محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831529496
حل تنش ایران وعربستان باید دوطرفه باشد
واضح آرشیو وب فارسی:تازه نیوز: اصلاح روابط بین ایران و عربستان اگر بخواهیم انجام بدهیم، کاملاً شدنی است. البته یک طرفه نمی شود. مثلاً از طرف ما آمادگی باشد، اما برای آنها شرایطی باشد که نپذیرند یا به یک دلیل سیاسی و منطقه ای و یا هر چیز دیگر نخواهند و یا ما نخواهیم. ولی به نظر من کاملاً شدنی استآیت الله هاشمی رفسنجانی در مصاحبه با پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه (شفقنا) به سوالات مهمی پیرامون آینده خاورمیانه پاسخ داد. به گزارش پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، در بخش اول این مصاحبه آمده است: ○ در حال حاضر بحث هایی مطرح می شود که به دلیل تنش بین دولت ایران و عربستان، بحران ها را بیشتر و بیشتر کنترل ناپذیر کرده است. با توجه به اینکه شما همیشه روابط خوبی با کشورهای عرب، به ویژه عربستان و پادشاه پیشین آنها داشتید و در گذشته توافقاتی هم با آنها داشتید، فکر می کنید الان روابط بین دو کشور اصلاح پذیر است یا خیر؟ آیا از قِبَل برقراری ارتباط ایران و عربستان می توان امیدوار بود که بخشی از بحران هایی که الان دامنه ی خاورمیانه را گرفته، کنترل پذیر باشد؟ اگر بخواهیم انجام بدهیم، کاملاً شدنی است. البته یک طرفه نمی شود. مثلاً از طرف ما آمادگی باشد، اما برای آنها شرایطی باشد که نپذیرند یا به یک دلیل سیاسی و منطقه ای و یا هر چیز دیگر نخواهند و یا ما نخواهیم. ولی به نظر من کاملاً شدنی است. ما تجربه ای را در پشت سرخودمان داریم. اولاً بعد از اینکه انقلاب پیروز شد، خیلی از کشورهای منطقه ترسیدند. انقلاب ما مردمی بود نه از خارج حمایت می شد و نه در داخل حزبی داشتیم. مردم خودشان انقلاب و شاه را بیرون و دست آمریکایی ها و خارجی ها را از حاکمیت در کشور کوتاه کردند. انقلاب خیلی راحت و خوب با تکیه بر مردم پیروز شد. خیلی از کشورها می ترسیدند. بعد هم فوری در عراق براساس کار ما و شبیه کار ما حرکتی آغاز شد و در کشورهای دیگر هم همین حرف ها شروع شد که به آن انقلاب الله اکبر می گفتند. در همان موقع انسان های افراطی بین ما بودند که حرف از صدور انقلاب [نه آن گونه که امام می گفتند] می زدند. بعضی ها [نه باز با رویکرد و منظوری که امام داشتند] می گفتند: با دولت ها کار نداریم و با ملت ها کار داریم. این حرف های عجیب و غریب، باعث شد که کم کم اختلاف پیش بیاید. عراق بیش از همه ترسید و عامل اجانب شد و علیه ما جنگ به راه انداخت. کشورهایی که به عراق کمک کردند، در حقیقت در جنگ با ما شریک بودند. بیشتر کشورهای جنوب خلیج فارس هزینه ی جنگ را به عراق می دادند و خارجی ها هم سلاح و هم تبلیغات می دادند و از صدام حمایت می کردند. اینها دشمن ما در جنگ بودند. اما بعد از اینکه تصمیم گرفتیم که قطعنامه را بپذیریم، با منطق با دنیا مواجه شدیم که حالات دیگری پیدا کرد. دیدند ما عاقلانه، بحث و قطعنامه را به نفع خودمان عوض کردیم. کار آسانی نبود که بندهای قطعنامه ی شورای امنیت را بعد از یک سال اصلاح کنیم. ما قطعنامه را نه رد کردیم و نه پذیرفتیم، گفتیم: ما اشکال داریم و باید آن را اصلاح کنیم. مثل همین مذاکرات هسته ای اخیر که وقتی با حوصله بحث کردیم و منطق مان را نشان دادیم، دیدند اهل منطق هستیم. بعد از قطعنامه دولت جدیدی آمد که دولت من بود. ما گفتیم: دشمن تراشی نداریم و می خواهیم با دنیا کار کنیم. دنیا خیلی سریع به طرف ما آمد. عرب ها که هزینه صدام را در جنگ می دادند، ترسیده بودند. چون ما پیروز جنگ می شدیم، به طرف ما آمدند. من در سنگال ملاقات کوچکی با آقای امیر عبدالله که آن موقع ولیعهد عربستان بود، کردم. بسیاری از یخ های روابط بین دو کشور آب شد. عربستان بین کشورهای عربی محوریت دارد. یک یا دو سال طول نکشید که روابط ما با همه این کشورها طبیعی و دوستانه شد. الان سخت تر از آن موقع نیست. الان جنگ نیست. اما در تحریم هستیم. الان همین مقدار که جلو آمدیم و هنوز تصویب هم نکردیم، موج هیأت های خارجی در نوبت هستند که به ایران بیایند تا با ما ارتباط برقرار کنند. عرب ها از این کشورها عقب تر نیستند و بیشتر می توانیم با اینها کار کنیم. البته فعلاً در عربستان وضع خوبی پیش نیامده است. یعنی سیاستی که حاکمان جدید پیش گرفتند، عاقلانه نیست. ولی باز هم راهش جنگ نیست. راهش این است که ما باید به نحوی منطقی مذاکره و صحبت کنیم و آنها را مطمئن کنیم که از ما نترسند و ما هسته ای نظامی نیستیم. نمی خواهیم سلاحمان را علیه کسی بکار ببریم. اتفاقاً در این شرایط، باید از ما استقبال می کردند، چون الان بار مبارزه با اسراییل به گردن ما افتاده است. آنها باید از خدا می خواستند که این اتفاق بیفتد. چون ایرانی که در اینجا بود، خانه ی اسراییل بود و اسراییل در اینجا سفارت داشت و هر چه آمریکا می خواست، به اسراییل می دادند. انقلاب که پیروز شد، آنجا را گرفتیم و به فلسطینی ها دادیم و موضع ایران عوض شد. اما الان شما می بینید که وضع چگونه شده است. من فکر می کنم که اگر ما درست وارد شویم، خیلی آسان می توانیم مسایل خود را با اعراب حل کنیم. آنها هم باید درست وارد شوند و اگر آدم عاقل و معتدلی مثل ملک عبدالله وجود داشت می شد مسایل را حل کرد. البته من قبلاً در یک جلسه ی طولانی مهمان آقای سلمان در ریاض بودم. آن موقع ایشان را آدم معقولی دیدم. به نظرم اطرافیانش بد عمل می کنند و تندروی دارند. در عین حال ما باید از این راه مسایل را حل کنیم. در نجف که بودم، آیت الله سیستانی حرف درستی به من زدند و گفتند: شما ایرانی ها از موضع قدرت و احساس مسؤولیت، حرف هایی می زنید و کارهایی می کنید که کشورهایی که در آن شیعه در اقلیت هستند، در فشار قرار می گیرند. شما در ایران راحت هستید. ایشان می گفتند: شیعیان ما، آنهایی که بیشتر با ما رابطه دارند، ناراحتی دارند، اما با وفا ماند ه اند و تحمل می کنند و با وجود مشکلات زندگی، نمی خواهند از آنجا بروند. ما باید این مسایل را مراعات کنیم که بعضی ها در اینجا مراعات نمی کنند. چه دلیلی دارد که با مسلمان ها به گونه ای باشیم که با شیعیان بد عمل کنند؟ ملت مصر دوستدار اهل بیت(ع) است. به آن معنا شیعه نیست اما واقعاً مشتاق اهل بیت هستند. یعنی از عهد فاطمیون این گونه بوده است. نمی گویم تقصیر ماست، ولی می توانیم نگذاریم این گونه شود. ممکن است تقصیر آنها باشد. ولی ما طبق موازین دینی، اسلامی، قرآن و عمل ائمه(ع) موظف هستیم که روابط دنیای اسلام را تقویت کنیم و اگر بخواهیم این کار را بکنیم، می توانیم ولی انسان های تندرویی هم داریم که چیزهای دیگری می گویند. ○ بحثی هم درباره بحران های خاورمیانه مطرح است که تأثیرش را روی ژئوپلتیک آینده منطقه می گذارد. کشورها در حال تجزیه شدن هستند و طرح بالکانیزه شدن خاورمیانه را این روزها بسیار زیاد از رسانه های خارجی و داخلی شنیده می شود. آیا احتمال این هست که ایران بتواند با همکاری قدرت های منطقه ای مثل ترکیه و عربستان به نوعی کنفرانس سه جانبه ای برگزار کنند؟ سابقه اش را داشتیم که مانع از تجزیه عراق در آن مقطع شد. آیا این احتمال وجود دارد که نشستی صورت بگیرد تا طرح تجزیه پیاده نشود؟ از نظر شما اگر کشورها به سمت تجزیه بروند، تبعات آن برای کشورهای دیگر و قدرت های منطقه چیست؟ آینده خاورمیانه را چطور می بینید؟ درباره جایگاه ایران در بین کشورهای منطقه مسأله ای را می گویم که مبین این موضوع است. در آخرین سفرم به عربستان که برای زیارت و اجلاس جهانی اسلامی به مکه مشرف شدم، سخنران اول آنها هم بودم که مرا دعوت کرده بودند. بعد از سخنرانی، هنگام شب با ملک عبدالله و مشاورین او جلسه ای داشتیم. در آن جلسه افرادی مثل سعودالفیصل و مقرن بودند. در آن جلسه ما و عربستان به این راه حل رسیدیم که بیاییم چند کمیسیون تشکیل بدهیم که یکی از کمیسیون ها، کمیسیون دو جانبه ی علمایی باشد. چون یکی از مشکلات ما الان این است که تفکرات شیعه و اهل سنت با اختلافاتی که هست، همه را رنج می دهد و از داخل آن وهابی در می آید. ریشه ی وهابی ها در سعودی هاست. خود عبدالله در همان موقعی که من بودم، بنا داشت که صفا و مروه را توسعه بدهد که مردم بتوانند وظیفه خودشان را انجام بدهند. اما ۲۰ نفر از علمای وهابی علیه او بیانیه داده و تحریم کرده بودند که امیرعبدالله خیلی از آنها عصبانی بود منتها چاره ای نداشت و آنها را تحمل و کارش را می کرد. در آنجا به این نتیجه رسیدیم که هفت کمیسیون مشترک بین ایران و عربستان باشد. یکی کمیسیون علمایی که اختلاف شیعه و سنی را بررسی و تفاهم لازم را از لحاظ مسایل مذهبی ایجاد کند. دنیای اسلام در سطح حکومت ها، کسانی را که از ما یا آنها حرف شنوی دارند، وارد کند. این مسأله الان هم مورد نیاز ماست. باید جایی باشد که مرجع اختلافات باشد و بگوید که مثلاً در یک مسأله حق با تفکر شیعه یا تفکر سنی است و اگر هم اختلاف باقی بماند، بگویند دعوا نداریم و هر کسی با عقیده ی خودش رفتار کند. اگر این مسأله در دنیای اسلام نهادینه شود، برای مسلمان ها خیلی مهم است. الان شیعیان در همه جا هستند و در خیلی از جاها مظلوم هستند. سنی ها هم در ایران اعتراض می کنند که مثلاً ما در تهران یک مسجد نداریم. البته مساجد جزیی زیادی دارند، ولی می خواهند یک مسجد عمومی داشته باشند. دوم یک کمیسیون دو جانبه برای کارهای حکومتی و مردمی و دولتی داشته باشیم. برای هر یک از کشورهای عراق، سوریه، لبنان، افغانستان و کشورهای دیگری که اختلافات شیعه و سنی در آنها زیاد است، کمیسیون های جداگانه داشته باشیم. این جاها مورد اختلاف است که همه هم به شیعه و سنی بر می گردد. یعنی الان در شیعه و سنی همه این جاها مسأله دارند. هر دو کشور ایران و عربستان هم مؤثر هستند. قرار گذاشتیم که ۷ کمیسیون تشکیل بدهیم. این راه حل هنوز هم معنا دارد. ولی زمان دولت قبل بود. اختلاف ما بر سر این شد که وقتی ما این طرح را به ایران آوردیم، با رهبری مطرح کنیم. ملک عبدالله در همانجا به من گفت که طرف من احمدی نژاد نباشد. رهبری طرف من باشد. رهبری طبق اصولی که دارند، گفتند: من دولت نیستم و بهتر است در مسایل اجرایی دخالت نکنم. ملک عبدالله هم خودش را رهبر عربستان می دانست و کسی را بالاتر از خودش نمی دانست. رهبری گفتند: این کار دولت است و من دولت را دور نمی زنم. آقای سعود فیصل برای اینکه مسأله را اجرایی کنند، به ایران آمد که دولت احمدی نژاد استقبال نکرد و طرح به هم ریخت. ملک عبدالله درست می دانست که اجرای این طرح در اداره دولت ایران نیست. من وقتی به عربستان می رفتم، به عنوان یک شخصیت دولتی نمی رفتم. به عنوان یک شخصیت اسلامی رفتم که سخنرانی کنم. قبل از سفرم، از شورای عالی امنیت آمدند و گفتند: شما در سفر به عربستان درباره مسایل ما در منطقه با آنها بحث کن. ما هم بحث کردیم و به نتیجه رسیدیم. همه ی اینها مکتوب است که هم اینجا و هم آنجا وجود دارد. الان هم فکر می کنم که می توانیم این کار را خوب انجام بدهیم. شروطی هم دارد که آن شروط دست من نیست. ○ نظر شما در مورد تجزیه کشورها و بالکانیزه شدن خاورمیانه چیست؟ احتمال می دهید که تجزیه ای در کشورها صورت بگیرد؟ می خواهم بحث افراط گرایی را به آن اضافه کنم. چون الان یکی از مصیبت هایی که دامن خاورمیانه را گرفته، بحث افراط گرایی و رشد آن است. شاید دلایل زیادی را برای بروز آن بگوییم. اما دلیل رشد آن قابل بحث است. چون حتی گفته می شود که داعش از داخل ایران هم نیرو می گیرد. نظر شما در مورد دلایل رشد افراط گرایی چیست؟ نقش علما برای کم کردن این خطر چه می تواند باشد؟ همان گونه که اشاره کردید، بعضی از اختلاف ها به مباحث شیعه و سنی بر می گردد، آیا در اینجا هم اختلافات شیعه و سنی هست که به عنوان یک افراط گرایی بزرگ در قالب داعش نمایش داده شود؟ علمای ما چه نقشی می توانند داشته باشند برای اینکه آگاهی بخشی کنند تا به نوعی بتوانیم داعش را کنترل شده ببینیم؟ الان مسأله تروریسم با مسایل عقیدتی در گروه های سنی و شیعه ارتباط پیدا کرده اند. تروریسم در کشور ما ضعیف است. ولی در منطقه هست. الان عمدتاً آنهایی که به اسم اسلام کارهای تروریستی می کنند، وهابی ها هستند. آنها اسلام را به یک صورت دیگر تعریف می کنند و به خصوص داعش که شیعه را کافر می داند. البته طالبان هم این گونه بودند و هستند. اشکال سر آنها هم هست. الان تروریسم مسأله ای است که اگر چه تا به حال منطقه ای بوده، ولی در حال جهانی شدن است. مایه ی اصلی ترویسم هم نارضایتی های نسل جوان است که خیلی مشکل دارند و مخصوصاً فقرا و کسانی که در قدرت ها نیستند و دستشان به جایی نمی رسد. البته در منطقه ی ما این گونه است و در دنیا این گونه نیست. آنها اگر حرفی داشته باشند، می توانند بزنند و می توانند هر اعتراضی بکنند. اما در اینجا محدود هستند. وقتی که مستأصل می شوند، آخرین راه، راه سلاح است که سلاح را بر می دارند و انتقام می گیرند. ما در انقلاب خودمان هم همین را داشتیم. منتها امام(ره) این راه را نپذیرفتند. همان موقع مردم آزرده از دست رژیم پهلوی، حسابی به تنگ آمده بودند و ده ها گروه مسلح شروع به کار کردند. زمانی که در زندان بودیم، اکثر زندانیان از نیروهای مسلح نوعاً چپ و چند نفری اسلامی بودند. طبیعی است که الان جوان ها دنبال این کارها بروند. خیلی زود و به آسانی جذب می شوند. همین الان که داعش خودش را جهانی معرفی می کند، در اکثر کشورهای دنیا توانسته برای خودش هسته خلق کند که در بعضی جاها وسیع است. الان در مرز ما در افغانستان، پایگاه درست کردند و در این طرف هم نزدیک مرز ما هستند و مهمترین نقطه برای آنها ایران است. به خاطر اینکه الان تشیّع بیشتر از ایران تقویت می شود و در مورد ایران خیلی جدی هستند. منتها قدرت ما به گونه ای است که آنها نمی توانند به آسانی بیایند. هر روز یک گروه و افرادی بازداشت می شوند. مسأله تجزیه خواست خارجی هاست. آنها مایل نیستند کشور مقتدری در منطقه ی ما وجود داشته باشد. بعضی ها مایل هستند که ایران، عراق و سوریه تجزیه و به کشورهای کوچک تبدیل شوند و در عین حال کشورهای متنازع باشند. تجزیه شدن چیز آسانی نیست و زمانی که تجزیه شد، جابجا شدن شیعه یا سنی یا ماندن اینها کینه می شود که هر دوی اینها خطر است. یعنی اگر خیال کنند که با تجزیه مسایل حل می شود، اشتباه می کنند و اتفاقاً برعکس است. چون بین بخش های مختلف جنگ در می گیرد. کار آنها همین است که قدرتی در اینجا نباشد. ولی نظر ما این نیست. نظر ما این است که اینها با هم بسازند و چرا آن گونه باشند؟ مرحوم حضرت آیت الله العظمی بروجردی که حقیقتاً یک عالم واقعی بودند، زمانی که جوان بودم و به درس ایشان می رفتم، دو بار از ایشان شنیدم که می گفتند: ما با سنی ها اختلاف جدی نداریم. یک اختلاف ما سر خلافت است که چه کسی اول و چه کسی دوم بوده که الان گذشته است. به فرض اینکه همه قبول کنند که حق با حضرت علی(ع) بوده است یا بر عکس، این تمام شده و تاریخ است. مسأله دوم مرجعیت است. یعنی به کجا استناد کنیم که این مهم است. ما باید درباره این مسأله بحث کنیم که با حرف زور شدنی نیست. باید بحث کنیم و حرف ها را با استدلال بپذیریم لذا ایشان و مرحوم عبده دارالتقریب مصر و ایران تشکیل دادند و در آلمان هم این کار را کردند و در خیلی جاها با این فکر رفتند. ما با سنی ها اصلاً مشکلی نداریم. همه این کارهایی که الان می شود، گناه است. چه شیعیان کارهایی بکنند که آنها را متنفر و عصبانی کنند و چه سنی ها این کار را بکنند، واقعاً گناه است و گناه بزرگی هم است. رهبری هم معمولاً روی این مسأله تأکید می کنند. ولی متأسفانه هست و در خیلی از کشورهای اسلامی، آدم هایی هستند که این گونه رفتار می کنند. البته ما مثل آنها نیستیم که آدم بکشیم، ولی ویروس تندروی باید مهار شود که تروریست پرور است. الان تروریسم خطر بزرگی برای جامعه است و حتی این احتمال هست که این تروریسم کم کم تبدیل به جنگ جهانی از نوع تروریسم شود. همین روزها من در سوریه خطر بزرگی را می بینم. روس ها دیدند که کم کم باید عملی وارد شوند و شروع به آوردن نیرو و تجهیزات پیشرفته کردند. آمریکا به روسیه اخطار داده که این کار خطرناک است. اتحادیه اروپا یک جلسه برای ورود رسمی به سوریه و جنگ تشکیل داده و در حال بحث کردن هستند تا شاید به این نتیجه برسند که باید زودتر کار را با جنگ حل کنند. اگر این اتفاق بیفتد، یک فاجعه ی جدید خواهد بود. اگر ما این گونه پیش برویم، بیرون کردن تروریسم آسان نیست. تروریسم را از اینجا که بیرون کردید، به یک جای دیگر می رود. یک مشکل دیگری که الان تروریسم برای ما دارد، این است که ما در گذشته دو ضلع داشتیم که برای ملت ها مشکل بود. یعنی یکی استبداد و دیگری استعمار بود. استعمار و استبداد می توانند با هم باشند که مستبد در خدمت خارجی و هر دو در مقابل مردم عمل می کنند. اخیراً تروریسم عنصر سوم شده است و این عنصر سوم هم نمی گذارد، استبداد ریشه کن شود. به عنوان مثال، مردم در مصر انقلاب کردند و به آن خوبی در میدان تحریر جمع شدند و حکومت را عوض کردند. ولی تروریسم آمد و مردم را پشیمان کرد. نا امنی آن چنان شد که اخوان المسلمین که سوابق مبارزاتی و دینی در مصر داشت و دولت را گرفته بود، کنار گذاشته شد و دوباره مردم به نظامی ها رأی دادند. نظامی ها همین است که الان پیش آمده است. نظامی ها نمی توانند حاکم باشند و می توانند نظامی خوبی باشند. در لیبی هم همینطور شد. قذافی یک مستبد بود. ولی او نه نوکر اجانب بود و نه چیزی از کسی می خواست. کشورش را اداره می کرد و زور هم می گفت و هرگونه که می خواست، عمل می کرد. قذافی را بیرون انداختند، اما تروریست ها آمدند و همه را پشیمان کردند. هم انقلابیون و هم آنهایی که قذافی را بیرون انداختند، پشیمان هستند و الان لیبی زادگاه تروریسم شده است. همه ی تروریست ها خودشان را به آنجا می رسانند و در شهری مستقر می شوند و پول زیادی را از نفت و منابع لیبی می گیرند و تغذیه می کنند. الان سوریه، عراق و افغانستان از آنجا تغذیه می کنند. الان نیجریه به خاطر بوکوحرام، برای تروریست ها مرجع شده است. شما به سومالی نگاه کنید، اینها بچه مسلمان هایی هستند که این گونه می کنند، سالهاست که در آنجا حکومتی نیست. الان تروریسم خطر بزرگی شده است. متأسفانه حربه و ریشه ی اصلی شان هم مذهبی است. غیر مذهبی ها هم داخل شان هستند. ما باید این مشکل را با همراهی شیعه و سنی حل کنیم. باید آن قدر به هم اعتماد کنیم که بتوانیم جلو برویم و اگر تصمیم گیران عاقل باشند، می توانیم.
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تازه نیوز]
[مشاهده در: www.tazehnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها