واضح آرشیو وب فارسی:صدای ایران: قرار است روز دهم مهر داوود آزاد، موزیسین، نوازنده و خواننده سرشناس موسیقی ایران، برای زندانیان زندان اصفهان به اجرای یک کنسرت ویژه بپردازد. با او درباره تأثیر حضور هنرمندان در جامعه و روند مسائل اجتماعی گفت وگو کرده ایم. چه شد که تصمیم به اجرای یک کنسرت در زندان گرفتید؟ یک موزیسین باید در مسائل اجتماعی روز جامعه خود حضور فعال و جدی داشته باشد خصوصا در خیریه ها. نگاه من به فعالیت های اجتماعی هنرمندان از این جنس است و فکر می کنم اگر هنرمندی بتواند خود را به جامعه و جامعه را به سمت هنرش نزدیک کند، قدم مهمی در جهت مسئولیت اجتماعی خود برداشته است. ماجرای کنسرت در زندان اصفهان هم یکی از همین فعالیت هاست. پس قرار است بعد از زندان اصفهان هم کنسرت های شما در این حوزه ادامه داشته باشد؟ بله. در ادامه کنسرت های شش ماهه دوم امسال، سیزدهم ژانویه هم در تورنتو برای سالمندان کهریزک کنسرت خواهم داشت. حتی دوست دارم برای کودکان سرطانی و سالمندان کرمان هم برنامه ای داشته باشم که در دست بررسی است. ماجرای زندان اصفهان هم به این شکل بود که از طرف آنها پیشنهاد برگزاری کنسرت شد و من قبول کردم که بیرون زندان در سالن رودکی و درون زندان دو اجرای متفاوت داشته باشم. این حضور در جامعه چه تأثیری روی خود هنرمند دارد؟ هنرمند از چنین حضورهایی انرژی می گیرد. وقتی که در میان مردم و خصوصا در میان آنهایی که دچار انواع آسیب های اجتماعی هستند قرار می گیرم، فکر می کنم که خلاقیتم تحت تأثیر قرار می گیرد. متأسفانه در ایران، حضور موسیقی به دلایلی در بسترهای اجتماعی کم رنگ است. شاید به این خاطر که نفس موسیقی به دلایلی برای حضور در جامعه با مشکلاتی مواجه بوده و نتوانسته در جاهایی که به آن نیاز است، خود را عرضه کند اما معتقدم که هنرمند انرژی خود را از چنین برنامه هایی می گیرد و مطمئنم که حضور در هر فرایند اجتماعی ای می تواند تأثیر مستقیم روی هنر هنرمند داشته باشد. وقتی که شما در یک کنسرت خیریه برای مردمی از قشرهای مختلف جامعه می نوازید، عکس العمل های مختلفی را از گروه های متفاوت دریافت می کنید که بدون آنها محال است هنرمند به یک خودشناسی واقعی برسد. موسیقی چطور؟ موسیقی هم می تواند روی مخاطبانی از این دست تأثیرگذار باشد؟ کلا نگاه من به موسیقی، به عنوان هنری درمانگر است که می تواند از نظر روحی و جسمی تأثیرگذار باشد. موسیقی بیان کننده اندیشه هایی است که فارغ از زبان، فارغ از میزان سواد و جایگاه اجتماعی قابلیت انتقال دارند و می توانند تأثیرگذاری شگرفی داشته باشند. با وجود اینکه در ایران، چندان رسم نیست که هنرمندان عرصه موسیقی در مسائل و آسیب های اجتماعی ورود پیدا کنند اما به نظر می رسد که در دنیا وضع برعکس است، تجربه شما در این زمینه چیست؟ تجربه جوامع غربی نشان می دهد که آنها به موسیقی، درمانگرانه تر از ما می اندیشند. در دانشگاه کمبریج یا آکسفورد، میان دو نفری که به لحاظ علمی هم سطح باشند، کسی برگزیده خواهد شد که آشنایی با موسیقی داشته باشد. آنها در تجربه های مختلفی، از هنرمندان عرصه موسیقی برای ملاقات با بیمارانی که با بیماری های صعب العلاج درگیرند، بهره برده اند. خود من برای اجرای موسیقی برای بیماران ام اسی چندبار دعوت شده ام و شاهد بودم که بعد از کنسرت، موسیقی روی آنها تأثیرهای متفاوتی گذاشته است درحالی که حتی زبان من را متوجه نمی شدند. ما هم باید برای حضور بیشتر موسیقی در مصائب و تلخی های اجتماعی مان برنامه ریزی کنیم. باید از وجهه درمانگرانه موسیقی در کاهش آلام بشری و فشارهای روحی مردم بهره بگیریم تا این رابطه دوطرفه میان هنرمند و مخاطب، دوباره احیا شود.
جمعه ، ۱۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]