پای درد دل کوتاه‌قامتی با روح بلند...

واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۴ مهر ۱۳۹۴ - ۱۲:۰۴

جمله «معلولیت، محدودیت نیست» را بسیار شنیده‌ایم هرچند که در بین معلولان هستند کسانی که دچار یاس و نومیدی و در نتیجه افسردگی و انزوا شده‌اند اما هنوز هم مصداق این جمله در گوشه و کنار جامعه ما مشهود است. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه کویر، در میان هیاهوی شهر ما، نوجوانی هر روز صبح را به امید کار و تلاش از خواب بیدار شده و با قامت کوتاه اما روح بلند خود برای به دست آوردن لقمه نانی حلال به خیابان‌ها و پیاده‌روهای شهر قدم می‌گذارد. او گرچه از لحاظ شکل ظاهری با بقیه همسن و سالی‌های خودش تفاوتی دارد اما تاکنون اجازه نداده است این نقص عضو و یا معلولیت مانع از برخاستن و تلاش کردنش بشود! درواقع او هرگز نخواسته تسلیم بی‌رحمی‌های زندگی شود بلکه تمام قد جلوی این دشواری‌ها ایستاده است. یک روز عصر نزدیکی‌های محل کارش! با او قرار مصاحبه می‌گذاریم، از دور به قدم‌های کوتاه ولی محکمی که برمی‌دارد خیره می‌شوم، با اعتماد به نفس و بدون توجه به نگاه‌های طرافش حرکت می‌کند، او را با کسانی که از کنارش در حال عبور هستند مقایسه می‌کنم و واقعا احساس می‌کنم از بعضی ما آدم‌هایی که به ظاهر سالم بوده و حداقل نقص عضوی نداریم، یک سر و گردن بالاتر است. "محمد تینونی" متولد سال 76، اولین فرزند خانواده و دارای دو خواهر است، دیپلم کامپیوتر دارد و دوران تحصیلش را در مدرسه استثنایی کرمان گذرانده است، او چندان مایل نیست در مورد معلولیتش صحبت کنیم، فقط این را می‌گوید که در سال 77 دکتر به مادرش گفته است اگر تحت عمل جراحی قرار گیرد ممکن است دیگر نتواند حرکت کند و آنها به همین دلیل تن به عمل او نداده‌اند. محمد می‌گوید: پدرم راننده تراکتور و کشاورز است و به دلیل اینکه درآمدش ناکافی است من هم کمک خرجش شده‌ام و دست‌فروشی می‌کنم! یعنی با کمک یک خیر مقداری بدلیجات تهیه کرده و همینجا به فروش می‌رسانم. او به دشواری‌های دست‌فروشی اشاره می‌کند و می‌گوید: از وقتی که بساطم را پهن می‌کنم هر ثانیه باید نگاهم به خیابان باشد تا نکند مامورین شهرداری سر برسند و همه چیز را جمع کنند! و همین مسئله باعث می‌شود مشتری‌هایم را از دست بدهم. از محمد در مورد اینکه آیا برای گرفتن مجوز اقدامی کرده است می‌پرسم و جواب می‌دهد: اخیرا به شهردار منطقه یک نامه نوشته و درخواست مجوز کرده‌ام و علی‌رغم اینکه می‌دانم هزینه زیادی دارد اما باز هم خواستم از طریق قانونی کار کنم ولی گفته‌اند باید تا سه هفته دیگر منتظر جواب بمانم. او همچنین یادآور می‌شود: تاکنون از شهرداری اخطاریه گرفته‌ام که نباید دست‌فروشی کنم اما با شرایط زندگی چاره‌ای جز کار کردن ندارم و نمی‌توانم بیکار بمانم. این نوجوان همچنین از علاقه‌اش به دانشگاه رفتن و درس خواندن می‌گوید و اینکه دلش می‌خواهد در کرمان درس بخواند تا بتواند همینجا کار کند و کمک خرج پدرش باشد، چراکه به گفته او این روزها دیگر کارهای کشاورزی زیاد نیست و چرخ تراکتور هم خوب نمی‌چرخد. به محمد می‌گویم هر صبح که از خواب بیدار می‌شوی اولین نگرانی و دغدغه‌ات چیست؟ با خنده جواب می‌دهد: اینکه امروز هم شهرداری سر نرسد و بتوانم کمی فروش داشته باشم، بعد هم به این فکر می‌کنم که ای کاش کار بهتر و حسابی داشته باشم تا شب که به خانه برمی‌گردم شرمنده خانواده نباشم. راستی محمد ورزش هم می‌کند، او در رابطه با شطرنج می‌گوید: به این بازی فکری بسیار علاقه دارم و امسال هم در مسابقات قزوین شرکت کرده و به صورت تیمی مقام آوردیم، همچنین روپایی زدنم هم خوب است. باز می‌پرسم این نگاه‌های مردم تو را اذیت نمی‌کند؟ و پاسخ می‌دهد: من این شرایط را برای خودم پذیرفته‌ام و عضوی از جامعه هستم اما شاید هنوز جامعه مرا نپذیرفته باشد ولی بالاخره باید جامعه هم مرا به این شکل قبول کند، درواقع چندان توجهی به این نگاه‌ها و ترحم‌ها ندارم و به نوعی برایم مهم نیست. او با اشاره به اینکه محل زندگی آنها کوهپایه کرمان بوده است، می‌گوید: عید امسال با کمک خیرین در کوهپایه یک خانه ساختیم و علی‌رغم اینکه زمین این ملک از گذشته مال خودمان بوده است ولی متاسفانه اداره منابع طبیعی اجازه زندگی کردن در آن را به ما نمی‌دهد و به ما انگ زمین‌خواری زده‌اند! از این ماه هم کم‌کم هوا رو به سردی می‌رود اما خانه ما نه آب و برق دارد و نه گاز. محمد ادامه می‌دهد: ما به این شرایط اعتراض کرده‌ایم اما پرونده هنوز مورد بررسی کامل قرار نگرفته است و همچنان منتظر صدور حکم و نتیجه هستیم، از طرف دیگر زندگی در کرمان با سختی‌هایی همراه است و برای خانواده من که درآمد چندانی ندارد پرداخت کردن ماهی یک میلیون تومان برای اجاره خانه واقعا زیاد و سنگین است. او همچنین می‌گوید: آرزو می‌کنم یک جایی پیدا شود که به کار کردن من راضی باشد آن موقع با تمام توانم کار خواهم کرد و اجازه نمی‌دهم دیگران فکر کنند به دلیل معلولیت نمی‌خواهم و یا نمی‌توانم تلاش کنم. از محمد می‌پرسم حالا که به سن 18 سالگی رسیده‌ای آیا به ازدواج هم فکر می‌کنی؟ با خنده جواب می‌دهد: هنوز برای فکر کردن به ازدوج خیلی زود است، هرچند مقداری پس‌انداز دارم اما باید کار درست و حسابی پیدا کنم، از سختی‌های پیش روی زندگی خانواده‌ام کم کنم و بعد از آن شاید بتوانم فکر کنم! محمد در پایان خطاب به همسن و سالان خودش می‌گوید: کسانی که مشابه من معلولیت دارند باید به خودشان بیایند، تا کی قصد دارند در خانه پدر و مادر بمانند؟ بالاخره باید از انزوا خارج شده، بیرون آمده و کار کنند، چراکه تلاش و پشتکار به داشتن روحیه خوب هم بسیار کمک خواهد کرد. به گزارش ایسنا، خوشبختانه روزهای بعد از مصاحبه باخبر شدم که محمد در دانشگاه شهید چمران کرمان و در رشته نرم‌افزار پذیرفته شده است، امیدوارم همچون برآورده شدن این آرزو، مسیرهای دیگر زندگی نیز برای این نوجوان کوشا و خانواده‌اش هموار شود ضمن اینکه امثال محمد در جامعه ما کم نیستند، فقط به دست‌های گرم و یاری‌گر دیگران نیازمندند، پس چه بهانه‌ای بهتر از آغاز ماه مهر که بهترین فرصت برای کمک و مهربانی کردن است.