محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826677768
خاطرات آیت الله ناصری از زندان عربستان
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: آیت الله حاج شیخ محمدرضا ناصری یزدی،امام جمعه کنونی یزد،از یاران کوشای امام خمینی در دوران مبارزات ایشان در تبعید به شمار می رود.در این باره اشاره به همین نکته کافی است که او به دلیل انتشار بیانیه امام در مکه،۲سال تمام در زندان های ایران و عربستان به سربرد و شکنجه های گوناگون و دشواری های فراوان را تجربه کرد. در سالروز هجرت تاریخی امام خمینی از عراق به سوی پاریس،با ایشان در باره زمینه ها و پیامدهای این تصمیم گفت و شنودی انجام داده ایم که نتیجه آن را پیش روی دارید. *حضرتعالی در زمره معدود کسانی هستید که در جریان تصمیم گیری حضرت امام برای هجرت تاریخی به کویت و سپس پاریس هستید. ابتدا قدری درباره شرایط دشوار مبارزه امام در عراق،مطالبی را بیان بفرمایید؟ در دوره ای که رابطه رژیم بعث عراق با رژیم شاه خوب نبود، اگر حضرت امام مبارزه ای علیه رژیم ایران انجام می دادند، رژیم بعث عراق استقبال می کرد، اما امام همواره مراقب بودند به شکلی مبارزه کنند که اختلاف ایشان با شاه، با اختلاف رژیم بعث با شاه تلاقی نکند و این طو تصور نشود که اگر امام با رژیم پهلوی مخالف هستند به معنی طرفداری از رژیم بعث عراق است.امام بسیار بر این امر تأکید داشتند و مراقب بودند. البته در فاصله ای که ایران و عراق با هم اختلاف داشتند، از موقعیت نهایت استفاده را کردیم، اما هوشمندی امام در این بود که اجازه نداد رژیم بعث عراق، ایشان و پیروانشان را به نفع خود مصادره کند. *رفتار امام در این دوران با سران دولت عراق چگونه بود؟ هر وقت یکی از مقامات عراق وقت ملاقات می خواست، اجازه می دادند بیاید و با ایشان صحبت کند، اما هرگز راضی به مذاکره خصوصی و پشت درهای بسته نشدند. امام هرگز به کسی اجازه ملاقات خصوصی نمی دادند و اگر آنها خیلی اصرار می کردند، حداقل دو سه نفر از ما باید حضور می داشتیم. علت هم این بود که می فرمودند: حرف ها باید در حضور مردم مطرح شوند تا همه در جریان باشند، ما کاری پنهان از مردم نداریم. *هدف شاه از تبعید امام به نجف این بود که به دلیل حضور مراجع بزرگ در آنجا، امام در سایه قرار بگیرند و با حوزه نجف و مراجع آن و پیروانشان، دچار چالش شوند. سیاست امام در این دوره چه بود؟ از جمله پس از رحلت آیت الله حکیم به پیروان خود چه دستوراتی می دادند؟ امام دستور دادند پس از فوت آیت الله حکیم، در جهت جا انداختن مرجعیت ایشان و جایگزینی امام به جای آن مرحوم، از سوی ما هیچ اقدامی صورت نگیرد، در حالی که شرایط کاملاً مهیا بود و می توانستیم کاری کنیم که مرجعیت امام جهانی شود. حتی این امکان وجود داشت که با افراد مختلفی در استان های ایران و حتی عراق و کشورهای دیگر صحبت کنیم و مرجعیت امام را بیش از پیش جا بیندازیم، اما امام از همان ابتدا ما را منع کردند و خود را کاملاً کنار کشیدند. *به نظر شما علت چه بود؟ اخلاص، تقوا، زهد و دوری از مناصب و عناوین دنیوی، که در ایشان به تمامی تجلی داشت. ایشان هرگز در طول عمر شریفشان به دنبال ریاست بر حوزه نجف یا قم نبودند. این روحیه امام انصافاً بی نظیر و یگانه بود. امام اساساً به دنبال جمع کردن مقلد نبودند. *به مصادیقی هم اشاره می فرمایید؟ پس از فوت آقای حکیم، در نجف غوغایی به راه افتاد و در همه جا مجالس ترحیم برگزار شد، از جمله خود امام هم مجلس فاتحه ای گرفتند. در آن مقطع چشم همه به سوی امام بود که خلاء مرجعیت را پر کنند. عده زیادی از مقلدین آقای حکیم به امام مراجعه می کردند و مایل بودند مقلد ایشان شوند. یک بار که نزد امام رفتم، یکی از علمای بصره خدمت ایشان بود و اصرار داشت از تقلید مرجع دیگری خارج و مقلد ایشان شود. امام فرمودند: بر همان تقلید باقی بمانید! ایشان به هیچ وجه تمایل نداشتند مقلدین سایر مراجع را به سمت تقلید از خود سوق بدهند. *فعالیت های علمی و مبارزاتی امام چگونه اداره می شدند؟ کارهای خارج از دفتر، مسائل سیاسی و امور انقلاب، چاپ، تکثیر و برنامه ریزی برای پخش آنها را گروهی از ما انجام می دادیم و معمولاً هم این کار را در خانه های خود می کردیم. چند نفری هم کارکنان دفتر امام بودیم، هر چند ما هم کارها را بیرون از دفتر سر و سامان می دادیم. کارهای دفتر عمدتاً به عهده بنده، مرحوم فردوسی پور و آقای محتشمی پور بود. ده نفر هم اعضای روحانیون خارج از کشور بودند، از جمله آقای دعایی، سید حمید روحانی، شیخ سیف الله قاسم پور، شیخ مرتضی نیکنام، شیخ حسن ثقفی، سید باقر موسوی، شیخ ابراهیم فاضل، سید محمد سجادی، سید رضا برقعی، شیخ محمد طاووسی، محمدحسین شریعتی، شیخ محمد منتظری و شیخ محمدحسین املایی که عده ای از آنها به رحمت خدا رفته اند. هر کسی مسئولیتی داشت. آقای دعایی کارهای مربوط به رادیوی نهضت و ارتباطات بغداد و حکومت را انجام می داد. عده ای از دوستان هم در جلسات عمومی شرکت می کردند و هر یک به تناسب امکانات و توانایی هایشان کارهایی را به عهده می گرفتند. در طول دو سالی هم که در زندان عربستان بودم، آقای رضوانی کارهایم را انجام می دادند. *جنابعالی در باره فعالیت های امام در نجف یک بار هم توسط رژیم عربستان سعودی دستگیر و زندانی شدید. ماجرا از چه قرار بود؟ پس از برگزاری جشن های ۲۵۰۰ ساله توسط شاه و هزینه های سنگینی که بر ملت تحمیل شد، امام اعلامیه بسیار تندی نوشتند و ما هم آن را در ۲۰ هزار نسخه فارسی و عربی چاپ کردیم. قرار شد با کمک دوستان این اعلامیه ها را ببریم و در ایام حج بین زائران پخش کنیم. ما یک سری صندوق آبی رنگ را که وسط آنها چوب پنبه بود خالی کردیم و اعلامیه ها را در آنها جای دادیم و آنها را به عنوان فلاسک آب در ماشین هایی که به مکه می رفتند، جای دادیم. سپس به مکه رفتیم و صندوق ها را تحویل گرفتیم و به خانه ای که اجاره کرده بودیم انتقال دادیم و اعلامیه ها را بیرون آوردیم. کار دیگری که کردیم این بود که از نجف یک اتوبوس گرفتیم و عکس بزرگی از امام را جلوی آن زدیم. در مکه ایرانی ها از دیدن عکس امام حیرت می کردند و بعضی ها هم دنبال ماشین می آمدند. راننده می گفت: نصفه شب و سحر ایرانی ها گروه گروه می آمدند و از او عکس و رساله امام را می خواستند. برنامه ما این بود که در صحرای عرفات، اعلامیه های فارسی را بین حجاج ایرانی و اعلامیه های عربی را بین مسلمانان سایر کشورها پخش کنیم و بعد هم موفق شدیم همین کار را در منا هم انجام بدهیم.ساواک از برنامه های ما باخبر شده بود و کسی از ترس آنها به ما کمک نمی کرد. فقط آقای حاج سید مهدی طباطبایی که از خویشاوندان شهید آیت الله سعیدی و مدیر یک کاروان بود، قبول کرد اعلامیه ها را پخش کند. شیوه کار ما این بود که شب ها اعلامیه ها را در ساکی به داخل کاروان ها یا محل های دیگر که سخنرانی بود می بردیم و پای منبر واعظ می نشستیم و وسط سخنرانی ساک را جا می گذاشتیم و می رفتیم. مردم موقعی که متوجه ساک می شدند، در آن را باز می کردند که ببینند مال کیست و اعلامیه های امام را می دیدند و هر کدام چند تا برمی داشتند و به این ترتیب آنها را پخش می کردند. ساواک حسابی حساس شده بود که ببیند این چه کسی است که به این ترتیب شب ها اعلامیه ها را در کاروان ها پخش می کند. روز دوازدهم که مراسم منا داشت تمام می شد، دیدیم هنوز حدود هفت هشت هزار اعلامیه باقی مانده است. همراه با چند نفر، از جمله آقای شوشتری ـ که بعدها وزیر دادگستری شد ـ در خیابان ها راه افتادیم و اعلامیه ها را پخش کردیم. مشغول پخش اعلامیه بودیم که چند مأمور امنیتی به ما مشکوک شدند و ما را به ساختمانی بردند. دو هفته ای در عربستان زندانی بودیم و بعد ما را به ایران فرستادند و دو هفته هم در قزل قلعه تحت بازجویی های شدیدی بودیم.در این مدت به سختی مانع شدند که ما خبر بدهیم در ایران زندانی هستیم. بالاخره به هر طریقی که بود به اطلاع مبارزان رساندیم که در قزل قلعه هستیم. پس از بازجویی های متعدد ما را به عربستان برگرداندند. خدا هم عنایت کرد و چیزی را لو ندادیم. قصه های غیر واقعی زیادی را برایشان سر هم دادم و حتی اسم خود را هم محمد غنی اعلام کردم. وقتی به عربستان تحویل داده شدم، حدود یک سال و نیم و در بدترین شرایط ممکن، در زندان بودم. در این فاصله کسی از من خبر نداشت و حتی شایع کرده بودند اعدام شده ام تا بالاخره پدرم باخبر شد و به مکه آمد و به هر شکلی که بود پیش ملک فیصل رفت و با سماجت اجازه ملاقات با مرا گرفت. وقتی مطلع شدم از شدت خوشحالی خوابم نمی برد. مرا به زندان جده منتقل کردند و در آنجا با دایی و پدرم ملاقات کردم. پدرم که از زنده بودنم قطع امید کرده بود همین که می دید زنده هستم، راضی بود. بعد هم جریان را به امام خبر دادند که زنده و در زندان عربستان هستم. دردسرتان ندهم. دو سال و چند ماه در زندان های عمومی و سیاسی عربستان بودم و بعد آزاد شدم و به نجف برگشتم. *پس ازآزادی، امام در نجف با شما چه برخوردی کردند؟ برخورد امام همان برخورد مبتنی بر توحید و خدامحوری ایشان بود که در تمام رفتار، گفتار و زندگی امام در طول عمرشان جاری و ساری بود. امام در هر موقعیتی نگاه را به سمت خدا هدایت می کردند. تصور می کردم وقتی بدانند به خاطر پخش اعلامیه های ایشان سال ها در زندان عربستان زجر کشیده ام از من فراوان تقدیر خواهند کرد، ولی ایشان به روال همیشگی ذهن مرا هم تربیت کردند که اگر مشکلات و مصائب در راه خدا و برای رضای او تحمل شده اند که اجر انسان با خدا و اگر برای جلب رضایت کسی غیر از خداست که انسان بر باطل حرکت کرده است، شاید این شیوه برخورد در ابتدای امر برای انسان دشوار باشد، اما اگر به عمق آن بنگرد خواهد فهمید راه سعادت واقعی را یافته است. امام در طول زندگی جز برای رضای حق نگفتند، ننوشتند و رفتار نکردند و همواره کوشیدند مردم را نیز متوجه این آموزه انسان ساز کنند که آدمی به خودی خود صاحب چیزی نیست و اگر حرکت مثبتی هم انجام می دهد از خداست و باید همواره به درگاه او شکر کند. موضوع جالب دیگری که باز برایم درس بزرگی بود این بود که اندکی بعد از ماجرای آزادی،قصد داشتم ازدواج کنم و پولی نداشتم و تصور می کردم به خاطر این خدمتی که کرده ام، امام توجه خاصی به من خواهند داشت، اما ایشان همان گونه که با دیگران رفتار کردند فرمودند: به من مبلغی وام داده شود و در موعد مقرر هم قرضم را ادا کنم. امام در مصرف وجوهات فوق العاده دقیق بودند و تحت هیچ شرایطی آن را برای مواردی غیر از آنچه که ضروری می دانستند خرج نمی کردند. لذا نه تنها در مورد من، بلکه در مورد حتی نزدیک ترین اطرافیان خود هم به همین شکل رفتار می کردند. *در فضای غیر سیاسی نجف، تدریس درس «ولایت فقیه» توسط امام یک تصمیم معمولی نیست. به نظر شما دلیل این کار امام چه بود؟ به نظر من امام از همان ابتدای مخالفت با شاه، حکومت بر مبنای ولایت فقیه در ذهنشان بود و اعتراض به رفتارهای شاه و اطرافیان او و حتی پیشنهاد قانون اساسی که امام از ابتدا انجام می دادند، در چهارچوب اصل ولایت فقیه معنا پیدا می کرد. از آثار امام از جمله «کشف الاسرار» هم برمی آید که امام در پی تأسیس حکومتی دینی با رهبری ولی فقیه بودند و بر همین اساس هم برنامه ریزی می کردند، ولی چون در ابتدای امر هنوز مردم ابعاد این قضیه را نمی شناختند و ممکن بود با مخالفت های خود این تفکر را از بین ببرند، امام ترجیح دادند نظریه ولایت فقیه را مرحله به مرحله مطرح کنند. *از هجرت امام از نجف بگوئید؟چه چیزهایی زمینه ساز این هجرت بود؟ بله، پس از اینکه حاج احمد آقا اعلام کرد امام تصمیم دارند از عراق بروند، فکرهایمان را روی هم گذاشتیم که چه باید بکنیم؟ کشورهای غربی که برای این کار مناسب نبودند، لذا تصمیم گرفتیم روی کشورهای اسلامی فکر کنیم. بعد دیدیم اکثر این کشورها گوش به فرمان امریکا و به تبع او شاه هستند و از آنها حساب می برند. بنابراین اگر امام به این کشورها بروند، لاجرم دچار تضییقات بیشتری می شوند. یک گزینه بیشتر پیش رویمان نبود آن هم سوریه بود. بعد دیدیم ارتباط سوریه و عراق با هم قطع و مرزهای آنها به روی هم بسته است، لذا نمی شود مستقیماً از عراق به سوریه رفت و باید از کویت عبور کرد و وارد سوریه شد. در آن مقطع رابطه عراق و کویت خوب بود، در نتیجه می توانستیم راحت ویزای کویت را بگیریم و از آن طریق خود را به سوریه برسانیم. قرار شد احمد آقا مطلب را به امام بگویند و نتیجه را به اطلاع ما برسانند. ظاهراً امام این طرح را پسندیده و گفته بودند: هر جور صلاح می دانید اقدام کنید. مرحوم آقای حاج سید عباس مهری نماینده امام در کویت بود و یکی از پسرهایش در اداره گذرنامه کویت کار می کرد. گذرنامه ها را به کویت فرستادیم. شناسنامه امام به نام روح الله مصطفوی بود و حساسیتی را برنمی انگیخت و اگر کسی به عکس دقت نمی کرد، ایشان می توانستند بدون دردسر از کویت عبور کنند. ابتدا تصمیم داشتیم هوایی سفر کنیم، ولی بعد به این نتیجه رسیدیم که زمینی بهتر است. امام هم اجازه دادند زمینی سفر کنیم. حدود یک هفته ای طول کشید تا مقدمات سفر آماده شود. از آنجا که قصد داشتیم این سفر کاملاً محرمانه صورت بگیرد، از دوستان و همراهان خواستیم این خبر را حتی به خانواده هایشان هم ندهند. *اگر این سفر تا این حد محرمانه بود، دکتر یزدی چگونه خبردار شد و آمد؟ این برای خود ما هم عجیب بود! ما بعد از نماز صبح دنبال امام و حاج احمد آقا رفتیم که دیدیم دکتر یزدی هم هست! ماندن او را در نجف صلاح ندانستیم و ایشان را همراه بردیم. در هر حال با تلاشی که کرده بودیم، دستگاه امنیت عراق متوجه شد و دو ماشین را همراه ما فرستاد. بعد از حرکت امام به طرف مرز کویت، ارتباط تلفنی با کویت برقرار شد و هماهنگی هایی صورت گرفت. مأموران مرزی ابتدا مشکوک نشدند و به امام و همراهان اجازه دادند از مرز عراق و کویت عبور کنند، اما یکی از مأموران اداره گذرنامه شک می کند و موضوع را پیگیر می شود. با اطلاع مقامات بالای کویت از حضور امام، پس از چهار پنج ساعت معطلی آنها را برمی گردانند و می گویند آقای خمینی حق ورود به کویت را ندارند. دوستان هر قدر تلاش کردند موضوع را به نوعی حل و فصل کنند نشد. آقای مهری هم برای استقبال به لب مرز آمده بود، اما تلاش های او هم بی نتیجه ماند و امام به ناچار بازگشتند. شب را در بصره ماندند تا استراحت کنند، چون فاصله تا بغداد زیاد بود و امام خسته شده بودند. ایشان شب احمد آقا را صدا می زنند و می گویند به فرانسه می رویم! و ادامه سفر آن شد که همگان دانند و می دانید. رسیدن پیام امام به همه دنیا، رهبری انقلاب از فرانسه و نهایتاً بازگشت باشکوه و بی نظیر امام به کشور و پیروزی انقلاب. منبع: فارس
یکشنبه ، ۱۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها