تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836763226
زنجانی ها، سرمایه اجتماعی جامعه را زخمی کردند!
واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: پرونده یکی از بزرگ ترین اختلاس های کشور روی میز قوه قضائیه باز شده و احتمالا مردم می توانند بخشی از روند دادگاه بابک زنجانی را فقط از طریق رسانه های تصویری ببینند. این موضوع تا چه حد می تواند، به آسیبی که این گونه پرونده ها به بدنه اعتماد جامعه وارد می کند، التیام ببخشد؟تا چه میزان می توان امیدوار بود که محاکمه بابک زنجانی، جامعه را در برابر اختلاس های بعدی واکسینه کند؟ نگاه «سعید معیدفر»، دکترای جامعه شناسی و استاد دانشگاه به این پرونده اما تلخ است. دادگاه یکی از متهمان اختلاس های چند هزار میلیاردی آغاز شده و اتهام دادخواست بر مبنای «مفسد فی الارض» پیش می رود؛ فکر می کنید پدیده بابک زنجانی چه تأثیر تلخی روی جامعه ما گذاشته و آیا می توان امیدوار بود که با برگزاری دادگاه او، جامعه نسبت به زنجانی های بعدی و مسئله اختلاس واکسینه شود؟ بابک زنجانی یک مورد از ده ها مورد فسادی است که متأسفانه در سال هایی اتفاق افتاده که ظاهرا دولت ادعای پاک دستی داشته و درعین حال که این ادعا را مطرح کرده، به طور غیرمستقیم و مستقیم نهادهای نظارتی و شورایی را که می توانسته اند مانع این نوع فعالیت ها شوند، از کار انداخته است. متأسفانه از چند سال پیش که به این سمت حرکت کردیم ابعاد فساد برای مردم جامعه هم روشن تر شد. تا پیش از آن، ارقامی که در دولت های قبل نهایتا به ١٢٣ میلیارد تومان رسیده بود، کم کم به ١٢ هزار میلیارد تومان و بعدها به سه هزار میلیارد تومان رسید تا جایی که به تدریج مردم جامعه را نسبت به دولت بدبین کرد. اصلی ترین اثربخشی پرونده های اختلاس دولت قبل، ایجاد نوعی بی اعتمادی و یأس نسبت به دولت در کشور بود، آن هم درست در دولتی که ادعای پاکدستی داشت چطور در چنین دولتی، این همه فساد به وجود می آید اما در دولت های دیگر کشورها که خود را نه وابسته به ایدئولوژی های مذهبی می دانند و نه مدعی پاکدستی هستند، یک فساد کوچک می تواند به سقوط یک کابینه یا یک دولت ختم شود؟ در کشور توسعه یافته ای چون ژاپن، معلوم شده که مثلا نخست وزیر با شائبه کمک ٥٠ هزار دلاری یک نهاد غیرمرتبط توانسته در انتخابات پیروز شود و همین موضوع به انحلال کابینه و استعفای نخست وزیر انجامید. با این همه به نظر می رسد مردم جامعه ما به این رقم های نجومی اختلاس عادت کرده اند؛ اگرچه این ارقام، صدها و بلکه هزاران برابر ارقام دولت هایی است که ادعای پاکدستی ندارند. بنابراین وقتی در نهایت یک نفر مانند بابک زنجانی متهم و دادگاهی ،می شود نباید آن را عامل واکسینه شدن جامعه ما در برابر پدیده اختلاس دانست چون به صورت ساده، چنین اتفاقی در دیگر کشورها می تواند به سقوط یک دولت منجر شود. به موضوع بی اعتمادی اشاره کردید. بعد از دولت دهم چطور می توان نشانه های این بی اعتمادی را در جامعه پیگیری کرد و به عنوان مصداق به آن اشاره داشت؟ وقتی جامعه از یک سو شاهد ادعاهای بزرگ و از سوی دیگر بلاگردان این اتفاقات تلخ- مثلا اختلاس- می شود، شکاف میان ملت و دولت افزایش می یابد و بی اعتمادی شکل می گیرد. دقت کنید که نشانه های این بی اعتمادی که در دولت قبلی شکل گرفته بود را می شود در دولت آقای روحانی هم دید. رئیس جمهور وقت از مردم درخواست کرد که از دریافت یارانه انصراف دهند و بگذارند کسانی که نیازمند واقعی آن هستند، دریافت کننده اش باشند. بازتاب آن بی اعتمادی را می توان در میزان کم مراجعه مردم و اظهار عدم تمایل آنها به دریافت یارانه دانست. کمتر از یک میلیون نفر از کل جمعیت کشور از دریافت یارانه انصراف دادند که این نشانگر آثار مخرب فساد در جامعه ای است که با مشکلات مختلف درگیر است. در چنین جامعه ای میزان مشارکت اجتماعی مدام در حال کم شدن است تا جایی که به قول جامعه شناسان، سرمایه اجتماعی مدام در حال ازبین رفتن است. امثال بابک زنجانی یا دیگرانی که درگیر فسادهایی از این جنس شده اند، در دوره ای سرمایه اجتماعی جامعه را زخمی کرده اند. این خسارت بزرگی است که به جامعه وارد شده و البته سنگین تر از ابعاد اقتصادی پرونده زنجانی است. چرا؟ تأثیر منفی پرونده زنجانی بر جامعه به مراتب سنگین تر از جنبه اقتصادی و ضرر مادی این اختلاس بوده چراکه سرمایه اجتماعی موضوعی نیست که به زودی قابل ترمیم باشد و شاید باید سال ها و ده ها سال زمان بگذرد تا دوباره رشته های اعتماد میان مردم و دولت به وجود بیاید، بنابراین نمی توان تأثیر اجتماعی این پرونده را با تأثیر اقتصادی آن قیاس کرد. برای ساختن سرنوشت یک جامعه، باید دولت و ملت کنار هم و با یک هدف مشترک شروع به کار کنند اما امروز با ازبین رفتن سرمایه های اجتماعی، هرکس به فکر خودش است و مفهوم جامعه دیگر وجود ندارد. در چنین جامعه ای، ساختن جامعه در اولویت نیست بلکه منافع فردی مقدم به همه خواسته هاست. به هرکسی بگویید چرا این کار را کردی؟ چرا دروغ می گویی؟ چرا دست به ارتشا و اختلاس زدی، می گوید به طریق اولی بیشتر از ما کسانی در گیر این اعمال زشتند که مدعی پاکدستی هستند. دستگیری و طی مراحل قانونی پرونده زنجانی نمی تواند آبی بر این آتش باشد؟ بهتر است سؤال را این طور بپرسیم که چطور ما یک نظام قانونی برای تنبیه مجرمان اقتصادی داریم اما برای هنجارشکنی آنها، برای خدشه ای که به اعتماد مردم وارد کرده اند و سرمایه اجتماعی ای که به باد داده اند، هیچ نظام مقابله کننده ای نداریم؟ اما دادگاه بابک زنجانی دارد به صورت علنی برگزار می شود و مردم می توانند اخبار آن را از طریق رسانه ها پیگیری کنند. فکر نمی کنید چنین روشی در مقابله با جرم اقتصادی او، به احیای اعتماد اجتماعی منجر شود؟ برگزاری دادگاهی به این شکل، این شائبه را در افکار عمومی ایجاد می کند که چرا فقط برخی پرونده ها به این سرنوشت دچار می شوند، درحالی که از این دست پرونده های فساد اقتصادی در چند سال اخیر کم نبوده اند. جامعه ایرانی بعد از مواجهه با پدیده بابک زنجانی، چه تفاوتی با جامعه قبل از این اتفاق دارد؟ بی اعتمادی به وجود آمده است و حتی در پیگیری اخبار دادگاه زنجانی هم شاهد بی تفاوتی مردم در برابر اخبار رسانه ها هستیم. این روزها بیش ازهرچیز اماواگرهای فراوانی در افکار عمومی درباره نوع برخورد دستگاه قضائی با چنین پرونده هایی و چنین اشخاصی به وجود آمده است اما این موضوع فقط محدود به قوه مجریه نمی شود؛ برخی پرونده ها که در حوزه های دیگری مفتوح شده و در جریان اند، نگاه طیفی از جامعه را نسبت به دیگر قوا نیز با شک و تردید همراه کرده اند. مردم در مواجهه با قوا، خواستار بی طرفی هستند و می خواهند هر سه قوه، نگاه مردم را نمایندگی کنند؛ اما بعضی موضع گیری های جانب دارانه، نوعی بی اعتمادی را در مردم ایجاد کرده است. چه زمانی می توان به بازسازی و التیام زخم سرمایه های اجتماعی در جامعه امیدوار بود؟ همه جواب را می دانند و نیازی به اظهارنظر تازه ای از طرف من نیست؛ چراکه در مجموع شرایط کشور ما اکنون به گونه ای است که فعالان حوزه های مختلف نمی توانند در این زمینه تأثیرگذار باشند. ادامه این روند هم نه فقط سرمایه های اجتماعی را بازسازی نمی کند؛ بلکه زخم بیشتری به آن وارد می شود. در شرایطی که فعالان حوزه های مختلف توانایی ورود به این بحث یا التیام زخم های واردشده به اعتماد مردم را ندارند، نقش خود مردم در بهبود سرمایه های اجتماعی جامعه چیست؟ پیش از پاسخ به این سؤال باید پرسید که آدم های بی طمع، آدم های دوست دار کشور و کاردان های حرفه ای و بی توقع تا چه حد توانسته اند در ساختار اداره کشور، به عنوان نماینده مردم حضور پیدا کنند؟ امثال بابک زنجانی در دستگاه های مختلف حامیان قدر قدرتی داشتند که در جست وجوی منافع شخصی و گروهی خود، از آنها حمایت می کردند. کسانی که دلسوز جامعه و متعهد به آن به شمار می روند تا چه میزان از این حمایت ها برخوردارند؟ چقدر تریبون دارند؟ آنهایی که امروز خانه نشین شده اند تا چه حد می توانند در میدان جامعه کنشگر و کارگزار باشند؟ متأسفانه بروز چنین فسادهایی نشان می دهد بسیاری از ابزارهای دموکراتیک مطرح شده در جامعه ما، اگرچه صورتی دارد، اما از محتوا تهی شده است. اما به نظر می رسد نسل جوان تر چندان منتظر معجزه ای در بیرون نمانده اند و دست به کار اعتمادزایی شده اند. با این موضوع موافقید؟ طبعا از مردمی که تصمیم گرفته اند سرمایه اجتماعی خود را بازسازی کنند، تلاش هایی می بینیم؛ در شبکه های مجازی، شاهد انواع کمپین ها، فعالیت های حمایتگرانه، کارهای خیر دست جمعی و...، هستیم و این موضوع نشان می دهد به نوعی بسیاری از مردم علاقه مندند برای احیای جامعه خود هر کاری که از دست شان برمی آید، انجام دهند؛ اما متأسفانه در برخی موارد صدای همین جامعه محدود هم شنیده نمی شود و گاه به حاشیه می رود. به اعتقاد من، جوان ها فرصت های زیادی برای بهبود اوضاع جامعه و اصلاح رفتارهای این چنینی ایجاد کرده اند؛ اما امکانات شان محدود است یا اینکه دستگاه ها به جای اعتماد به آنها و استفاده از فرصت هایی که به وجود می آورند، بهچنین پدیده های اجتماعی ای به چشم تهدید نگاه می کنند، نه فرصت. اگر فکر می کنیم اصلاح جامعه از طریق چنین فعالیت ها و مشارکت هایی فراهم می شود، باید دست آنها را در اجرای برنامه های شان بازتر بگذاریم و به آنها میدان دهیم، نه اینکه از هر فرصتی برای محدودکردن شان استفاده کنیم.
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]
[مشاهده در: www.eghtesadonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها