تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838039703
تحلیل بی بی سی از هدف نهایی«پوتین» در سوریه
واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: تحلیلگر بی بی سی با اشاره به اعزام ده ها جنگنده و صدها نظامی روس به سوریه و سردرگمی غربی ها در قبال تحولات سوریه در مطلبی به بررسی اهداف احتمالی روسیه در سوریه پرداخت.به گزارش افکارخبر ، «مارک اربان» تحلیلگر بی بی سی در مطلبی در این خصوص نوشت: البته دستور اعزام ده ها جنگنده و صدها سرباز برای کمک به بشار اسد قاعدتا هفته ها پیش صادر شده، اما برای یافتن پاسخ این سوال که اهداف پوتین در سوریه چیست کافی است به همین ده روز گذشته نگاه کنیم، از زمانی که خبر حضور روس ها در یک پایگاه هوایی نزدیک لاذقیه منتشر شد. نویسنده می نویسد: در شرایطی که برنامه های آمریکا در سوریه به جایی نرسیده و بحث بر سر این که بمباران چقدر داعش را تضعیف کرده ادامه دارد، فرستاده ویژه رئیس جمهور آمریکا ژنرال بازنشسته «جان آلن» و چندین مقام ارشد دیگر تصمیم گرفته اند خود را کنار بکشند. ژنرال آلن معتقد بود ایالات متحده باید برای سرنگون کردن بشار اسد با جدیت بیشتری وارد عمل شود و در شمال سوریه منطقه امن ایجاد کند. دو خواسته ای که به نظر می رسد احتمال عملی شدن شان روز به روز کم تر می شود. هفته پیش فرمانده مسئول شاخه خاورمیانه وزارت دفاع آمریکا برای ادای توضیحات به کمیته نیروهای مسلح سنا رفته بود. او اعتراف کرد شمار مخالفان سوری که در قالب برنامه ۵۰۰ میلیون دلاری آموزش دیده اند و واقعا به میدان نبرد رفته اند به تعداد انگشتان یک دست است. وی معتقد بود ایجاد منطقه پرواز ممنوع در شمال خاک سوریه بدون نیروی زمینی بی معنی است، اما او حاضر نیست توصیه کند سربازان آمریکایی به چنین مأموریتی اعزام شوند. در ادامه این گزارش آمده است :در بریتانیا هم وضع بهتر از این نیست. هفته پیش شورای امنیت ملی طرحی بلندپروازانه داشت که نیروهای بریتانیایی را برای حفاظت از غیرنظامی ها به شمال سوریه بفرستد. اما این هفته با این احتمال روبرو است که جنگنده هایی که مناطق شورشی ها را بمباران می کنند، روسی باشند نه سوری. کشورهای دیگر مثل فرانسه، هلند و استرالیا هم یا در فکر حمله هوایی به مناطق تحت کنترل گروه داعش در سوریه اند یا حمله را آغاز کرده اند.. اما سرعت و گستردگی عملیات روسیه محاسبات همه این کشورها را به هم زده است. از اواخر ماه اوت روشن بود که اسرائیل می داند روسیه می خواهد به سوریه جنگنده بفرستد. آمریکایی ها تا چند روز به این گزارش ها واکنش نشان ندادند، شاید به این خاطر که فکر می کردند پوتین می خواهد آن کاری را بکند که اوباما از چهار سال پیش – آغاز جنگ داخلی سوریه – نکرده، یعنی اعزام نیروزی زمینی. از بیستم اوت ارسال تجهیزات جدی شد: از بندرهای دریای سیاه به بندر طرطوس در سوریه – از راه بسفر. عملیات روس ها از یک الگوی مشخص و منطقی نظامی پیروی می کرد: حفظ پایگاه هوایی لاذقیه و بهبود امکانات آن، ایجاد سیستم دفاعی علیه حملات هوایی احتمالی و در نهایت ارسال جنگنده به آن. بعد از این مراحل نوبت هواپیماهای باری غول پیکر آنتونوف بود که در ده ها پرواز تجهیزات را بیاورند و کمکی باشند به مسیر دریایی. تا سه شنبه گذشته، روس ها ۲۸ جنگنده (۱۲ سوخو ۲۴، ۱۲ سوخو ۲۵ و ۴ سوخو ۳۰) در پایگاه لاذقیه مستقر کرده بودند، به علاوه دو نوع هواپیمای بی سرنشین و ۲۰ بالگرد. در بعضی گزارش ها آمده عملیات آنقدر بزرگ شده که یک پایگاه هوایی پاسخگو نیست. از تصاویر ماهواره ای مناطق ساحلی سوریه هم این طور برمی آید که احتمالا پایگاه های نظامی دیگری برای ورود تجهیزات بیشتر آماده می شوند. مقام های پنتاگون روز دوشنبه (۲۱ سپتامبر) می گفتند عملیات هواپیماهای بدون سرنشین شروع شده (احتمالا برای شناسایی اهداف) و حمله هوایی هم در چند روز آینده شروع می شود. روس ها ظرف دو هفته نیرویی پیاده کرده اند که تقریبا با کل جنگنده های باقی مانده سوریه ده برابری می کند – ضمن این که موشک های هدایت شونده و سیستم ردیابی پیشرفته تری هم دارد. این اقدام کرملین، درست مثل اقدام پارسال در اوکراین، مشخصا به شکاف قدرت های دو سوی اقیانوس اطلس دامن می زند. تردیدی نیست که در برخورد با بحران سوریه، نگاه ایالات متحده و بعضی متحدانش در اروپا – که با صدها هزار پناه جوی سوری روبرو هستند– تفاوت دارد. آن طور که سایت دیلی بیست گزارش کرده، بسیاری از مقام های آمریکایی ته دلشان از مداخله روسیه – اگر به معنای برداشتن بار مبارزه با داعش از شانه ایالات متحده باشد – راضی اند. اما در بریتانیا این طور نیست. برای دولتی که می خواهد از پارلمان رأی حمله نظامی بگیرد و در آستانه حمایت از برقراری منطقه پرواز ممنوع در شمال سوریه است، حرکات اخیر روسیه عمیقا نگران کننده است. آمریکایی ها و اسرائیلی ها برای این که کسی به اشتباه هواپیمای دیگری را نزند سراغ روسیه رفتند تا عملیات شان هماهنگ باشد یا به اصطلاح «تنش زدایی» کنند. سفر اخیر بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، به مسکو هم در همین راستا بود. این که فرمانده ستاد مشترک و فرمانده اطلاعات ارتش اسرائیل هم برای گفتگو با مقام های ارتش روسیه رفته بودند، نه فقط بی سابقه است که نشان می دهد اقدام های اخیر کرملین چقدر بازی را عوض کرده است. البته نگاه غرب به این اقدام های روسیه یکسان نیست. بسیاری از استراتژیست ها و نظامی ها شهود تاکتیکی و ریسک پذیری پوتین را تحسین می کنند. آنها می گویند پوتین با عملش توخالی بودن ادعاهای سیاسی غربی ها را نشان می دهد. این جا این پرسش اساسی پیش می آید که هدف نهایی پوتین چیست؟ البته خود پوتین مقصودش را علنی بیان کرده، از جمله در همین دیدار اخیر با نتانیاهو که گفت: هدف اصلی ما حفظ کشور سوریه است. رئیس جمهور روسیه در پاسخ به طرف اسرائیلی که می گفت سوریه می خواهد شبه نظامی ها را حمایت کند تا در بلندی های جولان (علیه اسرائیل) عملیات انجام دهند، گفت نگرانی شان بیهوده است چون ارتش سوریه به هیچ وجه در شرایطی نیست که یک جبهه دیگر باز کند. هدف کرملین که آشکارا بیان شده، جلوگیری از فروپاشی کشور سوریه است یا در واقع جلوگیری از فروپاشی همان چیزی که از آن کشور مانده. پوتین هفته پیش گفت می خواهد جلوی نابودی کامل قدرت مرکزی در سوریه را بگیرد یعنی همان اتفاقی که در لیبی پس از مداخله نظامی ناتو پیش آمد. حرف او هوشمندانه است، حداقل از این نظر که بر احساس گناه غربی ها به خاطر آن چه در لیبی بعد از قذافی رخ داده، انگشت می گذارد. علاوه بر این، ایده حفظ نیروهای مسلح و دستگاه های امنیتی سوریه تا زمانی که تلاش برای فرایند صلح یا تشکیل دولت گذار ادامه دارد، ایده ای است که بسیاری در کشورهای غربی از آن حمایت می کنند. حتی موضع آمریکا هم در روزهای اخیر تغییری چشم گیر کرده و تمرکز از سرنگونی بشار اسد به نابودی داعش بدل شده است. گروه های سوری مخالف بشار اسد شاید بیش از هرکس نگران باشند. آن ها تغییر موضع واشنگتن و هماهنگی نظامی اش با مسکو را به معنای هم سویی با بشار اسد می دانند. چیزی که کسی نمی داند این است که آیا روسیه همچنان نیروی زمینی به سوریه می فرستد یا نه؟ و اگر بفرستد آیا صرفا با هدف محافظت از امکانات دریایی و هوایی است یا اهداف هجومی هم دارد؟ البته پیش از این هم گزارش هایی از حضور نیروهای روس در خط مقدم منتشر شده اما شمار این نیروها کمتر از آن بوده که تاثیری قابل ملاحظه داشته باشد. ولادیمر پوتین قرار است هفته آینده در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کند. شاید در آن سخنرانی چیز بیشتری از برنامه هایش بفهمیم – و این که آمریکا و دیگران تا چه حد ممکن است با این برنامه کنار بیایند. اما فعلا جز تماشای آنچه در سوریه رخ می دهد کاری نمی توان کرد. البته پرسش هایی هم هست که در این فرصت می توان به آنها فکر کرد. از جمله اینکه حمله احتمالی کی رخ می دهد؟ هدف چه خواهد بود؟ واکنش روسیه به مثلا اسارت نیروهایش چه خواهد بود؟ و نهایتا این که آیا روسیه نیروی بیشتر پیاده خواهد کرد یا نه؟
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[مشاهده در: www.afkarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها