واضح آرشیو وب فارسی:فارس: فارس گزارش میدهد
«پاردا» حکایت رفاقت از ایتالیا در کردستان
نمایش "پاردا" از کشور ایتالیا حکایت رفاقت را به صحنه نمایش آورده بود که هر کس رد و نشانی از دیگران با خود دارد و در این راه چه آفتابی و چه بارانی باشد برای ما فرقی ندارد.
به گزارش خبرگزاری فارس از مریوان، دهمین دوره جشنواره بینالمللی تئاتر خیابانی مریوان از صبح روز دوشنبه هفته جاری آغاز شد و فردا با معرفی برترینها به کار خود پایان میدهد. در سومین روز از برگزاری این جشنواره، پارک ملت شهر مریوان شاهد جلوه جدیدی از اجرای تئاتر خیابانی بود، نمایش پاردا به کارگردانی پاسکویرو مورونی از کشور ایتالیا شور خاصی را در این پارک به پا کرد. انتظار برای حضور گروه ایتالیایی کمی مردم را خسته کرد بود ولی خبری از گروه نبود، این شد که بسیاری از مردم حتی خبرنگاران ناامید از حضور گروه به سمت درب خروجی پارک حرکت میکردند. گروه ایتالیایی نیز انگار از دقایقی پیش انتظار چنین صحنهای را داشتند با دیدن حاضرین به یکباره خود را به میان جمع کشیدن و از مردم خواستند همراهشان شوند. چهرههایشان با نقابهایی که در سیرکها استفاده میشود، پوشیده شده بود، اما جالبتر از آن عصاهایی است که بر روی آن سوار شدهاند که تعجب بسیاری از تماشاچیان را برانگیخته بود. گروهی 8 نفره که با لباسهایی هزار تکه حکایت قدیمی زنان و مردان دورهگردی که با آلات موسیقی در خیابانهای شهر میگردند و گاه با صدا و نوا حتی برای لحظهای نظر مردم را به سمت خود جلب میکنند. از هر پارچه و رنگی در لباسهایشان وجود داشت مردان و زنانی که در میان چشمان متعجب و خندههای تماشاچیان به رقص مشغول بودند، زیبایی خاصی به فضا و مخاطبین داده بود. بعد از مسافتی نه چندان طولانی که جمع زیادی از مردم را به سمت خود میکشیدند در یک نقطه به عنوان صحنه بازی مردم را تشویق به ایستادن میکردند و با ریختن چند خال گچ به حاضرین میفهمانند که از این بیشتر عرصه را برایشان کوچکتر نکنند. ترکیدن چند ترقه تمام اجرای آنها در این صحنه از نمایش میشود صدای آلات موسیقیهای مختلف که خودشان نوازندگان آن هستند با ترس و دلهره از ترکیدن ترقهها در هم آمیخته میشود. نمایش داوری نمیشود، اما داوران نیز این نمایش را نظارهگر بودند. با هر بار حرکت و مکث کوتاه در گوشه پارک هنرنمایی جدیدی به حاضرین نشان میدهند از چرخش میله و پرچم تا رقص و حرکت از زیرپای دیگر اعضای گروه که بر چوب سوار هستند. رزمی در بین اعضای بلندقد و کوتاه قدهای گروه شکل میگیرد و صدای خشن موسیقی که برای ایجاد موج وحشت در گروه مقابل جواب میدهد و مرد بلند قد بر زمین میافتد یکی پس از دیگری نقش بر زمین میشوند، و تصمیمگیری در مورد ماندن و حیاتشان به دست گروه مقابل میافتد. تصمیم ادامه حیات است و این میشود که با نواختن موسیقی در جان جانباختگان که بر زمین میخکوب شدهاند جان دوباره دمیده میشود و بعد از رقص و پایکوبی قطعه شعری را متحد و یک صدا به حاضرین تقدیم میکنند. سرودی که با نوای موسیقی و زبان ایتالیایی سروده میشود و با وجود اینکه مخاطبین معنیاش را نمیفهمند با سکوت کامل و چشمانی خیره مانده به لبهای گروه آنها را تا لحظه پایان همراهی میکنند. ترانهای که معنی فارسی آن را در قالب بروشورهایی به تماشاچیان تقدیم میشود.. ترانه دورهگردان، خطاب به دوستان ای رفقای عزیز، اینجا سخن از رفیق است به معنی وسیع کلمه همانهایی که برخیهایشان را تنها یک بار دیدهایم و با برخی یک عمر، معاشر بودهایم. آنقدر که در میان ما رشتهای و پیوندی مشخص برقرار شده است روی سخنم با شماست، ای شما، رفیقی این مسیر پیچ در پیچ که خالی از رنج و زحمت نیست، با شمایی که روح و احساس شر زندگی را از دست دادهاید. هر یک از ما ردپای رفیقی را در مسیر شناخت بر روح جان دارد. هر کس رد و نشانی از دیگران با خود دارد و در این راه چه آفتابی و چه بارانی باشد برای ما فرقی ندارد و شادی بزرگ ما این است که در این راه مردمانی را ملاقات کنیم که سخن میگویند... انتهای پیام/79002/ع40
94/07/08 - 16:09
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]