محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831634171
منابع بلوکه شده ما و سوءاستفاده دیگران
واضح آرشیو وب فارسی:بنکر: حسین راغفر ، اقتصاددان و پژوهشگر حوزهٔ فقر و عدالت اقتصادی است. وی فارغ التحصیل مقطع دکتری در رشتهٔ اقتصاد از دانشگاه ساسکس انگلستان است.به گزارش بانکداران ۲۴ ( Banker )، دکتر راغفر سال ها است در دانشگاه الزهرا (س) دروس مختلف اقتصادی تدریس می کند و عضو هیئت علمی این دانشگاه است. او علاوه بر فعالیت در حوزهٔ اقتصاد چهره ای ورزشی هم محسوب می شود. راغفر در دههٔ پنجاه دروازه بان تیم های راه آهن، بوتان، ماشین سازی و تیم ملی جوانان بود و در سال ۱۳۶۰ به مدت شش ماه ریاست فدراسیون فوتبال را به عهده داشت. وی در گفتگو با آرمان به پرسش های مهمی پاسخ داده است که در زیر می خوانید: میزان واقعی منابع مالی بلوکه شده ایران نزد دیگر کشورها چه مقدار است؟ این طور که از آمار اعلام شده از منابع مختلف برمی آید، رقم منابع بلوکه شده ایران رقمی متفاوت است. در همان اوایل حصول برجام، رئیس جمهور آمریکا، این رقم را معادل 150 میلیارد دلار اعلام کرد. بعد از ایشان، وزیر خزانه داری آمریکا، رقم منابع مالی ایران را 100 میلیارد دلار برآورد کرد. چندی بعد، دولت ایران این رقم را حدود 40 تا 60 میلیارد دلار تخمین زد. بانک مرکزی ایران رقمی معادل 22 میلیارد دلار را رسمی و واقعی می داند. ولی آنچه تاکنون، درباره آن اتفاق نظر وجود دارد، همان رقم 22 میلیارد دلار است، البته این مبلغی که در حال حاضر به عنوان میزان واقعی طلب ایران از محل منابع بلوکه شده اش اعلام می شود، در حقیقت آن مبالغی را که ما از چین طلب داریم، شامل نمی شود که در ادامه بحث توضیح خواهم داد. با هند شروع کنیم. قسط دوم از بدهی های هند قرار است ظرف روزهای آینده به ایران پرداخت شود، آیا این بدهی ها تنها مربوط به شرکت های نفتی بخش خصوصی است یا دولت هند هم به ایران مبالغی بدهی دارد؟ فارغ از اینکه دولت هند هم به ایران بدهی دارد، نکته قابل تامل این است که دولت هند نقش موثری در پرداخت یا عدم پرداخت این بدهی ها به ایران ایفا می کند. دولت هند، باعملیاتی شدن تحریم ها بر ایران، فرصت بسیار مغتنمی به دست آورد تا در عقد قرادادهای نفتی دست بالا را داشته باشد و بتواند درباره نرخ گذاری قیمت نفتی که از ایران می خرد، اقدام به چانه زنی کند. از طرف دیگر، با بهانه قراردادن حربه تحریم ها، منابع مالی حاصل از فروش نفت ایران را در بانک های خود نگه داشته و تاکنون، قطعا از آن منابع سودهای کلانی را به دست آورده است. بنابراین، با برداشته شدن تحریم ها، صرفا در پی دستیابی به اهداف اقتصادی خود است. زیرا این منابع برای آنها، نوعی پول بادآورده بود، و الان که باید از خیر آن بگذرند قدری برایشان سخت است. اما به هر روی، هند پرداخت مطالبات مالی ایران را آغاز کرده است، اما رفتار دولت چین به گونه ای است که به نظر می رسد، اساسا برنامه ای برای پرداخت بدهی هایش به ایران را ندارد. تا الان ایران مبلغی معادل 40 میلیارد دلار از چینی ها طلب دارد. اما چینی ها با سوءاستفاده از تحریم ها، خواسته های ناعادلانه خود را به ما تحمیل کرده اند. اگر هندی ها در ازای خرید نفت، دولت ایران را ملزم به خرید کالاهای هندی، مثل چای، برنج و... کردند، چینی ها اجرای طرح های عمرانی و طرح های توسعه ای کشور را هدف گذاری کردند، علاوه بر اینکه، بازار های مصرفی ما را هم از اجناس بنجل و کالای بی کیفیت شان اشباع کردند. با این توضیح، آیا چینی ها، با استفاده از منابع ایران که در بانک های آنان بلوکه شده بود، به سرمایه گذاری در ایران اقدام کرده اند؟ در جریان عملیاتی شدن تحریم ها، چینی ها با استناد به آن، از پرداخت منابع مالی ما که نزد آنها بود سرباز زدند، و در مقابل، یک سیاست منفعت طلبانه در قبال ایران در پیش گرفتند. بنابراین، به ایران پیشنهاد کردند که در طرح های توسعه ای و پروژه های عمرانی ایران سرمایه گذاری کنند، اما در حقیقت چینی ها داشتند از پول ایران در ایران فعالیت اقتصادی می کردند، کما اینکه پروژه هایی که آنها مجریشان بودند، یا هنوز به سرانجام نرسیده است، یا اینکه اساسا صرفه اقتصادی برای ایران ندارد. به عنوان نمونه، در خراسان رضوی هفت ذوب آهن، در شعاع 100 کیلومتری از یکدیگر احداث شده اند و به این دلیل که مکان یابی آنها هم غلط بوده است، آب ندارند، و لاجرم، با 20 درصد از ظرفیت تولیدشان، در حال کار هستند. در این بین، آنچه موجب تاسف می شود، دانستن این نکته است که در احداث و راه اندازی این پروژه های ناکارآمد که توسط چینی ها اجرا شده اند، منابع عظیمی از کشور در میان کویرها دفن شده اند. با وجود این اتفاق تاسف بار، گویا همچنان قرار است، هشتمین کارخانه از این نوع هم، توسط چینی ها ساخته شود. به نظر می رسد، دامنه سرمایه گذاری های چینی ها در ایران، فراتر از ساخت این چند کارخانه باشد. بله. و اگر بگوییم که در بخش های مختلف اقتصاد ایران زیاده خواهانه عمل می کرده اند، بیراه نگفته ایم. آنها، در بخش راه سازی هم وارد شدند و با طولانی کردن پروژه ها فقط منابعی را که در اختیار داشتند، حیف و میل کرده اند و عملا منفعت زیادی برای ایران نداشته اند. کما اینکه، بزرگراه شمال، بعد از این همه سال و صرف هزینه های بسیار هنوز به اتمام نرسیده است. به نظر می رسد، چینی ها، ذیل قراردادهای توسعه ای و عمرانی، اقدام به تسویه حساب با ایران کرده اند تا در نهایت الزامی برای بازگرداندن پول های بلوکه شده به ایران نداشته باشند. حالا با وجود این همه تعللی که چینی ها در به اتمام رساندن پروژه ها نشان می دهند و با وجود اینکه، بسیاری از پروژه های اجرایی آنها هم از کیفیت مطلوبی برخوردار نیست، شاهد آنیم که دولت یازدهم نیز همچنان در پی عقد قراردادهای جدید توسعه ای با طرف چینی است. همین الان 4 پروژه صنعتی در منطقه ای از کردستان در حال اجرا شدن است و این در حالی است که آن منطقه ظرفیت های بسیاری دارد تا به قطب دامداری و کشاورزی ایران بدل شود، اما متاسفانه دارد درگیر پروژه هایی می شود که به نظر نمی رسد صرف اقتصادی داشته باشد، ضمن اینکه معضلات زیست محیطی گسترده ای هم در منطقه ایجاد خواهد کرد. پس از این مبلغ 40 میلیارد دلاری که عرض کردید، ممکن است اساسا چیزی نمانده باشد؟ قطعا همین طور است. از آن رقم 150 میلیارد دلاری که گفته می شد ایران بابت منابع بلوکه شده خود ازکشورهای مختلف طلب دارد، یک مورد آن شامل همان مبلغ 40 میلیارد دلاری بود که ما از چینی ها طلبکار بودیم، ولی به نظر می رسد، دیگر چیزی از آن مبلغ باقی نمانده است و عملا در قالب قرارداد بسته شده تسویه شده است. در این میان، به نظر می رسد برخی از اهمال کاری ها هم از سوی مسئولان دولتی رخ می دهد. بسیاری از این طرح هایی که از طرف چینی به ما تحمیل می شود، به دلیل فقدان یک چشم انداز روشن در برنامه صنعتی شدن است. با این حال، ما فقط از سوی طرف های خارجی متحمل اینگونه زیان ها نمی شویم، بلکه برخی از فشارها و اعمال نظرهای داخلی هم در بسیاری موارد، طرح های ناموفق و ناکارآمدی را ایجاد کرده اندکه فقط اتلاف منابع کشور را در پی داشته اند. نمونه این قبیل پروژه ها، طرح احداث کارخانه ذوب آهنی بود که طبق برآوردهای کارشناسی می باید در حاشیه خلیج فارس احداث می شد، اما اعمال نفوذ سیاسی، این کارخانه را به اصفهان منتقل کرد. اقدامی که در حال حاضر موجب عدم کارایی برای کارخانه مذکور شده است و نه تنها تولید مقرون به صرفه ندارد، بلکه به دلیل کمبود منابع آب در مکان احداثی، موجبات ناخشنودی ساکنان را هم باعث شده است. با توجه به اینکه به دلیل تحریم ها، مراودات نفتی ما با چینی ها کم شد، آیا دولتمردان ایران با مشارکت دادن چینی ها در طرح های توسعه ای می خواستند همچنان آنها را به عنوان یک شریک عمده تجاری برای خود نگه دارند؟ البته این موضوع که آیا مشارکت ایران با طرف چینی طی سال های گذشته با این رویکرد بوده یا نه، می تواند مورد بحث قرار گیرد، ولی در این میان، نباید فعالیت های غیر شفاف برخی از فعالان اقتصادی را هم از نظر دور داشت که از این قبیل قراردادها با چینی ها و حتی سایر کشورها سود می برده اند و لذا تمایل بسیاری برای حفظ تحریم ها داشتند. برگردیم به این موضوع که آیا سود پول های بلوکه شده ایران نزد بانک کشورهای گوناگون، نمی بایست به ایران تعلق می گرفت؟ نکته این است که کشورهای دیگر از روی حسن نیت، منابع بلوکه شده ما را در بانک هایشان نگه نداشته اند، بلکه با آن پول کار کرده اند. با بهانه تحریم ها پول های ایران را در دیگر کشورها و در عرصه های سودآور سرمایه گذاری کرده اند و تمام سودی را که ظرف این چندسال حاصل کرده اند برای خود برداشته اند و بنده فکر نمی کنم یک ریال از آن را به ما پرداخت کنند. البته هنوز می توان با تمهیداتی، دولت های طرف قرارداد با ایران را در وضعیتی قرار داد تا ملزم شوند سود منابعی را که در اختیار داشته اند، به ما بازگردانند و این البته به اقدامات دولت ایران در فضای بعد از برجام برمی گردد که چگونه ادامه فعالیت های اقتصادی و سرمایه گذاری دولت های طرف تجارت با کشورمان را مشروط به پرداخت سود منابع مالی ایران کند. اقتصاد ایران، غیر از اینکه به دلیل تحریم ها به دام برخی از شرکای تجاری اش افتاد، در بازار جهانی چه زیان هایی را متحمل شد؟ ارزیابی کنگره آمریکا در گرازشش (هنگام بررسی برجام در کنگره) حاکی از آن است که ایران به واسطه تحریم ها، در مبادلات اقتصادی اش با جهان مبلغی معادل 500 میلیارد دلار ضرر دیده است. بخشی از این مبلغ برمی گردد به منابعی که نمی توانست بفروشد. بخش دیگر هزینه هایی بود که برای نقد کردن منابع ارزی مجبور به پرداخت آنها شده بود و بخش دیگر هم پول های گزافی بود که بابت خرید کالا، اضافه بر قیمت، پرداخت می کرد. احتمال می دهید بعد از برجام، دولت منابع پرداخت شده را چگونه صرف خواهد کرد؟ در اقتصاد ایران ظرف هشت سال دولت گذشته چنان حفره های بزرگی ایجاد شده است که دولت فعلی در پر کردن آنها گرفتاری دارد، تا آنجا که اگر حتی همان 150میلیارد دلار هم که اوباما اعلام کرد، بدون هیچ گونه دست اندازی ای از سوی کشورهای مختلف، به ایران داده می شد، باز هم نمی توانست دردی از اقتصاد زخم خورده ایران درمان کند و شاهد این مدعا، ادامه روند ورشکستگی کارگاه ها و بنگاه های اقتصادی است که هر روز رخ می نمایاند. تا اینجا، آثار سوء تحریم ها بر اقتصاد ایران را بررسی کردیم، حالا با توافق برجام، توضیح می دهید که چه فرصت های اقتصادی ای برای ایران با این توافق رقم خورده است؟ فرصت های بسیار زیادی برای ایران ایجاد خواهد کرد. مهم ترین آن ایجاد ارتباط ایران با جامعه اقتصاد جهانی است. ضمن اینکه، هزینه های دولت در دور زدن تحریم ها برای تامین نیازهای اساسی جامعه از میان برداشته شده است. علاوه بر این، تحریم از روی شرکت های بسیاری که طی 35 سال گذشته نمی توانستند وارد بازار سرمایه و فعالیت های اقتصادی در ایران شوند، برداشته شده است و ورود همین شرکت ها به ایران می تواند موجبات فعال شدن بازرگانان ایران در بازارهای جهانی را فراهم آورد. به غیر از این موارد، با تسهیل فروش نفت و نیز دریافت منابع ارزی حاصل از فروش آن، چرخه مبادلات ارزی هم به گردش درمی آید. اینها همه، بخشی از گشایش هایی است که به واسطه رفع تحریم ها، در اقتصاد ایران رخ می دهد. به اعتقاد شما، دولت این 22 میلیارد دلار از منابع را چگونه باید سرمایه گذاری کند که در جهت مصالح مملکت و منافع ملی باشد؟ البته تا جایی که بنده اطلاع دارم، این مبلغ 22میلیارد نیست، بلکه چیزی حدود 6 تا 7 میلیارد دلار است، زیرا دولت این مبالغ را قبل از اینکه منابع ارزی اش وارد کشور بشود، از طریق چاپ اسکناس مصرف کرده است و عملا چیزی وجود ندارد. دولت می بایست به فرصت هایی که بازارهای ایران برای جذب سرمایه دارد، توجه ویژه داشته باشد و با اصلاح نگاه به استراتژی توسعه، زمینه را برای ایجاد تحولات اساسی در ماهیت اقتصاد ایران فراهم کند و انتظام مالی را به طور جدی و ماندگار در مجموعه دولت برقرار کرده و تداوم بخشد. به علاوه، در زمینه مالیات ها هم باید تغییر ساختاری صورت گیرد. این اقدامات، آن چیزی است که می تواند برای اقتصاد ایران در درازمدت و به طور با ثبات مفید فایده باشد.
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بنکر]
[مشاهده در: www.banker.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها