تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816575863
برابر «بزرگ جانباز انقلاب» تنها با زبان اشک و چشم دل سخن گفتیم
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری تسنیم: هاشم رهباردار، جانباز ۷۰ درصد جنگ تحمیلی، هفته گذشته به آرزوی دیرینه خود برای دیدار با مقام معظم رهبری نائل شد.به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس ، روبه رو شدن با جانبازان و آزادگان هشت سال دفاع مقدس کار بسیار سختی است چراکه می دانیم آنها هر قطره از خونشان را برای دفاع از خاک ایران دادند شاید صرف کلمه بزرگی آسان باشد اما به راستی بزرگی و از خود گذشتن کار هر انسانی نیست، قطعا تنها کسانی می توانند به این مرحله برسند که با چشم دل خدا را ببینند. در هفته دفاع مقدس میهمان یکی از جانبازان بالای 70 درصد مشهدی بودیم؛ جانبازی که دو دست و چشمانش را روی مین جا گذاشته است.جانبازی که بعد از گذشت 30سال از دفاع مقدس این روزها حال و هوای وصف نشدنی دارد چرا که بعد از 28سال توانسته با رهبر خود دیدار کند هر چند نه دستی برای لمس کردن دستان رهبرش دارد و نه چشمی برای دیدن ایشان اما با چشمِ دل به خوبی با رهبرش دیدار می کند و به رهبرش می گوید تا جان در بدن دارم برای دفاع از خاک ایران می جنگم... غلامحسین رهباردار خراسانی متولد 20 تیر 1343 مشهد مقدس است، وی در سال 1362 از ناحیه دو چشم و دو دست به مرتبه جانبازی رسیده و در حال حاضر مدیر خانه نور خراسان رضوی است که نیازهای جانبازان نابینای استان را رفع می کند و از طرفی و با وجود اینکه خود نابینا است، اما چشم بینای آن ها در بنیاد شهید و امور ایثارگران است. به جای پدرم به جبهه اعزام شدم رهباردار می گوید: سال 1355 شمسی در مدرسه راهنمائی محمود حکیمی ثبت نام تحصیل می کردم که با شنیدن زمزمه هایی از انقلاب اسلامی از برخی دوستان و آشنایان انقلابی و ... با نهضت امام خمینی (ره) آشنا شدم در سال 1356 شمسی به اتفاق دوستانم به نشانه اعتراض به رفتار برخی از معلمان که با رژیم ستم شاهی همنوا بودند موقتاً ترک تحصیل کردم و به تبلیغات انقلابی و شرکت در راهپیمایی پرداختم. وی می افزاید: با پیروزی انقلاب اسلامی در سن چهارده سالگی در کنار پدرم که به حرفه (نجاری) اشتغال داشت مشغول به کار شدم تا این که در سال 1362 شمسی بر اساس برنامه ریزی که اتحادیه صنف درود گران داشت نوبت اعزام پدرم بود اما با اصرار زیاد داوطلبانه به جای پدرم به جبهه اعزام شدم و سال 62 به جبهه جنوب اعزام و به عضویت گروه تخریب جهاد سازندگی نیروهای مردمی که مسئولیت خنثی سازی مین را برعهده داشتند درآمدم. 18 سال بیشتر نداشتم که عازم جبهه شدم البته قبل از اعزام به جبهه دوره های خنثی سازی مین را گذرانده بودم و از آنجا که عشق و علاقه زیادی به جبهه داشتم 27 مرداد 62 از طرف جهاد سازندگی به سوسنگرد، پادگان حمیدیه اعزام شدم. زمان مجروحیت تنها ائمه معصومین(ع) را صدا می زدم در سوسنگرد که مستقر شدیم روز جمعه بود که بچه ها را برای اردو به شهرهای اطراف اهواز بردیم؛ بعد از آن رفتیم سینما رکس آبادان و از آنجا عازم مزار شهدای سینما رکس شدیم و سپس به رودخانه بهمن شیر آبادان رفتیم، نزدیک اذان ظهر بود در نخلستان های اهواز نماز را به امامت آیت الله جزایری برپا کردیم و بعد از نماز به اردوگاه هجرت در شهر ابادان که در یک مدرسه بود رفتیم مدرسه ای که توسط رژیم بعثی عراق موشک باران شده بود و ناهار را در آنجا بودیم. ساعت حدود 2 بعدازظهر بود که ماشین را برداشتم تا بچه ها را به سمت مسجد جامع خرمشهر ببرم اما در طول مسیر به عرض جاده مین کار گذاشته بودند و از آنجا که دوره های خنثی سازی مین را گذرانده بودم مین ها را یکی یکی خنثی کردم اما یکی از مین ها معروف به تله انفجار بود اما به محض اینکه آمدم مین را بردارم چاشنی آن عمل کرد. رهباردار در رابطه با لحظه مجروحیتش می گوید: وقتی مین را با دو دستم گرفته بودم تا خنثی کنم چاشنی آن عمل کرد، شدت انفجار به اندازه ای بود که 7 متر مرا برد بالا و دور خودش چرخاند و بعد هم پرت شدم نزدیک سیم های خاردار، چون تنها رفته بودم کسی متوجه این اتفاق نشد در آن لحظه تنها اسم ائمه معصومین(ع) صدا می زدم چشم هایم جایی را نمی دید و گوش هایم نیز چیزی نمی شنید. خودم را روی دست مردم در تابوت احساس کردم مدیر خانه نور خراسان رضوی عنوان می کند: در آن لحظه بی حال شدم و دیگر هیچی نمی فهمیدم فقط یک لحظه نسیم خنکی به زیر پیراهنم رسید آن هم در هوای 45 درجه اهواز, بعد از آن مرا به بیمارستان طالقانی اهواز بردند دیگر متوجه چیزی نشدم تا اینکه خودم را روی دست مردم احساس کردم که می گفتند "این گل پر پر از کجا آمده از سفر کرب و بلا آمده" من داخل تابوت بودم چون هیچ تنفسی نداشتم همه گمان کرده بودند که من به شهادت رسیدم. با دستانم زدم به تابوت تا مردم متوجه زنده بودن من شدند، تصورش بسیار سخت است که آدم زنده باشد اما دیگران فکر کنند که او تمام کرده و من یکبار شهید شدم و زنده شدم. وی می گوید: همیشه خدا رو شکر می کنم که به من زندگی دوباره بخشید، زمانی که مجدد معاینه شدم و دیدند که تنفسم برگشته به بیمارستان و سپس به اتاق عمل منتقل شدم، بعدها می گفتند دستانم تکه تکه بوده و حتی ساعتم تکه تکه شده بود. دیدار با رهبر انقلاب بعد از 28 سال انتظار این جانباز 70 درصد در رابطه با دیداری که هفته گذشته مقام معظم رهبری با جانبازان 70 درصد داشتند، می گوید: 25 روز پیش بود که رفتم بنیاد شهید استان و گفتند دیدارتان با مقام معظم رهبری در حال اتفاق است؛ من در گذشته پیشنهاد داده بودم دیداری برای جانبازان نابینا تدارک دیده شود اما گفتند یک کنگره است که 5 نفر از استان انتخاب شدند و تماس ها پشت سر هم ادامه پیدا کرد و گفتند 2 نفر مَحرم با خودتان می توانید همراه داشته باشید و من با همسر و دامادم به دیدار مقام معظم رهبری رفتیم. روز شنبه 28 شهریور ساعت 10 صبح عازم تهران شدیم، هر چه به تهران نزدیک تر می شدیم هیجان ها بیشتر می شد رفتیم هتل انقلاب و یک روز آنجا قرنطینه بودیم تا اینکه روز بعد ساعت 8 صبح عازم دیدار با رهبر در بیت رهبری شدیم. رهباردار می گوید: گردن آویزهایی بود که مشخصات ما نوشته شده بود و شماره صندلی، من در ردیف های جلو نشسته بودم ابتدا جانبازان قطع نخاع گردنی، سپس جانبازان ویلچری و 26 نفر جانبازان نابینا و دو دست قطع بودند. مقام معظم رهبری که وارد شدند از همان جلو عیادت کردند تا رسیدند به جانبازان نابینا و دو دست قطع، هر چه به سمت من نزدیک تر می شدند هیجان من نیز بیشتر می شد. "یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور" برای من دیدار با مقام معظم رهبری مثل این یوسف گمگشته بود که بعد از 28 سال پیدایشان کردم. زمانی که در مشهد بودند با ایشان ملاقات داشتم و زمانی که رئیس جمهور بودند اما از زمان رهبری ایشان دیداری نداشتم تا اینکه 29 شهریور 94 ساعت 10 صبح فرا رسید. مقام معظم رهبری با خلوص نیت با همه دیدار کردند و احترام خاصی نسبت به ایثارگران داشتند ما دوست داشتیم نماز را به امامت مقام معظم رهبری اقتدا می کردیم. ابتدا که خودم را در کنار مقام معظم رهبری دیدم آقا را در بغل گرفتم و سرم را گذاشتم روی قلب آقا و فقط گریه می کردم . این جانباز 70 درصد اظهار داشت: به مقام معظم رهبری گفتم اگر شما امروز حکم جهاد صادر کنید نخستین کسانی که در خط مقدم حضور پیدا می کنند ایثارگران و خانواده هایشان هستند و مقام معظم رهبری فرمودند دفاع نظامی نیاز نیست دفاع فکری و جهاد فرهنگی باید داشته باشیم تا دشمن نتواند تهاجمات فرهنگی خود را در کشور افزایش دهد. رهباردار می گوید: زمانی که رهبر انقلاب را دیدم خدا می داند که بسیار اشک ریختم، هنگامی که بزرگ جانباز انقلاب را دیدم. وی در رابطه با حقایق تاریخی، معنوی که مقام معظم رهبری در دیدار با جانبازان فرمودند خاطرنشان می کند: حضرت آقا فرمودند جانبازان ما اسوه های ماندگار انقلاب هستند و هیچ چیز نمی تواند این ها را از سطح تاریخ محو کند. اجری که جانبازان دارند یک طرف و زحمتی که همسرانشان می کشند مضاف بر این اجر است و همسران جانبازان باید قدر خود را بدانند و خداوند اجر خوبی برای آنها در نظر گرفته است. رهباردار با اشاره به رسالتی که جانبازان در حوزه دفاع فرهنگی و فکری دارند، اظهار می کند: من خدمت حضرت آقا عرض کردم که شما اگر همین الان حکم جهاد بدهید خانواده جانبازان و ایثارگران خط مقدم هستند و مقام معظم رهبری فرمودند باید دفاع روحی و فکری داشته باشید و با تبلیغات تهاجم فرهنگی مبارزه کنید و نگذارید این تبلیغات بر ملت ایران غلبه کند. در دیداری که با رئیس جمهور داشتیم وی نیز گفت: ملت ایران مدیون زحمات ایثارگران و جانبازان باشید، دیدار 45 دقیقه ای خوبی بود و خودمان فکر نمی کردیم چنین دیدارهایی برای ما فراهم شود . رهباردار با بیان این که امروز جوانان ما با وجود این هجمه های فرهنگی در خطر قرار دارند، می افزاید: در زمان جنگ تنها سلاح ما ایمان بود و من نیز به شخصه در لحظه ای که مین در دستانم منفجر شد و مجروح شدم تنها ائمه اطهار(ع) را صدا می زدم، تا آن ها به فریادم برسند و نجاتم بدهند. گزارش از مرجان شریعت
یکشنبه ، ۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری تسنیم]
[مشاهده در: www.tasnimnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها