واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: در سالن طبقه اول روی ویلچر نشسته بودم که از دور یک نفر را که شبیه محمد جهان آرا بود ، دیدم. شک داشتم که آیا این شخص محمد است یا نه. نزدیک تر شد، مطمئن شدم خود اوست. ویلچرم را به سمت محمد حرکت دادم.به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، پس از پایان موفقت آمیز عملیات ثامن الائمه(ع)، پنج تن از فرماندهان رده بالای ارتش و سپاه جهت تقدیم گزارش به امام خمینی(ره) به وسیله یک فروند هواپیمای سی ـ 130 عازم تهران شدند. هواپیما درساعت 19:59 روز هفتم مهرماه در جنوب غربی کهریزک دچار سانحه و به علتی نامشخص هرچهار موتور هواپیما همزمان خاموش می شود. خلبان تلاش می کند هواپیما را در همان منطقه به زمین بنشاند. چرخ های هواپیما بوسیله دستگیره دستی باز می شود و هواپیما در زمین ناهموار فرود می آید اما پس از طی مسافتی، در نقطه ای متوقف و بال چپ هواپیما به زمین اصابت می کند. هواپیما آتش می گیرد و 49 نفر سرنشین آن از جمله پنج تن از سرداران رشید اسلام همچون جهان آرا، فلاحی، کلاهدوز، فکوری و نامجو به درجه شهادت نائل آمدند. به همین مناسبت عادل خاطری جانباز 70درصد دفاع مقدس اهل خرمشهر خاطره ای از محمد جهان آرا را روایت کرد و گفت: پزشکان به دلیل ضعف بدنی که داشتم و وزنم به 25کیلو رسیده بود. انتهای روده را روی شکم قرار داده بودند و عمل کلستومی انجام شده بود. وی ادامه داد: پزشک معالج ترجیح داد که مرا مرخص کرده و به آسایشگاه انتقال دهد. ولی قبل از انتقال از بیمارستان، محمد جهان آرا دو نفر از خواهرانی که با سپاه خرمشهر همکاری داشتند را با حکم مأموریت به منظور مراقبت از من به بیمارستان اعزام کرد ولی از پذیرفتن آنها خودداری کردم. خاطری اظهار داشت: محمد جهان آرا این بار به وهاب خاطری، حمود ربیعی، تقی عزیزیان، قاسم داخل زاده و ابراهیم قاطعی جهت سرکشی و رسیدگی به وضعیت جسمانی ماموریت داد و برای بهبود وضعیت من مهدی محمدی را که در آن زمان مسئول امر مالی سپاه خرمشهر بود برای عیادت و پرداخت وجوه مورد احتیاج به عیادت من فرستاد. توجه جهان آرا به عنوان یک فرمانده به نیروهای تحت امرش برای همیشه در خاطرم مانده است. وی در ادامه سخنانش افزود: پس از آنکه به آسایشگاه مجروحان که در خیابان طالقانی واقع شده بود رفتم خیلی غمگین بودم و دلیل آن این بود که عفونت زیادی از پهلو و محل های اصابت تیرها خارج می شد تب شدید همراه با درد وجودم را فرا می گرفت، علاوه بر آن کلستومی نیز مزید بر علت بود. این جانباز ادامه داد: در سالن طبقه اول روی ویلچر نشسته بودم که از دور یک نفر را که شبیه محمد جهان آرا بود، دیدم. شک داشتم که آیا این شخص محمد است یا نه. نزدیک تر شد اطمینان حاصل می کردم که محمد است ویلچر را به سمت محمد به حرکت در آوردم. محمد با دیدن من قدم هایش را تند کرد و به من رسید و مرا در بغل گرفت و اشک شوق را در چشم هایش ملاحظه کردم و از اینکه زنده بودم خوشحال بود و سربه سرم می گذاشت که چرا روی ویلچر نشسته ای و جا خوش کردی برگرد خرمشهر. عادل خاطری در پایان سخنانش اظهار داشت: توان بلند شدن از روی ویلچر را نداشتم ساعتی را با من سپری کرد و تا بخودم آمدم وقت خداحافظی رسیده بود و بایستی مرا ترک می کرد. بعد از رفتن محمد چنان شاد شده بودم که از تب رها شده و روحیه مضاعفی گرفته بودم. هنوز این صحنه در نظرم باقی مانده است.
یکشنبه ، ۱۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]