تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816173595
روایت بی بی سی از رزمنده ایرانی و جنگجوی عراقی
واضح آرشیو وب فارسی:آوینی نیوز: عدنان و مهدی از طولانی ترین جنگ قرن می گویند/ بی بی سی در گفتگوی مستقیمی با یک رزمنده ایرانی و جنگجوی عراقی به تشریح حال و هوای طولانی ترین نبرد قرن بیستم پرداخته است. به گزارش آوینی نیوز به نقل از فرهنگ نیوز / امسال مصادف است با سی و پنجمین سال روز وقوع جنگ تحمیلی، جنگی که به واسطه مدتش به طولانی ترین جنگ قرن بیستم مشهور شده است. جنگی که اکنون و با گذشت قریب به سه دهه از سوی طرفین درگیر با نگاهی متفاوت نگریسته می شود، تا آن جا که هم اکنون دولت ایران و دولت عراق بسان متحدی در کنار یکدیگر در برابر طوفان های منطقه ای قرار گرفته اند. همواره و در آغاز سال روز دفاع مقدس رسانه های داخلی و شماری از رسانه بین المللی و عمدتا وابسته به جبهه ضد انقلاب از ظن خود به این رویداد تاریخی نگریسته و به تجزیه و تحلیل آن می پردازند. رسانه فارسی زبان بی بی سی وابسته به پادشاهی بریتانیا نیز از این امر نه تنها مستثنی نبوده بلکه از شماری از رسانه های داخلی نیز فعالانه تر به این امر پرداخته و با ایجاد صفحه ای ویژه در این باره ضمن بیان برخی رخدادها، شبهات و تردیدهای مختلفی را به گونه ای پیدا و پنهان به خواننده و بیننده القا می نماید. با این حال و در بخش هایی از یکی از نوشته های منتشر شده از سوی بی بی سی فارسی به قلم مایک گلگر مطالبی ذکر شده که خواندن آن خالی از لطف نبوده و می توان اذعان داشت با واقعیت سازگاری دارد. فارغ از سبک نوشتن و ادبیات نویسنده که در پی القای این مطلب به خواننده است که تداوم جنگ امری بیهوده بوده و با منافع هیچ یک از طرفین هم خوانی نداشته است ( بدون اشاره واضح به اقدامات صدام حسین و عدم انعطاف وی در برخی امور نظیر بازگشت به مرزهای بین المللی به عنوان یکی از شروط پذیرش آتش بس )، نویسنده توامان و جهت نوشتن یادداشتش به گفتگوی رد و بدل شده میان او و یک رزمنده ایرانی و یک رزمجوی عراقی استناد نموده است. گفتگوهایی که ضمن تشریح فضای عمومی حاکم بر جبهه های دو طرف در زمان وقوع جنگ به نقش این رخداد در آینده هر دو ملت در غالب این گفتگوها اشاره شده است. رزمنده ایرانی طرف گفتگو فردی به نام مهدی طلعتی است که در ۱۵ سالگی و جهت دفاع از میهنش در برابر تهاجم ارتش بعثی اسلحه به دست گرفته و عازم جبهه های نبرد شده است. به نوشته ی نویسنده مهدی امروز یک چهره دانشگاهی در غرب است، اما جای زخم های جنگ روی تمام بدنش مانده است. مفصل های زانوهایش پلاستیکی هستند و یک ترکش در دستش مانده است. اما ماجرا در طرف عراقی بسیار فرق می کرد. به نوشته ی گلگر احتمالا معنی دار است که شمار کمی از آن ها (مبارزین عراقی) مایلند که امروز از آن چه دیده اند بگویند، و آن هایی هم که حرف می زنند در بسیاری مواقع ترجیح می دهند که ناشناس بمانند. به نوشته ی نویسنده یکی از آن ها عدنان است، روزنامه نگاری که خارج از عراق زندگی می کند. او در سال ۱۹۸۱ ( یک سال پس از شروع جنگ) به ارتش فراخوانده شد. از عشق به خمینی تا رواج اعدام در ارتش بعثی مایک گلگر می نویسد: «حمله عراق به ایران، در ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰ ، آغازگر جنگی بود که هشت سال ادامه داشت. صدام یک پیروزی برق آسا را وعده داده بود، اما او حساب این را نکرده بود که بسیاری از ایرانیان به شدت پیرو رهبر انقلابی تازه شان، آیت الله خمینی بودند.» مهدی رزمنده ایرانی می گوید: «ما عاشق امام خمینی بودیم، و وقتی او فرمان داد که از کشورمان دفاع کنیم شادمان بودیم که دعوتش را بپذیریم. همه نسل من [برای دفاع] رفت، و من فکر می کنم ما با شور در این راه رفتیم.» گلگر می نویسد: «مهدی به بسیج پیوست، نیرویی شبه نظامی و متشکل از داوطلبان، که هدفش پاسداری از انقلاب اسلامی بود. بیشتر اعضای بسیج مثل او جوان و بی تجربه بودند. آن ها تجهیزات و تسلیحات کمی هم داشتند. با این همه مهدی درباره جنگ با شوقی واضح صحبت می کند.» مهدی می گوید: «ما فقط پسرهای جوانی با کلاشنیکف و نارنجک بودیم، نارنجک هایی که اوایل حتی جرات استفاده از نارنجک ها را نداشتیم و خیلی از ما جرات پرتاب کردنشان را نداشتیم! ما حتی نان نداشتیم! وضع پشتیبانی افتضاح بود. اما تعهد [ما به آیت الله خمینی] بسیار قوی بود و جای خالی همه چیز را پر می کرد.» اما ماجرا در طرف عراقی بسیار فرق می کرد. گلگر می نویسد: « عراقی ها جنگ را با پیشرفت در خاک ایران شروع کردند و بندر خرمشهر را گرفتند. اما اگرچه که گارد ریاست جمهوری صدام به او همان طوری وفادار بودند که بسیجی ها به آیت الله خمینی، بسیاری از نیروهای دیگر عراق سربازان وظیفه ای بودند که با اشتیاقی کمتر راهی جنگ شدند.» عدنان می گوید: « من وارد آموزشی شدم. برای همه گروهان خیلی سخت بود. مربی ها در یادم مانده اند، با باتوم هایشان. مربی های آموزشی می زدندت، توی سر، شانه، سینه. از همان اول احساس کردم که اینها اخلاقیات ارتش را تنزل می دهند. چه طور یک سرباز می تواند با اخلاقیاتی چنین نازل بجنگد؟» نویسنده می گوید با این حال آن ها جنگیدند. تصور می شود که حدود ۲۵۰ هزار عراقی جانشان را در جنگ از دست دادند. با آن هایی هم که در کشتار ایرانی ها شرکت نمی کردند به شکل بی رحمانه ای برخورد می شد. عدنان به یاد می آورد: «اعدام… می دانی، این چیزی نیست که بتوانی از خاطره ات پاک کنی.» «…با هم قطارانم نشسته بودیم که سر و صدایی بیرون بلند شد. همین طور آدم بود که می آمد و می آمد! بعد دو آمبولانس نظامی آمدند.» او می گوید: «از یکی از هم قطارانم پرسیدم چه خبر شده. گفت می خواهند دو سه سرباز را اعدام کنند. بهانه این بود که آنها پست شان را ترک کرده بودند. نمی توانستم تماشا کنم. تنها صدای گلوله ها را شنیدم. خیلی بد بود. خیلی خیلی بد.» از جنگی پوچ تا عشق به جبهه به نوشته ی نویسنده عدنان در خلال گفتگویش ناگهان پریشان می شود، بی اختیار روی میز می زند و به نقطه ای دوردست چشم می دوزد. او می گوید: « حالا که یادم می آید دلم می خواهد گریه کنم. ما را به جنگی پوچ فرستادند. جهنم بود، واقعا جهنم بود.» عدنان می گوید: «به گروهان ما گفته شد که به خرمشهر برویم و از گروهان ما تنها پنج نفر موفق شدند که از شط العرب (اروند رود) بگذرند. بقیه یا کشته شدند یا اسیر. فقط پنج نفر برگشتند، اما فرماندهان گروهانی جدید با همان نام قبلی تشکیل دادند.» به نوشته ی نویسنده ایرانی ها، که معمولا تجهیزات کمتری داشتند، تلفاتی حتی بیشتر از عراقی ها دادند. پس از انقلاب و گروگانگیری دیپلمات های آمریکایی، تهران با تحریم تسلیحاتی تنبیه شد. بزرگترین داشته داوطلبان جوان ایران شمار بالایشان بود و آن ها با حملات غیرمنتظره با موج های انسانی پیشروی می کردند، حملاتی گاه مستقیما در خط آتش مسلسل های عراقی . مهدی، که یک بار داوطلب شده میدان مینی را با دویدن روی آن پاک کند می گوید: «به سمت شما شلیک می شود، کشته می شوید. شاید اجسادتان پیدا نشود. تکه تکه می شوید. و می بینی که این جنگی است نابرابر، شما به غیر از خودتان هیچ چیزی ندارید و طرف مقابل همه چیز دارد، پناه گاه، توپ خانه، نیروی هوایی، همه چیز.» رزمنده ایرانی می گوید: «وقتی که تسلیحات سنگین ندارید ناچارید خطوط دشمن را با تن خودتان بشکنید. حتی گاهی نمی توانستیم سیم های خاردار را ببریم و خودمان را رویش می انداختیم که دیگران بتوانند از روی ما رد شوند. تلفات ما بالا و بالاتر می رفت. گاهی اوقات ۷۰ ، ۸۰ ، ۹۰ درصد واحدهای ما نابود می شد.» نویسنده در پایان گفتگوها و تحقیقاتش چنین می نویسد که «…با این حال برای بسیجی هایی که خود را وقف جنگ کرده بودند مرگ چندان هولناک نبود. آن ها خالصانه فکر می کردند که شهید می شوند و گناهان شان بخشوده می شود و به بهشت می روند. آن ها در عین حال احساس می کردند که روی زمین، انقلاب دینی شان که مورد تهاجم خارجی ها بود، چیزی بود که ارزش داشت برایش کشته شوند.» به گفته مهدی چنین نگاهی جنگ را برای آن ها نه فقط تحمل پذیر، که خواستنی می کرد. مهدی می گوید: «فکر می کنم زیبا بود. لحظه ای باشکوه بود. ترجیح می دادم همان موقع می مردم تا این که پس از جنگ زندگی کنم.» «خیلی خوب بود».
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آوینی نیوز]
[مشاهده در: www.avinynews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها