تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813065852
تـو رو خــدا یکی بخرید...!
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه خراسان: آذر صدارت - واژه «کودکِ کار» یا «کودکِ خیابانی»، آن قدر تکراری شده است که به محضِ نوشتن و بیانش، تصاویر و شعارهایی در ذهن تداعی می شود که ناخودآگاه مخاطب پس می زند و رو برمی گرداند. آن قدر طی سالیان، مسئول و جامعه شناس و روانشناس و هنرمند و نیکوکار به بهانه های گوناگون از این واژه استفاده کرده اند و نگاهِ حُزن آلود و حسرت زده این کودکان بر قاب تلویزیون و تصاویر گزارش ها و شاسی نمایشگاه های عکس نقش بسته است که آدم وقتی می خواهد از این بچه ها حرف بزند، دست و دلش می لرزد از تکرارِ حرف های توخالی و دیدن قیافه خنثی و بی تفاوتِ بعضی آدم ها که شانه ای بالا می اندازند و معتقدند: «چه می شه کرد؟ من همین که بتونم بچه های خودمو آبرومند اداره کنم، هنر کردم!». واقعیت این است که آدم ها تا وقتی از نزدیک، شرایط خاصی را تجربه نکنند، هر چقدر هم بخواهند و تلاش کنند، نمی توانند کاملاً درک کنند بر آن آدمی که در آن موقعیتِ خاص است، چه گذشته و چه می گذرد؟ وقتی من بچه دار نشده ام، نمی توانم درک کنم مادری یعنی چه؟ وقتی هیچ وقت بی پول و گرسنه نمانده ام، هر چقدر یک نفر از گرسنگی و بی پولی گله کند، دردش را نمی فهمم. شاید به همین دلیل معمولا گزارش ها، پیگیری ها، همایش ها، نمایشگاه ها و کمپین هایی که درباره و برای بچه های کار و خیابانی انجام و برگزار می شود، در حد حرف می ماند و تغییر خاصی در آمار یا سطح زندگیِ این کودکان ایجاد نمی کند؛ چرا که خدماتِ مقطعی و سطحی، حرف های قشنگ از سرِ بی دردی، تصاویر خوش آب و رنگ، حرکت های نمادین و... درد چندانی از این بچه ها و خانواده هایشان دوا نمی کند. این گزارش و پرونده هم که طرح کوچک و کمرنگی از زخمِ عمیق و پازل پیچیده ای به نام «کودک کار و خیابانی» است، هیچ ادعایی ندارد. می دانیم که پیش از ما، قلم های قوی تر و لنزهای حساس تری، قصه های این بچه ها را ثبت و اطلاع رسانی کرده اند اما اتفاق خاصی نیفتاده است و همچنان روزانه، تعداد زیادی بچه، سر چهارراه ها و پشت چراغ قرمزها، در کوچه پس کوچه ها و پشت در رستوران ها، لَنگِ یک تکه نان هستند. ادعای زیادی نداریم. فقط به قولِ آن بازیگر: «دیدیم. جگرمان سوخت. قلم چسبید به دستمان...!»* همین. *«جگرم سوخت، شیشه شکست. مأمور آوردن، اسلحه اش چسبید به دستم.» آژانس شیشه ای - ابراهیم حاتمی کیا
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه خراسان]
[مشاهده در: www.khorasannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها