تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837903276
درجا می زنیم، با سرعت هرچه تمام تر
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ امروز: در جهان، اگر سرعت ، رشد و نوآوری را در پیش نگیرد، نمی تواند ثبات اجتماعی خود را حفظ کند – وضع موجود از بین می رود. مردم بی کار می شوند، کارخانه ها تعطیل می شود، درآمدها کاهش می یابد، نظام سیاسی مشروعیتش را از دست می دهد و ... . همه اینها را امروز مثلا در یونان می توان دید. بنابراین در سرتاسر غرب و برای اولین بار در تاریخ مدرن، اکثریت پدرومادرها احساس می کنند باید هرچه در توان دارند انجام دهند، به سختی هرچه بیشتر کار کنند تا زندگی فرزندان شان به وخامت آنها نباشد.فرهنگ امروز/ ترجمه: علی سالم اشاره: در سرمایه داری توربینی غرب، مردم سریع و سریع تر حرکت می کنند اما همچنان در یک نقطه درجا می زنند. هارتموت رزا، استاد جامعه شناسی دانشگاه فردریش شیلر در ینا، چنین پارادوکسی را در مطالعات خود درباره مفهوم «شتاب اجتماعی» توضیح می دهد. ازجمله کتاب های او می توان به موارد زیر اشاره کرد: «از خود بیگانگی و شتاب: به سوی نظریه ای انتقادی درباره زمانمندی اواخر دوره مدرن»، «جامعه پرسرعت، شتاب اجتماعی، قدرت» و «شتاب اجتماعی: نظریه ای جدید درباره مدرنیته» و کتاب اخیرش «جامعه شناسی، سرمایه داری و نقد» که با همکاری کلاوس دوره و استفان لسنیچ نوشته است. سرمایه داری توربینی اصطلاحی است که ادوارد لاتواک، استاد علوم سیاسی و مورخ آمریکایی، در کتابی با عنوان «سرمایه داری توربینی: برندگان و بازندگان اقتصاد جهانی» ضرب کرده است. سرمایه داری توربینی شکلی از سرمایه داری است که در آن این نظام با شتاب روزافزون بدون هرگونه ترمزی که تعادل آن را برقرار کند، به پیش می رود. به اعتقاد لاتواک، این عدم توازن، ناامنی اقتصادی را تشدید می کند و به ترس هایی دامن می زند که می توانند در قالب شورش های اجتماعی سر باز کنند. جالب آنکه لاتواک نه چپ گرا، بلکه جزء محافظه کارانی است که منتقد الگوی اقتصادی نولیبرال است. در جامعه غربی، افراد حس می کنند زمان سریع تر می گذرد. جامعه شناسی زمان در نظریه شما چگونه این احساس را توضیح می دهد؟ البته زمان تقویمی یا زمان ساعت ها تغییر نمی کند. نه سریع تر می گذرد نه آهسته تر: هر روز ٢٤ ساعت و هر سال ٣٦٥ روز دارد. بنابراین احساس گذر سریع تر زمان را باید با دلایل روان شناختی توضیح داد – این احساس پدیده ای روانی است. اما این پدیده دلایل اجتماعی دارد و آن را این گونه می توان توضیح داد: احساس یا عدم احساس کمبود زمان بستگی دارد به رابطه زمانی که در اختیار یا در دسترس ماست و زمانی که برای انجام کارهای خود نیاز داریم. مشکل جامعه امروز این است که ناهمخوانی روزافزونی بین این دو وجود دارد. برای آنکه همه کارهای دلخواه یا ضروری را به درستی انجام دهیم، به ٤٨ ساعت زمان یا حتی بیشتر در شبانه روز نیاز داریم. از این رو، ما همیشه زمان کم می آوریم و حس می کنیم زمان به سرعت می گذرد. اما این احساس دلیل دومی هم دارد: وقتی روزی واقعا مهیج داریم با کلی اتفاق و تأثرات فوق العاده و به یاد ماندنی زمان مثل باد می گذرد ولی وقتی در آخر روز به عقب نگاه می کنیم شبیه یک روز طولانی به نظر می آید. برعکس، وقتی یک روز کاملا کسل کننده داشته باشیم که بیشتر وقت خود را در اتاق های انتظار به بیهودگی گذرانده باشیم، زمان خیلی کند می گذرد ولی وقتی شب به رختخواب می رویم، به نظر می آید روز خیلی کوتاهی داشته ایم، انگار تازه از خواب بیدار شده ایم. به این حالت «پارادوکس ذهنی زمان» می گویند. وقتی یک روز -یا یک سال- ردپای زیادی بر حافظه و هویت ما بر جای می گذارد آن را طولانی احساس می کنیم. چیزهایی را به یاد می آوریم که واقعا تحت تأثیرمان قرار می دهد؛ لحظاتی که آنها را به واقع ازآنِ خود کرده ایم. بنابراین اگر تجاربی داشته باشیم که عمق وجود ما را دربرگیرد وقتی در آن بازنگری می کنیم آن سال- یا آن زندگی - طولانی به نظر می رسد. ولی در زندگی های مدرن، ما توان «از آنِ خود کردن» تجارب خویش را از دست می دهیم: کلی کار می کنیم ولی به واقع آنها تأثیری بر ما نمی گذارند. در انتهای روز آنها را فراموش کرده ایم. این بخشی از چیزی است که من از خود بیگانگی می نامم. چون بیشتر کارهایی که می کنیم هیچ ردی در خاطره، زندگی نامه یا هویت ما باقی نمی گذارد، احساس می کنیم زمان مثل برق وباد می گذرد. این دو تبیین از سویه ذهنی شتاب اجتماعی است. آیا شتاب اجتماعی از یک مقطع تاریخی خاص آغاز شد؟ تعیین دقیق ریشه های تاریخی همواره کمی سخت است چون در پدیده شتاب اجتماعی فرایندهای زیادی با یکدیگر تلاقی می یابند. ولی بی شک قرن هجدهم مقطعی تعیین کننده برای این موضوع بود. می توان دید این تغییر معلول تکنولوژی های جدید نبود و با آن آغاز نشد. برعکس: تکنولوژی های جدید، موتور بخار، راه آهن، و انقلاب های صنعتی پاسخی بودند به یک آگاهی دگرگون شده از زمان و نیاز جدیدی به سرعت. درنتیجه مردم کوشیدند سریع تر حرکت کنند، مثلا با تعویض مداوم اسب های یک کالسکه، آن هم مدت ها قبل از اینکه تکنولوژی پیشرفت کند. آنچه در قرن ١٨ اتفاق افتاد نوعی دگرگونی در شیوه ثبات بخشی جامعه بود: از آن به بعد جامعه فقط از طریق انواع و اقسام افزایش ها می توانست در حالت ثبات باقی بماند؛ از طریق رشد اقتصادی، شتاب تکنولوژیک و نوآوری فرهنگی. به بیان دیگر: بعد از قرن ١٨، شتاب برای ثبات اجتماعی یک امر ضروری است. اگر می خواهیم نظم اجتماعی سرپا بماند گریزی از شتاب نیست. طبق پارادوکس مدرن زمان، سرعت زندگی های ما اغلب در قالب سکون تجربه می شود. این پارادوکس را چگونه می توان توضیح داد؟ اغلب مردم به درستی احساس می کنند سرعت جنون آسا و تغییرات پیرامون ما فقط پدیده هایی سطحی اند و یک سکون تمام عیار در لایه زیرین آن حکم فرماست. این احساس که ما درجا می زنیم، با سرعت هر چه تمام تر! (اگر بخواهم از عنوان یک ترانه پاپ استفاده کنم). این قضیه اصلا تعجب آور نیست: از قرن ١٨ تا دوران اخیر، شتاب، رشد و نوآوری در مقام پیشرفت گرفته شده. درنتیجه شتاب اجتماعی همان حرکت تاریخ تلقی شده. ایده -و فراتر از آن تجربه ما- این بود که زندگی همراه با رشد و شتاب بهتر شده است: ما می توانیم بر کمبود مواد طبیعی از طریق رشد اقتصادی غلبه کنیم، بر کمبود زمان از طریق تکنولوژی های سریع تر فائق آییم و به یک زندگی آزاد و بهتر از طریق تغییراتی در علم و سیاست نائل آییم. بنابراین به مدت ٢٥٠ سال، پدرهاومادرها به این باور رسیده بودند که فرزندان شان می توانند و باید زندگی بهتری از آنها داشته باشند. اما در قرن بیست و یکم زمینه فرهنگی به کل عوض شد: امروزه شتاب بدل شده به یک ضرورت ساختاری. دیگر در خدمت پیشرفت نیست، بلکه باید باشد تا ما تلف نشویم. ایتالیا، آلمان، اتحادیه اروپا، یونان، یا هر کشور دیگری در جهان، اگر سرعت ، رشد و نوآوری را در پیش نگیرد، نمی تواند ثبات اجتماعی خود را حفظ کند – وضع موجود از بین می رود. مردم بی کار می شوند، کارخانه ها تعطیل می شود، درآمدها کاهش می یابد، نظام سیاسی مشروعیتش را از دست می دهد و ... . همه اینها را امروز مثلا در یونان می توان دید. بنابراین در سرتاسر غرب و برای اولین بار در تاریخ مدرن، اکثریت پدرومادرها احساس می کنند باید هرچه در توان دارند انجام دهند، به سختی هرچه بیشتر کار کنند تا زندگی فرزندان شان به وخامت آنها نباشد. ما باید نوآور، خلاق، سخت کوش و سریع باشیم فقط برای حفظ وضع موجود. این وضعیت بسیار خطرناک و زجرآور است: مردم حس می کنند هر سال باید سریع و سریع تر سگ دو بزنند تا صرفا در همان جای قبلی بمانند. مهم نیست امسال چقدر سریع و کارامدیم؛ سال بعد باید یک ذره سریع تر بدویم وگرنه عقب می مانیم. ما دیگر باور نداریم زندگی بهتر می شود، بر کمبودها فائق می آییم و با بهبود اوضاع، کشمکش ها کمتر خواهد شد. برعکس، می دانیم زندگی سخت و سخت تر خواهد شد. این مسئله برای من نشانه ای از شرایط پست مدرن است: دیگر به سمت افق روشنی در آینده نمی رویم، فقط از ورطه تاریک پشت سرمان می گریزیم. با خواندن کتاب شما، مفهوم تکنولوژی هایدگر به ذهن متبادر می شود، ولی نقل قولی از فیلسوف آلمانی در کتاب نمی آید. خب، یک چیز عجیب درباره هایدگر وجود دارد. من در جنگل سیاه [منطقه ای کوهستانی در جنوب آلمان] زندگی می کنم که فقط ٢٠ مایل از خانه او فاصله دارد. ظاهرا دغدغه های من خیلی شبیه دغدغه های اوست. ولی حقیقتش او منبع اصلی الهام من نیست. بله، شباهت های زیادی بین کار ما وجود دارد و البته ایده های او درباره زمان و وجود بسیار روشنگر است. ولی او به مراتب بیش از من به تکنولوژی بدبین است. من فکر نمی کنم مشکل از ذات تکنولوژی باشد، مشکل روش استفاده ما از آن است. هایدگر از فرایندهای اجتماعی و اقتصادی و همچنین قدرت قاب بندی های نهادی درک واقعی ندارد. شما نیروهای تعیین کننده شتاب اجتماعی را فراسوی سرمایه داری می دانید ولی بسیاری منتقدان انگشت خود را به سمت سرمایه داری نشانه می روند. خب بله، درست است من گناه را فقط متوجه سرمایه داری نمی دانم، ولی این به آن معنا نیست که سرمایه داری دراین بین نقش حیاتی ایفا نمی کند. درحقیقت، من سرمایه داری را یکیاز موتورهای اولیه شتاب اجتماعی می دانم: زمان، تبدیل به یک کالای کمیاب می شود – معادل «پول» نزد بنجامین فرانکلین در اشکال سرمایه دارانه رقابت. سریع تر از دیگران بودن ضرورت ساختاری تولید، توزیع و نوآوری سرمایه دارانه است. بنابراین به این باور رسیده ام که تا وقتی اقتصاد را به وضعیت خود رها کنیم هیچ گاه از چرخه شتاب خارج نخواهیم شد. از نظر من، بازار و رقابت باید «از نو» در جامعه و شیوه فرهنگی زندگی ما «جا بیفتد» نه برعکس. از این رو، باید با اشکال جدیدی از دموکراسی اقتصادی، سخت گیرانه این دو را محدود کرد. در یک اقتصاد سرمایه دارانه، ترس موتور متحرک همه فعالیت هاست. بنابراین من معتقدم یک درآمد پایه ای بی قید و شرط، احتمالا بر مبنای یک نظام مالیات گیری موروثی در سطح جهان، می تواند راه حل مشکل باشد. ولی حق با شماست. قویا معتقدم سرمایه داری تنها عامل یا منبع شتاب اجتماعی نیست. عوامل دیگری نیز وجود دارند، برای مثال، منطق تمایزگذاری کارکردی و تقسیم کار و نوعی جهت گیری فرهنگی که سرعت را پاسخی به بحران تناهی و مرگ تلقی می کند (که باز هم شبیه یکی از ایده های هایدگر است): برای بشر مدرن، افزایش سرعت معادل زندگی طولانی تر است. اگر با سرعتی دوبرابر معمول زندگی کنیم، می توانیم در یک آن دوبار زندگی کنیم و اگر بی نهایت سریع شویم دیگر نگران مرگ نخواهیم بود: می توانیم بی نهایت کار انجام دهیم و تجربه های بی شماری قبل از مرگ داشته باشیم. بنابراین به اعتقاد من، معضل سرعت ریشه دارد در یک جهت گیری اشتباه، یا دست کم مشکل ساز و فرهنگی نسبت به زندگی و جهان آن گونه که هست. بنابراین سرمایه داری پیامد شیوه غلطی از برقراری نسبت با زندگی و جهان است. ولی بی گمان این پیامد خود به یک واقعیت بسیار قدرتمند و سرنوشت سازِ ساختاری و نهادی بدل شده. شما معتقدید شتاب اجتماعی موجب ازخودبیگانگی می شود. آیا بدون تغییر جامعه، راه گریزی از این بن بست وجود دارد؟ مایلم بگویم نه. به همین دلیل است که به واقع از کاهش شتاب زندگی یا کندکردن آن دفاع نمی کنم. غیر ممکن است جامعه را به حال خود رها و صرفا سرعت آن را کم کنیم. اگر شتاب اجتماعی خصیصه ساختاری و نهادی ریشه دوانده در جهان ماست، پس نمی توان آن را فقط با تغییر نگرش فردی، یا حتی تغییر سبک زندگی، برطرف کرد. فقط وقتی می توان بر ازخودبیگانگی فائق آمد که شیوه یا شکل جدیدی از برقراری نسبت با خود جهان بسط دهیم. من این شیوه را «رزونانس» می نامم. به نظرم رزونانس، نقطه مقابل و بدیل ازخودبیگانگی است. ما با گروهی از افراد (مثلا خانواده) یا اوضاع اجتماعی (مثلا محل کار) ازخودبیگانه نیستیم به شرط آنکه رابطه ای با رغبت و مبتنی بر رزونانس بین ما باشد. همه می دانیم چه لحظات یا رابطه هایی رزونانس دارند: وقتی آزادانه حرکت می کنیم و با هم رابطه داریم، ولی درعین حال قادر به رسیدگی و برقراری رابطه با خودمان هستیم. ضمنا رزونانس، یک حالت عاطفی نیست که بتوان به تنهایی به آن دست یافت بلکه شکل یا شیوه ای از رابطه و بنابراین خصیصه جهان اجتماعی است. پس فقط وقتی می توانیم جهانی رزونانسی و کمتر ازخودبیگانه برای خود بسازیم که نگرش خود و همچنین ساختارهای اجتماعی و اقتصادی جهان را تغییر دهیم. دموکراسی اقتصادی، درآمدی پایه ای و ایده رزونانس احتمالا اجزای ضروری چنین تغییری اند. منبع: ورسو
پنجشنبه ، ۱۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ امروز]
[مشاهده در: www.farhangemrooz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها