تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836746786
امام صادق(ع)خود رافرقه ای مجزانمی دانست
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: حجت الاسلام مهدی مسائلی با بیان اینکه امام صادق(ع) در برخورد با عامه مسلمان ها خودشان را به عنوان فرقه ای که یک قرائت خاص دارند جدا نکردند، گفت: همه مسلمانان از وجود ایشان استفاده می کردند.عقیق :حجت الاسلام مهدی مسائلی پژوهشگر و محقق حوزوی است که آثار متعددی از او در زمینه وحدت اسلامی منتشر شده است. ازجمله این موارد می توان کتابهای «پیشوایان شیعه، پیشگامان وحدت»، «قمه زنی؛ سنت یا بدعت؟»، «نهم ربیع؛ جهالت ها خسارت ها» و «لعن های نامقدس» را نام برد. به مناسب فرارسیدن سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) با ایشان به گفتگو نشستیم و سیره رئیس مذهب تشیع در وحدت اسلامی و تعامل با دیگر جریان های اسلامی را مرور کردیم؛ *ما همواره از امام صادق (ع) به عنوان رئیس مذهب تشیع یاد می کنیم که معارف تشیع را تبیین نمودند؛ آیا این تعبیر بدین معناست که معارف ایشان صرفاً به شیعیان ارائه می شد یا خیر؟ بهره ای که سایر فرق اسلامی از ایشان بردند چگونه است؟ امام صادق (ع) غیر از مقام امامت و هدایتی که برای شیعیان داشته اند منشأ خیری برای تمام مسلمین بوده اند. خیلی از شاگردهای حضرت و راویانی که تعداد آنها بیش از چهار هزار ذکر شده است؛ جزو اهل سنت بوده اند. حتی افرادی که می توانیم از آن ها به عنوان شیعه یاد کنیم دیدگاهی نداشته اند که ما اکنون به عنوان شیعه به امام صادق(ع) داریم و دیدگاه ها و نگاه های متفاوتی داشتند. برای مثال برخی از جهت سیاسی شیعی بوده اند اما از جهت پذیرش ولایت به معنای مصطلحش نمی توانستیم نام شیعه بر روی ایشان بگذاریم. دیدگاه های متفاوت و افراد مختلف را که می توانیم زیر پرچم اسلام آن ها را مسلمان بنامیم از وجود امام صادق(ع) استفاده می کرده اند. بسیار شنیده ایم که ائمه فقهی اهل سنت، رهبران فکری-عقیدتی و نظریه پردازان اهل سنت از وجود علمی امام صادق(ع) بهره برده اند. امام صادق(ع) هم خودشان را دریغ نمی کردند و توصیه های فراوانی نسبت به این افراد که در بین اهل سنت شاخص بوده اند از امام صادق(ع) وجود دارد. آن ها را توصیه کرده اند، تذکراتی داده اند، روش های نادرستشان را متذکر شده اند. امام صادق(ع) در برخورد با عامه مسلمان ها خودشان را به عنوان فرقه ای که یک قرائت خاص دارند جدا نکردند. امام صادق(ع) بحث تبیین اسلام را مبنای کار خود قرار داده بودند و همه مسلمانان از وجود ایشان استفاده می کردند. امام(ع) حتی گاهی نظرات علمی شان را به گونه ای بیان می کردند که برای اهل سنت هم قابل اثبات باشد. ما شیعیان اگر یک سخن را از زبان امام صادق(ع) بشنویم حجت می دانیم و می پذیریم، اما اهل سنت چون نگاه امامت به اهل بیت(ع) ندارند ممکن است دلیل و برهان بخواهند. امام صادق(ع) آنجا که برای اهل سنت صحبت می کردند طبق مبانی فقهی خودشان از آیات قرآن کریم، سیره پیامبر و امیرالمؤمنین(ع) دلیل و برهان اقامه می کردند و این گونه معارف اسلامی را برای اهل سنت و سایر مسلمانان تبیین می فرمودند. *آیا در اینجا امام صادق(ع) در عین حق دانستن شیعه، نوعی تکثر را پذیرفته اند؟ از این نوع تعامل چه چیزی برداشت می شود؟ امام صادق(ع) به آزاداندیشی اهتمام داشتند و اینکه مردم باید خود حق را بپذیرند و نباید به زور حرف حق را به مردم القا کنیم. امام صادق(ع) شیعیان خود را نهی می کردند از اینکه مخاصمه و مجادله کنند و بخواهند به زور، مردم را به حق بکشند. مردم باید ظرفیت پذیرش حق را داشته باشند. این ظرفیت یک دفعه و با یک بحث به وجود نمی آید. امام صادق(ع) می فرمودند که اگر مردم بخواهند حق را بپذیرند بایستی انگیزه پذیرش حق به وجود بیاید. این انگیزه با لغو خصومت ها و نگاه های بدبینانه به وجود می آید؛ یعنی نگاه هایی که شیعیان را افرادی می شناسند که در پی هدایت آن ها هستند نه کسانی که بخواهند غلبه و برتری بر آن ها پیدا کنند. این ها ظرفیت هایی می خواهد که به مرور زمان به وجود می آید. از طرف دیگر امام صادق(ع) بارها بیان کرده اند که مردم از جهت فکری و اندیشه، طبقات مختلفی دارند و نباید ظرفیت کسی که در مرحله بالاتر است را بر کسی که در مرحله پایین تری از جهت اعتقادی است حمل کنیم، چراکه در غیر این صورت باعث رویگردانی و انزجار او از دین می شویم. اما باید در نظر داشت امام صادق(ع) برای هر گروهی حق را صریح بیان می کردند و هیچ وقت مسامحه در حق نمی کردند بلکه مسامحه در رفتار می کردند. کار نادرستی است که ما در اندیشه خودمان به واسطه خوشایند مردم تغییراتی بدهیم، اما اگر برای هدایت مردم، در رفتارهایمان تعاملات مختلفی نسبت به افراد داشته باشیم، شیوه های مختلفی پی بگیریم و مسامحه در رفتار بکنیم، این یک رفتار پسندیده است. امام صادق(ع) چنین رفتاری داشتند و با هرکسی طبق ظرفیت های طرف مقابل حق را تبیین می کردند و مطالبی را که قابل فهم نبود بر او می پوشاندند. برای مثال برخوردی که ما با یک تازه دبستانی داریم و می خواهیم به او ریاضیات آموزش بدهیم خیلی متفاوت است با کسی که می خواهد در دبیرستان ریاضیات بخواند. هم سطح معارف متفاوت است هم شیوه بیان معارف متفاوت است. اگر شیوه و سبکی که برای یک دبیرستانی است را برای یک دبستانی بکار ببریم ممکن است باعث رویگردانی او از تحصیل بشویم. *آیا در میان اصحاب و شاگردان و یا شیعیان ائمه در آن دوره افرادی بودند که برخورد افراطی نادرستی با غیر شیعیان و اهل سنت داشته باشند برای مثال به صورت علنی به لعن بپردازند؟ آیا امام صادق(ع) در مقابل این افراد موضعی اتخاذ می کردند؟ اگر آری چه موضعی؟ به صورت کلی امام صادق(ع) جدال، خصومت و دشمنی در بیان حق را برای غلبه و پیروزی بر افراد نادرست می دانستند. بارها در روایت آمده است که «إِیاکمْ وَ الْخُصُومَةَ فِی الدِّین»؛ دشمنی در دین را رها بکنید، چون که این روش ها ضرر و زیانشان بیش از منفعتشان است. اگر ما دلسوزانه در این راه قدم برمی داریم نباید فضا را به فضای دشمنی بکشانیم که طرف مقابل احساس کند با شما دشمنی دارد. این دید کلی امام صادق(ع) است که بارها متذکر شده اند. علاوه بر این، برخی روش ها از نظر اخلاقی هم ناپسند است و نمی توانیم آن ها را به کار ببریم حتی با این عنوان که طرف مقابل ما دارای افکار نادرستی است، مثل فحاشی و توهین به دیگران که امام صادق(ع) بارها متذکر آن ازجمله متذکر بار منفی تبلیغی آن شده اند. عراق و شهر کوفه موطن بسیاری از شیعیان بود و گاها مخاصمه ها و مجادله هایی در کوفه اتفاق می افتاد که به دشنامگویی می انجامید. امام صادق(ع) از مدینه یک نامه معروفی به شیعیان کوفه می نویسند که «إِیَّاکُمْ وَ سَبَّ أَعْدَاءِ اللَّهِ» و پس ازآن آیه «فَیسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیرِ عِلْمٍ» را برمی شمارند. یعنی این کار موجب می شود افراد مقابل هم احساساتشان برانگیخته بشود و به ما اهل بیت(ع) و مکتب تشیع توهین بکنند و روی برگردانند که این بالاترین ضررهاست. گزارش معروفی است که امام صادق(ع) باخبر شدند در مسجد، شخصی صریحاً به مخالفین آن حضرت دشمنام می دهد. امام صادق(ع) می فرمایند «مَا لَهُ -لَعَنَهُ اللَّهُ- یعْرِضُ بِنَا»؛ او را چه شده است، خدا لعنتش کند، با این کار متعرض ما می شود. با این کار باعث می شود مردم با دید منفی به امام صادق(ع) و مکتب تشیع بنگرند. این آسیب هایی است که شخصی میتواند به مکتب تشیع بزند. حتی در برخی احادیث بیان شده است؛ این گونه اقدامات زشت تر از اقدامات شخصی است که شمشیر کشیده و به جنگ اهل بیت(ع) آمده است و می خواهد آن ها را عمداً به شهادت برساند. کسی که اهل بیت(ع) را به شهادت می رساند جان و جسم ظاهری اهل بیت(ع) را گرفته است اما در افکار و خط روشن اهل بیت(ع) نتوانسته اند خللی وارد کنند، اما چنین شیعه ای، با رفتار خصمانه، معارف شیعه در میان مسلمانان را متزلزل می کند و حجابی میان مسلمانان و معارف اهل بیت(ع) می کشد. *این حدیث «إِیاکمْ وَ سَبَّ أَعْدَاءِ اللَّهِ» را که فرمودید آیا بدین معناست که اهل سنت جزو اعداء الله حساب می شده اند یا حضرت می خواسته اند دست بالا را بگیرند؟ این قیاس اولویت است. در تفاسیر قرآن اهل بیت(ع) و علمای شیعه ذیل این آیه بیان کرده اند که وقتی خداوند متعال نهی می کند از دشنام گویی به بت هایی که جزو اعتقادات مشرکین هستند تکلیف اعتقادات دیگران که در مراحل پایین تری هستند ازجمله ادیان و مذاهب که ازنظر ما نادرست است مشخص است. ممکن است مذاهب و ادیان دیگر برای شخصیت هایی احترام خاص قائل بشوند. وقتی خداوند می گوید بت ها را دشنام ندهید، بتی که ما هیچ ارزشی برای او قائل نیستیم و مشرکین او را در کنار خداوند متعال قرار می دهند؛ در مرحله پایین تر، اگر کسی در کنار ولایت فردی را قرار دهد و یا برای پیامبران الهی نسبت ها و اعتقاداتی قائل شد که برای خودشان مقدس است به طریق اولویت قطعی، شامل این نهی خواهد شد و ما نباید به آن ها توهین کنیم. *نحوه تعامل امام صادق (ع) با علمای غیر شیعه و اهل سنت چگونه بود؟ امام صادق(ع) آن قدر رفتار پسندیده ای با علمای اهل سنت داشتند و با آنها هم نشینی داشتند که این افراد احساس نمی کردند با شخصیتی روبرو هستند که ریاست یک مذهب مخالف آن ها را به عهده دارد. تا جایی که این افراد مرید و هم نشین امام صادق(ع) می شدند. همواره با حضرت بودند و سفرهای بسیاری با حضرت رفتند و در منزل امام صادق(ع) حضور پیدا می کردند. این علما، اهل بیت(ع) و به خصوص امام صادق(ع) را به خوبی می شناختند و به فضل و علم و منزلت اهل بیت(ع) پی برده بودند. ابو زهره عالم سنی می نویسند که «ما أجمع علماء الاسلام علی اختلاف طوائفهم فی أمر کما أجمعوا علی فضل الامام الصادق و علمه»؛ هیچ کدام از علمای اسلام در هیچ امری اجماع ندارند این گونه که بر فضل و علم امام صادق(ع) اجماع دارند. اگر کتاب های اهل سنت را بررسی کنیم کتابی را پیدا نمی کنیم که در آن از امام صادق(ع) معارفی را منتقل کرده باشد و به واسطه آن به امام صادق(ع) بدگویی کرده باشند. معاشرت ها و اخلاق پسندیده امام صادق(ع) موجب شده بود آن ها انصاف را رعایت کنند. مالک بن انس هم یک گفتار خیلی معروف در مورد امام صادق(ع) دارد که «ما رأت عین و لا سمعت أذن و لا خطر علی قلب بشر افضل من جعفر بن محمد الصادق فضلا و علما و عبادتا و ورعا»؛ هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و بر دل هیچ بشری خطور نکرده است؛ کسی که از جهت فضل و علم و عبادت و ورع برتر از امام جعفر صادق(ع) باشد. این امر به واسطه این بوده است که با امام صادق(ع) برخورد داشته اند و درب خانه امام صادق(ع) بر روی آن ها باز بود. برای مثال مالک بن انس کسی است که با امام صادق(ع) سفر حج می رود، از امام صادق(ع) روایت نقل می کند. او بیان می کند که مدتی خدمت جعفر بن محمد مشرف می شدم، او اهل مزاح بود و همواره تبسم ملایمی بر لب هایش نقش می بست. آنگاه که در محضر او نامی از حضرت رسول خدا(ص) برده می شد رنگ به کبودی و سپس زردی می گرایید. مدتی با او رفت وآمد داشتم و او را خارج از سه حالت ندیدم، یا نماز می گذارد یا روزه بود و یا به قرائت قرآن اشتغال داشت. هرگز بدون وضو از حضرت رسول(ص) نقل حدیث نمی کرد و سخنی به گزاف نمی گفت. ایشان به تعبیر قرآن از آن دسته از علمای زاهدی بود که ترس از خدا سراسر وجودش را فراگرفته بود. هرگز به خدمت او شرفیاب نشدم جز اینکه زیرانداز خود را از زیر پای خود برمی داشت و زیر پای من می گذاشت. در نقلی دیگر از مالک بن انس آمده است که وقتی به محضر امام صادق(ع) وارد می شدم برای من پشتی و تکیه گاه می گذاشتند و برای من ارج و منزلت قائل می شدند. او از امام صادق(ع) نقل می کند که می فرمودند: «یَا مَالِکُ إِنِّی أُحِبُّک»؛ ای ملک من حقاً تو را دوست دارم و مالک ادامه می دهد که من در برابر این سخن مسرور می شوم و حمد خدا را به پاس این محبت حضرت به جا می آوردم. *نحوه تعامل امام صادق(ع) با عامه مردم اهل سنت چگونه بود و انتظار داشتند که شیعیانشان چه نوع تعاملی با ایشان داشته باشند؟ سیره و رفتار امام صادق(ع) در دید عمومی و کلان نسبت به همه مسلمانان همچون تعاملشان با علمای اهل سنت بود. درِ خانه امام صادق(ع) بر روی همه مسلمانانی که نیازمند بودند و مشکلی داشتند باز بود. از حضرت سؤال می کردند، کمک می خواستند و امام صادق(ع) نیز به قدر توان کمکشان می کردند. از طرف دیگر حضرت(ع) شیعیان خود را به خوش رفتاری توصیه می کردند. این توصیه آن قدر بسیار است که خود می تواند کتابی مفصل درباره امام صادق(ع) شود. به عنوان مثال در توصیه به پیروان، امام صادق(ع) می فرمایند: «اقْرَأْ عَلى مَنْ تَرى أَنَّهُ یُطِیعُنِی مِنْهُمْ وَ یَأْخُذُ بِقَوْلِیَ السَّلَام»؛ به هر کس مواجه شدی و فکر کردی از من اطاعت می کند، سلام مرا به او برسان و پس از توصیه های خود را بیان می کنند که با اهل سنت بهترین رفتار را داشته باشید، «صَلُّوا عَشَائِرَکُمْ، وَ اشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ، وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ، وَ أَدُّوا حُقُوقَهُم»؛ در میان این ها نماز بخوانید، در تشییع جنازه شان شرکت کنید، مریض هایشان را عیادت کنید و توصیه های فراوان دیگر. در انتها می فرمایند به گونه ای رفتار کنید که وقتی این افراد شما را با این رفتار پسندیده می بینند بگویند او شیعه است و پیروی امام صادق (ع) است. *برخی می گویند این رفتار از روی تقیه بوده است و شاید الآن جایی نداشته باشد؛ نظر شما در این مورد چیست؟ تقیه ای که این افراد از آن یاد می کنند تقیه ای است که به واسطه آن جان و اموال خود را از دیگران حفظ کنیم. اگر ما نگاه دوباره ای به روایات تقیه و تفسیر علما از تقیه داشته باشیم متوجه می شویم که ما دو نوع تقیه داریم. یک نوع تقیه خوفی که عاملش ترس و برای حفظ جان و مال است. اما نوع دیگر تقیه، تقیه مداراتی است. در تقیه مداراتی، طرف مقابل می داند که شما شیعه هستی، اما شما به گونه ای رفتار می کنی که عدم تعصب و خصومت خودت را بیان کنی. در تقیه مداراتی بیان می کنیم که تعصبی در اندیشه دینی خودمان نداریم بدین معنا که برخورد تند و ناشایست با دیگران نمی کنیم، طرف مقابل را به عنوان مسلمان می شناسیم اگرچه اختلافمان در بحث ولایت اهل بیت(ع) پابرجاست. اگر ما این گونه رفتار کنیم دیگران خواهند گفت این قرائتی که امام صادق(ع) از اسلام بیان کرده است چه قرائت پسندیده و درستی است و این بهترین تبلیغ است. انسان هرچه از فضیلت تشیع صحبت کند اما رفتارش ناشایست باشد نمی تواند دیگران را مجذوب تشیع کند، بلکه دور می کند. اما اگر حرف های پسندیده و حق بودن مکتب تشیع را در گفتار بیان کند و در عمل هم آن را نشان دهد، بالاترین تأثیرها را بر مسلمانان خواهد داشت و آن ها را جذب خواهد کرد. حتی اگر سخنان حق اهل بیت(ع) هم بیان نشود اما از طرف مقابل دستگیری شود، با آن ها حسن معاشرت داشته باشد و زبان را از توهین به مقدسات آن ها نگه دارد می تواند بهترین هدایت برای آن ها باشد. بنابراین تقیه مداراتی که از روی خوف و ترس نیست می تواند در کشور ما هم که اکثریت شیعه هستند و اساس حکومت با شیعیان است جاری باشد و این گونه اهل سنت را به سمت افراط گرایی به معنای دشمنی با تشیع نکشانیم. امروزه دشمنان شیعه ازجمله وهابیت و داعش و غیره می خواهند از میان اهل سنت جذب داشته باشند و مستمسکشان این است که شیعه دشمن شماست. در بین شیعیان هم ممکن است اختلاف نظری و فکری و روایی وجود داشته باشد ولی نمی گوییم که باقی شیعیان برادر ما نیستند و دشمن ما هستند. بنابراین ما باید حد و مرز دشمنی را بشناسیم. ما با کسانی دشمن هستیم که در اصول اسلامی نمی توانیم جمع بشویم برای مثال کسی که نبوت و توحید را قبول نداشته باشد و با اهل بیت(ع) دشمن باشد. این در حالی است که بسیاری از اهل سنت نسبت به اهل بیت(ع) ارادت دارند. بسیاری از ایشان اهل بیت(ع) را جزو اولیای الهی، صاحب کرامت و صاحب منزلت های معنوی بالا می دانسته اند. برای مثال اهل سنت کرامات و فضائل زیادی از حضرت زهرا(س) نقل می کنند که شاید برخی از شیعیان از نقل این فضائل انگشت به دهان بمانند. *برخی این نوع رفتارها را برای فضای عمومی و از روی مصلحت قبول می کنند اما معتقدند در فضای خصوصی می توان به گونه ای دیگر رفتار کرد. برای مثال هرچند در فضای عمومی لعن و توهین نمی کنند اما در جلسات خصوصی چنین کاری را انجام می دهند. نظر شما در این مورد چیست؟ یک بحث ناسزا و توهین است، که ما اگر یک لحظه امیرالمؤمنین(ع) و امام صادق(ع) را در نظر بگیریم متوجه می شویم که برخی از این رفتارها ذاتاً ناپسند هستند. ما نمی توانیم امام صادق(ع) را شخصی در نظر بگیریم که بددهن باشند و حرف ناشایست بزنند. از طرف دیگر، لعن وقتی عمومی و علنی شود جنبه دشنام پیدا می کند. برای مثال اگر کسی در خیابان بگوید «خدا فلانی را لعنت کند»، برداشت نفرین و بیزاری جستن نمی شود، بلکه برداشت توهین و فحاشی می شود و اثرات توهین و دشنام را خواهد داشت. در مورد اینکه برخی در جلسات عمومی مراعات می کنند اما در جلسات خصوصی لعن می کنند باید در نظر داشت که سفارش هایی که از اهل بیت(ع) بیان شده است این است که این کارها را انجام ندهید چراکه خصومت ها را برمی انگیزد. زمانی صریحاً انتقادات به کسانی که از مکتب اهل بیت(ع) روی برگردانده اند بیان می شود که بحث مقبولی است، هرچند بایستی این کار در جای خودش باشد، مراحلی طی بشود، برای هرکسی بیان نشود. به عبارتی دیگر جز راست نباید گفت هر راست نشاید گفت. اما وقتی بحث لعن را مخصوصاً مطرح می کنیم باید بدانیم فرهنگ لعن گویی در غیر دعا و در مجالس خصوصی قابل کنترل نیست. آنچه در مورد لعن در سیره اهل بیت(ع) وجود دارد این است که در مقام دعا باشد. یعنی شخص بعد از نماز و جایگاه هایی که محل مناجات بین خودش و خدا است هرکسی را که مستحق لعن است می تواند لعن کند. اما اینکه بیاییم در یک اجتماعی ولو دو سه نفره با وسایلی که امروزه خصوصی ترین مجالس تبدیل به عمومی ترین مجالس میشود، می تواند یک ضدتبلیغی برای اهل بیت(ع) باشد. بسیاری از هم نشینان امام صادق(ع) و کسانی که به خانه ایشان رفت وآمد داشتند اهل سنت بودند. مالک بن انس می گوید که اگر کسی به خلفا توهین و لعن کند کافر و فاسق است. با در نظر گرفتن این امر اگر حتی یک گزارش ضعیفی از امام صادق(ع) مبنی بر اینکه ایشان لعن می کنند وجود داشت؛ آیا مالک بن انس چنین بیان و مدح والایی را در مورد حضرت بیان می کرد که «ما رأت عین و لا سمعت أذن و لا خطر علی قلب بشر افضل من جعفر بن محمد الصادق فضلا و علما و عبادتا و ورعا». آیا این مدح های والا را بیان می کرد!؟ هرگز! او چنین رفتارهایی ولو در خصوصی ترین مجالس امام صادق(ع) نمی دیدند. امام صادق(ع) و اصحابشان گاهی برای اینکه توجه این افراد را جلب کنند و تعصبات مذهبی برانگیخته نشود مدح هایی ظاهری را از این افراد و حتی خلفای بعد از پیامبر بیان کرده اند که در کتاب های آن ها هم آمده است. هرچند ما می توانیم از این موارد برداشت تقیه کنیم اما پی می بریم که می توانیم از اهل سنت به نیکی نام ببریم. بعضی از متعصبین ناآگاه به کسانی که مثلاً از لفظ «جناب عمر» یا «جناب ابوبکر» استفاده می کنند اعتراض می کنند. درحالی که ائمه ما این گونه رفتار می کردند هرچند انتقادات را هم بیان می کردند. باید در نظر داشته باشیم اگر مبنا را بر توهین قراردادیم انتقادات شنیده نمی شود و حجاب مذهبی مانع شنیدن حرف ها می شود. فرهنگ لعن حتی اگر در مجالس خصوصی تبلیغ شد نمی توان آن را در مجالس خصوصی محدود نگه داشت. لعن اگر بخواهد بیان شود در مقام دعا و نفرین است. فرد آزاد است هرکسی که مستحق لعن می داند بعد از نماز لعن کند اما اگر این لعن آشکارا بیان شد، حتی میان یکی دو نفر، امکان افشایش هست. همچنین ممکن است دیگران لعن کردن خصوصی را رعایت نکنند و به فضای عمومی بکشانند. نهایتاً اینکه ما توصیه نشدیم که در جلسات خصوصی لعن کنیم و هر آنچه بیان شده است در مقام نفرین و مناجات با حضرت حق است. *در آخر این گفتگو، اگر نکته ای را لازم می دانید بیان کنید! تفرقه افکنان و کسانی که می خواهند به وحدت اسلامی ضربه بزنند مستمسکشان روایات اهل بیت(ع) است اما آن را بهصورت کامل بیان نمی کنند. گاهاً روایاتی را مستمسک قرار می دهند که اعتبار آن قابل خدشه است. ما باید سیره اهل بیت(ع) را به صورت کلی و جامع در نظر بگیریم و آنچه را قطعی است ببینیم. باید سیره امام صادق(ع) در برخورد با سایر مسلمانان و روایت هایشان را باهم ببینیم. نباید این گونه باشد که قسمتی را ببینیم و قسمتی دیگر را کنار بگذاریم. باطل گویی همواره به این نیست که حرف نادرست بزنید بلکه گاهی باطل گویی این است که نیمی از حق را بیان کنید و نیمی از حق که این مطلب را تفسیر می کند بیان نکنید. اصحاب خوارج می گفتند: «لَا حُکمَ إِلَّا لِلَّه» و امام علی فرمودند: «إِنَّهَا کَلِمَةُ حَقٍّ یُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ»؛ این ها حرف حق می زنند اما اراده باطل دارند. برخی، روایات را می خوانند اما روایات مهم تری که قیود و شرایط این روایات را بیان می کند را نمی خوانند. روایات تبرّی را می خوانند اما قیود شرایط و قوانین تبرّی را بیان نمی کنند. بحث تبلیغ تشیع و حق بودن تشیع را مطرح می کنند اما سیره اهل بیت(ع) را برای بیان حق و تعامل با سایر مسلمین بیان نمی کنند. بایستی نگاه جامعی نسبت به اهل بیت(ع) داشته باشیم و خودمان را از خصومت ها و تعصبات ناروا و کور مذهبی دور کنیم تا به سرمنزل هدایت رهنمون شویم. منبع:مهر
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها