تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836979021
اجازه نداشتم در کلاه قرمزی بازی کنم
واضح آرشیو وب فارسی:خاورستان: پدر من رئیس ایستگاه آتش نشانی بود. خیلی از آتش نشانی های تهران را پدرم تاسیس کرده بود و اولین چیزی که به ما در خانواده یاد داد این بود که میزان ارزش هر آدمی به اندازه کمکی است که به دیگران می کند. این تربیت من است به همین دلیل هم در مسائل اجتماعی سعی می کنم حضور پررنگی داشته باشمبه گزارش خاورستان دلمان تنگ شده بود برای دیدن یک بازی درخشان دیگر از فاطمه معتمدآریا بر پرده سینما. در این سال ها معتمدآریا کم فیلم بازی نکرده اما بسیاری از فیلم هایش یا هنوز اکران نشده اند یا در توقیف بسر می برند. با این حال اکران «یحیی سکوت نکرد» تمام و کمال این دلتنگی را از بین برد و بار دیگر معتمدآریا در قالب نقشی ظاهر شد که دیگر کسی را نمی توان غیر از او قالب آن تصور کرد. معتمدآریا برای بازی در نقش عمه در این فیلم موهای خود را کوتاه و با شمایلی کاملا متفاوت یکی از پیچیده ترین نقش هایش به لحاظ شخصیتی را بازی کرده است. اولین تجربه کاوه ابراهیم پور این روزها در سینماهای گروه «هنر و تجربه» روی پرده است و اکران فیلم، بهانه خوبی بود تا در حاشیه یکی از نشست های خبری فیلم به سراغ معتمدآریا برویم و گفت وگویی با او درخصوص مسائل مختلف انجام دهیم. در سینمای جهان بازیگران معدودی مثل هلن میرن یا مریل استریپ وجود دارند که بالا رفتن سن و سالشان باعث نشده از پیشنهادهای کاری شان کم شود و همچنان پرکارند. در سینمای ایران هم شما نمونه بسیار خوبی برای این مسأله هستید و با تمام محدودیت هایی که در این سال ها با آن مواجه بودید و حتی بسیاری از کارهایتان هم دیده نشده اند اما باز هم پرکار هستید و پیشنهادات زیادی برای بازی به شما می شود. به نظر خودتان این مسأله ناشی از چیست؟ البته در تئاتر و سینمای ما هم از این دست بازیگران داشته ایم. نمونه اش خانم جمیله شیخی یا خانم چهره آزاد هستند که تا آخرین روزهای زندگیشان بازی می کردند. من هنوز خیلی زمان دارم تا به سن آن موقع های استادهای خودم برسم اما آنچه که باعث می شود یک بازیگر بتواند در این مسیر بماند اعتمادبه نفسی است که در حرفه اش دارد و نه هیچ چیز دیگر. من هنوز فکر می کنم خیلی کار هست که باید انجام دهم و خیلی راه های نرفته وجود دارد که باید آنها را طی کنم. ما چند بحث در بازیگری داریم: استار، سوپراستار و بازیگر. اینها لزوما با یکدیگر یکی نیستند ولی کلا همیشه بازیگران باقی خواهند ماند نه سوپراستارها. البته ممکن است یکی مثل خانم مریل استریپ یا آمیتاب باچان در سینمای هند سوپراستار هم باشند ولی اول از همه بازیگرند و اختلاف هنر بازیگری آنها با دیگران خیلی زیاد است. ضمن این که من هیچ وقت نمی خواهم عنوانم دو تا شود. یعنی هم بازیگر باشم هم کارگردان، یا هم بازیگر هم تهیه کننده و خب شاید این مهم ترین چیزی است که به آن اعتقاد دارم. این که همیشه فقط یک بازیگر بمانم ولی سعی کنم بهترینش باشم. ضمن این که بعید می دانم در سینمای ما همیشه برای من نقش باشد، خودم مدام تلاش می کنم این چرخه را تغییر دهم، ٩٩ درصد فیلمنامه هایی که به دست من می رسد یا ماجرای اعتیاد است یا ماجرای فحشا یا بزهکاری. هیچ کس دریافتی از عمق تاریخ نمایشی ما ندارد که بخواهد چیزی بنویسد. الان مشکل اصلی سینمای ما نه کمبود بازیگر خوب است نه کمبود کارگردان خوب، مشکل ما نبود فیلمنامه نویس خوب است. هیچ کسی علاقه مند نیست برای من نقشی بنویسد، خب خودم باید دست به کار شوم و مدام چرخه بازیگری ام را تغییر دهم تا به تکرار نرسم. مهم ترین ویژگی شخصیت عمه در فیلم «یحیی سکوت کرد» چه بود که حضور در آن را پذیرفتید؟ یکی از جاذبه های سناریویی که خواندم چندگانگی این شخصیت بود و نکته جالب تر این بود که او در ارتباط با یک کودک قرار می گیرد. از سال های دور به شخصیت های چندگانه علاقه داشتم. برخی شخصیت ها در فیلم هایی که بازی کرده ام چنین خصوصیاتی داشت که البته بسیاری از آنها دیده نشد. شخصیت چندگانه باعث می شود که شما در ظاهر قضاوتی را نسبت به او داشته باشید ولی درونش چیز دیگری در جریان است. عمه، عاطفه ای در ارتباط با اطرافیانش و به خصوص این بچه دارد که پشت یک لایه خشن ظاهری که به دلیل قضاوت همان جماعت اطرافش به وجود آمده پنهان شده، این مسأله برایم بسیار جذاب و جالب بود. این که بتوانم به جزییات درونی یک شخصیت ظاهرا خشن، منفی و به دور از عاطفه بپردازم چالش خوبی برایم بود. با این که همه انسان ها از این دست پیچیدگی شخصیتی جذاب در خود دارند اما متاسفانه شخصیت ها در فیلمنامه های ما همیشه تک بعدی اند، اینجا شخصیت عمه چند بعدی بود و این مسأله برایم اهمیت زیادی داشت. سال ها بود که حضور شما را تا این اندازه نزدیک در کنار بچه ها ندیده بودیم. حتی در فیلم جدید کلاه قرمزی هم که ما به حضور شما در آن عادت کرده بودیم، حضور نداشتید... عدم حضورم در کلاه قرمزی به این دلیل بود که اجازه نداشتم بازی کنم. شما واقعا رکورددار ممنوع الکار بودن شده اید. فکر می کنم درست است. (می خندد) بگذریم. همیشه در کارهایی که یک طرف ماجرا کودک بوده شما حضور بسیار موفقی داشتید، مثل «مهرمادری»، «شهرموش ها»، «کلاه قرمزی» و حتی سریال «گل پامچال»، انگار یک حس کودکانه خاصی وجود دارد که در مواجهه شما با کودک آن حس متبلور می شود. اولا چه اتفاقی می افتد که این حس به وجود می آید و ثانیا چرا این قدر کم در کارهای کودک حضور دارید؟ برای من کار با کودک یک ویژگی مهم دارد. کودکان دلیلی برای بازی کردن ندارند و یک نوع شور و شعف خالصی در آنها وجود دارد. منطقی پشت بازی کردن آنها نیست، نه می خواهند پولدار شوند نه معروف. اکثر بچه ها به شکلی کاملا اتفاقی وارد این عرصه می شوند. اما تنها آنهایی ماندگار می شوند که هم شعور این کار را پیدا می کنند (یا دارند) و هم ذاتا بچه های باهوشی هستند. من برای بازی کردن انتخاب نمی کنم که دوست دارم با کودک بازی کنم یا بزرگسال، فقط سناریوهایی که بازی می کنم گاهی شخصیت کودک در آنها وجود دارد و گاهی نه. ماهان نصیری بازیگر کودک این فیلم از این که در کنار شما بازی کرده خیلی خوشحال است. با سن و سالی که دارد شاید چندان جایگاه شما در سینما را نمی شناسد اما مدام درخصوص خصوصیات مثبت شما مثل مهربانی و داشتن اعتمادبه نفس حرف می زند. این حرف ها را از زبان حسین سلیمانی بازیگر «مهرمادری» هم به کرات شنیده ایم. در مواجهه اولیه تان با بازیگران کودک چه می کنید که چنین تاثیری بر آنها می گذارید؟ واقعا کار خاصی نمی کنم. تنها چیزی که به آن اعتقاد دارم این است که کودک برای من انسانی است که فقط کمی قدش از من کوتاه تر است. ضمن این که در بازیگری بچه ها هستند که باید ما را بپذیرند ما حق نداریم بگوییم آنها را نمی پذیریم. ماهان هم در این فیلم پذیرفت که با من رابطه خوبی داشته باشد. در جشنواره سی وسوم دو فیلم از شما اکران شد که کارگردانان هر دو، جوان های کار اولی بودند. یکی «یحیی سکوت نکرد» به کارگردانی کاوه ابراهیم پور و دیگری «بهمن» به کارگردانی مرتضی فرشباف. اولی کاملا درگیر داستان بود و دومی خیلی به مقوله فرم اهمیت داده بود. دو وجه مختلف فیلمسازان جوان فعلی. به نظر شما کدام یک بیشتر به درد سینمای ایران می خورد. داستان پردازی یا فرم گرایی؟ واقعا نمی توان تکلیف تعیین کرد. کاملا بستگی به سناریو دارد. یک کارگردان دوست دارد به فرم توجه بیشتری کند. این سلیقه اوست. به نظرم باید هر دو وجود داشته باشد و ترکیب درست فرم و داستان ایده آل ترین شکل آن است. ولی درنهایت این سلیقه کارگردان است که برای فیلمسازی کدام روش را انتخاب کند. شما به عنوان یک بازیگر با تجربه ای که دارید و درک شرایط مختلف سینمای ایران در مقاطع گوناگون به نظرتان در دوره ای که هستیم کارگردانان به کدام سمت بروند بهتر است؟ بیشتر و کمتر ندارد. در هر دوره ای هر کسی احساس کند می تواند اثر متفاوتی را ارایه کند باید آن را انجام دهد. فرقی هم ندارد که در فرم باشد یا داستان. بیش از سه دهه می شود که در سینما حضور دارید. شرایط اجتماعی- سیاسی مختلف و کاملا متفاوتی را تجربه کرده اید. اگر بخواهید نگاهی کلی به وضع سینمای اجتماعی ایران بیندازید طی این سال ها به نظرتان چه تفاوت هایی در این زمینه ایجاد شده؟ چقدر فیلم ساختن با موضوعات اجتماعی سخت تر یا سهل تر شده؟ به نظرم سخت تر یا سهل تر نشده، نگرش بیان آنها متفاوت شده است. مثلا ما در سینمای اجتماعی یک زمان فیلمی مثل «اجاره نشین ها» اثر آقای مهرجویی را داریم که با این که ساختاری کمدی دارد اما از چارچوب محکم، جذاب و دلنشینی برای مخاطب برخوردار است اما هر چه می گذرد این نگاه اجتماعی به جامعه در هر قالبی که هست سطحی تر می شود تا جایی که امروز این نگاه تنها به اتفاقات خیلی سطحی و سیاه جامعه می پردازد. به نظر شما چرا نگاه سینمای ایران در این زمینه چنین زاویه ای پیدا کرده است؟ دلیلش حتما مسائل اجتماعی است که تاثیر خودش را بر مسائل فرهنگی هم گذاشته است. یعنی هنرمندان در این اتفاق چندان مقصر نیستند؟ نه نیستند. البته نمی خواهم بگویم که اصلا مقصر نیستند. ولی به هر جهت هنرمندان ما به واسطه سیاست گذاری ها و کنترل و چارچوبی که برای مسائل فرهنگی ایجاد کرده اند باید در همان مسیر تعیین شده حرکت کنند و خیلی قادر نیستند این چارچوب ها بشکند و فراتر برود. خب به نظر شما در این ٣٠ سال آیا این سختگیری ها و گذاشتن چارچوب های سفت و سخت موثر بوده؟ آیا هنوز هم نمی شود به هنرمندانی که در این سال ها کار کرده اند اعتماد کرد؟ معلومه که باید به هنرمندان اعتماد کرد. چه کسی را می توان ساده تر و صادق تر از هنرمندان پیدا کرد. اتفاقا من خیلی موافقم و دوست دارم که چارچوب های مشخص وجود داشته باشد ولی چارچوبی که در آن منع ابتذال وجود داشته باشد نه منع خلاقیت. دلیلی که خیلی از هنرمندان ما نمی توانند جلو بروند این است که در سال های نه چندان دور نه منع ابتذال، بلکه منع خلاقیت علت اصلی مشکلات آنها بود. اتفاقا جالب است که اگر درست دقت کنید از یک جایی به بعد دریچه های ابتذال به وفور باز و یک نوع بی فرهنگی اشاعه داده شد. حالا به نظر می رسد که خدا را شکر دوباره این منع فقط به سمت ابتذال درحال حرکت است نه خلاقیت. سینمای ایران در سال های پس از انقلاب مسیر پرفرازونشیبی را تا امروز طی کرده است. یکی از نگاه هایی که در بین مدیران دولتی نسبت به هنرمندان-که سینماگران بخش مهمی از آن هستند- وجود دارد و گاهی به شدت موجبات حاشیه را فراهم می کند این است که هنرمندان و اخص تر سینماگران انسان هایی متبختر با تمایلات اپوزیسیونی هستند که هیچ گاه حاضر نیستند در هیچ زمینه ای اشکالات خود را بپذیرند. به نظر شما این نوع نگاه به جماعت هنرمند از کجا سر رشته می گیرد؟ من فکر می کنم به این دلیل است که بخش عظیمی از مدیریت فرهنگی ما به دست هنرمندان نیست. الان تازه هنرمندان به این نکته رسیده اند که کار عجیب و غریبی نیست اگر اموراتشان را خودشان در دست بگیرند. هیچ اتفاقی هم رخ نمی دهد. هنرمند نمی خواهد کار سیاسی انجام دهد یا دیدگاه سیاسی جلو ببرد. هنرمند می خواهد به جامعه آگاهی دهد تا سختی هایش را راحت تر تحمل کند و نسبت به محیط اطرافش برخورد آگاهانه تری داشته باشد. با دادن آگاهی نسبت به زندگی سهل تر، همزیستی مسالمت آمیزتر یا بی آزاری کمتر اتفاق بدی نمی افتد، جامعه رو به رشد می رود و حتی کمک می کند که اقتصاد بهتری هم داشته باشیم. به عنوان بازیگر به نظرتان چه موضوعاتی باید در سینمای ایران بیشتر مورد توجه قرار گیرد؟ به نظرم مهم موضوع نیست بلکه مهم چگونگی ارایه آن است. به نظر من باید موضوعاتی کار شود که دریافت و دقت کامل نسبت به ارایه آن موضوع وجود داشته باشد. می تواند یک موضوع ساده راجع به حیوان باشد یا یک موضوع پیچیده درخصوص فلسفه وجودی. آگاهی داشتن نسبت به موضوعی که قرار است درخصوص آن کاری انجام دهید از همه چیز مهم تر است. شما ازآن دسته بازیگرانی هستید که همیشه یک پای کمپین ها و حرکات خیرخواهانه درخصوص مسائل و معضلات اجتماعی بوده اید. به نظر شما جماعت هنرمند چقدر باید خودش را موظف بداند که درخصوص مسائل و آسیب های اجتماعی پیشقدم باشد؟ به نظرم در این زمینه هیچ اجباری برای کسی وجود ندارد. همه جای دنیا هم برخی هنرمندان هستند که دوست دارند درخصوص مسائل و معضلات اجتماعی سهیم باشند چون برد اجتماعی شان قوی تر از آدم های کمتر شناخته شده است و بیشتر این سهیم بودن ها هم برمی گردد به کارهای خیریه و امور عام المنفعه. برخی این اعتقاد را دارند که برای این مسائل وقت بگذارند و برخی نه. نمی توان کسی را در این زمینه مجبور کرد ولی شناخته تر بودن هنرمندان باعث می شود که مردم بیشتر به حرکت هایی از این دست اعتماد کنند و در آن مشارکت داشته باشند. چه چیزی درون شما وجود دارد که باعث می شود همیشه در این راه حضور پررنگی داشته باشید؟ تربیت خانوادگی. پدر من... (بغض فاطمه معتمدآریا در این لحظه شکست و چند لحظه ای به یاد پدرش اشک ریخت و سکوت کرد) پدر من رئیس ایستگاه آتش نشانی بود. خیلی از آتش نشانی های تهران را پدرم تاسیس کرده بود و اولین چیزی که به ما در خانواده یاد داد این بود که میزان ارزش هر آدمی به اندازه کمکی است که به دیگران می کند. این تربیت من است به همین دلیل هم در مسائل اجتماعی سعی می کنم حضور پررنگی داشته باشم چرا که همیشه پدر و مادرم را درحال کمک به دیگران دیده ام. دلمان تنگ شده مثل سال های اوج کاریتان در دهه هفتاد باز هم شما را در کارهای کمدی ببینیم. خودم هم خیلی دلم برای کار کمدی تنگ شده است. شنیدم آقای هنرمند قرار است یک کار کمدی بسازد خیلی دلم می خواهد ببینم چه کاری قرار است انجام دهد. خودم که خیلی دوست دارم کار کمدی انجام دهم ولی متاسفانه در این سال ها از آن جنس کمدی هایی که دوست دارم بازی کنم نه دیدم و نه نوشته شده است. پس از همین جا اعلام کنیم یک نفر اگر کمدی خوب بنویسد می تواند روی بازی شما در آن حساب کند. اگر خوب باشد، حتما. منبع: شهروند
دوشنبه ، ۱۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خاورستان]
[مشاهده در: www.khavarestan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها