تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836747733
سرمقاله های روزنامه های ۱۸ مهر
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین: گفتمان سازی روشنفکران، برجام در مجلس و ... موضوعاتی بودند که در ستون سرمقاله های برخی از روزنامه های شنبه-۱۸ مهر- جای گرفتند.احمد غلامی . سردبیر در ستون سرمقاله شرق با تیتر«توان گفتمان سازی روشنفکران»نوشت: چقدر شبیه قصه هایش بود. روز آخر حیات احمد محمود در بخش آی .سی یوِ بیمارستان مهراد به ملاقاتش رفتم. روپوش سبز مضحکی تنم کردند. کنار تختش رفتم. بیهوش و عریان بود. با تب بسیار بالا، زیر دانه های درشت یخ به سختی نفس می کشید و دهانش مثل ماهی در خاک باز و بسته می شد. شبیه قصه هایش شده بود: مبارزه، مقاومت و شکست. حالا با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و دیگر نمی توانست حکایت این مبارزه را قصه کند. قبل تر هوشنگ گلشیری مرده بود و احمد شاملو و خیلی های دیگر. مرگ تک تک آنها را با خود می برد و ما فکر می کردیم مثل همه آدم ها بالاخره روزی باید مرد. غافل از اینکه برخی ها مثل دیگران نیستند و جای خالی شان را دیگری نمی تواند پر کند. مسئله فقط این نیست که بعد از آنها نسلی نیامد که جایشان را بگیرد. ماجرا غم انگیزتر و خسارت بارتر است. کسی در جامعه تأثیر منفی غیاب این آدم ها را نمی بیند، یا می بیند و باور نمی کند، یا باور دارد و سکوت می کند. در غیاب روشنفکرانی چون احمد محمود، احمد شاملو، هوشنگ گلشیری و دیگران، ادبیات بزرگان خود را از دست داده است. این آشفته بازاری که در ادبیات و به خصوص در ترجمه شاهدیم و این سهل انگاری مفرط و صوفی مسلکی در مواجهه با آثار ادبی و نقدشان و رویکردِ «این نیز بگذرد»، کمترین ضرر ناشی از فقدان این دست روشنفکران است. مهم ترین آسیب اما، متوجه سیاست است. روشنفکرانِ نویسنده و هنرمند از دو بُعد بر سیاست تأثیر می گذارند. اول اینکه با خلق آثار خلاقه جهانی نو می سازند و مردمی نو خلق می کنند و به آنها «توان» می بخشند، مردمی چنان دگرگونه با پیش تر از خود، که حتی در باور خودشان نمی آید. ازاین رو ادبیات همواره بدیلی جدی برای سیاست است. بعد دوم اما، توانِ گفتمان سازی روشنفکران است. گفتمانی اصیل و ناب، که در جایی بیرون از منظومه قدرت، سیاست را خلق می کند. روشنفکران با مداخله در همه امور سیاست سازی می کنند و گفتمانی را شکل می دهند که از جنس رهایی است و در سیاسی ترین شکلش آزادی و برابری را طلب می کند. این پرسش که چرا این گفتمان از جنس رهایی است، پاسخی ساده و سرراست دارد: این گفتمان بدون اراده یا دورخیز برای کسب قدرت، و ناگزیر خارج از منظومه قدرت شکل می گیرد. اگر به گذشته نه چندان دور یعنی قبل از دولت اصلاحات بازگردیم، به سادگی پاره گفتارها و گفتمان هایی را شناسایی خواهیم کرد که موجب خلق سیاست شده ، «مردم» را شکل داده و به تغییر تحریض می کند. نویسندگان، شاعران و سینماگرانِ روشنفکر آن دوران کوشیدند در فضای نه چندان مناسب، امر اجتماعی را به امر سیاسی تبدیل کنند. پیروزی هر حرکت سیاسی و تداوم آن در همین نکته نهفته است که طیف های درگیر در تغییر، چقدر می توانند به این روال وفاداری نشان دهند. و وفاداری یعنی استمرار مداخله در امر اجتماعی و پس زدن موانع و مقابله با وضعیت موجود و هرآنچه آزادی را مخدوش می کند و برابری را به مخاطره می ا ندازد. هیچ روشنفکر و اصلاح طلبی نمی تواند در منظومه دولت این حرکت را تداوم ببخشد. این مسئله در رویکرد برخی از روشنفکران دینی به وضوح دیده می شود و ظهور و افول آن را قبل و بعد از دولت اصلاحات می توان پیگیری کرد. قبل از دولت اصلاحات آنها نقش مؤثری در روی کار آمدن این دولت داشتند. این گفتمان، دولت اصلاحات را شکل داد، زیرا بیش از آنکه در اندیشه تصاحب و تملک قدرت باشد در اندیشه گشایشی در تفکر و تغییر در وضع موجود بود. از این رو در آن زمانه همپوشانی روشنفکران دینی و مستقل اجتناب ناپذیر شده بود و با تمام اختلافات ایدئولوژیک و طرز نگاه به دولت، آنها توانستند گرد یک مفهوم متحد شوند. اما برخی از روشنفکران دینی بعد از روی کار آمدن دولت اصلاحات در دل دولت هضم شدند و برخی دیگر که ستایش از دولت را در شأن خود نمی دیدند سکوت اختیار کردند و برخی نیز تنها برای حفظ جایگاه نمادین خود کوشیدند فضا را رادیکال کنند و با این کار به پارادُکسی تن دادند که نه مفهوم ساز بود و نه مردم ساز. در خوشبینانه ترین شکلش می توان گفت، اگرچه آنها از منافع نزدیکی یا حضور در دولت منتفع نمی شدند اما هاله شائبه انتفاع از دولت همواره گرد سر آنان بود. روشنفکران دینی و تئوریسین های اصلاحات در این جایگاه، بیشترین و جدی ترین آسیب را دیدند و سرانجام تلاش نافرجام آنها برای تغییر از دل دولت این پرسش جدی را پیش کشید که آیا با نظریه پردازانِ دولتی هرچند رادیکال می توان گفتمان سازی کرد؟ آیا چنین نیست که وظیفه دولت عمل (اجرا) است، و گفتمان و تئوریِ هر دولت از عملش ساخته می شود. اینک که دیگر آن سبو بشکسته و آن پیمانه ریخته است، مسئله جدی تری پیش رو است. آیا کسی به جای خالی روشنفکران و نقش آنها در گفتمان سازی باور دارد، و اگر باورش هست اینک چه کسانی وظیفه خلق سیاست را به دوش خواهند کشید. ساده اندیشانه است اگر فکر کنیم دولت تدبیر و امید و وابستگانِ فرهنگی آن توانِ خلق گفتمانی را دارند که منجر به تغییر شود. همین گونه است وضعیت غالبِ تئوریسین های اصلاحات. در منظومه دولت-قدرت که آزادی و برابری را در حیطه اختیارات خود به شکلی بوروکراتیک کدگذاری می کند، گفتمانی شکل نخواهد گرفت. اگر شدنی بود دولت اصلاحات، تئوریسین های مقتدرتر و مقبول تری داشت. حقیقت تلخ این است که تا اطلاع ثانوی جریانِ مؤثر بری از قدرت وجود ندارد تا گفتمانی را صرفا برای تغییر در وضعیت و خلق سیاست شکل بدهد. با گفتمان ها و پاره گفتارهای دولتی، و شبه دولتی که در نهایت دلسوزی ساخته می شوند گشایشی رخ نخواهد داد. برای رسیدن به مقصد راه دشواری به جا مانده که با عافیت طلبی و مصلحت اندیشی های دولتی سازگار نیست. اگرچه دشواری است اما این کوره راه ارزش پایمردی را دارد. مانده است که خو کنیم به مدایح بی صله... آمپول که سند نمی سازد روزنامه کیهان در ستون سرمقاله اش به قلم حسین شریعتمداری آورد: 1- این خاطره را شش سال قبل به مناسبتی در یکی از یادداشت های کیهان آورده بودیم و امروز هم وصف الحال است. «وقتی مرحوم احسان طبری برجسته ترین تئوریسین مارکسیسم در آکادمی علوم شوروی سابق و عضو مرکزیت حزب توده به اسلام بازگشت و با نگاهی موشکافانه و مستند به نقد علمی مارکسیسم نشست، رسانه های هر دو اردوگاه شرق و غرب با حجم انبوهی از تبلیغات به مقابله و تخطئه او برخاستند و در این میان، نظر رادیو مسکو- شوروی سابق- که رادیوهای آمریکا و بی بی سی نیز با آب و تاب آن را پوشش می دادند، جالب ترین- و البته خنده دارترین- نمونه بود. مفسر رادیو مسکو می گفت: ایرانی ها موفق به ساخت آمپولی شده اند که اگر به زندانی تزریق شود، آنچه به وی دیکته شده است را بر زبان می آورد! وقتی این خبر را با مرحوم طبری در میان گذاشتم پوزخندی زد و گفت؛ باید از رفقای مارکسیست و دوستان امپریالیست! پرسید، برفرض که متخصصان ایرانی موفق به ساختن چنین دارویی شده و به من هم تزریق کرده باشند! تزریق دارو که «سند» و «استدلال» نمی سازد. اظهارات من تحت هر شرایط و به هر علتی که باشد، برای اثبات آن سند و دلیل ارائه کرده ام، چرا به جای پاسخگویی! لطیفه می سرائید؟» 2- فردا طرح یک فوریتی موسوم به «اقدام متناسب و متقابل دولت در اجرای برجام» که هدف از آن- برخلاف نام آن- اجازه اجرای بی قید و شرط توافق وین به دولت است در جلسه علنی مجلس مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. این طرح که دو فوریت آن در جلسه روز یکشنبه هفته گذشته مجلس رأی نیاورده بود، در حالی به دولت اجازه اجرای بی قید و شرط برجام را می دهد که تاکنون به هیچیک از ایرادها و پرسش های اساسی و مستند درباره ده ها بند و ماده فاجعه آفرین برجام پاسخی داده نشده است و موافقان به جای پاسخ قانع کننده به این پرسش ها و اشکالات اصولی و اساسی به کلی گویی های بی خاصیت و یا تعریف و تمجیدهای گزاف و بی علت روی آورده اند و در بسیاری از موارد نیز منتقدان را با انواع برچسب های ناچسب به باد اهانت گرفته اند. طرح یاد شده در 9 ماده و دو تبصره تهیه شده است و این تلقی اولیه را در پی دارد که شامل شرط و شروط مجلس برای دولت است ولی نگاهی گذرا به مفاد آن نشان می دهد این تصور، فقط یک توهم است. 3- روز دوشنبه قبل، کیهان طی یادداشتی به ایرادها و اشکالات فاحش و خسارت بار این طرح و فاجعه ای که اجرای برجام- با متن کنونی آن- به دنبال خواهد داشت پرداخته و از جمله آورده بود؛ «نه فقط هیچیک از مواد 9 گانه این طرح، کمترین مغایرتی با متن فاجعه آفرین برجام ندارد و از این جهت بی تردید به نفع حریف تدوین شده است، بلکه تمامی مصوبات قبلی مجلس برای الزام دولت ها به حفظ دستاورد های هسته ای را نیز لغو می کند. ضمن آن که در تمامی 9 ماده آن، هیچ اختیار و اجازه تصمیم گیری به مجلس داده نشده است بلکه در تمامی موارد به نظر شورای عالی امنیت ملی به عنوان محل ارجاع و تصمیم گیری تاکید شده است و این بدون کمترین تردیدی به معنا ومفهوم خلع ید مجلس است.» پیش از این با ارائه اسناد و دلایل غیرقابل انکار به ده ها نمونه از مفاد خطرآفرین برجام برای آینده کشور اشاره داشته اند و داشته ایم که تاکنون تمامی آنها از سوی موافقان برجام به کلی گویی های خارج از موضوع و یا تغییر صورت مسئله بی پاسخ مانده است. در این نوشته اما، به چند نمونه جدید از اینگونه پاسخ های بی پایه و اساس که طی هفته گذشته مطرح شده است می پردازیم؛ 4- خطاب به منتقدان می گویند- و با فیگور انقلابی هم می گویند- آمریکا گرگی است که دندان هایش ریخته است و امروزه، در لبنان و سوریه و عراق و افغانستان و یمن و... درگیر است و دیگر قدرتی برایش باقی نمانده است و به منتقدان اعتراض می کنند که چرا مردم را از آمریکا می ترسانید؟ که باید گفت؛ اول: چرا جای شاکی و متهم را عوض می کنید؟ زیرا، این منتقدان هستند که به قول حضرت امام(ره)، آمریکا را شیر بی دندان و از کارافتاده می دانند و بر این باورند که از ترس عربده می کشد و نباید از عربده کشی ها و رجز خوانی های آمریکا ترسید و به خواسته های آن تن داد و در مقابل، طرفداران و موافقان توافق وین هستند که اصرار دارند آمریکا را بزک کنند و او را کدخدای جهان بنامند و از این طریق، امتیازهای فراوانی که در توافق وین داده اند را موجه و ضروری جلوه دهند! آیا غیر از این است؟! دوم: اگر شما موافقان توافق وین هم مانند منتقدان برجام قبول دارید که آمریکا یک گرگ پیر و از کارافتاده است که نباید از او ترسید؟! چرا وقتی به شما اعتراض می شود که چرا در توافق وین به آمریکا این همه امتیاز داده اید؟ در جواب می فرمائید؛ مگر نمی بینید که با چه قدرتی روبرو هستیم؟! و یا، مگر شما نیستید که به عنوان بزرگترین دستاورد توافق وین، ادعا می کنید که این توافق، سایه شوم جنگ را از سر ملت رفع کرده است؟! جنگ با یک گرگ دندان ریخته و پیر و فکسنی چه ترس و وحشتی دارد که از بیم آن تن به آن همه امتیاز داده اید؟! 5- می گویند یکی از افتخارات ما در تدوین توافق وین آن است که هیچ یک از قدرت ها و سازمان های بین المللی را به عنوان «داور» قبول نکرده ایم بلکه ایران را در جایگاه «داور برجام» نشانده ایم! و درباره چگونگی این داوری توضیح می دهند که اگر آمریکا به تعهدات خود عمل نکند، ما توافق را برهم خواهیم زد! درخصوص این به اصطلاح استدلال آقایان گفتنی است؛ الف: «داور» در تعریف حقوقی و سیاسی به کسی گفته می شود که قضاوت و تصمیم او برای هر دو طرف دعوا و اختلاف قابل اجراست، بنابراین ادعای داوری ایران در برجام نه مبنای حقوقی دارد و نه مبنای سیاسی! در کجای دنیا، کنار کشیدن و خروج از یک معاهده «داوری»! نامیده می شود؟ این اقدام -بر فرض انجام- ضمن آن که به معنای ترک معاهده بعد از تصویب آن است و پیامدهای خسارت بار خود را دارد، اعتراف به دست خالی در برابر حریف است چرا که لازمه عدم تعهد حریف، مجازات اوست و نه کنار کشیدن ما...! ب: برخی از آقایان آرزوهای بر زمین مانده را به عنوان «خبر» تحویل مردم داده اند، زیرا برخلاف ادعای آنان، در متن توافق وین با صراحت تاکید شده است که «داور» برجام برای تشخیص پایبندی ایران به تعهدات خود، آژانس بین المللی انرژی اتمی است و برای داوری درباره تعهدات حریف، «کمیسیون مشترک» پیش بینی شده است که در آنجا هر یک از اعضای کمیسیون یعنی «ایران، آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان، روسیه، چین و نماینده اتحادیه اروپا» دارای یک رای هستند و تصمیمات کمیسیون با 5 رأی قابل اجرا خواهد بود. بنابراین معلوم است یک رأی ایران در مقابل مثلا 5 رأی آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و اتحادیه اروپا، بی تاثیر است و هیچ مسئله مورد اختلاف را به نفع کشورمان رقم نمی زند از این روی می توان حدس زد که چرا آقایان صورت مسئله را با ادعای خنده دار داوری ایران تغییر می دهند؟! ج: فرض کنید بعد از انجام تعهدات ایران یعنی جمع آوری آبشار سانتریفیوژها از 20 هزار دستگاه تا سطح 6 هزار، بتن ریزی در قلب رآکتور اراک، انتقال 9 هزار و هفتصد کیلو از اورانیوم غنی شده، بر هم زدن مرکز تحقیقاتی فردو، انبار کردن سانتریفیوژها و... آمریکا، یکی از تعهدات خود- و یا همه آنها- را نادیده گرفت، در آن صورت ایران که به قول آقایان داور است چه کاری از دستش برمی آید؟ در پاسخ می گویند ما هم تعهدات خود را نادیده می گیریم! آقایان شوخی می کنند یا شعور مردم را دستکم گرفته اند؟! مگر - آنگونه که در یادداشت قبلی آورده ایم- جمع آوری سانتریفیوژها مانند جمع کردن جعبه های میوه در یک میوه فروشی است که شب هنگام جمع شوند و فردا صبح مانند اول چیده شوند؟! به قول خودتان جمع آوری سانتریفیوژها دستکم به 50درصد آنها آسیب می رساند. رآکتور بتن ریزی شده اراک چه؟! و یا درباره خروج 9700 کیلو اورانیوم غنی شده چه نظری دارید؟ اورانیوم غنی شده نخود و لوبیا نیست که به آسانی از اولین بقالی قابل خرید و جایگزین باشد؟! و... اما، طرف مقابل چه چیزی را از دست می دهد؟ بی تردید، هیچ! 6- درباره گزارش کمیسیون برجام که با دقت و نظر کارشناسان و از جمله اعضای تیم هسته ای تهیه شده و در آن به ده ها نقطه خطرآفرین توافق وین با ارائه دلیل و سند اشاره شده است، می گویند، این گزارش بیرون از کمیسیون تهیه شده است! که باید گفت؛ اولاً؛ مگر خود شما در کمیسیون و بحث و بررسی های آن حضور نداشتید؟ که داشتید، ثانیاً؛ به قول مرحوم احسان طبری، چرا لطیفه می سرائید؟! بر فرض که این گزارش ها را تعدادی از «جن» ها تهیه کرده باشند! آیا، مستندات آن قابل انکار است؟چرا به جای ارائه دلیل و سند در مقابل مفاد این گزارش مستند، به چگونگی تدوین آن متمسک می شوید؟! خب! بفرمائید کدام بخش از نقاط فاجعه آفرین که در گزارش به آن اشاره شده است را قبول ندارید و به چه دلیل؟!... چنته خالی از دلیل را با بهانه جویی پُر نفرمائید! 7- می گویند؛ برخی از این دوستان (تهیه کنندگان گزارش مستند کمیسیون ویژه برجام) مقصر نیستند چون کمتر با مسائل بین المللی در این سطح آشنایی دارند و چگونگی برخورد با قدرت های جهانی را نمی دانند! که در این باره اگر چه گفتنی بسیار است ولی فقط باید پرسید شما آقایان که با مسائل بین المللی آشنا هستید! کدام اقدام برجسته در عرصه سیاست خارجی را در کارنامه خود دارید که بتوانید به آن افتخار کنید؟! و کدام پیروزی افتخار آمیز در تاریخ سی و چند ساله انقلاب را می توانید آدرس بدهید که با همین بینش و منش اسلامی و انقلابی و حقیر دانستن دشمن به دست نیامده باشد؟! اگر چگونگی برخورد با قدرت های جهانی را می دانستید که این همه امتیاز نقد نمی دادید و در مقابل وعده نسیه تحویل نمی گرفتید. 8- در خیرخواهی قاطبه نمایندگان محترم مجلس تردیدی نیست ولی «خیرخواهی» اگر با ارزیابی و بررسی دقیق موضوع همراه نباشد می تواند به ضد خود تبدیل شود. ایرادها و اشکالات خطرآفرین برجام بارها همراه با دلایل و اسناد غیرقابل تردید مطرح شده که گزارش مستند کمیسیون ویژه از جمله آنهاست. اگر نمایندگان محترم نکات خطرآفرین آن را باور ندارند، با ارائه دلیل و سند آن را نفی کنند و نه با کلی گویی های این و آن و تعریف و تمجیدهایی که به لاف گزاف شبیه است و چنانچه این ایرادات را وارد می دانند، انتظار آن است که با اجازه اجرای برجام، پای سندی را امضا نکنند که فردا و پس فردای این روزها در مقابل مردم سرافکنده باشند و فردای قیامت، نزد خدای سبحان... چرا که شاهد امروز، قاضی فرداست. چرایی مخالفت تمام عیار حسن وزینی در ستون سرمقاله روزنامه ایران با اشاره به بررسی نهایی برجام در مجلس نوشت: توافق هسته ای از خط قرمزهای دوگانه ای برخوردار بود که هر دوی آنها از سوی رهبری انقلاب تعیین شد. در یک سو تیم مذاکره مأموریت یافت که مسیر و متن توافق به گونه ای باشد که با به کار گیری همه ظرفیت های کشور تناسب ستانده در قبال داده برقرار شود و برخی مسائل مثل پذیرش حق فعالیت هسته ای صلح آمیز، غنی سازی اورانیوم، ادامه تحقیقات و توسعه، حفظ اسرار نظامی کشور، حفظ اصل رآکتور آب سنگین و... غیرقابل مذاکره باشد. گرچه در داخل اصول دقیقی مثل موارد فوق به عنوان خط قرمز مطرح نشده است اما توصیه های نزدیک به معنای این اصول مثل امکان نقد و ارزیابی توافق از سوی کارشناسان و منتقدان، طی شدن مسیر قانونی برجام و پرهیز از دوقطبی اختلاف برانگیز شده این مسأله در جامعه از سوی رهبری انقلاب مطرح شد. دو مسأله اول با همراهی دولت محقق شد اما گریبان موضوع سوم در دست یک جریان تندرو قرار گرفت. در حالی که قرار بود توافق هسته ای در فضایی کارشناسی نقد و بررسی شود برخی ها به بهانه همین نقد چنان یکسویه و با عینک بدبینی به موضوع نگریستند که گویی هدفشان نه نقد و ارزیابی که ایجاد تونل تفرقه و توهین برای استقبال از برجام بود. مدعیان ارزیابی برجام برای ارائه یک گزارش درباره این توافق چند دستگی ایجاد کردند. میزان هجمه و انگیزه ای که مخالفان توافق نشان داده اند ارزیابی کارنامه جریان مخالف برجام را ضروری می سازد. آنچه این جریان ادعا می کند نقد برجام است اما آنچه عمل کرده تخریب متن و مهم تر از آن آثار داخلی آن مثل بازگشت امید به جامعه، عقلانیت در تصمیم گیری، توجه به منافع ملی در دیپلماسی، نهادینه شدن خرد جمعی در تصمیم های ملی بوده است. نگاهی به عملکرد دوساله این جریان در مقابل جریان توافق بر اساس عزت و مصلحت کشور و منافع مردم، نشان می دهد که آنها در پوستین منتقد، بی رحمانه ترین حملات را علیه توافق و تیم کارگزاری مذاکره ساماندهی کرده اند. یعنی هم هدف را زده اند و هم کارگزاران را. اگر حمایت های صریح و آشکار رهبری نظام از تیم هسته ای نبود چه بسا این افراد از ابزارها و امکانات دیگری نیز علیه تیم هسته ای بهره می بردند. حال آنکه در برابر عملکرد ناموفق تیم گذشته خم به ابرو نیاورده اند. در چنین وضعیتی آیا می توان پذیرفت این جماعت از واقعیت های مذاکره، مسیری که طی شده و اجماع نظر بی نظیر پیرامون برجام خبر ندارند. آیا آنها اظهارات و پیام های رهبری، رئیس خبرگان رهبری، شماری از مراجع تقلید و... را نمی شنوند. با این وصف می توان و باید پرسید که هدف جریان مخالف برجام چیست و چرا همه سرمایه خود را برای ناکام گذاشتن برجام به میدان آورده و دست به چنین ریسک پرهزینه ای می زند. پاسخ این سؤال را می توان در دو نکته پراهمیت خلاصه کرد که البته هر دو به هم مربوط اند و در سرنوشت نهایی جریان مخالف برجام و مسیر پیش روی کشور تأثیر بسزایی دارند. مسأله اول آن است که جریان مخالف ارزیابی واقعی از آثار توافق دارد. این جریان تصور می کند حالا که نظام مصلحت را در توافق دیده و دولت نیز با به کارگیری استراتژی برد - برد توانسته بر بدبینی های اولیه نسبت به نتیجه مذاکره فایق آید، توافق هسته ای سر ریزها و آثاری در فضای سیاسی و اجتماعی کشور خواهد داشت که ترجمان آن تقویت جایگاه اعتدال و درک عمیق تر منافع حاصل از میانه روی از سوی مردم در همه حوزه های کلان کشور خواهد شد. این جریان به درستی و بخوبی میداند که تقویت هژمونی گفتمان اعتدال موجب تغییرات عمیقی در شیوه حکمرانی خواهد شد. از این رو با دست زدن به جنگ های روانی می خواهد با انحراف در افکار عمومی و امیدوار نگه داشتن پایگاه قلیل خود، مانع از ترجمه درست توافق هسته ای و بروز آثار آن در فضای سیاسی بخصوص در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی شود. به عبارت دیگر آنها نگران «نه» بزرگ مردم در بزنگاه های پیش رو هستند. اما مسأله دوم از بازتاب های آن در فضای سیاسی کشور مهمتر محسوب می شود. توافق هسته ای اکنون به عنوان الگویی برای حل و فصل معضلات کشور و منطقه مطرح شده است. بدیهی است وقتی گفتمان اعتدال کارآمدی خود را اثبات می کند، گفتمان افراط اعتبار پیشین خود را نیز از دست می دهد. بی اعتباری آن گفتمان حاملان و حامیان اقلیت را از منافع سیاسی و اقتصادی آتی محروم می کند. بنابراین بخشی از استبداد رأی این جریان در برابر برجام ریشه در نگرانی از اضمحلال این گفتمان دارد. آنها نمی خواهند کارآمدی گفتمان اعتدال اثبات شود چون در آن صورت باید پاسخگوی بدبینی های پرهزینه خود در برابر مسائل داخلی و خارجی باشند. هزینه ای که از جیب مردم پرداخت شده است.
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها