تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836744088
...پدر دیگر بازنمی گردد/ این روزها در فرودگاه امام چه می گذرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری آنا: «پدر دیگر باز نمی گردد»؛ او در حادثه منا جان باخته اما پسرش سجاد با لباس سفید و دسته گلی بزرگ به فرودگاه آمده است. قرار است مادرش «بدون پدر» از مکه بازگردد. سجاد فکر می کند مادر هنوز نمی داند که پدر برای «همیشه» از دست رفته است، بامداد پنجشنبه هواپیمای تعدادی از جانبازان هفتاد درصد و خانواده شان که به حج اعزام شده بودند در باند فرودگاه امام آرام گرفته است. به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا، روزنامه اعتماد در ادامه نوشت: مادر سجاد در بین آنهاست. انتظامات فرودگاه دور تا دور درهای ورودی نرده کشیده و اجازه ورود به همراهان نمی دهند. سجاد تنها عضو خانواده است که سفید پوشیده. سیاهی بر قامت برادر و خواهر کوچکش چیره شده. مادربزرگش که ٢٨ سال پیش، زمان جنگ، هر لحظه منتظر بود تا خبر شهادت پدر سجاد را به او بدهند نیز با چهره ای درهم کشیده به نرده ها تکیه داده. پیرزن به استقبال عروسش آمده. ٩ روز از مرگ فرزندش می گذرد:«من باور کرده ام پسرم فوت کرده. همه مسوولان این خبر را تایید کرده اند. او ٢٨ سال پیش در جنگ شهید شد اما پیش خدا نرفت. این بار خدا او را به مکه دعوت کرد تا آنجا شهادت را نصیبش کند.» اما او این خبر را از عروسش پنهان نگه داشته :«من به عروسم گفته ام نام داود در بین مفقود شده هاست. قرار است سجاد – پسر داود – وقتی مادرش برگشت، در راه خانه همه چیز را به او بگوید. سجاد برای اینکه مادرش موضوع را نفهمد سفید پوشیده.» لحظاتی بعد نوه اش بازمی گردد. چشمانش سرخ سرخ است. از بالای نرده ها کیف دستی مادرش را به دایی اش می دهد و می گوید: «مادر همه چیز را می داند،«همه چیز» را ؛ «پدر دیگر باز نمی گردد.» چند گام با فاصله از مادربزرگ سجاد، خانواده داغدار دیگری ایستاده اند. بغض چند زن هر از چند گاهی می ترکد. شانه های شان، آرامبخش یکدیگر شده. از میان صدای بریده بریده شان می توان فهمید عزیزی را از دست داده اند. در میان آنها دختر داغداری در انتظار پدرش ایستاده. پدر او همراه پسرش به حج رفت اما حالا تنها بازمی گردد. پسر او که کودکی پنج ماهه دارد جزؤ مفقودشده های حادثه منا است اما خانواده اش مرگش را باور کرده اند. در چند روز اخیر نام بیشتر مفقود شده های ایرانی به لیست بلند بالای جان باختگان اضافه شده است. با این همه، غم بر همه آنهایی که به استقبال آمده اند چیره نیست. در میان جمعیت، خانواده هایی هم هستند که عزیزشان به «حج» رفته اما از آسیب حادثه «مصون» مانده است. آنها دلهره کوچکی را تجربه کرده اند. یکی از آنها پسری جوان است که دسته گلی زیبا در دست دارد و مدام روی پاهایش بلند می شود تا بهتر پشت نرده ها را ببیند. او می گوید: «ما از حادثه خبر نداشتیم. طرف های ظهر با تماس پدرم که در منا بود از خواب بیدار شدیم. گوشی خوب آنتن نمی داد اما او مدام می گفت من سالم هستم و نگران نباشید. تعجب کرده بودم. وقتی پرسیدم چه شده فقط توانست بگوید که اینجا – سرزمین منا – کلی آدم زیر دست و پا له شده اند و خیلی ها هم معلوم نیست چه بلایی سرشان آمده.» هواپیمای ساعت ٤:٢٠ صبح پنجشنبه جده – تهران، همراه جانبازان ٧٠ درصد و خانواده های شان که به حج رفته بودند، تعدادی از حجاج کاروان دامغان و سمنان را نیز به ایران بازگردانده. کاروانی که دو کشته داشته و بیشتر حجاجش زنده مانده اند. هنوز دقایقی تا آمدن حجاج و پایان انتظار خانواده های شان باقی مانده که زنی از کادر پزشکی فرودگاه امام به نرده ها نزدیک می شود و برگه های حاوی هشدارهایی درباره راه های پیشگیری از ابتلا به بیماری کرونا را بین مردم پخش می کند. او پیوسته می گوید: «روبوسی و دست دادن با حجاج ممنوع» اما آغوش خانواده ها مدت هاست که در انتظار گرمای عزیزان شان گشوده است. آنها چند ثانیه به برگه ها نگاه می کنند و دوباره به پشت نرده ها، جایی که بار دیگر عزیزشان را خواهند دید، چشم می دوزند. همه در یک چیز مشترک اند؛ انتظار که ناگهان صدای صلوات در فضا می پیچد. به تدریج حجاج می آیند. نخستین حاجی، زنی جوان است که با چهره ای خندان و گل سرخی در دست، به محض رسیدن به این سوی نرده ها در آغوش چند زن دیگر آرام می گیرد. او یکی از حجاج کاروان سمنان است. خاطره «مردی ایرانی که کودکی شش ماهه را در حادثه له کرده بود»، خاطره غالبش از حادثه منا است. او به «اعتماد» می گوید: «من خودم در حادثه نبودم اما یک آقایی در کاروان ما بود که مدام گریه می کرد و عذاب وجدان داشت. می گفت وقتی در ازدحام جمعیت در منا می خواست خود را نجات دهد یک بچه شش ماهه آفریقایی زیر دست و پایش له شده. مدام گریه می کرد.» هنوز حرف های او تمام نشده بود که ناگهان چند نفر به سمت نرده ها هجوم بردند. مردی میانسال که پای راستش معلول است به عصا تکیه داده. هنوز چند قدم از نرده ها فاصله نگرفته که دختری گریان به سمت او می دود و دستش را می بوسد. او در میانه گریه های بی امانش می گوید: «خدا را شکر از این بدتر نشد.» و از این بدتر یعنی «نام پدرش هم می توانست مثل برادرش در بین کشته شدگان باشد.» مرد او را محکم در آغوش می گیرد. او همان جانبازی است که با پسر ٢٨ ساله اش به حج رفت اما بدون او بازگشت. یکی از همراهانش به «اعتماد» می گوید: «او جانباز ٧٠ درصد جنگ است. با پسرش به حج رفته بود اما او را گم کرد. همه خانواده اش مطمئن شده اند او فوت کرده. پسر ٢٨ ساله او یک بچه پنج ماهه دارد.» هنوز همسر داود موسوی نیامده. خانواده او وقتی به اشک های دیگران نگاه می کنند حال شان بیشتر منقلب می شود. اما کمی آنسوتر، رنگ پیراهن ها روشن تر و چهره استقبال کننده ها شاداب تر است. دسته گل ها سرحال تر و جعبه های شیرینی روی دست ها،بالاست. آنها خانواده های حاجی هایی هستند که در حادثه، آسیبی ندیده اند. یکی از حاجی هایی که از حادثه نجات یافته، دخترش را در بغل گرفته و به «اعتماد» می گوید: «ما چند ساعت قبل از حادثه رمی جمرات را انجام داده بودیم. وقتی داشتیم برمی گشتیم صدای آژیر آمبولانس ها را می شنیدیم، پرواز هلیکوپترها را هم در آسمان می دیدیم اما نمی دانستیم چه خبر شده. وقتی به چادر ها رسیدیم، زن ها با چهره های نگران بلافاصله از ما پرسیدند زنده ایم؟ ما آن موقع فهمیدیم در چند قدمی ما، کلی آدم کشته شده.» حالا بیشتر حاجی های این پرواز در آغوش خانواده شان آرام گرفته و از تعداد استقبال کننده ها کاسته شده است. عده ای شیرینی پخش می کنند، عده ای هنوز چشم به آنسوی نرده ها دوخته اند و تعدادی دیگر هر لحظه یک بار دستی روی چشمان خود می کشند تا اینکه بار دیگر صدای صلوات در فضا می پیچد. همسر داود موسوی در آغوش پسرش به نرده ها نزدیک می شود. از مرگ همسرش با خبر است اما گریه نمی کند. هیچکس گریه نمی کند. می ترسند حال مادر دگرگون شود. اما وقتی برادرش او را در آغوش می گیرد، بغضش فرو می ریزد؛ نگاه ها به چهره همسر داود موسوی، مادر دو پسر ٢٤ و ١٧ ساله و دختری ١٣ ساله خیره می شود و اشک، از چشمان سجاد که بغضش را تا آن لحظه فرو خورده بود می ریزد.حالا همه باور کرده اند «پدر تنها جا مانده خانواده شان از سفر حج است.» دسته گل بزرگی که برای مادر خریده اند در گوشه ای از جمعیت افتاده ، آن نیز جا مانده؛ پدر دیگر باز نمی گردد ...
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری آنا]
[مشاهده در: www.ana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها