تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837063922
زمان ریاست جمهوری زنان فرا رسیده است
واضح آرشیو وب فارسی:اعتدال: از زمانی که «سیمون دوبوآر» کتاب «جنس دوم» را نوشت جنبش های بزرگی در سراسر جهان در حمایت از زنان شکل گرفت. کار به جایی رسید که زنان خواهان قدرت سیاسی شدند و خیلی زود برخی از زنان به رأس هرم قدرت در جوامع خود دست پیدا کردند. دوبوآر در کتاب «جنس دوم» خود می نویسد: «این فرهنگ جوامع است که محدودیت های فراوانی را برای زنان ایجاد می کند.» تز کلی کتاب، نشان دادن آن است که چگونه زنان در جایگاهی پایین تر از مردان قرار داده شده اند. به همین دلیل و برای بررسی نقش زنان در قدرت سیاسی در تاریخ ایران با آذر منصوری، فعال سیاسی و عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت ایران گفت وگو کردیم. منصوری معتقد است: « کمتر مجال بروز توانایی های زنان در عرصه اجتماعی و سیاسی فراهم آمده است. در نتیجه حضور کمرنگ زنان در عرصه تصمیم گیری و قدرت سیاسی تابعی از حقوق محدود زنان در عرصه اجتماعی بوده است». در ادامه متن گفت وگوی آرمان با آذر منصوری را از نظر می گذرانید. سهم زنان از قدرت سیاسی در ایران به چه میزان است؟آیا حضور کمرنگ زنان در عرصه تصمیم گیری به ریشه های تاریخی و جامعه شناسی فرهنگی ایرانیان بازمی گردد یا اینکه ریشه در عملکرد زنان در عرصه اجتماعی دارد؟ حضور کمرنگ زنان در عرصه سیاسی ریشه در ویژگی های فرهنگی و تاریخی جامعه ایرانی دارد. متاسفانه منابع علمی و تاریخی دقیقی درباره حضور زنان در عرصه سیاسی در تاریخ ایران وجود ندارد که این موضوع تحلیل این مساله را دشوار می کند. اغلب منابعی نیز که در این زمینه وجود دارد از سوی پژوهشگران و نویسندگان غربی نوشته شده است. مساله دیگر اینکه ساختار سیاسی در ایران به شکلی بوده که امکان حضور تاثیرگذار زنان در عرصه تصمیم گیری وجود نداشته است. در کنار این رویکردهایی مانند مردسالاری نیز مزید بر علت شده که زنان حضور پررنگی در عرصه سیاسی نداشته باشند. با این وجود بنده معتقدم جایگاه زنان در تاریخ ایران تابعی از شیوه تولید و حضور آنان در اقتصاد بوده است. اگر ما به دوران ایلامی ها نگاه کنیم متوجه می شویم که در این دوران نوعی مادرسالاری بر ایران حاکم بوده است. در این دوران ارث از مادر به فرزندان می رسید و زنان سلطه کاملی بر مسائل خانواده و اقتصاد داشتند. با این وجود با ظهور مادها و تغییر شیوه زندگی از دامپروری به کشاورزی جایگاه زنان در تاریخ ایران دچار تغییر می شود. اگر ما تمدن خود را با تمدن یونان باستان مقایسه کنیم متوجه می شویم که جامعه ما از نظر حقوق شهروندی با جوامع دموکراتیک دچار یک نوع فاصله تاریخی شده است. مساله مهم دیگری که در این زمینه دارای اهمیت است جایگاه استراتژیک ایران در منطقه خاورمیانه بوده است. تمدن ایران از گذشته تاکنون از چهار جهت شمال، جنوب، شرق و غرب مورد تاخت و تاز اقوام دیگر قرار داشته و جنگ های بسیاری را از سر گذرانده است. در نتیجه به دلیل اینکه در اغلب این جنگ ها مردان نقش پررنگ تری داشته اند به مرور زمان اهمیت مردان در جامعه بیشتر شده و نوعی فرهنگ مردسالاری در کشور رواج پیدا کرده است. در کنار این مساله ساختارهای سیاسی در ایران مانع از شکل گیری حقوق شهروندی ایرانیان و حقوق برابر بین زن و مرد در گذشته شده است. این ساختارها با تک بعدی کردن فضای اجتماعی اجازه تحقق مطالبات زنان را نمی داده است. کمتر مجال بروز توانایی های زنان در عرصه اجتماعی و سیاسی فراهم آمده است. در نتیجه حضور کمرنگ زنان در عرصه تصمیم گیری و قدرت سیاسی تابعی از حقوق محدود زنان در عرصه اجتماعی بوده است. با ورود اسلام به ایران جایگاه زنان چه تغییری پیدا کرد؟دین اسلام چه تاثیری در حقوق شهروندی زنان جامعه ایرانی ایفا کرد؟ برخی از پژوهشگران معتقدند زنان تا پیش از ورود اسلام به ایران نیز دارای حقوق شهروندی برابری با مردان بودند. این عده همواره بر گذشته باشکوه تمدن ایران تاکید می کنند. این در حالی است که با ورود اسلام به ایران جایگاه زنان نسبت به گذشته ارتقا پیدا می کند. یکی از اصول اولیه دین مبین اسلام برابری همه انسان ها و زن و مرد است. براساس آموزه های اسلام زن و مرد هیچ برتری نسبت به یکدیگر ندارند. نکته بسیار مهمی که اسلام به آن تاکید می کند حضور زنان در عرصه اجتماعی و تاکید بر مسئولیت اجتماعی زنان است. در نتیجه با ورود اسلام به ایران زنان نقش اجتماعی پیدا می کنند و شرایط برای بروز توانایی ذاتی آنها فراهم می شود. این در حالی است که تا قبل از ورود اسلام به ایران چنین شرایطی برای زنان وجود نداشته است. قرآن مجید به عنوان کتاب آسمانی و هدایت گر مسلمانان به صراحت و با آیه های مختلف از برابری حقوق زنان و مردان سخن گفته است. قرآن مجید در آیات متعددی، زن و مرد را از یک طینت دانسته و اعلام می دارد که زن و مرد از «نفس واحده» خلق شده اند و مکمل یکدیگرند. قرآن همچنین می فرماید: «تساوی ارزش و مقام زن و مرد، در داشتن صفات برجسته و ارزش های والای انسانی و مقام معنوی آنهاست.» قرآن در کیفرها و ثواب اعمال نیز زن و مرد را یکسان مورد خطاب قرار می دهد و قبح گناه و اعمال حرام و کیفر آن، و همچنین ثواب اعمال را، درباره زن و مرد مساوی می داند. با این اوصاف هنگامی که دین اسلام وارد جامعه ایران می شود شرایط اجتماعی و برخی از سنت های جامعه اجازه نمی دهد قوانین و دستورات اسلام به خوبی در جامعه اجرا شود. در نتیجه در چنین شرایطی زنان همچنان امکان حضور در عرصه های تصمیم گیری سیاسی و اجتماعی ندارند. اگر هم زنی در عرصه قدرت نقش آفرینی می کند بدون شک به دلیل جایگاه اجتماعی است که یا با پادشاه نسبت دارد یا اینکه از طبقه اشراف و درباریان است. تفاوت های فردی بین زنان و مردان و همچنین خشن بودن عرصه سیاسی که با لطافت زنان سازگار نیست به چه میزان در حضور کمرنگ زنان در عرصه سیاسی نقش داشته است؟ هنگامی که یک فرد متولد می شود هیچ گونه باوری مبنی بر اینکه زن نباید در عرصه سیاسی حضور داشته باشد یا اینکه تنها مردان باید در عرصه سیاست حضور داشته باشند با خود ندارد. در نتیجه این فرهنگ یک جامعه است که چنین تفکری را به فرد القا می کند. در جامعه ما این تفاوت ها و تفکیک ها از کودکی آغاز می شود و از همان کودکی شیوه تربیتی متفاوتی برای دختران و پسران درنظر گرفته می شود. دیدگاه ما تحت تاثیر آموزش هایی است که در دوران کودکی به ما داده می شود. رسانه ها، کتاب های آموزشی و سنت های اجتماعی ما در دل خود نوعی تبعیض برای زنان و مردان قائل هستند. این رهیافت های اجتماعی که در طول تاریخ به وجود آمده برای زنان نقش خاص و متفاوتی که همان تولیدمثل و خانه داری و همسرداری است در نظر گرفته است. از این نظر زنان سهم کمی در قدرت سیاسی دارند. در نتیجه اگر قرار است تحولی در این زمینه صورت بگیرد ابتدا باید از آموزش های ما آغاز شود. دیدگاه های ما بیانگر این نکته است که تنها مردان باید در عرصه سیاسی حضور داشته باشند و عملکرد زنان تنها باید محدود به خانه و خانواده باشد. در نتیجه تغییر این وضعیت به سیاست های کلی ما بازمی گردد. مساله زنان در ایران همواره تابعی از سنت و مدرنیته بوده است. در ایران قبل از انقلاب، هر حکومتی که قصد داشت خود را مدرن نشان دهد از ابزار زنان استفاده می کرد و هر حکومتی که قصد داشت به سنت های جامعه پایبند باشد زنان را محدود و مقید به برخی سنت های دست و پاگیر اجتماعی می کرد. نمونه بارز این مساله مدرنیزاسیون در زمان رضاخان بود که وی با کشف حجاب قصد داشت زنان را به ویترین مدرن شدن ایران تبدیل کنید. ارزیابی شما از این مساله چیست؟ به نکته مهمی اشاره کردید. با مطرح شدن نظم نوین جهانی در بین کشورهای خاورمیانه ایران نخستین کشوری بود که نسبت به این مساله واکنش مثبتی از خود نشان داد. انقلاب مشروطیت در ایران یکی از مهم ترین تلاش ها برای تحقق مدرنیسم در جامعه ایرانی بود. در این مقطع زمانی نخبگان و روشنفکران تلاش کردند جامعه استبداد زده ایرانی را با تفکر و رویکرد دموکراتیک آشنا کنند. یکی از مسائل مهمی نیز که در این زمان مطرح شد حضور زنان در عرصه تصمیم گیری اجتماعی و سیاسی بود. با این وجود از دل جنبش مشروطیت در ایران رضاخان بیرون آمد که تمایل داشت ایران را یک شبه مدرن کند. رضاخان در ابتدا تلاش کرد مانند کشورهای غربی زنان ایرانی را بی حجاب کند تا به نوعی به کشورهای همسایه نشان دهد که مدرنیته در ایران آغاز شده است. اگر ما تحلیل عمیقی نسبت به این مقطع زمانی داشته باشیم متوجه می شویم که حکومت های ایران در قبل از انقلاب، تنها به ظواهر مدرنیته توجه داشته و به زنان به عنوان یک ابزار و ویترین برای نشان دادن عقاید مدرن خود استفاده می کردند. سطحی نگری در این طرز تفکر موج می زند. مشکل دیگری که در این زمینه به چشم می خورد این است که رضاخان از یک طرف بر مدرنیسم تاکید می کند و از طرف دیگر به دنبال زنده کردن تاریخ ایران باستان است و تلاش می کند از نمادهای باشکوه ایرانی در ساختار حکومتی خود استفاده کند. به همین دلیل در این مقطع زمانی ملغمه ای از مدرنیسم و باستان گرایی در کشور به وجود می آید که سبب تناقضات متعدد اجتماعی می شود. مساله بسیار مهمی که در این زمان وجود دارد این است که نگاه مدرنیستی رضاخانی به زنان نیز نگاهی به عنوان «شهروند درجه دو» است؛ یعنی رضاخان حتی در مدرن کردن جامعه نیز نقش مهمی برای زنان در نظر نمی گیرد. برای مثال رضاخان دستور می دهد که زنان بی حجاب باشند. این دستور در دل خود نگاه برابری خواهانه نسبت به زنان ندارد و نوعی نگاه از بالا به پایین و تحکمی است. نگاه رضاخانی به مساله زنان همراه با عدالت جنسیتی نیست. رضاخان تلاش می کند یک شبه از باورهای اجتماعی و سنتی جامعه عبور کند و به جای مدرنیته دستورات خود را جایگزین کند. پس از حکومت پهلوی دوم و با استقرار جمهوری اسلامی وضعیت شکل جدیدی به خود می گیرد. دین اسلام تاکید دارند که در اصل دین هیچ گونه اجباری نیست و انسان با رشد فردی و شخصیتی خود می تواند آزادانه انتخاب کند. نکته دیگری که درباره مساله زنان دارای اهمیت است مساله «دولت – ملت» است که می تواند در برابری حقوق زنان و مردان در ایران تاثیرگذار باشد. متاسفانه مساله دولت- ملت هنوز در ایران به معنای واقعی خود نزدیک نشده است. این در حالی است که وضعیت نسبت به گذشته تغییرات مثبت و رو به جلویی داشته است. حکومت های پس از مشروطه تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، قسمت هایی از مدرنیسم را اخذ کردند که بتوانند به قدرت خود تحکیم بیشتری ببخشند و قسمت هایی که به آزادی های مدنی و برابری حقوق زن و مرد مربوط می شد را کنار گذاشتند یا اینکه به آنها بهایی ندادند. در دهه اخیر فعالیت اجتماعی زنان در جامعه ایرانی افزایش داشته است. با این وجود آزادی های اجتماعی زنان با خود آسیب های جدیدی مانند سست شدن کانون خانوده و افزایش آمار طلاق را به همراه داشته است. چرا ما نتوانستیم از آزادی زنان تعریف منطقی و عقلانی داشته باشیم که پس از پایان دوران مردسالاری با مشکلات جدید اجتماعی روبه رو نشویم؟ جامعه ما یک انقلاب بزرگ را از سر گذرانده که این انقلاب حامل گفتمان برابری همه اقشار جامعه و به ویژه زن و مرد بوده است. حتی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز حقوق برابری برای زنان و مردان، حتی در زمینه های اجتماعی و سیاسی در نظر گرفته شده است. در قانون اساسی ما حتی زنان اجازه ریاست جمهوری نیز دارند که این مساله بسیار مهمی است. با این وجود نوعی فقدان رویکرد و برنامه ریزی درباره مساله زنان وجود دارد. پس از انقلاب اسلامی برنامه ریزی های زیادی برای زنان در عرصه های گوناگون وجود داشته است. با این وجود هیچ کدام از این برنامه ریزی ها پاسخگوی مطالبات واقعی زنان جامعه نبوده است و در این زمینه باید بیشتر کوشید. سیاست های ما درباره زنان باید متناسب با فرهنگ جهانی شدن و الزامات قرن بیست و یکم باشد. در شرایط کنونی فناوری اطلاعات شرایطی را برای مردم به وجود آورده که با هیچ مانعی نمی توان از گسترش آن جلوگیری کرد. فناوری جدید ارتباطی و شبکه های مجازی فرصت ها و تهدیدهایی را با خود برای ما به ارمغان آورده است. اگر ما نتوانیم تحلیل درستی از تکنولوژی های جدید ارتباطی داشته باشیم با مشکلات جدیدی در عرصه اجتماعی مواجه خواهیم شد که حل کردن آن هزینه و انرژی زیادی از ما خواهد گرفت. در شرایط کنونی نهاد خانواده در ایران با تهدید های زیادی مواجه شده است که نیازمند بررسی عمیق جامعه شناسی و روانشناسی است. مسائلی مانند افزایش آمار طلاق بسیار نگران کننده است و باید در این زمینه به آسیب شناسی جدی پرداخت. حتی آمار طلاق در روستاهای ما نیز که بافت سنتی تری دارند نسبت به گذشته افزایش داشته است. اگر دولت به الزامات توسعه توجه نکند و تولیدات فرهنگی متناسب با جهان امروز نداشته باشند ما با وضعیت ناگوارتری نیز نسبت به گذشته درباره آمار طلاق و فروپاشی خانواده ها مواجه خواهیم بود. در یک دهه اخیر تعداد قبول شدگان دختر دانشگاه های کشور ده درصد نسبت به پسران افزایش داشته است. این افزایش قبول شدگان به این معناست که تعداد متخصصان زن فارغ التحصیل دانشگاه ها ده درصد از آقایان بیشتر است. با این وجود برنامه ریزی برای متخصصان زن جامعه صورت کمی گرفته است. دولت باید این نکته را در نظر داشته باشد که نیمی از جامعه که شامل زنان می شود در حال توانمند سازی خود هستند. دولت و کشور در صورتی می تواند از این توانمندسازی استفاده بهینه کند که برای آن برنامه ریزی کند. جامعه ایران زمانی می تواند از مردسالاری عبور کند و در جهت برطرف کردن نابرابری ها حرکت کند که متناسب با تغییرات و تحولات جهانی سیاست های خود را برنامه ریزی کند. باید سیاست ها و خط مشی ها را در این زمینه راهبری کرد تا امید داشت که به نتایج مطلوب تری دست یافت. در غیراین صورت علاوه بر اینکه هیچ مشکلی از جامعه حل نمی شود مشکلات جدیدی نیز به وجود می آید که برای حل کردن آن هزینه زیادی به هدر می رود. من معتقدم برنامه ریزی ها و سیاست هایی که برای زنان تدوین می شود باید براساس توانمندسازی و حضور بیشتر و فعال تر زنان در اجتماع و عرصه مشارکت های اجتماعی و سیاسی باشد. چرا حضور زنان در کابینه های پس از انقلاب اسلامی کم بوده است؟دولت اصلاحات که مدعی آزادی های مدنی و سیاسی بود هیچ وزیر زنی در کابینه آن وجود نداشت. محمود احمدی نژاد نخستین رئیس جمهوری بود که از وزیر زن در کابینه خود استفاده کرد. با این وجود آقای روحانی نیز از وزیر زن استفاده نکرد. دلیل حضور کمرنگ زنان در کابینه دولت های پس از انقلاب چیست؟ حضرت امام (ره) می فرمایند: «حضور زنان در مقدرات زندگی اجتماعی و سیاسی یک تکلیف است.» منظور حضرت امام (ره) حضور زنان در حلقه اول تصمیم گیری دولت و جامعه است. با این وجود در برنامه توسعه کشور به جز برنامه چهارم توسعه که توسط دولت اصلاحات نوشته شده سهم زنان در توسعه سیاسی و اجتماعی بسیار کم در نظر گرفته شده است. این مساله به ویژه در زمینه مشارکت سیاسی زنان بسیار مشهود است. برخی عنوان می کنند حضور زنان در انتخابات کشور بدون هیچ گونه مانعی است و زنان می توانند در انتخابات شرکت کنند و وارد مجلس شوند. این در حالی است که حضور زنان در عرصه انتخابات تنها شرط مشارکت سیاسی آنها نیست. دولت ها و تصمیم گیران جامعه باید برای زنان در عرصه تصمیم گیری سیاسی نقش محوری در نظر بگیرند. اینکه زنان تنها در مقطع انتخابات در مسائل سیاسی دخالت کنند نمی تواند پاسخگوی مطالبات آنها باشد. حضور زنان در کابینه دولت، مجلس شورای اسلامی می تواند به عنوان الگوی آموزشی در سطح جامعه به کار رود. اگر زنان در چنین جایگاهی قرار بگیرند به صورت ناخودآگاه این تفکر به جامعه القا می شود که زنان نیز می توانند در عالی ترین جایگاه های تصمیم گیری نظام سیاسی حضور داشته باشند. این طرز تفکر باعث می شود حضور زنان در عرصه سیاسی بیشتر شود و هراس آنها از فعالیت سیاسی از بین برود. این مساله که دولت احمدی نژاد از یک زن در کابینه خود استفاده کرد در نوع خود اتفاق بزرگی بود. با این وجود دولت احمدی نژاد در عمل نشان داد که انتخاب یک زن به عنوان وزیر کابینه از سر مصلحت بوده است. در نهایت نیز تنها وزیر زن کابینه احمدی نژاد که به نظر من یکی از بهترین وزرای دولت بود به بدترین شکل ممکن از کار برکنار شد. در نتیجه اگر احمدی نژاد رویکرد مثبتی به مدیریت زنان داشت نباید تنها وزیر زن دولت خود را به شکل ناخوشایندی از کار برکنار می کرد. با این وجود احمدی نژاد تابوی حضور زنان در کابینه دولت را شکست و با انتخاب یک زن به عنوان وزیر گام بلندی برای حضور زنان در سطح اول تصمیم گیری کشور برداشت. یکی از شعارهای اصلی آقای روحانی نیز حمایت از جنبش زنان بود. به همین دلیل زنان جامعه توقع داشتند آقای روحانی نیز از وزیر زن در کابینه خود استفاده کند. البته بنده بعید می دانم که مجلس نهم به وزرای زن کابینه رأی اعتماد می داد و در نهایت این مساله ممکن بود به نتیجه نرسد. با این وجود به نظر می رسد آقای روحانی در زمینه مساله زنان شعاری عمل نمی کند و تلاش می کند تحقق مطالبات زنان به صورت منطقی و عقلانی انجام شود. معاونت زنان ریاست جمهوری نیز در طول دو سال گذشته از جنبه های مختلف عملکرد قابل قبولی داشته است و رابطه مناسبی با زنان جامعه برقرار کرده است. البته بنده پیش بینی می کنم آقای روحانی در دولت آینده خود از زنان به عنوان وزیر استفاده خواهند کرد. انتخاب این زنان نیز به وضعیت و ترکیب مجلس آینده بستگی دارد که چه رویکردی نسبت به دولت داشته باشند. اگر اصلاح طلبان در انتخابات مجلس آینده پیروز شوند و موفق شوند اکثریت مجلس را به دست آورند احتمال رأی آوری زنان پیشنهادی دولت بسیار بالا خواهد بود. دولت آقای روحانی از فرمانداران زن استفاده کرده و در اغلب معاونت های سازمان ها و وزارتخانه ها از زنان استفاده کرده که در نوع خود اقدامات مفیدی برای تحقق مطالبات زنان برای حضور در قدرت سیاسی است. در برخی از کشورهای جهان که از نظر جنبش های اجتماعی ضعیف تر از ایران هستند نیز زنان در رأس قدرت سیاسی هستند. نمونه بارز این مساله در کشور آرژانتین یا برزیل وجود دارد. حتی در پاکستان نیز در گذشته بی نظیر بوتو به عنوان یک زن به قدرت رسید و طرفداران زیادی نیز داشت. به نظر شما زمان آن فرا نرسیده که ایران نیز دارای یک رئیس جمهور زن باشد؟ در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران از کلمه«رجل» به جای مرد استفاده شده که بیانگر این مساله است که الزاما رئیس جمهور نباید از مردان باشد و زنان نیز می توانند به ریاست جمهوری برسند. در نتیجه از نظر قانونی هیچ مانعی برای رئیس جمهور شدن زنان وجود ندارد.با این وجود در یازده دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری هیچ کاندیدای زنی در انتخابات حاضر نشده است. البته در انتخابات ریاست جمهوری سال92 جمعی از زنان به فکر اینکه یک زن کاندید ریاست جمهوری شود افتاده بودند و در این زمینه اقداماتی نیز صورت گرفت. کاندید مورد نظر شما چه کسی بود؟ در آن مقطع زمانی ما گمان می کردیم خانم معصومه ابتکار از این توانایی برخوردار است که بتواند به عنوان کاندیدا با رقبای انتخابات ریاست جمهوری رقابت کند. به نظر ما اگر چنین اتفاقی رخ می داد زنان جامعه از خانم ابتکار حمایت می کردند و احتمال موفقیت ایشان بالا می رفت. با این وجود جریان اصلاحات تصمیم دیگری گرفت و ما نیز به عنوان یک اصلاح طلب به تصمیم کلی جریان خود احترام گذاشتیم. با تمام این اوصاف بنده معتقدم حضور یک زن در مسئولیت خطیری چون ریاست جمهوی تاحدود زیادی می تواند جایگاه زنان را در قدرت سیاسی و عرصه اجتماعی ارتقا بدهد. به همین دلیل باید عنوان کرد زمان ریاست جمهوری زنان در ایران نیز فرا رسیده است. دولت های گذشته در ایران هر کدام داری مشی و رویکرد خاص خود بودند و هر کدام نوعی از سیاست گذاری را تجربه کردند. شاید اگر دولتی به ریاست یک زن در ایران تشکیل شود ما با تجربه جدیدی در زمینه مدیریت سیاسی روبه رو شویم و این تجربه بتواند بسیاری از کاستی های جامعه ما را برطرف کند.
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتدال]
[مشاهده در: www.etedaal.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها