاتر آزاد. به شوخی گفتید که «نفهمیدم چه شد این نقش را قبول کردم، نقش بسیار سختی است». سختی نقش چیست؟ «شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد» دهکردی : واقعیت امر این است که همیشه از بازی شخصیت های حقیقی پرهیز کردم. شخصیت های موثر و ویژه تاریخی که ابعاد عجیبی داشتند. علت هم آن بود یا سویه متون مدنظر من نبود یا اینکه یرایم این سوال مطرح بود که آیا می توانیم از پس آن برآییم یا نه؟ یک کاریکاتور از دلش در نیاید و با آبرو و اعتبار یک شخصیت تاریخی که واقعیت داشته، بازی نکنیم. در این کار هم تنها چیزی که می توانم بگویم که مصداق این مصرع «شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد» برای من بود. انگار دعوت شدم این شخصیت را باز کنم. چون ایوب آقاخانی می دانست که به کرات امتناع کردم، هم به دلیل خستگی و هم به دلیل صحبت نقش و گفتم نه و مدام گفتم نه نه نه. در این مواقع تلاش می کنم که بگویم «باشه». الان که در حال صحبت با شما هستم خوشحالم که این نقش را بازی می کنم. شخصیت، شخصیت بسیار سختی است. سویه ای که در کار بدان نگاه می شود تاکنون نشده است، وجه عاشقانه چنین شخصیتی جالب است که من این سویه را خیلی دوست دارم. همیشه گفته ام این آدم ها تمام عظمت و بزرگیشان این است که پا در زمین و سر در آسمان داشتند و در دسترس هستند. اگر این آدم ها را فرازمینی کنیم که عمدتاً به دلیل اتفاق ها و نگاه های افراطی که در دهه قبل وجود داشت، برای نسلی که می خواهد الگو بپذیرد، تبدیل به پدیده ای غیرقابل دسترس می شود. اما اگر ببیند چه جالب شهید چمران هم مثل من غذا می خورد، مثل من می خندید، مثل من عاشق می شد؛ اما انتخاب کرده است که این حرکت را کند، با خودش می گوید ممکن است من بتوانم الگو بگیرم. این الگو، الگوی وطنی ماست. این سویه برای من جذاب بود و فکر کردم چالش بزرگی است. افزون بر اینکه همواره تلاش کردم نقش هایی قبول کنم که نمی توانم بازی کنم و بلد نیستم. بازی کردنش نهایت خطر کردن است. این کار هم همین گونه است. برای این نقش، وزن کم کردم. مساله فیزیک شما نیز برای من قابل توجه بود. دهکردی : ضمن اینکه قرارداد ما هم بر این نیست که الزاماً مستند باشد. به هیچ وجه، آقاخانی نمی خواهد و از همه مهمتر خودم هم نمی خواهم. اعتقادم بر این است. زمانی که قرار شد «عاشقانه های آرام» را کار کنم، به این فکر کنم که آقای نادر ابراهیمی این را نوشتند و من صدای ایشان را هم نشنیدم، در حالی که صدای وی هست. من پیام دهکردی می خواهم فرزند زمانه خودم باشم. با آنکه طرح جلد را استاد مرتضی ممیز کار کرده بود و بسیار مورد پسند من هم بود به خودم گفتم نه و از آقای مشکی دعوت کردم. پس طرح جلد از آقای مشکی است! بسیار عجیب است که چندان با طرح جلدهای مشهور وی شباهتی ندارد. فکر کردم این فرزند زمانه، محصول امروز من است/قرار نیست کار موزه ای کنم دهکردی : بله. فکر کردم این فرزند زمانه، محصول امروز من است و مطمئناً با شناختی که از خودم دارم، قرار نیست هر کسی با دیدن چمرانِ من بگوید که این چمران، عین چمران نیست. عین چمران راه نمی رود، عین چمران نمی نشیند. قرار نیست کار موزه ای کنم. من خوانش و نگرش خودم را دارم. به واسطه همین نقش، نقش سختی است. ابعاد روانی که در طول تمرین داشتیم، این شخصیت دارد، از لحاظ روحی فشار سنگینی روی من دارد. حجم دردی که شخصی من چمران کشیده است برای من غیرقابل تصور است و من باید آن را درک کنم. من مدلم این نیست که کمدی داشته باشم که از درونش یک چمران بیرون بیاورم و بپوشم و استفاده کنم. من باید زندگیش کنم. آدمی که نقاش است، شاعر است، خطاط است و چه و چه و چه، امضاش را نگاه کنید چقدر خوشگل است. بعد نگاه می کنی در زمان مجروحیت قبل از شهادتش با خونریزی شدید حاضر نمی شود روی صندلی عقب دراز بکشد و صندلی جلو می نشیند. به وی می گویند حالتان خوب نیست و جواب می دهد بقیه رزمندگان ببینند چمران چنین است، فکر می کنند چمران شهید شده است و یقیناً روحیه اش را از دست می دهند. با آن وضعیت در جاده سنگلاخ روی صندلی جلو می نشیند و دست تکان می دهد و لبخند می زده است تا کسی متوجه نشود. به خدا مو به تنم سیخ می شود. یا خاطره ای همسرش، خانم جابر نقل می کند عید فطر بوده است و به رسم مالوف باید به منزل پدر خانم جابر می رفتند. خانم جابر از چمران درخواست می کند و دکتر نمی پذیرد. اصرار می کند و در نهایت نمی پذیرد. علت را جویا می شود و می گوید بچه های بی سرپرست موسسه جبل العامل هیچ کس را ندارند و همه به شهرهای خودشان رفته اند. من پیش اینان می مانم و با اینان بازی می کنم و حرف می زنم تا وقتی بقیه برگشتند بچه ها خاطره داشته باشند. من هر بار این خاطره را نقل می کنم اشک در چشمانم حلقه می زند و الان هم که می گویم همین است، 10 بار دیگر هم بگویم همین است. ابعاد عجیب و غریب چنین شخصیتی شوخی نیست. کلی دلار با یک زندگی مرفه در بهترین شرایط و مدارج در آمریکا را رها کند و برود لبنان و بعد احساس کند که وظیفه به تو حکم می کند به ایران بروی و آن مسیر را طی کنی. این ها کارهای ساده ای نیست که ما همین طور راحت با آن برخورد کنیم. حالا شما فکر کنید در این رهگذاری که چمران نیست، آن یکی می خواهد چمران را چمران بازرگان بکند، آن یکی چمران خمینی. اصلاً کسی دغدغه این را ندارد که چمران ارادتش به امام اول شیعیان، ارادتش به دکتر علی شریعتی، اراداتش به امام خمینی، ارادتش به مهندس بازرگان اظهر من الشمس است و طبق استنادات تاریخی که مخدوش نیست، واقعی است. گفته های نزدیکان و نوشته هایش هست. وقتی به مجموعه اینها فکر می کنم می گویم اگر بتوانم سویه ای یا عطری از چمران را متجلی کنم، برد کرده ام. این شخصیت، شخصیت سختی است و از لحاظ فنی – بازیگری هم به این شکل نقشی را تجربه نکرده ام. در این نقش یک جنس انرژی بازیگری را حرکت می کنم که این جنس تجربه شده من نیست. خطرناک است. نمی دانم چه می شود؛ اما تقریباً الان با چمران می نشینم، پا می شوم. سعی می کنم تا جایی که بضاعتم اجازه می دهد درکش کنم. برای من همین اندازه توفیق است که می توانم این نقش را بازی کنم. امیدوارم که تماشاگر دوست داشته باشد و من هم بتوانم در آن نشایی بنشانم. حتی به این فکر کردم که بعد اجرا بگویند چمران این نیست، چمران را تخریب کردند. حتی اگر این هم باشد، من بد بازی کردم؛ [ولی] شما وادار می شوید بروید مطالعه کنید و چمران واقعی را با فیلم مطالعه کنند. شاید منجر به خلق چمران های دیگر شود. در سویه حرکتیم کوشش کردم چمرانی را که خودم شناختم متجلی کنم دهکردی : شاید، اصلاً بازیگران دیگر بیایند کار کنند. می دانم پیش از من آقایان عرب نیا و آقایی این نقش را بازی کرده اند؛ ولی من نقش آفرینیشان را ندیده ام. به هر حال این خوانش و قرائت خودم است و تلاش می کنم فرزند زمانه برای چمران باشم. نقش سختی است، خیلی. نمی توانم حالم را برای شما توصیف کنم. میزان اضطراب و نگرانی خودم برای سربلند در آمدن در محضر خودم. در سویه حرکتی ام کوشش کردم چمرانی را که خودم شناختم، چمرانی که متعلق به این آب و خاک است تا جایی که متن و کارگردانی به من اجازه می دهد، متجلی کنم و فکر می کنم بازی کردن نقش چمران مثل حرکت کردن روی طناب است. اگر اشتباهی از طرف من رخ داده، اگرچه من وامدار متن و کارگردانی هستم، ولی در حوزه کاری خودم اشتباهی کنم، ممکن است از این طرف غش کنم یا از آن طرف. باید این مرز حفظ شود. هر روز به خودم می گویم چمرانی را بازی می کنی که متعلق به ایران است. نه چمران یک طیف و یک دسته. اصولاً چمران را یک جنگجو و مبارز یا یک دانشمند می شناسند. در معرفی چمران از کلمات نقاش و خطاط استفاده کردید. شاید ناخودآگاه سویه هنرمندی چمران را برجسته می بینید و شما هم هنرمندید و این سویه را بهتر درک می کنید. برای این مساله چه کردید؟ دهکردی : خطاطی را نمی دانم و از روی امضا و خط خودش استنباط کردم. از نقاشی چقدر موفق به استنباط شدید؟ دهکردی : خیلی، نگاهی که وجود دارد، را می شود تا حدی درک کرد. به خصوص در آن نقاشی معروف شمع که شرح آشفتگی و دلدادگی همسرشان نسبت به همین نقاشی است. یا نقاشی های دیگر از یک مغز پیچیده بیرون می آید. خوانش شما از نقاشی شمع چیست؟ دهکردی : احساس کردم که در دل یک سیاهی حیرت انگیز و عجیب یا یک چاه عمیق همانند چاه ویل، پر از سیاهی است و تهش یک نور است. ایده خودم به سویه فیزیکی دکتر برمی گردد که به نظر سیاهی یک سیاهچاله است که هر چیزی را به سمت خودش جذب می کند و شمع که نماد معشوق است کاری می کند که به جای جذب سیاهچاله، مجذوب شمع شد. این نور علی نور است دهکردی : شاملو شعری دارد که می گوید: "نه هرگز شب را باور نکرده بودم اگرچه در فراسوی های دهلیزش به امید دریچه ای دل بسته بودم" این شمع یک دریچه به سمت روشنایی و نور است. این نور علی نور است، یعنی یک نور حیرت انگیز که به نظر من مصداق خرد، تعالی و آگاهی است. برای من که فوق العاده است. تجربه ای عجیب است و ساکت ترم کرده است. در نمایش «هیچ کس نبود بیدارمان کند» هم ساکت بودید. دهکردی : ولی به هم ریخته بود. انرژیک و آتشفشانی بود. چون باید تصمیم آخر را می گرفتید؟ دهکردی : بله. در «مرد بالشی» و «سه گانه اورنگ» با یک شخصیت دینامیک مواجهیم. این قدری متفاوت است. قدری برایم گنگ است. پس در یک توالی از درون به بیرون قرار دارید. دهکردی : بله، خیلی سخت است. کوشش می کنم تا جایی که می شود، بازی نکنم. بازی به معنای نمایشگری. کوشش می کنم ترواش کند چیزهایی از درونم به معنای دکتر چمران. یعنی قصدتان این است که تجلی از چمران باشید؟ دهکردی : بله، نه عیناً مستند که حرکت دستم شبیه چمران است. یک احساس؟ دهکردی : بله، یک احساس. یعنی یک حسی که روی صحنه انتشار پیدا می کند و ما به آن می گوییم مصطفی چمران. بله می تواند این جوری باشد. جای چنین نمایشنامه ای چقدر خالی بود؟ دهکردی : خیلی. بارها اشاره کردم، هیچ جایی مثل سیاره ایران، برای کسانی که دغدغه کار در علوم انسانی و هنر دارند، بستر نداریم. هیچ جا. در این جامعه برای جامعه شناسی، برای روانشناسی، برای هنرمند، آن قدر کار می شود کرد که نگفتنی است. ولی در فضای آکادمیک مدام می گویند چه کار کنیم؟ خاطرات آزاده های ایرانی هر کدامشان برای کار کردن ایده است دهکردی : متاسفانه این جوگیری لطمه می زند. داشتم بخش هایی از خاطرات و نامه های آزاده های ایرانی را می خواندم. حیرت انگیز است. هر کدامشان برای کار کردن، یک ایده است. یکی از آزادگان در محله ما راننده آژانس است. حیرت انگیز است این آقا که چطور عید می گرفتند. این یک موضوع است. کار نشده است. تا می گوییم این موضوع می گویند نه نه. در دوران اسارات همه اینها ارزش های تو هستند که از تو سلب شده است پس اندیشه این وسط چه می شود. پس این عمق و شاعرانگی چه می شود. ببینید یک اسیر ایرانی به چه سختی می خواسته عید نوروز را برگزار کند. این حرفی که می زنم مستند است. به سختی و از چه طریقی رابطی پیدا می کنند و آرد از آشپزخانه عراقی ها می دزدند. یکی با دمپایی کاری می کند و یواشکی در یک سوارخ سبزه درست می کند تا بتوانند هفت سین را بچینند. ایشان این داستان را با حال منقلبی تعریف می کرد. می گفت همه این کارها را می کردم، همه را شاد می کردم، می زدم و می خواندم. جیغ می زدیم و آواز می خواندیم. در دوران اسارات همه اینها ارزش های تو هستند که از تو سلب شده است. نه خانواده ای و نه عزیزان. هیچ کدام کنار تو نیستند. او ادامه داد که یک روز مانده به سال تحویل رو کردم به آسمان گفتم خدایا! نوکرتم، عاشقتم. این رسمش هست؟ من هیچی از تو نخواستم. نگفتم مرا آزاد کن. خودم هفت سین را چیدم. «یک چیزی می گم و روم رو زمین نزن». اینکه می گویم با آن چنان حسی بیان می کرد. خدایا من از تو یک چیز می خواهم. (پیام دهکردی بغض می کند.) «یک دونه ماهی واسه هفت سینم می خوام.» اشک می ریخت وقتی اینها را برایم تعریف می کرد. بعد از این همه سال و حتماً برای هزاران نفر تعریف کرده بود. ادامه داد با تانکر برایمان آب می آوردند و من مسئول پر کردن دبه ها بودم. باور نمی شد که وقتی دبه را پر می کردم از تانکر یک ماهی تیلیک افتاد پایین. گفت فقط گریه می کردم. بهش گفتم من شرمنده ام. خیلی دراماتیک است. وصف ماجرای غواصان شهید در زبان نمی گنجد دهکردی : قصدم این است که چنین اتفاقی را در نظر بگیرید. نمی شود به اینها پرداخت؟ الان ماجرای غواص ها ماجرای کمی نیست. واقعاً اندر زبان نگنجد، ورای حد تقریر از شب آرزومندی. این اتفاق باید در کتاب، نه کتاب شوری که یک باره 30 جلد کتاب، 50 جلد کتاب، نه کتاب درست دربیاید، رمان دربیاید، نمایشنامه دربیاید، اثر موسیقایی در بیاید. نه با سویه های سطحی. ببینید این همه موضوع داریم. بسیاری از مادرانی که فرزندانشان برنگشته اند و نمی دانند بچه هایشان شهید شده اند یا مفقود الاثر، این هم قصه. این فقط این سمت ماجراست. از این طرف بیاید به حوزه های اجتماعی. این همه آدم، نمی توانیم روی زندگیشان کار کنیم. می خواهم بگویم جامعه ما سرشار از ایده است. من خانواده شهیدی را می شناسم که سال ها فکر می کردند پدر مفقود الجسد است و قبری خالی و به شکل نمادین مأمن آنان بود. بعد از سال ها پیکر شهید از عراق به ایران آورده می شود و ناگهان تمام تصویر این سال ها فرومی شکند. بچه ها بعد از 20 سال درگیرهای ذهنی فراوانی داشتند. این یک داستان انسانی است و بسیار دراماتیک. کاری که با تئاتر می توانیم بکنیم هرگز با 100 خطابه و سخنرانی نمی توانید بکنید دهکردی : اینها نیازمند برنامه ریزی است. کار اسلوب مند و روش مند و پشتوانه های اقتصادی نیاز دارد. یعنی باید سازمان دهی شود. تعارفی ندارم. من متاسفم. اگر مسیر این طور پیش رود فکر می کنم زبانم لال؛ عمدی در کار است که این اتفاقات نیافتد. یعنی عمدی، باز هم می گویم خدای نکرده؛ ولی مسیری که در پیش هست آرام آرام ما را به این سمت می کشد که اگر تئاتر ما اعتلا پیدا نمی کند و در حوزه نمایشنامه نویسی و... کاری نمی شود. تئاتر یک مقوله آموزش و تربیتی است. کاری که با تئاتر می توانیم بکنیم هرگز با 100 خطابه و سخنرانی نمی توانید بکنید. اثربخشی را عرض می کنم. وقتی این اتفاق نمی افتد، آدم خیال می کند عمدی در میان است. چطور در تئاتر جدی این همه فشار و فلان فلان است. ولی بسیاری از تئاترها را نگاه می کنی، سویه های دیگر را نگاه می کنی و از خودت می پرسی یعنی چه؟ اگر من پولدار باشد، تئاتر هم اوضاعش خوب هست. هر کسی را می خواهم دعوت می کنم. هر سالنی بخواهم می روم. ببینید اینها نگران کننده است. به نظر جریان تئاتر آزاد به عنوان جریان رسمی تئاتر کشور بین مردم شناخته می شود. در سالن های مهم با سابقه هنری، تئاتر آزاد می بینیم. مگر قرار نیست سال فرهنگ و اقتصاد و عزم جهادی باشد، چرا اتفاق نمی افتد؟ دهکردی : بله. من همیشه حرفی زده ام که مخالفان زیادی داشته است؛ ولی باز پایش ایستادم. گفتم تئاتر آزاد را احترام می گذارم؛ چون معتقدم یکی از محکم ترین ساختارهای حرفه ای تئاتر ایران و شاید تنهاترینش و یا یکی از آنها را داراست. دو اینکه تکلیفش مشخص است. داعیه تولید اندیشه و چالش و نقد و اعتراض ندارد. بنده تئاترم آزاد است و اهدافم همین است. من به تئاتر آزاد احترام می گذارم. فاجعه زمانی است که من به عنوان یک هنرمند کوچک کاری انجام دهم که درونش اندیشه نباشد. تازه من معتقدم ممکن است قصوری بر من هنرمند باشد؛ ولی تقصیری بر من نیست. ما به سیستمی نیاز داریم که در حوزه های دیگر است. کاش یک مذاکراتی شبیه 5+1 در حوزه فرهنگی هم داشتیم که برایمان یک دغدغه حیاتی بشود. ببنید مساله هسته ای مساله حیاتی ایران هست. حیاتی بود که یک حمیتی اتفاق افتاد و به این سمت رفت. من اصلاً نمی گویم که این اتفاق ایران را بهشت و جهنم می کند. نفس رفتن به سمت این موضوع را عرض می کنم. یا در حوزه های دیگر را نگاه می کنید و متوجه می شوید در عرض زمان کوتاهی، جایی که ویرانه است یک دفعه آبادی می شود. پس توانمندی وجود دارد. در حوزه رزمایش، تکنولوژی و دستاوردهای نظامی. پس چطور است که در حوزه تئاتر این اتفاق نمی افتد؟ مگر قرار نبود سال گذشته سال فرهنگ و اقتصاد و عزم ملی و مدیریت جهادی باشد، چرا اتفاقی نمی افتد؟ چرا الان که سال تئاتر است باز هم وضع به همین منوال است؟
سه شنبه ، ۲۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 9 صبح]
[مشاهده در: www.9sobh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها