محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826680744
ناگفته هایی از جنگ به روایت یک فرمانده
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، سرهنگ اسکندر بیرانوند، دهه 60 با جایگاه سرتیپ دومی از ارتش جمهوری اسلامی ایران بازنشسته شد. او فرمانده پیروزمند نبرد مهران در سال 1353 و از فرماندهان ارشد عملیات فتح المبین و عملیات محرم بوده است که گزیده اظهارات او در گفت وگو با فصلنامه «ایوار» در پی می آید: * آشنایی ما با عراقی ها در سال 1352 اتفاق افتاد. ماجرا از آنجا شروع شد که فرماندار وقت مهران یا دهلران، گویا برای شکار آهو به مناطق مرزی می رود که ماشین فرماندار حین تعقیب آهو و بدون توجه به حدود مرزی چند کیلومتری وارد مرز عراق می شود. البته این ادعای مسئولان عراقی بود. خلاصه صیاد، خود صید شد و نیروهای مرز بانی عراق، فرماندار را بازداشت کرده و با خود به یکی از پاسگاه های مزری می برند. موضوع سریعا به مسئولان استان گزارش و تصمیم بر آن می شود یگانی از ارتش برای آزادی فرماندار وارد عمل شود. از جانب فرمانده وقت لشگر 92 زرهی اهواز به گروهان یک از گردان 5 از تیپ 2 زرهی دزفول - که در آن زمان من با درجه سروانی فرمانده آن بودم - مأموریت داده شد که با محاصره پاسگاه های ربوط عراق سریعا نسبت به آزاد کردن فرماندار مزبور اقدام کنم. لذا مشخصا به همراه 3 دسته از گروهان مسلح به توپ 106 برق آسا پاسگاه عراقی را محاصره کردیم. نیروهای عراقی با برافراشتن پرچم سفید مذاکره را خواستار شدند. یادم هست که به مترجم عرب همراه گفتم به فرمانده عراقی بگو اگر مسئول بازداشت شده را آزاد نکنی با همین توپ ها تا دیواری از پاسگاهتان سر پا هست دستور آتش را متوقف نمی کنیم. فرمانده عراقی مرد خوبی به نظر می رسید. با آرامش به من گفت ما قصد جنگ نداریم، اجازه بدهید از مقامات بالا کسب اجازه کنم . نهایتا بلافاصله فرماندار به اسارت گرفته شده را تحویل ما دادند. فرمانده لشگر پس از بازدید منطقه در برخوردی که با هم داشتیم از این موضوع خوشحال بود و احساس غرور می کرد. * چند وقت پس از آن ماجرا، ارتش عراق در یک یورش سهمگین چند تپه در منطقه مهران را به تصرف درآورده بود. حفاظت آن به گروهانی از لشگر 81 کرمانشاه واگذار شده بود. هنگامی که نیروهای عراقی تپه های مهران را به تصرف خود درآورده بودند از سوی فرمانده لشگر 92 مأموریت بازپس گیری تپه های مذکور به تیپ 2 زرهی محول شد. فرمانده تیپ، گروهانی را به فرماندهی سروان ترابی مأمور انجام این امر کرد. سرلشگر جعفریان فرمانده وقت لشگر 92 با فرمانده تیپ دزفول تماس می گیرد و از وی می پرسد که فرمانده گروهان چه کسی است؟ پاسخ می دهند سروان ترابی. فرمانده لشگر می گوید سریعا گروهان مذکور را برگردان و مأموریت را به همان گروهان که افسر (سروان) لر فرمانده است واگذار کن! لذا من به همراه پرسنل گروهان یکم به منطقه عازم شدیم. این بار عراق خیلی جدی وارد مخاصمه شده بود و پس از تصرف ارتفاعات، با سیم خاردار منطقه را محصور و مین گذاری کرده و با احداث سنگر سعی در تثبیت موقعیت خود در منطقه بود. واقعیت موضوع خبر از یک رویارویی جدی بین ارتش ما با عراق می داد اما ظاهرا ایران نمی خواست پرستیژ خود را به عنوان یک ابر قدرت منطقه ای خراب کند. به این خاطر فرماندهان ارتش بنا نداشتند به صورت علنی به این گستاخی صدام که در آن موقع معاون حسن البکر بود پاسخ دهند. به این خاطر ما با لباس های فرم ژاندارمری وارد عمل شدیم. هر چند این یک فرصت بزرگی برای من و هم رزمانم بود ولی از طرفی شکست در این عملیات، دادگاه نظامی و احتمالا مجازات اعدام را به دنبال داشت. خلاصه می دانستم در نهایت مسئولیت همه چیز بر دوش من خواهد افتاد. جسارتی به خرج داده و رو در روی فرمانده ژاندرمری وقت که یک سرگرد بود ایستاده و گفتم من نقشه و برنامه خودم را دارم و می خواهم کلیه مسئولیت عملیات را بر عهده داشته باشم. یادم هست که سرگرد فرمانده مرزی که حمایت فرمانده لشگر از من را دید، عاجزانه در گوشم گفت اگر موفق نشوی، خودم سر همین تپه ها اعدامت می کنم! پس از بررسی منطقه و تمامی جوانب و حمل ادوات جنگی شامل 6 قبضه توپ های 106، 20 قبضه خمپاره انداز های 120 و سلاح های دیگر چون موشک تاو و تیربار و غیره با مشقت فراوان توسط قاطر از ارتفاعات کوه کولک مشرف به منطقه کنجان چم که منتهی به تپه های اشغالی توسط عراق بود بردیم. نیروهای ما شامل یک گروهان و 30 چریک محلی بودند. یکی دو ماهی این نقل و انتقال ادوات وقت برد. ظرف 48 ساعت در حالی که خود شخصا هدایت و تیراندازی توپ 106 را در دست داشتم پس از عبور از میدان مین و گلوله باران شدید دو تپه 303 و 304 که به دلیل وجود سنگرهای چوبی و مهمات سوخت موجود در آنجا، تپه ها گویی زنده زنده در آتش می سوختند، حدود ساعت 2 بعداز ظهر ما آماده حمله برای تصرف تپه 202 بودیم که از طرف عراق برای پشتیبانی نیروهای درگیر حدودا یک تیپ می خواست وارد معرکه شود. با توجه به مسلط بودن موقعیت ما به دشت رو به رو در سمت عراق در ساعت 2 بعد از ظهر دستور حمله برای گرفتن آخرین تپه را دادم. نبرد آنقدر در هم پیچیده شد که کار به نارنجک اندازی رسید. حدود دو ساعت تپه 202 هم آزاد شد. عراقی ها مجبور به فرار شدند. حدود 40 نفر کشته های عراق بود که اجساد آنان را جمع آوری کردیم. دسته آخر هم چند ساعتی شهر زرباتیه را گلوله باران کردند تا درس عبرتی برای آنان باشد. عراق بلافاصله به سازمان ملل شکایت کرد که ارتش ایران به شهرهای مرزی ما تعرض کرده و به توپ بسته است. با توجه به شکایت عراق نیروهای سازمان ملل چند هفته بعد جهت بازدید از منطقه آمدند و دستگاه دیپلماسی ایران مدعی درگیری نیروهای ژاندارمری (پاسگاه های مرزی) با نیروهای عراقی بود. غائله آن طور که پیش بینی شد پیش رفت و عراق نتوانست طرفی از این ماجرا در افکار عمومی جهان ببندد ولی در این بین حق ما به عنوان ارتشی ضایع شد و به جای درجه تشویقی، یک نشان طلا و مدال سپهسالار و 21 هزار تومان پاداش نقدی دادند. البته بعدا با اعتراض کتبی بنده و پس از رسیدگی موفق به اخذ 2 سال ارشدیت هم شدم. * یکی از تلخ ترین خاطرات دوران خدمتم در ارتش که مرا در جنگ آزرده خاطر کرده برمی گردد به مرگ همان افسر کرمانشاهی که به عنوان فرمانده گروهان به دستور فرمانده گردان خود در سال 1352 عقب نشینی کرده و تپه های مهران را از دست داده بود. در نهایت در دادگاه نظامی به عنوان مقصر اصلی شکست قلمداد شد و به دلیل گزارش خلاف واقع فرمانده گردان به مرگ محکوم شد. بعد ها شنیدم که درست در روی یکی از همان تپه های مذکور اعدام شد. هنوز صدا و چهره و قامت رشید آن افسر در خاطرم هست. * خردادماه 1359 نیروهای عراقی از هوا و زمین شهر مهران و پاسگاه های مرزی آن را مورد حمله قرار داده بودند. به گروهان تحت فرمان من که در آن زمان به درجه سرگردی نائل شده بودم، مأموریت جواب گویی داده شد. صبح روز 9 خرداد 1359 با نیروهایی کمتر از 3 دسته با تفنگ 106 پاسگاه های نعان، مغان و زالوب عراق را منهدم و به پاسگاه های شقلا و دوراجی عراق نیز صدمات زیادی وارد کردیم. در آن زمان استاندار ایلام و فرماندهی نظامی کتبا برایم تقاضای درجه تشویقی کردند. پس از آن هم کماکان در منطقه بودم و مرتبا به فرمانده تیپ و لشگر گزارش می کردم. جابه جایی نیروهای عراقی و اعزام لشگرهای زرهی با حدود 96 تانک در منطقه عین خوش غیرعادی و نشان از نقشه حمله به خاکمان را می داد تا اینکه در 31 شهریور 1359 عراق رسما حمله خود را آغاز کرد. * در روزهای اول جنگ، ارتش عراق توانست پیش روی قابل توجهی داشته باشد. قبل از آنکه به توان نظامی ارتش عراق مربوط باشد بیشتر به، به هم ریختگی ارتش ما مربوط بود که در سال های اول انقلاب به وجود آمده بود. مضاف بر این، فرمان غیر کارشناسی بنی صدر به عنوان فرمانده کل قوا بود که به خاطر رفاه حال افراد، بخشنامه کرده بود که کادر نظامی در صورت تمایل بدون در نظر گرفتن رسته خدمتی می توانند به استان زادگاه خود بازگردند! این دستور، ترکیب ساختار اکثر یگان های تخصصی ارتش مثل تیپ های زرهی و ... را به هم زد و بعضا ناقص کرد. با همه این اوصاف چهار روز استقامت کردیم. آن هم یک گروهان در مقابل یک لشکر در منطقه دشت عباس و پادگان عین خوش. هر سه تانک ما منهدم شد. سه تانک در مقابل 96 تانک عراقی، با شهادت چند افسر و درجه دار، ناچار شدیم به مناطق رودخانه چنچاب عقب نشینی کنیم و این بود که در روز دوم و سوم جنگ در منطقه، ما در مقابل دو لشگر از عراق شامل لشگر 10 از محور شوش که در این عملیات تحت فرماندهی لشکر 11 عراق که کلاه قرمز های بعثی بودند و خود لشکر 11 که از منطقه عین خوش و دشت عباس وارد خاک ایران شدند، فقط چند موشک تاو و توپ 106 و چند خمپاره انداز داشتیم. از فرماندهی تیپ دزفول به ما دستور داده شد که نیرو ها را جمع کنیم و به لب کرخه عقب نشینی کنیم. به ما ابلاغ شد که به هر طریق ممکن اجازه عبور از رودخانه کرخه را به نیروهای عراق ندهیم. ما هم در ارتفاعات سه پتان و لب پاسگاه کرخه به آن سوی آب عقب نشینی کردیم و موضع گرفتیم. در آن منطقه با موشک انداز تاو توسط درجه داری به نام سگوند و توپ 106 که خودم شخصا خدمه آن بودم توانستیم با از خودگذشتگی و ایثار و جانبازی نیروهای گروهان ما و نیز تیپ 2 زرهی دزفول که بخشی هم از این درگیری نبرد تانک های تیپ 2 زرهی با تانک های دشمن بعثی بود، مقاومت جانانه ای کنیم تا اینکه لشگر 21 تهران به کمک ما رسید و در پیشانی ما موضع گرفت. روز چهارم نبرد که یک مبارزه نابرابر بین دو لشگر کامل و مجهز عراقی با ما که دو تیپ و لشگر نصفه و نیمه 21 تهران بود آغاز شد. هر چه عراقی ها فشار آوردند نگذاشتیم از پل کرخه عبور کنند. حتی خاطرم هست که پل کرخه را هم بمب گذاری کردیم و به عنوان آخرین راه برای کند کردن پیشروی عراقی ها تا در صورت نیاز منفجرش کنیم. صدام در بلوفی تبلیغاتی گفته بود من هفته دیگر صبحانه را در تهران خواهم خورد ولی هدف اصلی او این بود که از کرخه عبور کند و نیروهایش پادگان دوکوهه اندیمشک را تصرف کنند و به تبع آن دزفول، اندیمشک و کلا دشت خوزستان (و نه استان خوزستان) را از بقیه ایران ببرند و ضمیمه خاک عراق کنند. وضعیت آنقدر اسفناک بود که ما حتی امکان لجستیکی و پشتیبانی برای رزمندگان نداشتیم. در آن روز ها ما حتی یک آشپزخانه هم نداشتیم تا برای نیروهایمان غذا درست کنیم. یادم هست تمام مردم دزفول بسیج شدند و در خانه برای رزمندگان ارتشی غذا می پختند، آجیل می دادند، سیگار می آوردند، خلاصه هر که هر چه داشت می فرستاد خط مقدم. تنوع غذا در آن روز های پر اضطراب اولیه جنگ، برایمان روحیه بخش بود. هنوز مزه شیربرنج دزفولی که با شیر گاو میش درست کرده بودند و اصطلاحا بحطیَه می گویند را به خاطر دارم. * در اوایل جنگ من و تعدادی از افسران ارتشی مسئول آموزش نظامی فرماندهان سپاه بودیم. در همان ماه های اولیه فرماندهی مرحوم صیاد شیرازی در ارتش، به دستور ایشان فرمانده تیپ مستقل 84 خرم آباد شدم. بعد ها در حین عملیات بارها و بارها افتخار همکاری و همراهی با تعدادی از چهره های شاخص سپاه چون سردار قاسم سلیمانی و سردار محسن رضایی را داشتم اما آشنایی من با شهید خرازی فرمانده تیپ 14 امام حسین در عملیات فتح المبین بود که به طور مستقل در کنار تیپ مستقل 84 شرکت داشتیم. بعد ها با توجه به آنکه منطقه خوزستان را کامل می شناختم، به درخواست شهید خرازی که واقعا یک جوان اعجوبه بود به ستاد عملیاتی رفتم و در خیلی از مسائل و طرح های جنگی با ایشان همکاری داشتم. بسیار با هم صمیمی شدیم. * در عملیات محرم که آبان ماه سال 1361 بود علی رغم انتظارم شهید خرازی نزد من آمد و به من گفت در این عملیات جدا گانه کار می کنیم. ظاهرا شهید خرازی به خاطر برخی گوشه و کنایه های دور و اطرفیان که گفته بودند آقای خرازی وابسته به کمک سرهنگ بیرانوند است، چنین تصمیمی گرفته بود ولی در هر حال آقای خرازی پیشانی مرا بوسید و خداحافظی کرد. * ساعات اولیه عملیات، تقریبا چند گردان ما از رودخانه دویرج عبور کردند. البته با شدت گرفتن بارندگی، رودخانه گل آلود شد و پل روی رودخانه در حال فرو ریختن بود. توسط موتور سواری قبل از ویرانی پل از آن گذشتم و دستور دادم تا قبل از آمدن واحد مهندسی، هیچ اقدامی برای عبور از رودخانه نکنید چون معلوم نبود که آیا افراد می توانند با این وضعیت از رودخانه عبور کنند یا نه. اما ظاهرا نیروهای شهید خرازی در سیل گرفتار شده بودند که حدود 600 نفر از آنان را آب برد و شهید شدند. * بعد از اینکه مواضع و سنگر های عراقی را تسخیر کردیم و تقریباً به خطوط مرزی رسیدیم از نظر طراحان عملیات ما به هدف رسیده بودیم. وقتی با دوربین سربازان عراقی را مشاهده کردم دیدم وضعیت بسیار آشفته ای داشتند و مشغول فرار بودند. امروز اعتراف می کنم و می گویم انگیزه بعدی که باعث شد به حمله ادامه بدهیم ، رقابت دوستانه ای بود که با شهید خرازی داشتم. بنابرین بی سیم زدم به گردان ها که همه رو به روی خط مرز موضع بگیرید. گردان ها قبراق و سر حال همگی موضع گرفتند. بعد فرمان حمله مجدد را صادر کردم. اگر اشتباه نکنم و حافظه ام یاری دهد به نظرم تیپ مستقل 84 اولین نیروی نظامی ایران بود که برای اولین بار در تاریخ نبرد ایران و عراق توانست وارد خاک عراق شود. وقتی به تاسیسات و چاه های نفتی رسیدیم دیدیم که خبری از ارتش عراق نیست. در داخل تاسیسات دو اسیر عراقی گرفتیم. وقتی آن دو اسیر را نزد من آوردند بدون اینکه آن ها را بازرسی کنم سوار پشت جیپ خودم کردم و خلاصه چند ساعتی مشغول سرکشی و سازماندهی واحدها بودم. پیروزی یک حس و شعف عجیبی در انسان ایجاد می کند. از شوق پیروزی در تمام این مدت متوجه اسرایی که پشت سرم نشسته بودند نشدم! وقتی می خواستم به قرارگاه بازگردم ستوان هم استانی ما وقتی مرا دید با زبان لری به من گفت: بیرانوند کجا می خوای بری؟ گفتم عصر خسته ام می خواهم بروم قرارگاه. گفت: این عراقی ها پشت سرت چه کار می کنند؟ وقتی برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم دیدم دو درجه دار گردن کلفت عراقی پشت سر من در حالی که گریه می کردند نشسته بودند و گویا خودشان اسلحه هایشان را یواشکی از ماشین پرت کرده بودند و فقط یک کارد سنگری همراه یکی از آن دو اسیر بود! ظاهرا فراموش کرده بود آن را هم پرت کند. وقتی اسرا را به قرارگاه بردم آنان را به صیاد شیرازی دادم و به ایشان عرض کردم جناب سرهنگ، این دو اسیر سه ساعت داخل ماشین با من در حالی که یکی از آنها کارد سنگری هم همراهش بود می توانستند به راحتی مرا به قتل برسانند ولی جسارت و شهامت این کار را نداشتند. خلاصه اینکه هر دو به ترس و بی عرضگی آنها خندیدیم! * من قبل از انقلاب فرماندهان ارشد نظامی متعددی را ملاقات کرده ام اما فرماندهان بعد از انقلاب خیلی متفاوت بودند. طبق اصول نظامی، فرماندهان در قرارگاه عملیاتی که حدودا 21 کیلومتر دورتر از خط مقدم ساخته می شود باید مستقر شوند ولی یادم هست یک بار که با شهید خرازی کار داشتم وقتی داخل گردان هایش دنبالش می گشتم او را خط مقدم لب سنگر در حالی که تفنگی در دست داشت، دیدم! اصولا برخی از فرماندهان سپاه چنین روحیاتی داشتند که فرمانده همیشه کنار نیروهایش باید باشد. این رفتار شهید خرازی برایم درس مهمی بود. * در عملیات فتح المبین ساعت حدود 2:30 بعد از نیم شب بود که توسط رئیس ستاد لشگر عملیاتی سرهنگ حیدری خبر محاصره گردان 182 به من داده شد. بلافاصله ایشان را احضار کردم و گفتم که فعلا هیچ خبری را به فرماندهان قرارگاه ارسال نکنید تا خودم بروم در محل اوضاع را بررسی کنم. با جیپ دشمن خود را به گردان رساندم. خدا می داند چه تعداد گلوله از دور و بر ما رد شد . با فرمانده گردان صحبت کردم و اوضاع را بررسی کردیم. ضمن تشویق آنها به آرامش و دادن روحیه سلحشوری و مقاومت، خودم و فرمانده گردان مستقیما هدایت گردان را عهده دار شدیم که با از خودگذشتگی و شهادت تعدادی از پرسنل، حلقه محاصره شکسته شد و موفق شدیم موقعیت گردان را تحکیم کنیم. در این بین یک سرباز وظیفه را دیدم که از ناحیه سر مجروح و پوست کله اش پاره شده بود و خون زیادی از سرش می ریخت. بالای سرش رفتم و احوالش را پرسیدم و به او گفتم پسرم نگران نباش، به امید خدا هیچ اتفاق بدی برایت نمی افتد، الان از محاصره درمی آییم و به مرخصی می فرستمت. بعد از آنکه گردان از محاصره خارج شد ، روز بعد در قرار گاه بودم که یک سرباز با سر باندپیچی شده، سینی چای را جلوی من گذاشت. وقتی سرم را بلند کردم دیدم همان سرباز دیشبی بود. خیلی جا خوردم. گفتم پسرم چرا به مرخصی نرفتی؟ چرا به پشت جبهه اعزام نشدی؟ سرباز خیلی آرام گفت : وقتی کسی پدرش در جبهه است و می جنگد چطور پسر او را رها کند؟ سرباز را در آغوش گرفتم و پیشانی اش را بوسیدم و گریه کردم. به نظرم جنگ پدیده ای است که یک روی آن زشتی و خشونت و وحشیگری است و روی دیگرش درس انسانیت. * در تمام زندگی ام انسانی به مؤمنی و متانت و ادب سپهبد شهید صیادشیرازی ندیدم. انسان عجیبی بود. هیچ فرماندهی مثل ایشان نبود. از نظر اخلاق نمونه بود. هیچ وقت ایشان را عصبانی ندیدم. شخصیتش برای من الگو بود. * یک بار یکی از درجه داران داد و فریادکنان نزد من آمد و به سمتم یک بطری پرتاب کرد. وقتی افسران او را گرفتند، گفتم برایش لیوانی آب آوردند. وقتی کمی آرام شد به او گفتم مشکل شما چیست؟ گفت چند بار است درخواست انتقالی به ستاد (خرم آباد) را داده ام ولی با درخواست من موافقت نکرده اید. به او گفتم چرا می خواهی انتقالی بگیری؟ و او ماجرا را تعریف کرد. ماجرای درجه دار از این قرار بود: زمان مجروحیت و بستری در بیمارستانی در تهران با وجود متاهل بودن دلبسته خانم پرستاری که کار مداوای او را به عهده داشت، شده بود و با ایشان ازدواج کرده بود. تقریبا یک سال بعد در یک فاصله زمانی از هر دو همسر خرم آبادی و تهرانی صاحب دو پسر شده بود ولی وقتی هر دو خانم متوجه ماجرای دو همسری او شده بودند هر دو فرزند را نزد مادر سالخورده و بیمار او گذاشته بودند و ترکش کرده بودند. این وضعیت کودکان و مادر ناتوان، او را تا مرز جنون برده بود. بعد از اطلاع از این ماجرا به او 15 روز مرخصی دادم و وقتی به خرم آباد آمدم آدرس منزل پدری همسر اولش را گرفتم و یک شب به منزل ایشان رفتم و در خواست بازگشت به خانه شوهرش را کردم . همسر تهرانی به هیچ وجه حاضر به ادامه زندگی مشترک نشد، نهایتا با صحبت هایی که انجام گرفت زن اول راضی به بازگشت و قبول فرزند خانم تهرانی شد و غائله این گونه ختم به خیر شد. * در عملیات محرم و یورش نیروهای ایران به مواضع عراق و عبور از رودخانه و شکستن خطوط تدافعی دشمن و تعقیب نیروهای در حال فرار عراقی، تعدادی از رزمندگان در هنگام تسخیر سنگرها شهید یا مجروح شده بودند. در این بین در نزدیکی سنگرهای عراقی یکی از درجه داران یگان ما به هر دو پایش حدود 11 گلوله اصابت کرده بود. در نزدیکی او نیز یکی از نیروهای بسیجی بر اثر انفجار خمپاره به شدت سر و صورتش آسیب دیده بود، به طوری که بینایی اش را از دست داده بود. درجه دار مجروح با راهنمایی و هدایت بسیجی مجروح نابینا می تواند به کنسروهای داخل سنگر عراقی دست یابد. خلاصه یک هفته ای به همین صورت توانسته بودند هر دو زنده بمانند اما از بد حادثه برادر بسیجی فوت کرده و شهید شده بود. درجه دار مجروح سه چهار روز با خوردن یک نوع گیاه در منطقه که ساقه شیرینی دارد بر گرسنگی اش فائق آمده بود اما ترس از نجات نیافتن او را وا داشته بود که خود را با دو پتو و چوبی که خود یا با کمک برادر بسیجی پا هایش را با آن بسته بود سینه خیزکنان به آن سوی آب رود خانه که حالا دیگر سطح آن فروکش کرده بود برساند. نهایتا شانس با وی یار شده بود و وقتی که امدادگران 9 روز پس از شروع عملیات، شهدا را تخلیه می کردند در مقابل پاسگاه ربوط درجه دار گردان را زنده می یابند؛ در حالی که بیش از 5 گلوله به هر پایش اصابت کرده بود. با وجود مجروحیت، از چنگال سیل نجات یافته و خود را به ساحل شرقی رودخانه رسانده بود. به علت جراحت شدید و گذشت زمان، زخم های پایش را کرم فرا گرفته بود. پس از اعزام به اهواز و از آنجا به تهران و سپس آلمان اعزام می شود که خوشبختانه نجات یافت و دو سال بعد به یگان برگشت و در آجودانی لشگر انجام وظیفه کرد. این صحنه ها اوج توان و اراده انسانی اند. بعدها وقتی به ایران برگشت دستور دادم از ردیف آزاد بودجه ای که نزد لشکر بود مبلغ هنگفتی به ایشان پاداشداده شود. * زنده یاد صیاد شیرازی اعتقادعجیبی به امام و انقلاب داشت. رفتارش با فرماندهان طوری بود بنده که 15 سال از ایشان بزرگ تر بودم دستوراتش را با قلبم انجام می دادم و البته خواست خدا همیشه نزد ایشان روسفید بودم. ما بعد از جنگ و در دوران سازندگی ارتباط صمیمی داشتیم. با این که بازنشسته شده بودم ولی باز به درخواست شهید صیاد شیرازی دوباره حدود 7 سال دیگر به عنوان بازرس و ناظر پروژه های راه سازی و سدسازی انجام وظیفه کردم. این همکاری تا زمان شهادت ایشان ادامه داشت. * امروز اگر یکی از فرماندهان عراقی را که در زمان جنگ در مقابل هم قرار گرفته بودیم، ببینم به او می گویم آرزو می کردم ای کاش به جای این که رو در روی هم قرار می گرفتیم به عنوان دو انسان در کنار هم و برای برقراری صلح و امنیت کشورهایمان تلاش و کوشش می کردیم. البته این را هم باید اشاره کنم که ما در یک جنگی تحمیلی قرار گرفتیم که حاصل ماجراجویی صدام لعنتی بود. ان شاء الله دیگر هیچ وقت این سرزمین دچار مصیبت جنگ نشود.
یکشنبه ، ۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها