محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847249750
مشکل نخاعی دارم و مدرکی برای اثبات جانبازی ندارم/ اهالی روستا پول جراحی ام را دادند
واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ: بعد از جنگ تحمیلی برخی از رزمندگان دوران دفاع مقدس دچار جانبازی شدند که متأسفانه بعضی از آنها نتوانستند جانبازی خود را ثابت یا به درصد درست و واقعی جانبازی خود دست یابند که معلم جانباز مازندرانی مستثنی از این افراد نیست.به گزارش بلاغ ، هفته دفاع مقدس، بهانه ای است تا به سراغ یادگاران هشت سال جنگی برویم که بر کشور ما تحمیل شد، هرچند که دلاورمردی های رزمندگان جنگ تحمیلی، همواره باید در خاطر باشد. این بار به سراغ یادگاری از دفاع مقدس رفتیم که وقتی به جنگ می رفت، جوانی رشید بود و در دفاع آخر تیم فوتبال، بازی می کرد و امروز برای راه رفتن تعادل ندارد، روزگار هم بر او سخت می گذرد. ایستاده از سمت چپ نفر دوم علی ابراهیمی در یکی از کوچه های خاکی حاشیه شهر، وارد خانه ای محقر می شویم، رزمنده دلاور روزهای جنگ، با اندامی لرزان، به استقبال ما می آید. علی ابراهیمی مجروح جنگی 10 درصد بوده که معتقد است در حق او اجحاف شده، متولد سال 1341 است، سال 61 به خدمت سربازی رفته و سال 63 هم در جبهه حضور داشته است، این مجروح جنگی، آلبومی در دست دارد که به آلبوم شهدا معروف است و می گوید عکس دوستان شهیدم را در این آلبوم جمع کرده ام. خوبانه خورشیدی متولد سال 1349 همسر این جانباز است که با مشقت فراوان، روزگار می گذراند، این زوج سه فرزند دارند و سختی روزگار، چهره آنها را درهم شکسته است. این گفت وگو را بخوانید: * جایی جز خط مقدم را جبهه نمی دانستیم چه زمانی به جنگ رفتید؟ بعد از پایان خدمت وظیفه، به جنگ رفتم، در نیروی هوایی خدمت می کردم و شش ماه به صورت داوطلبانه در جزیره مجنون و لشکر 21 حمزه حضور داشتم، بعد از پایان خدمت وظیفه، با لشکر ویژه 25 کربلا، راهی جبهه و در منطقه شط علی مجروح شدم. سال 61 از طریق ارتش به خدمت نظام وظیفه رفتم و 18 خردادماه سال 63 خدمت سربازی ام به پایان رسید، سوم مهرماه همان سال با کاروان هفت، به جبهه رفتم، در منطقه جلفا و دریاچه طلائیه، تیپ یک گردان 121 پشتیبانی لشکر بودم، در جزیره مجنون به عنوان خط نگهدار فعالیت می کردم. کسر شأن بود که جز در خط مقدم، خدمت کنیم، جایی جز خط مقدم را جبهه نمی دانستیم، آن قدر سر حال بودم که برای پنج کیلومتر و 10 کیلومتر سوار ماشین نمی شدم، اکنون هشت سال است در حال مبارزه با بیماری هستم و روزگار بر من سخت می گذرد. اعزام رزمندگان به جبهه از روستاهای مازندران * خدا کند دیگر جنگی پیش نیاید از خاطرات جنگ برای ما بگویید. خاطرات جبهه فراوان است، جنگ به معنای تلخی است و شیرینی ندارد، شیرینی جبهه فقط برای کسانی بود که شهید شدند و ما بازماندگان جنگ هستیم که مدرکی نداریم تا ثابت شود در جبهه بودیم و برای این مملکت خدمت کردیم، من از چند ناحیه مجروح شدم و اثرات موج انفجار هم در من باقی مانده است اما بنیاد جانبازان فقط 10 درصد حق جانبازی به من داده و اعلام می کنند اگر اعتراض کنید ممکن است همین حق هم کسر شود. حال به دوران جنگ می پردازیم در آن زمان هر وقت غذای خوب مثل مرغ و برنج می خوردیم، متوجه می شدیم که عملیات در راه است، خدا کند دیگر هیچ جنگی پیش نیاید. سفره رزمندگان ـ نفر سمت چپ علی ابراهیمی * نامه نگاری با رئیس جمهور سابق برای رفع این مشکل و اثبات ادعای خود چه اقدامی انجام داده اید؟ در دولت گذشته دو بار به رئیس جمهوری نامه نوشتم اما پاسخی نگرفتم، به ما می گویند باید سوءسانحه داشته باشید و من هم مدرکی در دست ندارم، زمانی که در جبهه بودیم به این فکر نمی کردیم که زنده می مانیم و تشکیل خانواده می دهیم، آرزوی شهادت داشتیم و کسی به دنبال آن نبود که مدرکی بگیرد تا اثبات کند در جبهه حضور داشته است، من هشت سال در آموزش و پرورش به صورت پیمانی کار کردم، زمانی به دنبال دریافت حق جانبازی رفتم که قرار بود استخدام شویم، آن موقع به 10 درصد رضایت دادم اما از سال 86 مشکلاتم افزایش یافته است. * مسئولان حداقل جویای احوال ما باشند اکنون با چه مشکلاتی مواجه هستید؟ مشکل نخاعی پیدا کرده ام و همان طور که مشاهده کردید در راه رفتن، مشکل دارم و نمی توانم تعادل خودم را حفظ کنم، اگر یک دانه ارزن به پای من بخورد، تعادلم به هم خورده و نقش زمین می شوم، ماهی دو بار برای معالجه به تهران مراجعه می کنم و نصف حقوقی که دریافت می کنم، هزینه درمان می شود و همه هزینه ها را خودم پرداخت می کنم. کوچک ترین مسئله ای که باعث ناراحتی ام شود، سیستم عصبی ام را به هم می ریزد و این از اثرات موج انفجار است، نمی دانم دولت مردان می خواهند برای ما چه بکنند، لازم نیست مدارک داشته باشم تا درصد جانبازی ام را افزایش دهند، حداقل جویای احوال ما باشند. با 22 سال سابقه فعالیت در آموزش و پرورش، این وضع زندگی من است، از سال 86 تاکنون 27 بار ام.آر.آی گرفتم و می دانید حتی یک بار ام.آر.آی برای کسی که قوت قلب ندارد چه اندازه وحشتناک است اما مجبور هستم این کار را انجام دهم. برای جراحی پول نداشتم و اهالی روستا جمع شدند و همت کردند و 22 میلیون تومان هزینه عمل من را پرداختند، هنوز در حال پرداختن بدهی های جراحی هستم. پرونده های ما گم شده و دوستان مان هم به شهادت رسیده اند و حضور ندارند که شاهدی بر ادعای ما باشند، بنیاد شهید سندهایی که خودش به ما داده است را هم قبول نمی کند، کاری می کنند که همه چیز را رها کنی و عطای جانبازی را به لقای آن ببخشی، به دنبال بازنشستگی هم رفتم، به من گفتند با ازکارافتادگی، بازنشسته شوید حقوق دریافتی شما هم نصف می شود و من مجبور هستم کار کنم تا پیش همسر و فرزند، خجالت زده نشوم، چون در راه رفتن، تعادل ندارم باید با آژانس به سرکار بروم. * ماشین سوخت، بمب همراه از شرایط حضورتان در شط علی و جزیره مجنون بگویید. از ساعت چهار صبح تا هشت شب در شط علی در آب قرار می گرفتیم، بعد از عملیات شیمیایی به شط علی رفتیم که لایروبی هم نشده بود، در شط علی 120 کیلومتر تا خشکی فاصله داشتیم، جاده کامیون رویی در 60 کیلومتری شط علی درست کرده بودند و صدها بنز مایلر در آن تردد می کرد و البته هواپیماهای عراقی هم مدام در این مسیر بودند و کامیون ها را مورد اصابت موشک قرار می دادند. آن موقع کمتر کسی بود که گواهی نامه داشته باشد و من گواهی نامه داشتم و اواخر حضورم در شط علی به عنوان راننده ماشین سوخت بنزین، انتخاب شدم، از اهواز، بار بنزین می زدم و برای قایق های موتوری به شط علی می آوردم، آن موقع راننده ماشین سوخت شدن یعنی کسی که بمب به همراه داشت، چون هر لحظه ممکن بود مورد اصابت موشک های عراقی قرار بگیریم. ما از دل و جان برای کشور دفاع کردیم و اگر عشق به شهادت نبود، با دست خالی که جز کلاش چیزی نداشتیم چگونه می توانستیم در مقابل دشمن تا دندان مسلح بایستیم. وقتی در شط علی روی آکاسیو بودیم، بعد از یک ماه می خواستیم به حمام برویم و دو رزمنده دیگر به جای من و یکی دیگر از هم رزمانم ایستادند، همان شب نیروهای عراقی خمپاره زدند و آن دو نفر به شهادت رسیدند. نشسته- نفر اول از سمت راست علی ابراهیمی ـ بر روی آکاسیوی که دو هم رزم ابراهیمی به شهادت رسیدند در جزیره مجنون هم خط نگهدار بودم، شهرکی در منطقه الاماره بود که به فاصله 15 کیلومتری، یک ایستگاه صلواتی داشت، وقتی پست ما تمام می شد به این مقر صلواتی می آمدیم و بسیاری از رزمندگان هم در این نقطه جمع می شدند و هم دیگر را ملاقات می کردند، نیمه دوم سال 62 بود که عراقی ها متوجه این مقر شدند و نسبت به بمباران آن اقدام کردند و بسیاری از رزمندگان در آن مقر به شهادت رسیدند. نفر سمت چپ ـ علی ابراهیمی از غواصان دفاع مقدس * خانواده بیکار فرزندان تان چه وضعیتی دارند؟ مشغول به کار هستند؟ دختر و پسرم با مدرک کارشناسی و کاردانی بیکار هستند، پسرم کارگر روزمزد است و ما خانواده بیکار هستیم، خدا همسر خوبی به من داده که با این وضع از من نگهداری می کند، ما در جنگ، شوق ایثار و شهادت داشتیم اما امروز به این وضعیت افتاده ایم، چیز اضافه ای از مسئولان نمی خواهیم، فقط به درمان و معیشت ما توجه کنند، روستای ما 12 شهید دارد و نیازمند رسیدگی است. * دادرسی وجود ندارد در زمان جنگ هیچ مستنداتی دریافت نکردید؟ آن زمان روحیه ای داشتیم که اگر دست مان هم قطع می شد به سرعت دست مان را می بستیم تا جنگ را ادامه دهیم، روحیه ایثار بود. ما به برگشت به پشت جبهه فکر نمی کردیم، دنبال مستندات نبودیم که امروز از ما طلب می کنند، اگر موضوع استخدامم در آموزش و پرورش نبود و تن سالم داشتم دنبال این چیزها هم نمی رفتم، جنگ را یک سری انجام دادند و یک عده دیگری دارند بهره برداری می کنند، ما هرچه داد می زنیم دادرسی نیست که به فریاد ما برسد. خوبانه خورشیدی همسر این جانباز است که دست سخت روزگار، چهره این زن را شکسته کرده است، خانم خورشیدی هم به بعضی از سوال های ما پاسخ داد. * زندگی سختی داریم از زندگی تان با جانباز جنگ بگویید. 25 سال است ازدواج کرده ایم و برای درمان همسرم مجبور شدیم از روستا به شهر مهاجرت کنیم، این خانه را هم با کمک اقوام ساختیم، شاید باور نکنید پسرم که سال سوم راهنمایی است کیف و کفش ندارد که به مدرسه برود، کیف سال گذشته را که پاره شده بود، دوختم تا پسرم بتواند از آن استفاده کند. باز هم خدا را شکر می کنم که قدرت کار کردن دارم، ما زندگی سختی داریم، همسرم بیمار است و گاهی تا صبح از درد ناله می کند و باید دست و پای همسرم را با آب گرم ماساژ دهم تا کمی از دردهایش کاسته شود، همسرم تعادل ندارد و موقع راه رفتن، زمین می خورد. * کار در شالیزار در کجا مشغول به کار هستید؟ در فصل کشت برنج، به عنوان کارگر در شالیزار کار می کنم و گاهی هم برای تمیزکاری به خانه های مردم می روم. از مسئولان چه انتظاری دارید؟ از مسئولان گلایه داریم که فرزندان ما بیکار هستند، حقوق همسرم هم هزینه درمان می شود و اگر خودم کار نکنم زندگی ما پیش نمی رود، من برای بیکار بودن فرزندانم خیلی ناراحت هستم در حالی که جامعه تصور می کند هر آنچه در کشور داریم تقدیم به خانواده شهدا، جانبازان و ایثارگران شده است. وقت مصاحبه تمام شده است و از خانه این دلاور روزهای جنگ، خارج می شوم، اگرچه زندگی همواره با فراز و نشیب هایی همراه است و سختی زندگی برای همه وجود دارد اما سختی زندگی این جانباز از نوع دیگری است که باید مورد رسیدگی مسئولان قرار گیرد. روزگاری عاشقانی از کوه های سربه فلک کشیده و برفی مازندران و از جاده های خاکی روستاهایی که هنوز رنگ محرومیت دارند، راهی جبهه شدند تا به دشمن اجازه تجاوز به خاک میهن ندهند، گرامی باد یاد و خاطره دلاورمردانی که بدون چشم داشت، راهی جبهه شدند و روزگار امروز آنها به تلخی می گذرد.
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ]
[مشاهده در: www.bloghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها