واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: 21 ماه سكوت، هديه ابرقدرتها به صدام
ششم مهرماه مصادف با هفتمين روز هجوم گسترده ارتش بعث عراق به كشورمان، شوراي امنيت اولين قطعنامه خود در خصوص جنگ تحميلي را با عنوان قطعنامه 479 به تصويب رساند.
نویسنده : عليرضا محمدي
21 ماه بعد نيز دومين قطعنامه اين شورا با عنوان قطعنامه 514 به تصويب رسيد. در اولين قطعنامه سخن اصلي ترك مخاصمه بود و در قطعنامه دوم تأكيد بر بازگشت به مرزهاي بينالمللي. اما بررسي شرايط جبهههاي نبرد در زمان تصويب اين دو قطعنامه به خوبي نشان ميدهد كه شوراي امنيت سازمان ملل به عنوان كاربرديترين نهاد بينالمللي چه خط سيري را طي جنگ تحميلي عراق عليه ايران برگزيده بود. قطعنامه 479، ششم مهر1359 قطعنامه 479 بعد از آن در دستور كار شوراي امنيت قرار گرفت كه سوم مهرماه دبيركل سازمان ملل از اين شورا خواسته بود به شكل جديتري به مناقشه بين ايران و عراق ورود كند. روز بعد نيز نروژ و مكزيك به عنوان كشورهاي غير دائم شوراي امنيت چنين درخواستي را تكرار كردند و نهايتاً در پنجم مهرماه اين شورا جلسهاي را براي بررسي طرح مكزيك برقرار كرد و ششم مهر نيز قطعنامه 479 رسماً اعلام شد. در اين زمان يك هفته از شروع هجوم همهجانبه عراق به ايران ميگذشت. اما در اين يك هفته چه اتفاقاتي در ميدان نبرد رخ داد و شرايط دو طرف چگونه بود؟ آنطور كه گزارشهاي رسمي نشان ميدهند، عراق در اين زمان شهرهاي سومار، نفت شهر، مهران، قصرشيرين، سوسنگرد، بستان و موسيان را به اشغال در آورده بود. آثار رسوخ نيروهايش در خرمشهر به شكل علنيتري خود را نشان ميداد و لشكر 5 مكانيزه عراق نيز در منطقه دب حردان و نورد كه تنها 12 كيلومتر با اهواز فاصله داشت، مستقر شده بود. بنابراين در حالي كه عراق قسمتهاي قابل توجهي از خاك كشورمان را به اشغال خود درآورده و از سوي ديگر محاسبات اوليه دشمن مبني بر فروپاشي قواي نظامي ما و تسليم نظام اسلامي به نتيجه نرسيده بود، شوراي امنيت وارد معركه شد و قطعنامه 479 را به تصويب رساند. قطعنامهاي كه در آن تنها توصيه به ترك مخاصمه شده بود و هيچ اشارهاي به اشغال بخشهاي عظيمي از كشورمان توسط عراق و لزوم خروج متجاوز از خاك ايران اسلامي نداشت. قطعنامه 514، 21 تيرماه 1361 21 ماه و 15 روز بعد از تصويب اولين قطعنامه، شوراي امنيت دومين قطعنامه خود را موسوم به 514 به تصويب رساند. اما شرايط جبههها در اين زمان به چه ترتيبي بود؟ در طول 21 ماه سكوت و فترت شوراي امنيت، اتفاقات بسياري در صحنه نبرد رخ داده بود. سوسنگرد در همان ماههاي اول شروع جنگ بعد از دو بار دست به دست شدن، براي بار سوم آزاد شد و ارتش عراق نيز از نزديكيهاي اهواز به عقب رانده شد. پس از اتمام سال اول جنگ، از 5 مهرماه 1360 كه مصادف با سالگرد تصويب قطعنامه 479 بود، سلسله عملياتهاي موفقيتآميز كشورمان با شكستن حصر آبادان شروع شدند. دو ماه بعد در آذرماه همين سال، شهر بستان آزاد شد. سه ماه بعد در فروردين 61 قسمتهاي عظيمي از شمال خوزستان طي عمليات فتحالمبين آزاد شدند. يك ماه بعد نيز عمليات الي بيت المقدس براي آزادسازي خرمشهر آغاز و بخشهاي عظيمي از جنوب خوزستان و از جمله خرمشهر آزاد شدند و رزمندگان در شلمچه و برخي مناطق ديگر، به مرز رسيدند. بلافاصله بعد از اتمام عمليات الي بيت المقدس، زمزمهها براي ورود گسترده نيروهاي كشورمان به خاك عراق شنيده شد. با اعلام اين خبر، موج گستردهاي از سوي ابرقدرتها براي متوقف كردن رزمندگان كشورمان ايجاد شد. بدون اينكه در نظر بگيرند تا همين يك ماه قبل، ارتش عراق چندين هزار كيلومتر از خاك كشورمان را در تصرف داشت. در چنين شرايطي بود كه شوراي امنيت بعد از مدتها دست روي دست گذاشتن و تماشاي تركتازي بعثيها در داخل خاك ايران، از خوابي 21 ماهه بيدار شد و درحالي كه شمارش معكوس براي شروع عمليات رمضان نواخته ميشد، قطعنامه 514 را با محوريت آتشبس و عقب كشيدن نيروها به مرزهاي شناخته شده بينالمللي صادر كردند.«عقب كشيدن نيروها به مرزهاي شناخته شده» در حالي براي اولين بار توسط اين شورا مطرح ميشد كه عراق چندين هزار كيلومتر مربع از متصرفات خود در داخل خاك كشورمان را به اجبار و زور رزمندگان از دست داده و حالا كه خاكش مورد تهديد ما قرار گرفته بود، ژست صلح دوستي و پاسداشت ساحت مرزهاي بينالمللي توسط شوراي امنيت خود نواخته ميشد! جالب است در حالي كه رفتارهاي دوگانه مجامع بينالمللي در موضوع جنگ ايران و عراق با وضوحي اين چنيني خود را نشان ميدهد، هنوز هستند افراد و جريانهايي كه اعلام ميكنند چرا ايران به قطعنامه 514 تمكين نكرد و بعد از فتح خرمشهر سرنوشت كشورمان را به شوراي مغرض امنيت واگذار نكرد!
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۰۶ مهر ۱۳۹۴ - ۱۵:۴۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]