تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837349144
بخش های خواندنی کتاب «یک عاشقانه آرام»
واضح آرشیو وب فارسی:صبح زاگرس: بعضی کتاب ها زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداشته باشیم. روزهای تعطیل می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را در «مجله مهر» بخوانید.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صبح زاگرس ، نادر ابراهیمی در «یک عاشقانه آرام» با بیان داستانی خواندنی از زندگی یک زوج و در لابلای ماجراهای پیش آمده برای آن ها، با قلمی زیبا گفت وگوهای جذابی را خلق می کند که مخاطبش را به فکر وا می دارد و او را متوجه این موضوع می کند که نباید به عشق به چشم یک خاطره و عادت نگاه کرد. «یک عاشقانه آرام» در واقع روند و مراحل و برنامه ریزی های زندگی مبتنی بر عشق دو شخصیت انقلابی و پرشور و حرارت را نشان می دهد که یکی اهل گیلان و دیگری از دیار آذربایجان است، اما به دست تقدیر با هم آشنا می شوند و گیله مرد مبارز و سیاسی را شیفته «عسل» دختر آذری زیبا و سیاسی مسلک می کند. نادر ابراهیمی در این کتاب نیز همچون دیگر آثارش در سینما، تلویزیون، شعر و کتاب با تلفیقی از نگاه فلسفی و ذوق ادبی و با استفاده از تجربیات مختلفی که در عرصه های مختلف داشته است، با نشان دادن رابطه ای متفاوت میان یک زوج، به دنبال بیان این موضوع بوده است که بزرگترین دشمن عشق رخوت و عادت است و برای حفظ یک رابطه عاشقانه باید با این دو مبارزه کرد. یک عاشقانه آرام که اولین بار در سال ۷۴ منتشر شده است، با گذشت بیست سال، بیست و پنج بار تجدید چاپ شده است و پس از معرفی آن در برنامه پرمخاطب «خندوانه» استقبال از این کتاب افزایش یافت به شکلی که در طول زمان برگزاری مسابقه کتابخوانی برنامه «خندوانه» همواره جز آثار پرفروش کتابفروشی ها بود. این کتاب توسط انتشارات روزبهان منتشر شده است و با قیمت ۱۴۴۰۰ وارد بازار نشر شده است. پرده اول: کودک، عاشقِ مادر نیست، محتاج مادر است؛ عشق، احساسی و کلامی کودکانه نیست از کودکی، عسل را بسیار دوست داشتم. این، شاید، یک قطعه خیالِ خالصِ چسبنده ی شیرینِ طلایی رنگ بود. کودکانِ کم سال، قدرتِ انتخاب ندارند. کودک، عاشقِ مادر نیست، محتاج مادر است. عشق، احساسی و کلامی کودکانه نیست. یک قطعه خیالِ خالصِ طلایی به نام عسل را دوست داشتم و بعدها، این دوست داشتنِ خیالی، گرفتارم کرد. زمانی عسلی خریدم که عسل نبود. دلم شکست. برانگیخته شدم. دربه در به دنبالِ عسلِ اصل گشتم، نیافتم. عسل فروشان، پیوسته فریبم می دادند. عسل فروشان، چیزی را می فروختند که «مثلِ» عسل بود. دلم بیشتر شکست. دلم برای کودکی هایم سوخت. دلم برای خلوصم سوخت. نمی خواستم از کودکی تا نوجوانی، تا جوانیِ تمام، چیزی را با لذت، یک لقمه درصبح، در دهان نهاده باشم که دروغ بوده باشد. هرجا که رفتم، حتی کنار بسیاری از کندوها، عسلِ راست نیافتم و زنبورانِ بی شماری را افسرده و متاسف یافتم و گریستم. برای ساختن یک جهان جعلی که در آن هیچ چیز، همان چیزی نباشد که باید گروهانی از آدم ها، سرسختانه تلاش کرد ند و ایشان به احترام همین تلاش جان فرسای غول آسای کمرشکن، دَمی به صداقت بازنخواند گشت؛ دَمی. روزی زنبوری به من گفت: به ما آموخته اند که عسلی بسازیم که از جنسِ شیر ی گل ها نباشد و فشرده ی عطرِگل ها را در خود نداشته باشد. - اگر عسل واقعی بسازید، اعدامتان می کنند؟ - اعدام؟ چه حرف ها! در میان همه ی جانوران جهان، فقط انسان ها اعدام می شوند- به وسیله ی انسان ها. دیگر هیچ جانوری اعدام نمی شود و نمی کند. اگر پدرم، آن وقت ها که زنده بود، از کندوهای جنگلی، گهگاه برایمان عسل ناب معطر نیاورده بود، من به خاطر آن که عسل فروشان، عمری فریبم داده بودند، ممکن بود خودکشی کنم یا عسل فروشان را قتل عام کنم و اگر نکردم، به جای آن در خلوت بسیار گریستم و گریستم. روزی از مردی که می گفت عسل اصل را می شناسد، پرسیدم: عسلی که بی تردید کارمایه ی زنبوران درستکار بی ریای عاشق گل باشد، کجا می توانم بیابم؟ عسل شناس گفت: در کوهپایه های آن گُل باران سبلان؛ جایی که- اگر بخواهی، نشانی اش را به تو می دهم- گُل، مثل دریا تو را در خود غرق می کند. من در ساوالان دوستی دارم، شکِّ در خلوص عسلش گناه کبیره است. من، معلم خسته ی ادبیات، شاعری که هرگز نتوانسته بود یک شعر ناب بگوید، در ابتدای تابستان، کارم را که تمام کردم، بارم را بر دوش انداختم و به راه افتادم. از انزلی به سوی گردنه ی حیران و از آنجا به کوهستانی هایی با مرزهای دروغین زاده ی زور... من، شناگرِ از کودکی در آب غوطه خورده ی شمالی، اگر در دریا به آسانی غرق نمی شوم، در دامنه ی سبلان، به ناگهان، چنان گُل باران شدم که یکپارچه خیس از عطر زنده ی گُل ها، چتری از رویای رنگ بالای سرم گشوده شد و زیر چتر، کوله ام را زمین گذاشتم- روی سبز- سفره ام را باز کردم و خسته ی خسته، پنیر تبریز را با خیاری که طراوت و تُردی پوستش چاقوی زنجانی ام را خجل می کرد، لای نانِ تازه ی دهی گذاشتم... چه عطری، خدای من! صدای زنبور می آمد و تو را دیدم که از دور می آمدی... پرده دوم: سخت خواستن، می تواند عشق باشد! [نویسنده در این قسمت از کتاب به ماجرای خواستگاری گیله مرد از دختر آذری اشاره می کند.] مرد تنومند آذری، برتخته سنگی که از میان گل ها سَرَک کشیده بود، نشست- بعد از سه روز که از رفتنش می گذشت؛ که از پی گفت و گویی با گیله مرد، در باب گُل، در آنی ناپدید شده بود که عسل را دیده بود که دوان به وعده گاه می آید. دو روز، شاید. گیله مرد کوچک، در سکوت بود و سربه زیر؛ آذری، صبور اما در درون جوشان. عسل، شاید آن دورترها، لای بوته های گل، سکوت را می شنید نه زمزمه ی زنبوران رهگذر را. گیله مرد، عاقبت فاصله را در نظرگرفت و با صدای بلند گفت: آقا! من دخترتان را می خواهم. آذری صدایش هم مثل جثه اش بود. - ها! این را باش! عسل مرا می خواهد. کوه الماس را. همه کندوهای عسل دنیا را، یکجا می خواهد! به همین بچگی، دو سال در زندان نامردانِ ساواک بوده. می فهمی؟ - بله آقا. دو سال سخت، با شکنجه. می دانم. - از تو خیلی سَر است؛ از هر لحاظ. - می دانم. شاید برای همین هم می خواهمش. - قَدَش، دو برابر توست. - اما من، خودش را می خواهم، نه قَدَش را. - قدش را چطور از خودش جدا می کنی؟ - هسته را جدا کنند و بخرند، خیلی زشت می شود؛ اما کسی هم هلو را به خاطر هسته اش نمی خرد. - عجب ناکِسی هستی تو! - دست کم حرف زدن می دانم. دبیر ادبیاتم. سربلند کردم تا مرد را که تکانی خورده بود ببینم. آذری از روی تخته سنگ برخاست. گلشاخه ها را کنار زد و جلو آمد. از چشم گیله مرد کوچک، آذری، ابتدا، نیم تنه ایی تنومند بود با دست های خشن زخم آشنا؛ فقط صورت بود- سوخته زیر آفتاب سر ساوالان؛ و سرانجام، نگاه؛ نگاه آن کس که برای له کردنِ له شدنی ها می آید یا خردکردن خردشدنی ها. تاب آوردم و سرفرونینداختم. تاب آوردم، چرا که جُرمم فقط خواستن بود و به این جرم، بد می کُشند؛ اما آنکه کشته می شود، سرافکنده کشته نمی شود. - تو گیله مرد کوچک اندام نازک دل که سربه زیری خصلت نجیبانه ی توست، چطور توانستی آن گاه سوزنده ی پدرم را تاب بیاوری؟ تمام صحرای گل، شده بود یک جفت چشم و من می دیدم. - هاه! چطور می توانستم تاب نیاورم و باز تو را در کوله بارم سوغات بیاورم؟ ... و من می دانستم که تو می بینی. صدای عطر تو از صدای تمام پرندگانی که گروهی می خواندند، بلندتر بود.) آذری با آن صدای بی گذشت پرسید: عاشقش شده ای؟ گفتم: عشق، نمی دانم چیست. بی تجربه ام. تازه کارم. نمی دانم اینطور خواستن، اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط، سخت می خواهمش. - سخت خواستن، می تواند عشق باشد. - گفته اند: «به شرط آنکه سخت بماند و نرم.» - عجب کلکی هستی تو گیله مرد! - به زبان خاصی می ستاییدم. - نمی ستایم، می آزمایم. - آزمون هایتان به کاری نمی آید آقا! بیش از آن می خواهمش که تجربه کارا باشد. - اما اگر او تو را نخواهد؟ - گریه کنان می روم پی کارم. دوست داشتن، یک طَرَفه می شود اما به ضرب تهدید نمی شود و این آن چیزی است که سلاطین می خواهند: مردم آن ها را بپرستند، آن ها از مردم بیزار باشند. من نه سلطان ادبم نه سلطان عسل. اگر نخواهد و بدانم که هرگز نخواهد خواست، گریه کنان کوله بارم را برمی دارم و می روم. فقط همین. پرده سوم: قیمت عشق همیشه بیش از تحمل آدمیزاد بوده است [گیله مرد که به خاطر مبارزات سیاسی خود با رژیم شاهنشاهی محکوم شده است، حالا تصمیم می گیرد که برای کسب درآمد بخشی از کتاب هایش را در کنار پیاده رو دانشگاه تهران بفروشد که با اتفاقاتی جدید روبرو می شود] یک روز صبح، می روم بساطم را کنار نرد ه های دانشگاه می گسترانم. ابتدا کمی خجالت زده ام و گیج و نامتعادل. در خانه، صدها کتاب کهنه و نیمدار را روی هم و در کنار هم، چیده ایم. از بعضی کتاب ها، حتی دوتا دارم. یک بسته ی بزرگ از آن ها را آورده ام. بساطم را پهن می کنم و خودم به دیوار سنگی پای نرده ها تکیه می دهم. - این چند است آقا؟ - بالای صفحه ی اول نوشته ام. جوان به بالای صفحه اول و به من نگاه می کند. پول را می دهد و می رود. فرار می کند. ایستاده ام و نگاه می کنم. قدری عرق کرده ام. آدم هایی که بی اراده توقف می کنند یا میل به آن دارند که مغلوب نشوند یا کهنه خری را کاری شرم آور می دانند یک بَری می ایستند. یک شانه شان، مردد به جانب بساط من است. نام کتاب ها از زیر نگاه هایشان لیز می خورد و رَد می شود. پی چیزی نیستند. زیر کتاب ها چادرشب فرسوده ای انداخته ام که چندین سوراخ دارد؛ مقداری هم وصله کاری. عابرانی هستند که بی اعتماد به خویش اند. می ترسند که اسیر یک کتاب شوند و کلاهی سرشان برود. هنوز نخریده به فکر پس دادن اند و اینکه فروشنده پس نگیرد. یکی آهسته و رازمندانه می گوید: این را به این قیمت نفروش! نایاب است. تجدید چاپ هم نمی شود. من دارم، والا به دو برابر این قیمت می خریدم. این را هم خیلی ارزان گذاشته ای. اینکاره نیستی. نه؟ - نه برادر، نه... - عیب ندارد. حوصله داشته باش! قیمت عشق همیشه بیش از تحمل آدمیزاد بوده است. باید، اما سخت است که زندگی را به یک عاشقانه ی آرام تبدیل کنی. باید، اما سخت است. می دانم. این ها را که بفروشی- تمام شان را از خانه آوردی. نه؟- باز پیدا نمی کنی که بیاوری و بچینی و بفروشی. مجبور می شوی بروی سرکار دیگر. مرا می شنوی؟ باید با احمد آقا مددی که سرآن چهارراه، بی کار کنار روزنامه فروش نشسته و سوت می زند، آشنا شوی. او کارش همین است که برای آدم هایی مثل تو کتاب جور کند. «عسل! خوب است. کار دلنشینی است. درآمدش هم خیلی بیشتر از معلمی است. مُرده شوی بازنشستگی را ببرد! این کار کاملاً در اراده ی خودمان است که کِی باز کنیم، کِی ببندیم» که ناگهان، آشوب می شود. چند پای پوتین پوش روی بساطم فرود می آید. می شنوم: «اینجا چکار می کنی؟ کی اجازه داده بساطت را اینجا وِلو کنی؟» و کتاب ها را می بینم که زیر سُمِ ستوران له و لورده و اوراق می شود. کتاب ها. کتاب ها. مردم با فاصله ایستاده اند و نگاه می کنند. ماموران با لگد کتاب ها پرواز می دهند یا توی جوی آب راکد می اندازند و یا با زحمت خم می شوند و برخی را جِر می دهند. نگاه می کنند. هیچ کس نفس نمی کشد. هیچ کس اعتراض نمی کند. اعتراض در قلب ها می ماند تا شکوفه کند. «ناصر خسرو قبادیانی»، کوبیده می شود، «تهوع» سارتر، به مُهر لگدی گِلین ممهور می شود. «حافظ» کهنه ام- دوتا داشتم- تکه تکه می شود. «گزیده غزل های مولوی»، «اجازه هست آقای بِرشت؟»، «چشم هایش» بزرگ علوی، «جای خالی سلوچ» دولت آبادی و... . من نگاه می کردم. بعد، ناگهان، ناگهان، نعره زنان می دَوم: «مغول ها... مغول ها... مغول ها برگشته اند...» و می دَوم وسط خیابان و برسر زنان نعره می کشم «مغول ها... مغول ها آمدند...» و می شنوم- همچون پژواکی- که دیگری هم می گوید و می شنوم که تنی چند می گویند و جماعتی و ملتی و تمام تاریخ فریادهای هراس انگیز می کشد که: «مغول ها... مغول ها...» و می بینم که ماموران، سواره و پیاده، با سپر و بی سپر، به مردم حمله می کنند و می بینم که کسانی جلوی کتابفروشی های آن طرف خیابان هم ایستاده اند. - مغول ها، مغول ها... مغول ها...، مغول ها... پرده چهارم: نگذاریم که عشق، در حد خاطره، حقیر و مصرفی شود مدت هاست که می دانم؛ عشق زمانی به خاطرات مجرد تبدیل نمی شود که عشق باقی مانده باشد. فاصله، زمانی ارتفاع صدا را معیّن می کند که صدا صدای درد، صدای خشم، صدای حس به خطرافتادن چیزی عزیز نباشد. بگو... یک بار دیگر داستان آن زن و مرد را بگو تا با هم بشنویم؛ کُند و آهسته بگو تا کُند و آهسته بشنویم... بگو! گیله مرد، خوابگردانه آغاز کرد: زمانی زنی را می شناختم که پیوسته به مردش می گفت: «تو تمام خاطراتِ مشترکمان را از یاد برده ای. تو حتی از آن روزهای خوش سال های اول هم هیچ خاطره ای نداری. زندگی روزمره، حافظه ی تو را تسطیح کرده است. تو قدرت تخیلت را به قدرت تامین آتیه تبدیل کرده ای، البته آتیه ای که خاطرات خوش مشترک مان، در آن کمترین جایی ندارد... تو، مرا، حذف کرده ای... حذف...» و مرد صبورانه و مهربان جواب می داد: «نه... به خدا نه... من با خود تو زندگی می کنم نه با خاطرات تو... من تو را به عینه همین طور که روبروی من ایستاده ای یا پای شیرآب ظرف می شویی یا برنج را دَم می کنی یا سیب زمینی پوست می کنی یا لباس تازه ات را اندازه می کنی عاشقم نه آنطور که آن وقت ها بودی. من تو را عاشقم نه خاطراتت را، و تو چون مرا دوست نداری، به آن یک مشت خاطره- سنگواره های تکّه تکّه- آویخته ای...» و سرانجام مردِ عاشق، یک روز مُرد، در حالی که همسرش را هنوز هم عاشق بود و همسرش با اینکه پا به سن گذاشته بود، چهارماه و چهارده روز بعد، با مرد جوانی عروسی کرد. مرد جوان، از همان شب اول، نشست پای «تصویرنُما» و غرق در تماشای یک فیلم عاشقانه شد. مرد جوان، فقط به خاطر چنان رفاهی با زن درآمیخته بود و البته به خاطر آنکه به تَن احتیاج کور داشت. - این بار، بهتر از بار قبل گفتی؛ کامل تَرش کرد ه ای. با کلمات بهتری قصه ات را ساختی. اگر صدبار دیگر بگویی می توانی آن را به یک قصه ی بسیار لطیف و غم انگیز تبدیل کنی... حالا به من بگو! ما که هنوز خاطره باز نشده ایم، چرا دیگر حتی همان چند کتاب تلطیف کننده ی روح را نمی خوانیم؛ همان حافظ، مولوی و خیام خودمان را؟ - مگر فرصت می کنیم عزیز من؟ ما حتی فرصتی برای ایستادن در صف نان و شیر هم نداریم. - می دانم، می دانم... اما در این معرکه ی شیر و نان، به من بگو که جای عشق کجاست؟ آن جای بسیار کوچک بی نهایت بزرگی که عشق می خواهد کجاست؟ همان جایی که اگر یک نَفَس خالی بماند، خاطره، شتابان و سیال آن را پُر خواهد کرد کجاست؟ گیله مرد می گوید: چیزهایی را که از کف می روند و باز نمی گردند، حق است که به خاطره تبدیل کنیم و در حافظه نگه داریم: کودکی ها را- با آن تنها ماشینِ کوکی شکسته و آن کُنجِ دِنج اتاق، مادربزرگ و پدربزرگ را با آن بگومگوهای دائمی که با هم داشتند و دارند؛ آن خانه ی قدیمی ماه را که عموجان کوبید و در جایش یک خانه چند طبقه خیلی زشت ساخت؛ آن بازپُرسی های کشدار و زندان ای انفرادی را... و... انقلاب را با تمامی شور و حرارتش... اما نگذاریم که عشق، در حد خاطره، حقیر و مصرفی شود. ترک عشق کنیم، بهتر از آن است که عشق را به یک مُشت یاد بی رنگ و بو تبدیل کنیم؛ یادهای بی صدایی که صدا را در ذهنِ فرسوده ی خویش- و نه در روح- به آن می افزاییم تا ریاکارانه باور کنیم که هنوز، فریادهای دوست داشتن را می شنویم. در انقلاب فریاد می کشیم؛ به باورنکردنی ترین صورت ممکن و بلندترین صوت، فریاد می کشیم. خون بارِش. آنچه باید بشود می شود. شاید اینک نَفَسی به آسودگی. شاید. منبع: مهر
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صبح زاگرس]
[مشاهده در: www.sobhezagros.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها