تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838038750
آیا امواج وای فای برای سلامتی مضرند؟
واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: عده ی زیادی که هر روزه بر تعدادشان افزوده می شود، بر این باور هستند که امواج الکترومغناطیسی باعث سردرد، حالت تهوع و ایجاد درد فلج کننده ای در آن ها می شود. اما آیا واقعاً این امواج برای سلامتی افراد مضر هستند؟ zoomit.ir – مسعود توکلی: عده ی زیادی که هر روزه بر تعدادشان افزوده می شود، بر این باور هستند که امواج الکترومغناطیسی باعث سردرد، حالت تهوع و ایجاد درد فلج کننده ای در آن ها می شود. اما آیا واقعاً این امواج برای سلامتی افراد مضر هستند؟ خانم مری کولز شهروند ۶۳ ساله ی انگلیسی، از رفتن به تئاتر، رستوران، سینما، فرودگاه و پارک ها خودداری می کند. اگر نوبت پزشکی در بیمارستان داشته باشد، تا آخرین لحظات ساعات کار بیمارستان، بیرون از ساختمان منتظر می ماند و خرید های خود از سوپرمارکت را هم بسیار سریع انجام می دهد. حتی قدم زدن در خیابان های اطراف منزلش هم می تواند موجب درد وحشتناکی در دهانش شود. به همین دلیل است که همیشه هنگام خروج از خانه یک کاور مخصوص از جنس الیاف نقره و پلی آمید بر روی لباس خود می پوشد. گرچه برای رهگذران، این رفتار خانم کولز عجیب به نظر می رسد، اما او اصرار دارد که این پوشش (با نام Aaronia Shield) تنها راه محافظت در برابر امواج ناشی از موبایل ها و وای فای است. درست همانند افرادی که به مضر بودن امواج الکترومغناطیسی معتقد هستند (که تعدادشان روز به روز در حال افزایش است)، خانم کولز هم معتقد است که از سندروم عدم تحمل حساسیت الکترومغناطیسی یا به اختصار EHS رنج می برد. به بیان دیگر، او فکر می کند دستگاه های الکترونیکی که اکثر ما در زندگی روزمره مان به آن ها وابسته هستیم، او را مریض می کنند. حدود ۵ درصد از جمعیت انگلستان (بیش از ۳ میلیون نفر) عقیده دارند که تا حدودی تحت تاثیر حساسیت الکترومغناطیسی یا همان آلرژی به امواج رادیویی ساطع شده از دستگاه ها هستند. منظور از دستگاه ها طیف وسیعی از وسایل الکترونیکی، از موبایل ها گرفته تا تلویزیون و حتی لامپ های روشنایی است. امواج متصاعد شده از این دستگاه ها ناشی از تابش غیر یونیزه هستند که فرکانس آنها بسیار کم درنظر گرفته شده تا بر روی انسان بی تاثیر باشند. با این حال افرادی که از EHS رنج می برند معتقدند تابش در این سطح پایین هم می تواند مضر باشد. این افراد علائمی مانند سردرد، بی حالی، حالت تهوع، سختی در نفس کشیدن و حتی فلج شدن را گزارش کرده اند. آن ها همچنین بیم آن را دارند که این تشعشعات ممکن است موجب سرطان، بیماری های خودایمنی و اختلالات عصبی در بلند مدت شود. مری کولز می گوید: “قبل از اینکه در سال ۲۰۱۲ به EHS مبتلا شوم، باورم نمی شد که چنین بیماری ای وجود داشته باشد. مریض شدن به دلیل استفاده از تکنولوژی هایی که سال ها مشغول استفاده از آن ها بوده ام و تا به حال مشکلی با آن ها نداشته ام، به نظر غیرواقعی می آید. اما دردی که من از آن رنج می برم کاملاً واقعی است. بدترین حالت، احساس شوک الکتریکی درون دهانم است. مجبور شدم تمام سبک زندگی ام را عوض کنم تا در معرض امواج وای فای و سیگنال های تلفن همراه قرار نگیرم. وای فای امروزه همه جا وجود دارد و دوری از آن بسیار سخت است. دوری از افرادی که تلفن همراه دارند از آن هم سخت تر است.” این ایده ی بسیار بحث برانگیز که میدان های الکترومغناطیسی می توانند سلامت ما را تحت تاثیر قرار بدهند، اولین بار در دهه ی ۶۰ میلادی هنگامی که دکتر رابرت بِکِر آمریکایی کمپینی علیه خطوط ولتاژ بالا به راه انداخت مطرح شد. او معتقد بود خطوط ولتاژ بالای انتقال برق موجب بیماری افرادی که در حوالی آن زندگی می کردند شده است. در سال های اخیر، همراه با رشد چشمگیر صنعت ارتباطات، ترس از خطرناک بودن امواج الکترومغناطیسی ناشی از موبایل ها و امواج وای فای هم شدت یافته است. اما راهی برای گریز از تکنولوژی وایرلس در دنیای امروز وجود ندارد. سال آینده تعداد هات اسپات های وای فای در بریتانیا به ۲۱ میلیون عدد خواهد رسید و تعداد تلفن های همراه از جمعیت کشور هم فراتر خواهد رفت. اگرچه شواهد محکمی مبنی بر ارتباط بین تکنولوژی موبایل و بیماری وجود ندارد، اما مطالعاتی هم وجود دارند که به اثرات نگران کننده ای اشاره کرده اند. پژوهشی بر روی اسکن مغزی در سال ۲۰۱۱ نشان داد که در حضور تشعشعات وای فای فعالیت مغز دانش آموزان مذکر در نواحی که مربوط به دقت کردن است کاهش می یابد. تحقیق دیگری در سال ۲۰۱۰ نشان داد که سیگنال های وای فای فعالیت مغزی را در زنان جوانی که طی آزمایشی سعی در تکرار یک سری اعداد که برای آن ها خوانده می شد را داشتند، به شدت کاهش می داد. حساسیت برای سلامت کودکان به اندازه ای است که پارلمان اروپا درخواست محدودیت استفاده از وای فای در مدارس و همچنین محدودیت استفاده از موبایل توسط کودکان را دارد. اما EHS در بریتانیا (بر خلاف سوئد) به عنوان یک بیماری شناخته نمی شود. آژانس حفاظت از سلامت انگلستان می گوید هیچگونه شواهد علمی مبنی بر ارتباط بیماری ها با تجهیزات الکتریکی وجود ندارد؛ هرچند گزارش علائم واقعی و ناراحت کننده توسط مردم را به رسمیت می شناسد. برخی پزشکان هم از این بیماری ابراز نگرانی می کنند. دکتر اندرو ترسیدر پزشک خانوادگی در سامِرسِت انگلستان بیماران زیادی را دیده که از علائم EHS شکایت می کنند. او عقیده دارد حساسیت الکترومغناطیسی یک بیماری جدی است. او همچنین می گوید: “ما دقیقاً نمی دانیم این بیماری چگونه اتفاق می افتد، اما با توجه به حساسیت سلول های بدن به دیگر انواع موج های دارای انرژی مانند امواج صوتی و نور، این که سلول ها به دیگر فرکانس ها (مانند امواج رادیویی) حساس نباشند عجیب خواهد بود. امیدوارم در آینده ای نزدیک، سرویس سلامت همگانی انگلستان (NHS) در تصمیم خود تجدید نظر کرده و این بیماری را جدی بگیرد.” هنگامی که مری کولز در اکتبر ۲۰۱۲ شروع به تجربه ی درد شدیدی در دهان کرد، فکر می کرد که این درد واکنشی است به مواد شیمیایی موجود در فوم ضد حریقی که کارگران از آن برای پر کردن سوراخی در دیوار آشپزخانه ی او استفاده کرده بودند. سه ماه بعد، پس از اینکه فوم استفاده شده در دیوار آشپزخانه را تعویض کرده بود، همچنان از همان علائم رنج می برد؛ این دفعه هنگام استفاده از لپ تاپ، موبایل و حتی تلویزیون. خانم کولز که به تنهایی در لندن زندگی می کند می گوید: “کم کم شک کردم که این واکنش ها منشاء شیمیایی ندارند؛ پس شروع به آزمایش بر روی خودم کردم. برای ناهار با خواهرزاده ام که آیپد دارد بیرون رفتیم. آیپد را نزدیک صورتم گرفتم و بلافاصله احساس درد شدیدی در دهانم کردم. ناگهان متوجه شدم دیگر نمی توانم تلوزیون تماشا کنم، از کامپیوتر یا تلفنم استفاده کرده و یا حتی بدون درد لامپ های خانه را روشن کنم و این خیلی ترسناک بود.” مری از طریق یکی از دوستانش با انجمن حساسیت به امواج الکترومغناطیسی انگلستان آشنا شد که ۱۰۰۰ عضو دارد. مری می گوید: همچنین به ملاقات دکتر خانوادگی رفتم. علیرغم اینکه او من را جدی گرفت، اما اصلاً نمی دانست که باید چکار کند. به من پیشنهاد داده شد که مورد رفتار درمانی قرار بگیرم، که برای درمان افرادی با مشکلات روانی (مانند افسردگی) استفاده می شود و هیچ اشاره ای به خود حساسیت واقعی نشده بود.” او به جای گوش دادن به حرف دکتر، از دیگر افراد مبتلا مشاوره گرفت. “لامپ های خانه را از فلوئورسنت با لامپ های رشته ای قدیمی یا هالوژن تعویض کردم که سطح پایین تری از تشعشع دارند. اتصال وای فای خود را با اتصال سیمی جایگزین کرده و فیلتری بر روی خط تلفن نصب کردم تا سیگنال های اینترنت پهن باند را حذف کند. همچنین از طریق اینترنت پارچه ی Aaronia Shield خریدم که در مقابل امواج از من محافظت می کند. این پارچه ساخت آلمان است و تقریباً هر متر آن ۷۰ پوند قیمت دارد. از آنجا که دندان های زیادی در دهانم با فلز پر شده بود، به من توصیه شد تا از شر آن ها خلاص شوم، چون رسانای الکتریسیته هستند. فرآیند جایگزین کردن آن ها با مواد غیر فلزی ۶ ماه به طول انجامید. من همچنین از یک رژیم سالم غذایی پیروی می کنم.” مری عقیده دارد که توانسته علائم بیماری را کاهش دهد، اما زندگی بسیار سختی دارد. “مجبور شدم از بسیاری از چیز هایی که عاشقشان بودم دست بکشم؛ از جمله رهبری تورهای گردشگری در لندن. همچنین قرار است به تمام منطقه ای که من در آن زندگی می کنم وای فای سراسری بیاید و هیچ تضمینی نیست که خیابان من از این قضیه مستثنی باشد.” هرچند بعضی کارشناسان به این داستان ها مشکوک هستند. پروفسور مالکوم اسپرین مدیر بخش فیزیک پزشکی بنیاد سلطنتی برکشایر می گوید: “هیچ گونه شواهدی مبنی بر ارتباط میان امواج وای فای یا سیگنال های موبایل با بیماری وجود ندارد. سطح تشعشع از این دستگاه ها بسیار پایین است؛ به حدی که در اکثر موارد اصلاً قابل تشخیص نیست. شدت تابش امواج وای فای صدهزار بار کمتر از یک اجاق مایکروویو خانگی است. اگر حساسیت به امواج الکترومغناطیسی واقعی بود، باید هنگامی که اولین بار در یک قرن پیش معرفی شدند با آن روبرو می شدیم. به نظر من علائم این بیماری می توانند ناشی از نگرانی مردم درباره ی تکنولوژی باشند، نهخود تکنولوژی.” اما افرادی که خود را مبتلا به EHS می دانند می گویند ناراحتی شان خیلی واقعی است. tiffany mwss23 microwave ovenریکی گاردینر ۶۶ ساله که قبلاً عضو یک گروه موسیقی بوده، حالا در یک منطقه روستایی، زندگی آرامی را می گذراند. نشانه های بیماری در او اوایل دهه ۸۰ پدیدار شد و عقیده دارد که علائم بیماری او ناشی از ۵ کامپیوتری بود که از آن ها برای تولید موسیقی استفاده می کرده است. او می گوید: این علائم با احساس گرمای عجیبی درون بدنم آغاز شدند و در اواسط دهه نود حالم بسیار بدتر شد. ضربان قلبم نامنظم بود و مشکل تنفس داشتم. چند سالی به علت بیماری نمی توانستم کار کنم. همه چیز را تا به حال امتحان کرده ام. از خوابیدن درون خیمه ای پارچه ای برای گرفتن جلوی تابش امواج گرفته تا رنگ کردن خانه ام با رنگی از جنس گرافیت. هنوز هم برای تولید موسیقی از کامپیوتر استفاده می کنم، اما وای فای ندارم و هنگام استفاده از کامپیوتر در سمت دیگر اتاق نشسته و از دوربین دوچشمی برای دیدن مانیتور استفاده می کنم.” اگرچه ریکی فکر می کند دارد وضعیت خود را مدیریت می کند، اما از اینکه EHS بیشتر جدی گرفته نمی شود عصبانی است. او می گوید: “صنعت ارتباطات پول سازترین صنعتی است که دنیا تا به حال به خود دیده. برای همین راحت تر است تا ما به عنوان افراد دیوانه نادیده گرفته شویم، تا این که این سوال مطرح شود که آیا بمباران ما توسط امواج الکترومغناطیسی کار درستی است؟” سو براون ۵۳ ساله و مادر ۲ فرزند است. او با ریک موافق است و ۳ سال پیش، بعد از اینکه در مدرسه ای که در آن کار می کرد وای فای نصب شد، استعفا داد. او می گوید: “من همیشه سالم بودم؛ اما ناگهان بدون هیچ دلیل مشخصی شب ها به سختی خوابم می برد. درد شدیدی در سرم شروع شد و گاهی اوقات حالت تهوع داشتم. دکترم مسکن قوی تجویز کرد، اما کارساز نبود. فکر میکردم شاید تومور مغزی داشته باشم. ولی در تعطیلات مدرسه، علائم تقریباً ناپدید می شدند. من عاشق کارم بودم ولی مجبور به استعفا شدم. بعداً از طریق تکنسین IT مدرسه متوجه شدم تجهیزات وای فای دقیقاً در همان تاریخی که بیماری من شروع شده بود نصب شده بودند.” علائم سو بعد از ترک محل کارش بهتر شدند، اما پس از نصب یک هاب اینترنت پرسرعت در خانه شان دوباره بازگشتند. “حالا به سختی می توانم جایی بروم؛ چون وای فای به شدت گسترده شده است. علائم بیماری وحشتناک است، اما وقتی در مورد آن ها صحبت می کنم مردم فکر می کنند دیوانه ام.” شاید شواهد علمی برای اثبات وجود بیماری ای به اسم حساسیت به امواج الکترومغناطیسی وجود نداشته باشد، ولی سو به نمایندگی از جمعیت رو به رشد مبتلایان به این بیماری می گوید: “برای ما، این بیماری بسیار هم جدی است.” نظر شما چیست؟ آیا علیرغم تمامی شواهد علمی واقعاً چنین بیماری ای وجود دارد؟ یا این بیماری ساخته و پرداخته ی ذهن افرادی است که از تکنولوژی وحشت دارند؟
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[مشاهده در: www.daghnewz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها