محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827495062
چند نکته درباره ما و پیشرفت در شبکه های اجتماعی
واضح آرشیو وب فارسی:ایتنا: ایتنا - کلوب، تبیان و ده ها شبکه اجتماعی دیگری که اگر جست وجو کنید به سادگی می توانید بیابید، الگوبرداری از شبکه اجتماعی فیس بوک کردند؛ امکانات، طراحی و خدماتی که در شبکه های اجتماعی راه اندازی شده توسط نیروی انسانی ایرانی راه اندازی شده، همان چیزی است که در فیس بوک است.شبنم کهن چی - شک ندارم جامعه ما پر از ظرفیت ها و توانایی هایی است که با به کار گرفتن شان می توانیم به سرعت پیشرفت کنیم. جوانان خوش فکر، توانا، میان سال هایی که کوله باری از تجربیات ارزشمند دارند، ایده پردازها و حتی سرمایه گذارانی که عاشق شهرت و کسب درآمد هستند. اما چرا اینجا مانده ایم؟ چرا با وجود داشتن سرمایه انسانی جوانی که صاحب توانایی، مهارت و دانش هستند کند پیش می رویم. ما عقب می مانیم. عقب می مانیم چون همیشه در پذیرش شرایط جدید مقاومت می کنیم و فکر می کنیم هر تغییری، توطئه ای است برای در چنگ گرفتن مان. تفکر غالب مان همیشه، خاکریزهایی دارد که وادارمان می کند از خود دفاع کنیم و تصور غالب مان به ما می گوید قرار است به ما حمله شود و همیشه پر هستیم از اطلاعات سری و دیوارهایی آسیب پذیر که باید از آنها مراقبت کنیم. ما مقاومان بی رهبر عقب می مانیم چون بیش از آنکه دوست داشته باشیم رهبر باشیم، پیرو بودن را ترجیح می دهیم؛ قدم گذاشتن در راه های تجربه شده، الگوبرداری از طرح های اجرا شده و ایرانی کردن همه چیز. این اتفاق وقتی می افتد که گاردمان را کمی باز می کنیم، هنگامی که جامعه موافق همراه شدن با تغییرات جدید بزرگ تر می شود و جامعه مخالف با جهان پیش رفتن، کوچک و کوچک تر می شود. می توانم در حوزه کاری خودم به این موضوع بپردازم؛ شبکه های اجتماعی. اکثر ما به خاطر داریم مواجهه جامعه و دولت با اینترنت حدود دو دهه پیش چگونه بود. بخش بزرگی از جامعه و البته کل حاکمیت با موضع گیری منفی در اظهار نظرهایشان اینترنت و بستری که برای برقراری ارتباطات مهیا کرده بود را به چشم یک تهدید می دیدند؛ از تهدید اجتماعی گرفته تا تهدید سیاسی. آن روزها که هنوز خبری از فیس بوک نبود و پیرهن عثمان، چت یاهو بود. بعدتر که اورکات و یاهو ۳۶۰ به عنوان اولین شبکه های اجتماعی از راه رسیدند، دسته جدیدی از اخبار در رسانه ها شکل گرفت؛ اخباری که حکایت از پخش عکس های دخترها و خیانت همسرها و دام های دزدی با استفاده از اینترنت داشت. مخالفت ها ادامه داشت اما آنچه در کنترل مخالفان قرار نداشت گسترش و هویدا شدن بهره هایی بود که می شد از اینترنت برد. تا ماجرا به فیس بوک رسید. مخالفت با حضور در فیس بوک با اظهارنظرها آغاز شد و تا ارعاب و تهدید و توهین هم پیش رفت. چرا می گویم توهین؟ چون خوب به خاطر دارم چند سال پیش رییس پلیس وقت گفت فیس بوک فیلتر است چون کاربران شعور استفاده از این شبکه اجتماعی را ندارند. ارعاب و تهدید هم که مشخص است؛ فیلتر کردن و به صورت غیر رسمی جرم اعلام کردن فعالیت در فیس بوک. گارد شکست اما... خدا را شکر باید کرد که زمان، هر چند دیر، اما دگرگون کننده هر وضعیتی است. حالا به جایی رسیدیم که وزیر امور خارجه مان با فعالیت در شبکه های اجتماعی از جمله فیس بوک یکی از پیش روهای دولت است و اختلاف نظرها درباره رفع فیلترینگ فیس بوک منجر به بحث ها و گفت وگوهایی شد که نشان داد بخش بزرگی از جامعه و البته حاکمیت نظرشان درباره این شبکه اجتماعی تغییر کرده است. ما حتی شروع به راه اندازی و فعال کردن شبکه های اجتماعی کردیم؛ کلوب، تبیان، لنزور، آپارات و بسیاری از شبکه های کوچک و بزرگ. اما چه اتفاقی افتاد که به صورت مشخص شبکه هایی مانند کلوب و تبیان، مورد استقبال چندانی قرار نگرفتند. مرغ ما هم غاز است نیروی انسانی، چه در ایران، چه خارج از ایران وجود دارد. نیروی انسانی صاحب تفکر، ایده، مهارت و البته توانایی ارتقای آنهاست. چرا نیروی انسانی ما شبکه اجتماعی مانند کلوب و تبیان را عرضه کرد، اما نیروی انسانی در کشوری دیگر، شبکه ای مانند فیس بوک را به دنیا معرفی کرد. شبکه ای که مرزها را نه تنها در بسترش بلکه در نامش هم از بین برده. کسی نمی گوید شبکه اجتماعی آمریکایی، می گوییم بزرگ ترین شبکه اجتماعی دنیا. یا اگر خیلی بزرگش هم نکنیم می گوییم بزرگ ترین شبکه اجتماعی. اما ما اینجا در اخبار و گزارش ها و اظهار نظرها می گوییم و می شنویم شبکه اجتماعی ایرانی... . کلوب، تبیان و ده ها شبکه اجتماعی دیگری که اگر جست وجو کنید به سادگی می توانید بیابید، الگوبرداری از شبکه اجتماعی فیس بوک کردند؛ امکانات، طراحی و خدماتی که در شبکه های اجتماعی راه اندازی شده توسط نیروی انسانی ایرانی راه اندازی شده، همان چیزی است که در فیس بوک است. این شبکه ها برای ایجاد جذابیت هیچ ایده ای ندارند و کاربران هنگامی که به مقایسه شبکه اجتماعی فیس بوک با یکی از شبکه های اجتماعی راه اندازی شده از سوی فعالان ایرانی می پردازد، با کاربری ساده تر و حرفه ای تر فیس بوک ترجیح می دهد همان جا بماند و از فیلترینگ استفاده کند. ناباوری، نابارورمان کرد چرا شبکه های اجتماعی که ما راه اندازی کردیم، بزرگ نشد؟ اولین پاسخ را بعد از درک مفهوم رسانه های اجتماعی باید در حوزه برنامه ریزی و ایده پردازی جست وجو کرد. مفهوم و خدماتی که می توان از رسانه های اجتماعی تعریف کرد و ارایه داد برای کسانی که اینجا اقدام به طراحی یک شبکه اجتماعی می کنند چندان شفاف نیست. بخشی از جامعه ما هنوز باور نکرده رسانه های اجتماعی چه تاثیری می تواند در رشد اقتصادی کسب و کارهای کوچک و بزرگ داشته باشد. یا حتی در حوزه سیاسی چه کمکی می تواند به احزاب کند. تصوری که از رسانه های اجتماعی داریم، محیطی است که صرفا برای انتشار دل نوشته ها و لایک کردن و به اشتراک گذاشتن عکس و ویدیو است. اگر کمی حرفه ای تر و جدی تر به ماجرا نگاه کنیم شاید بتوانیم در راستای رشد در یک حوزه مشخص، شبکه اجتماعی طراحی کنیم که دایره امکانات بسته تر اما تخصصی تری داشته باشد. از سوی دیگر برای بسیاری از ما کافی است تنها یک شبکه مانند فیس بوک داشته باشیم؛ نه مخاطبان مان را هنگام طراحی شبکه مشخص می کنیم و نه سیاست بلندمدتی برای ارایه خدمات و بزرگ شدن شبکه داریم. بی برنامگی کشنده است از موفق نبودن مدیریت این شبکه ها کار می کنند نیز می توان به عنوان یکی از دلایل موفق نبودن شبکه های اجتماعی داخلی نام برد. کافی است به فیس بوک و نحوه مدیریت داخلی و نتایجی بیرونی آن نگاهی بیندازیم. یک برنامه منظم برای به روز رسانی و ایده پردازی، برای ارایه گزارش های مالی و سیاست گذاری های سالانه، برای برگزاری نشست های خبری و اطلاع رسانی به کاربرانی که از شبکه استفاده می کنند، برای رصد کردن توانایی کارمندان و ارایه پیشنهادات کاری جدید در فواصل زمانی معین جهت جا به جایی کارمندان در راستای افزایش کارایی آنها، برای ترسیم چشم انداز چند سال آینده و تهیه برنامه تجاری مناسب و گام بر داشتن بر اساس آن و... وجود دارد. این برنامه ها منجر به شفاف سازی در مورد قدم های بعدی، چشم انداز آینده، اهداف و در نتیجه بهبود کارایی تیم خواهد شد که نتیجه بیرونی آن ارتقای جایگاه محصول (که اینجا شبکه های اجتماعی مد نظرمان است) خواهد بود. در کدام یک از شرکت هایی که برای طراحی و راه اندازی یک شبکه اجتماعی در ایران تیم جمع می کند این برنامه ریزی ها و اطلاع رسانی ها وجود دارد. چند نفر از کاربرانی که گیگ های شبکه های اجتماعی محسوب می شود کادر مدیریتی شبکه های اجتماعی مانند کلوب، تبیان، آپارات یا لنزور را می شناسند؟ چند بار گزارشی از سیاست سالانه این شبکه ها منتشر شده؟ چه گزارشی در مورد وضعیت مالی و برنامه تجاری این شبکه ها نوشته و در اختیار رسانه ها قرار داده شده است؟ در چند همایش، مدیران این شبکه ها به عنوان سخنران درباره ایده شان و راهی که آمده اند صحبت کرده اند؟ دست سایه را رها کن اینجا همه چیز در سایه است و پیشرفت در سایه امکان پذیر نیست. دسترسی به آمار دقیق کاربران فعال در شبکه های اجتماعی که از سوی ایرانی ها راه اندازی شده است اگر نگوییم محال است، بسیار سخت است. در مورد برنامه تجاری نیز محال است بتوان از میزان درآمد کسب شده آنها و برنامه آینده شان برای افزایش درآمد اطلاعات دقیقی بتوان به دست آورد. حتما می دانید اینجا کشوری است که اعداد و ارقام، جزو اطلاعات سری مردمانش محسوب می شود. از روزنامه ها گرفته که تمایلی به اعلام دقیق تیراژشان ندارند تا شرکت های کوچک و بزرگی که از رونمایی کردن از اعدادشان در حوزه تولید، هزینه، درآمد و الی آخر فرار می کنند. اینجا همه چیز «حدودی» است؛ حدود هزار بازدید روزانه، حدود ۱۰۰ هزار کاربر، حدود ۲۰ میلیون سرمایه و غیره. اینجا شفاف سازی، احساس ناامنی به مدیران و صاحبان کسب و کارها می دهد. در حالی که شفاف سازی باعث جلب اعتماد مشتریان (اینجا کاربران مد نظر ماست) می شود. ارث را بگذار و بگذر هر چند طراحی و راه اندازی شبکه های اجتماعی، دنیایی کاملا نو و کم سن و سال در ایران است اما خصلت های قدیمی به فعالان این حوزه هم سرایت کرده است. اگر نگوییم وقتش گذشته، باید بگوییم وقتش رسیده جدی تر به این حوزه و تولید محتوای رسانه های اجتماعی نگاه کنیم. این حوزه، حوزه ای است که می تواند تاثیر به سزایی در بازار کار داخلی داشته باشد. از به کار گرفتن تیم های مشاوره ای گرفته تا گرافیست ها و برنامه نویس ها و کپی رایترها. فقط باید کمی بزرگ تر فکر کنیم و باور کنیم قرار است کاری انجام دهیم نه کاری انجام دهیم که باوری را از سر بازکنیم.
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایتنا]
[مشاهده در: www.itna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها