محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831108157
برای چشمانِ اشک بار سیِّد خوبان از داغ مِنا
واضح آرشیو وب فارسی:دانا: مثنوی «امام عاشقان» تقدیم به چشمان اشک بار پیر خراسانیَ ام، رهبر عرفانیَ ام، قوم وِلا را وَلی، حضرت سیِّد علی.به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به نقل از زنگ اول ، مثنوی «امام عاشقان» از دیده اَشکَت می چکد، بر دامن از داغِ منا*** پَرپَر شده گل های تو، در مَقتلِ باغِ منا پوشیده ای بر تن سیَه، اِی از تَبار روشنی *** دستِ غم و رنج و بلا، بر سینه و سَر می زنی خون کرده ای آن سینۀِ، همواره با درد آشنا *** گیسو پریشان کرده ای، بر سوگِ یاران در مِنا بر قلب خونینَت قلَم، داغِ مِنا را زد رَقَم *** دردا امامِ عاشقان، قامت کمانت کرده غم خونین جگر از فتنۀِ، آلِ همه اهریمنی *** شب کُشته یارانِ تو را، ای پادشاهِ روشنی ای مطمئن دل کرده با، پیرِ جمارانیِ خویش **** خوش می زنی از غم سَبو، در بزمِ پنهانیِ خویش داغِ فراقِ لاله را، بر سینۀِ غم می زنی *** عطر و شمیمِ کربلا، بر سینه ها می آکَنی دردا که بارِ غم تو را، خَم کرده قامت، پیرِ ما *** دردا که اَشکت می چکد، بر دامَن از داغِ مِنا داغ مِنا قلبِ تو را، رنجور و غمگین کرده بَس ***** برپا نمودن کربلا، کردی به سر، مولا هوس کُن کربلا، ما را به پا، تا با تو جانبازی کنیم *** تا یوسُفِ گُم گشته را، بر آمدن راضی کنیم بنگر یمن را غرقه خون ، این دردِ هر دَم را فزون **** جایِ سرشک از دیده ها، خونِ جگر آید برون از داغِ جان سوزِ مِنا، آتش به پا در سینه ها *** خون بسته نقشِ لاله را، بر پیکرِ آیینه ها تا کِی چو کوفی نامه ها، ما را نوشتن بر وِلا؟ *** تا کِی بوَد ما را به سَر، تنها هوایِ کربلا ؟ لب تشنگان را تا به کِی، اَشکِ عطش بر دیده ها ؟** کِی می کنی از بندِ غَم، سیِّد علی ما را رَها؟ کِی اِذنِ رفتن می دهی، ما را به سویِ کربلا؟ ***** سِرِّ ظُهورش کِی کُنی، ای پیرِ خوبان بَرمَلا؟ قصدِ یمن کِی می کُنی، ای سیِّد و سالارِ ما؟ *** باران کجا بر ما زنی، ای ابرِ گوهربارِ ما؟ اذن جهادم کِی دهی، پیرِ یمانی یارِ ما؟ *** کِی کربلا ما را بَری، ماهِ عَلَم بردارِ ما؟ شب طعنه زد بر ما دُرُشت، داغ مِنا ما را بِکُشت * تا کِی گره باید کنم، این خشمِ بُغض آلوده مُشت ترسم به تعویق افکند، ما را ظهورش آن وَلی *** ما را روان کُن لشکری، سویِ یمن، سیِّد علی جان بر لب آمد شیعه را، مهدی نمی آید چرا؟ *** داغ جدایی تا به کِی، بر سینۀِ سردِ حِراء؟ دل می زند در سینه پَر، تا کِی بدوزم دیده دَر؟ ** با اشک و آه و رنج و غم، تا کِی کنم شب را سَحَر؟ تا کِی فراق و دوریَ اش، تاکِی غمِ مستوریَ اش؟ * تا کِی دلِ ما عاشقان، غمناکِ از مهجوریَ اش؟ تا کِی ظهورش را طلب، از مادرش زهرا کنم؟ **** این عقده های شیعه را، بی او کجا، کِی وا کنم؟ تا کِی ز داغش دیده را، شب راهی دریا کنم؟ *** در زیر بار کوهِ غم، این سروِ قامت، تا کنم؟ تا کِی سَحَر، لب تشنۀِ، مرگِ شبِ اسکندری؟ **** تا کِی علی را سر بُرَد، جهل و عِنادِ اَشعَری؟ تا کی سعودی خانۀِ، عشقِ علی آتش زند *** بر دینِ سبزِ احمدی، او کافری را غَش زند دردِ غریبی کُشتِمان، سیِّد علی کاری نما *** در کربلایِ عاشقی، ما را علمداری نما پیرِ خراسانیِ ما، شد وقتِ غوغا و خُروش *** تا با امامِ لاله ها، ما را علم گیری به دوش باید گذشتن از یمن، تا مسجد الاقصی، وَلی *** باید علمداری کنی، در کربلا، سیِّد علی بر دوش خود گیری علم، را یا لثارات الحسین ** سویِ سعودی ها کشی، ما را سپاهِ شور و شِین دریایِ خشم شیعه را، مَوّاج و طوفانی کنی *** یاری، یمانی را تو ای، پیر خراسانی کنی آتش زنی بر خِرمنِ، دیوی، دَدی، اهریمَنی *** از بیخ و بُن تا ریشۀِ، آل سعودی را کَنی خیز و علم کن بیرقِ، سبزِ هزاران ساله را *** سویِ یمن بر یا علی، این لشکرِ آلاله را شوریده همچون دَف بیا، تیغ دودَم در کَف بیا ****** ما را به رسمِ حیدری، آورده صف در صف بیا دیدم شکوهِ عاشقی، در حالِ گرییدن تو را *** بر آلِ پستِ اهرِمَن، شورِ خروشیدن تو را در سر هوایِ کربلا، آورده آشوبت چنین ******* کآورده ای محشر به پا، از شور و غوغا یا «امین» خواهی تقاصِ فاطمه، از آلِ اهریمن کنی **** خواهی که رختِ حیدری، سیِّد علی، بر تن کنی خواهی علمداری کنی، قومِ وِلا را در قیام *** از آنکه زد بر فاطمه، سیلی بگیری انتقام خواهی دودَم بندی میان، آن ذوالفقارِ حیدری *** خواهی سپاهِ شیعه را، بر یاریِ زهرا بری بیرق عَلَم آورده ای، بر دوشِ خود سیِّد علی ***** زیر و زِبَر خواهی کنی، کاخ سعودی را وَلی خواهی قصاص آنکه زد، بر فاطمه سیلی کنی ** خواهی که تا خونخواهیِ، آن یاسِ رو نیلی کنی اندر خُمِ چشم تَرَت، زد باده جوش از شورِ عشق * بس دل پریشانی علی، بر حال بانویِ دمشق دیدم که گیسویت سفید، از داغ و درد و غم شده *** دیدم که رعنا قامتت، ای پیرِ تنها خَم شده دیدم که شب ها تا سحر، با قلبِ خون و چشمِ تَر ** شوریده وُ پیرانه سَر، دستِ طلب کوبی به در ای سرخوش از مینایِ غم، در بزمِ تنهاییِ خویش * کم خور به تنهاییِ خود، ما را سبویِ غم تو بیش مویت سفید و قد خَمید، از غم سبو بَس خورده ای *** خونِ جگر از دیده بَس، از بهر ما افشُرده ای مویت سفید از غم شد و، از غُصّه قامت خم شد و * چشمِ نجیبِ مریمت، دریایِی از شبنم شد و تا کِی سبو نوشی نهان، سَرخوش زِ غم هایت، وَلی تا کِی نهان از ما کنی، درد و غمت، سیِّد علی دانم تمَنّا می کنی، او را ظهورِ عاشقی *** دانم که شب را تا سحر، دل تنگِ صبحِ صادقی ای پیر خوبان غم مخور، شوریده حالت بِه شود *** آل سعودِ اهرِمَن، در زیر پایت لِه شود دانم جگرخونی ولی، از سستی و تأخیرِ ما *** پیرانه سر گشتی ز غم ، بس کرده ای تدبیرِ ما تقصیر ما دانم بود، مویِ سفیدت پیرِ ما، *** مردانگی کن یا علی، بگذر تو از تقصیرِ ما زندانیِ غم گشته ای، در حلقۀِ زنجیرِ ما ***اَشکَت به دامن می چکد، از قلبِ خون، ای پیرِ ما دیدم قنوتت را به غم ، با قامتی رنجور و خم *** دیدم که خون می بارد از، آن نرگسِ مستِ به هَم ای سیِّد و آقایِ ما ، پیر آمده بر پایِ ما *** شلاقِ غم تا کِی خورد، بر پیکرِ تو جایِ ما ترسم ز پا افتی دگر، بس می خوری خونِ جگر *** کمتر پریشانی کُن اِی، همرنگِ چشمانت سَحَر دانم که در تاب و تبی، دانم زِ غم جان بر لبی **** دانم که گیری در بغل، زانویِ غم را هر شبی ای پیر، از داغِ منا، دردا جگرخون بینمَت *** این سِرِّ پنهان کرده را، از پرده بیرون بینمَت دانم که تیغِ درد و غم، هر دم دلت را می دَرَد *** دانم صبا آهِ تو را، هر شب ثُریا می برد دانم که خواهی او کند، از بندِ غم هایت خلاص * تا جان دهی همچون علی، در مقتلِ چشمانِ یاس داغِ یمن کرده تو را، لب تشنۀِ آب ظُهور *** ای پیر تنها غم مخور، می آید او از راه دور جان را مگو تا از قفس، ای پیر نورانی پَرَد *** ما را «امین» از او مخواه ،داغِ فراقت آ ورد ای کرده مویت غم سفید، دورانِ غم ها سر رسید *** این شورِ در عالم دهد، ما را ظهورِ او نوید ای داده سر، غم را فغان، دارم تو را خوش ارمَغان ** بوی ظهورش می رسد، آن قبله گاهِ عاشقان دانم جگرخونی ولی، غم دیده ای سیِّد علی *** اما نویدی می رسد: «عصرِ ظُهورش شد جَلی» این غرقه خون زُلفِ یمن، این شور و غوغا در وطن ****** غوغای بلبل در چمن، دارد خبر از آمدن شرحِ غمت را دیده ام، آن غصۀِ ناگفتنی ** شب می رود، دل خوش نما، ای پادشاهِ روشنی دل خوش کُن اِی، غم کرده خو، گُم گشته ات می آید او خواهد زند سَر شمسِ حق، در صبح عشق و آرزو هَم زُلفِ خون آغشتۀِ، عُشّاقِ زهرا در یمن ***** هم شور و غوغا در مِنا ، باشد نشان از آمدن زُلفِ یمن خوش می دهد، بوی تن و پیراهنش *** شولایِ سبز آمدن، خواهدکند مولا تنش ای عشقان ای عاشقان؛ دارم شما را ارمغان آخر سَحَر می گردد این، شامِ غم و رنج و فغان بویِ ظهورِ عاشقی، می آید از سمتِ یمن *** چون لاله باید شیعه را، پوشیدنِ بَر تن کفن بشکفته باغِ لاله را، آن غنچه هایِ اَحمَری *** از عِطر او مست آمده، ناهید و ماه و مشتری می آید از ره دلبری، کروبیان را سروَری *** آن یوسفِ گم گشتۀِ، زیباتر از زیباتری از نسلِ زهرا می رسد، ما را امامِ آخری *** تا شیعه را تا آخرین، منزل نماید رهبری ای عاشقان می آید او، از راهِ دورِ عاشقی *** بر یوسفِ زهرا شده، وقتِ ظهورِ عاشقی می آید از ره دلبری، زُلفِ چلیپا بر سری ****** پوشیده بر تن حیدری، رخت و رَدا پِیغمبَری دُل دُل سواری حیدری، سودایِ زهرا در سری *** بَر عشق زهرا می رسد، شوریدۀِ حیدر تَری همچون علی نام آوری، بر شیعه آید رهبری ******* اندر پی َاش افتاده رَه، جن و ملک، حور و پری مه مست و شیدا می رسد، نوری هویدا می رسد ***آن یوسف گم گشتۀِ، زیبایِ زهرا می رسد زلفش چلیپا می رسد، آن ماهِ رَعنا می رسد *** در عالمِ عشق و وِلا، او را نه همتا می رسد اندر پیِ لعلِ لبش، صد چون مسیحا می رسد *** از چشمِ مخمورِ سحر، خورشیدِ فردا می رسد بَربَط زَنِ عشقِ علی، آید زِ رَه خُنیاگری *** بانگ اَنا المهدی زند، بر گنبدِ نیلوفَری حور و ملک جن و پری، اندر پیِ او لشکری ******* او را سلیمان وارثِ، تخت و نگین، انگشتری بسته میان از صفدری، او ذوالفقارِ حیدری *** از انتقام کربلا، بر پا کند تا محشری یوسف نشانی می رسد، زُلفِ دوتایَش عنبَری *** با حضرتِ زهرا کند، بر ظالمانش داوَری الله و اکبر می رسد، ماهی چو حیدر می رسد *** سر بندۀِ یا فاطمه، او بسته بر سَر می رسد بر خوانِ دل یغماگری، در کف گرفته ساغری *** همدوش حیدر می رسد، ساقیِ آب کوثری آید ز ره نام آوری، بشکسته دربِ خیبری *** تا نصرِ منصور آورد، بر لشکرِ اسکندری همچون علی شیری جَری ، در کف گرفته خنجری ***** تا سر بگیرد از تنِ، قومِ تمامی اَشعَری از کَف ملک را می رود، روح و روان و عقل و هوش ** بانگِ اَنَالمَهدی رسد، از آسمان، دل را به گوش شورِ ظهور آورده مِی، در سینۀِ خم ها به جوش ** آورده بویِ زُلفِ او، سیِّد علی را در خروش به امید ظهور حضرت یار... سحرگاه چهارشنبه 15 مهرماه 1394 – منصور نظری
چهارشنبه ، ۱۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دانا]
[مشاهده در: www.dana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها