تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836927100
جنگ طولانی مدت و وسیع علیه آپارتاید
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا- مهاجرانی که اخیرا در آفریقای جنوبی مورد حمله قرار گرفتند، همگی از کشورهای همسایه ای آمده اند که سال ها پیش، با مرگ انسان ها و ویرانی کشورشان، بهای سنگینی به خاطر حمایت از مبارزات ضد آپارتاید (نژادپرستی) آفریقای جنوبی پرداخته بودند. جسدی در کنار چرخ یک تراکتور در موزامبیک روی زمین افتاده است. سه نفر که صورت شان را از دوربین پنهان کرده اند، به مرد مرده خیره شده اند. سال ١٩٨٣، زمان ثبت این عکس، این گونه صحنه ها در موزامبیک بسیار عادی بود. عکاس شناخته شده نیست: نگاتیو عکس در آرشیو آژانس خبری موزامبیک پیدا شد و یک کپی از آن در حال حاضر در مرکز یادبود نلسون ماندلا در ژوهانسبورگ به عنوان بخشی از نمایشگاه عکس آفریقا با نام «در خط مقدم»، در طول سال های آپارتاید از دهه ١٩٧٠ تا اواخر دهه ١٩٩٠، به نمایش درآمده است. در نمایشگاه «در خط مقدم»، رویدادهای کشورهای تازه مستقل شده مانند موزامبیک در زمانی که از دشمنان آپارتاید به ویژه کنگره ملی آفریقا (ANC) حمایت می کردند، ثبت و در مورد واکنش آفریقای جنوبی یا هزینه ای که آنها پرداخته اند، هیچ شکی باقی نمی گذارد. کارهای دیگری از موزامبیک، لسوتو، زامبیا، آنگولا و دیگران که از کنگره ملی آفریقا میزبانی کردند و از سازمان مردم آفریقای جنوب غربی سواپو (١SWAPO) که برای استقلال نامیبیا جنگیدند، به نمایش درآمده است. همچنین عکس های بسیار تکان دهنده ای از نامیبیا در زمانی که آفریقای جنوبی هنوز تحت اشغال بود، وجود دارد. بسیاری از تصاویر، داستان صلح و بازپروری پس از جنگ منطقه ای را که ١۵ سال به طول انجامید، نشان می دهند. در سال ١٩٧۵ پس از مبارزات آزادی طلبی که در دهه ١٩۶٠ شروع شده بود، موزامبیک و آنگولا از پرتغال مستقل شدند اما زمانی که عکس مرد مرده در کنار کامیون گرفته شد، امید به استقلال از بین رفته و کشور به ویرانه ای تبدیل شده بود. درست پس از رفتن پرتغالی ها و اجازه دولت جدید (FRELIMO٢) به نیروهای نظامی رابرت موگابه برای ورود و استقرار در مرزهایش با رودزیا (زیمبابوه کنونی)، مشکلات موزامبیک با همسایگانش شروع شد. نیروهای امنیتی رودزیا با حمایت از شورشیان ضددولتی موزامبیک (٣Renamo) به این حرکت پاسخ دادند. وقتی قانون اکثریت در سال ١٩٨٠ در زیمبابوه به پایان رسید، آفریقای جنوبی جنبش را زیر پر و بال خود گرفت. نیروهای مقاومت ملی رنامو که توسط رییس جدید خود آموزش دیده و تجهیز شده بودند، دهکده های دوردست در مناطق روستایی را مورد تاخت و تاز قرار دادند، ریل های راه آهن را منهدم و خط های برق را خراب کردند و در کمین هر چیزی که در جاده ها حرکت می کرد، نشستند. ساکنان روستاها و شهرها را دچار وحشت کرده و آنها را وادار می کردند که به عنوان سرباز به نیروهای شان بپیوندند. بسیاری از سربازان اجباری زیر ١٨ سال سن داشتند و در واقع سرباز کودک بودند. (جبهه آزادیبخش فرلیمو نیز با رفتن به شهرها و روستاها سربازگیری می کرد.) با فرارسیدن سال ١٩٨۴ شرایط چنان ناامیدکننده بود که جبهه آزادیبخش فرلیمو در توافق با آفریقای جنوبی (که دیگر شورشیان رنامو را حمایت نکرده و با آنها همدستی نکند)، افراد کنگره ملی آفریقا را اخراج کرد اما توافقنامه کوماتی۴ به دلیل عدم پایبندی دولت آفریقا به موارد توافق زیر پا گذاشته شد. جنگ به مدت هشت سال دیگر ادامه پیدا کرد و زمانی که تمام شد، چهار میلیون نفر آواره شدند و یک میلیون نفر جان خود را از دست داده بودند. جان باختگان در این نمایشگاه، مرگ، تم غیرقابل اجتنابی است. عکس شوکه کننده ای از لسوتو، قربانیان یورش مخفیانه آفریقای جنوبی به یک خانه امن کنگره ملی آفریقا در «ماسرو» پایتخت این کشور درسال ١٩٨٢ را نشان می دهد. در عکس دیگر، گودال عمیقی پر از اجساد مردگان دیده می شود که در سال ١٩٧٨ در شهر «کاسینگا» آنگولا، پس از یکی از مرگبارترین حملات آفریقای جنوبی در کل منطقه درگیری، گرفته شد. قربانیان، آوارگان نامیبیایی- حدود ۶٠٠ نفر- بودند که طی یک حمله هوایی ممتد و فرود چتربازهای آفریقای جنوبی، جان خود را از دست دادند. تا آن زمان جنگ آنگولا چند قهرمان داشت. دولت مستقل آنگولا (MPLA۵) که طرفدار شوروی سابق بود، در سال ١٩٧۵، به سختی و با کمک گروهی از سربازان کوبایی که توسط فیدل کاسترو برای مقابله با ستونی از نیروهای آفریقای جنوبی- که به نزدیکی شهر لواندا پایتخت آنگولا رسیده بودند- از تلاش برای کودتا نجات یافت، آفریقای جنوبی ها عقب نشینی کردند اما هنوز هم به سرنگون کردن رژیم جدید امیدوار بودند. آنها نیروهای جنبش شورشی (۶UNITA) تحت فرماندهی سردار «یوناس ساویمبی»- که امریکا هم آماده حمایت مالی از او بود- را در جنوب آنگولا آموزش داده و مجهز کرده بودند. دولت کمونیستی آنگولا (MPLA)، اعضای کنگره ملی آفریقا را حمایت کرده و به جنگجویان آزادیخواه سواپو اجازه می داد تا حدودی آزادانه در شمال مرز رفت و آمد کنند. پرتوریا نمی توانست تهدید نامیبیای مستقل با جنبش آزادیخواه مارکسیست- لنینیست در راس آن را بپذیرد. قتل عام کاسینگا، تمایل آفریقای جنوبی برای مقابله شدید را نشان می داد. ١۶ کوبایی که برای دفاع از شهر از پادگان های خود خارج شده بودند نیز جان خود را از دست دادند. تعدادی از مبارزان سواپو نیز کشته شدند اما بیشتر کشته شدگان شهروندان نامیبیایی بودند. در همان زمان، همان طور که تصاویر عکاس آفریقای جنوبی «جان لی بن برگ» نشان می دهد، درگیری های درون نامیبیا روز به روز شدیدتر می شد. مردم نامیبیا کشور را به مقصد آنگولا ترک می کردند. در سال ١٩٨٠ بر اساس آمارهای نیروهای امداد فرامرزی نروژ، حداقل ۴٠ هزار آواره در مرزها در حرکت بودند که در سال ١٩٨۵ به ٧۵ هزار نفر افزایش یافت. ارتش چریکی سواپو (Plan) هیچگاه بیش از ١٨ هزار نیرو نداشت از منظر بیرونی ها، آنگولا شرایط پیچیده ای داشت اما در واقع این منطقه، ناحیه ناآرام جنگ سرد بود با دو نیروی رقیب که در موقعیتی بغرنج گیر افتاده بودند: دولت آنگولا، کوبایی ها، شوروی و جنگجویان ضدآپارتاید در یک سو؛ امریکا، آفریقای جنوبی و حامیان یونیتای آنها در سوی دیگر. نتیجه کاملا مشخص بود. حداقل نیم میلیون نفر، غالبا به دلیل بیماری و سوءتغذیه جان باختند و میلیون ها نفر آواره شدند. به طور مثال در موزامبیک، تعداد مجروحان میدان های مین بسیار بالا بود و ٨٧ هزار آنگولایی معلول شده یا کشته شدند. آنگولا توسط آفریقای جنوبی مورد حمله شدید و جنایت وحشیانه قرار گرفت اما دولت و متحدینش آتش جنگ را افروخته و خود را نیز تبرئه کردند. حس اینکه درگیری های طولانی مدت به پایان نزدیک می شد، در آخرین عکس ها (از جمله عکس های خود من) کاملا آشکار است. این عکس ها در ١٩٨٨ هنگامی که جزر و مد جنگ به نفع دولت چرخیده بود، گرفته شدند. سال قبل از آن آنگولا حملات نظامی ناموفقی را نسبت به ستاد پشتیبانی نظامی یونیتا (UNITA) در عمق جنوب آغاز کرده بود. ارتش ضعیف کشور توسط نیروی دفاع آفریقای جنوبی (SADF) نابود شده بود. شرایط ناامیدکننده به نظر می رسید اما همزمان که SADF پیشروی می کرد، باقیمانده نیروهای دولتی که عقب نشینی کرده بودند، در شهر کیتوکوانوولا سنگربندی کرده و مستقر شدند. کوبا سربازان بیشتری را به موقعیت های پیشروی گسیل داشت و نیروی دفاع آفریقای جنوبی- به دلیل پرواز هواپیماهای «میگ ٢٣ اس» توسط خلبانان کوبایی- به نتیجه ای عاقلانه رسید که پیشروی را متوقف کند زیرا بسیار پرهزینه بود. محاصره ماه ها طول کشید و کیتوکوانوولا هنوز در دست نیروهای دولتی بود. حالا نوبت کاسترو بود که حمله را آغاز کند. او نیروهای بیشتری اعزام و رسته های زرهی را نزدیک مرز نامیبیا مستقر کرد. روس ها با وجود سوء ظن ها با نقشه موافقت کردند و برای لحظه ای به نظر می رسید که سربازان جنگ مرزی آفریقای جنوبی در آنگولا تنها مانده اند و قادر نیستند بدون شکست های سنگین عقب نشینی کنند. اعتماد بازیافته تصاویر کیتو کوانوولا در مه ١٩٨٨، اعتماد بازیافته ای را در سربازان آنگولایی نشان می دهد: آنها به موقعیت سختی رسیده بودند و پایان جنگ دیده می شد. در یک تصویر، کودکان آنگولایی از بازی خود روی یک تانک غنیمت گرفته شده از آفریقای جنوبی لذت می برند. جنگ برای استیلا بر کیتوکوانوولا تمام نشده بود: لحظاتی پس از ثبت تصویر، توپ های دوربرد شهر را هدف گرفتند و یک سرباز آنگولایی به شدت مجروح شد اما نیروی دفاع آفریقای جنوبی ابتکار عمل را از دست داده بود هرچند هنوز هم می توانست حضور خود با توپخانه اش در ۴٠ کیلومتری شهر را اعلام کند. توپخانه جدید که توسط Armscor و از روی طرحی کانادایی در کشور ساخته شده بود، توانست اسلحه قدیمی- که نیروی دفاع با تخطی از قانون تحریم تسلیحاتی ارتش، از اسراییل خریده بود- را از دور خارج کند. در اصطلاح نظامی، تعادل قدرت در آنگولا به دست آمده بود. سربازان آفریقای جنوبی نیز در خانه و در محله سیاهپوستان در شورشی مداوم می جنگیدند. پشت سر آفریقای جنوبی، امریکا و شوروی به سرعت جایگاه خود را از اشغال به طرح ریزی و از ایفای نقش پیروز به شکست خورده عوض می کردند. در آگوست ١٩٨٨ نیروی دفاع آفریقای جنوبی از آنگولا خارج شد و راه نامیبیا به سمت استقلال هموارتر شد. وقتی پورتوریا سربازان خود را از آنگولا خارج کرد، همه چیز تغییر کرد: این وضعیت در عکس آرام و متمایز، از سربازان جوان سفیدپوست که با سلاح های خود از پلی موقت در مرز آنگولا- نامیبیا عبور می کنند و توسط لی بن برگ گرفته شده، کاملا مشخص است. نفس آپارتاید به شماره افتاده بود. آپارتاید آخرین روزهای خود را می گذراند. کوبایی ها با عقب نشینی مرحله ای تا پایان سال ١٩٨٩ موافقت کردند و رای دهندگان نامیبیایی برای نخستین بار در تاریخ کشورشان پای صندوق های رای رفتند. نتیجه آن پیروزی بزرگی بود که سواپو در صدر آن قرار گرفت. نلسون ماندلا در فوریه ١٩٩٠ آزاد شد. آخرین سربازان کوبایی در ١٩٩١ آنگولا را ترک کردند و دولت کمونیستی آنگولا MPLA در نخستین انتخابات به شیوه غربی در سال ١٩٩٢ به قدرت برگشت. در موزامبیک، پروسه صلح با تشویق و تزریق کمک های بزرگ خارجی به سرعت جلو می رفت. در سال ١٩٨٩ فرلیمو و شورشیان بر پیمان جدیدی توافق کردند تا راه کشورشان برای ثبات پس از جنگ هموار شود اما جنگ تا انتخابات سال ١٩٩۴ که حزب قانونی به قدرت برگشت، ادامه داشت. عکسی بسیار تکان دهنده که پس از جنگ های آپارتاید گرفته شده، گیتاریست ها و خوانندگان را در عملیات مین روبی در شمال آنگولا نشان می دهد. زمان بازسازی فرا رسیده بود اما میراث جنگ هنوز روی زمین حضور داشت. در آنگولا، برعکس موزامبیک، وقتی ساویمبی نتیجه انتخابات را نپذیرفت، پروسه صلاح دچار مشکل شد، سرداری بی ثبات و مخرب که توسط هواداران زمان جنگ سرد خود نادیده گرفته شده بود، به مقابله با آرامش و صلح برخاست و آتش درگیری ها را تا سال ٢٠٠٢ وقتی که مورد تعقیب قرار گرفت و کشته شد، روشن نگه داشت. خشونت تازه در آفریقای جنوبی نمایشگاه در «خط مقدم» درسی از تاریخ است که تا زمان حال نیز پایدار مانده است. وقتی مسوولان نمایشگاه، تصاویر را روی دیوار نصب می کردند، موجی از خشونت ضدمهاجرت آفریقای جنوبی را احاطه کرده بود. مرکز ماندلا، نمایشگاه را به عنوان وسیله ای علیه از دست دادن حافظه طولانی مدت مردم در نظر گرفتند. بسیاری از مهاجرانی که در دوربان و ژوهانسبورگ مورد حمله قرار گرفتند، از کشورهای همسایه ای آمده اند که برای مقاومت در برابر آپارتاید هزینه بسیار سنگینی پرداختند، چه با موضع دولت های شان موافق باشند و چه مخالف. زمانی که هزاران نفر از مهاجران از زیمبابوه، موزامبیک و ملاوی به سمت مرزها می رفتند یا در اردوگاه های امن به دنبال سرپناه بودند، مرکز ماندلا به قول «ورنید هریس» محقق و مسوول آرشیو مرکز، از نمایشگاه استفاده کردند تا به مردم آفریقای جنوبی یادآوری کنند که به مردم کشورهای همسایه و بسیاری از دیگر کشورهای آفریقایی که از مبارزات آنها برای آزادی حمایت کردند، مدیونند. هنگام افتتاح نمایشگاه، گراکا ماچل بیوه سامورا ماچل رییس جمهور موزامبیک و بعدها همسر ماندلا، دولت آفریقای جنوبی و رهبران کشورهای همسایه را برای نادیده گرفتن هدف اصلی و اولیه کشورهای خط مقدم- که آنها را وادار به دفاع از آفریقای جنوبی و شکل گیری منظر آینده پس از آپارتاید کرد- مورد انتقاد قرار داد. او می گوید: «رهبری ما به رویای مان خیانت کرده است.» «آنها رویای بزرگی ندارند که به همه ما انگیزه بدهد تا در جست وجوی چیزی بزرگ تر از خودمان باشیم. » پیام اعلام نشده به رهبران کنگره ملی آفریقا این است که یک کشور با ٢۴ درصد بیکاری، درصد بالای جرایم، امکانات زیر استاندارد زندگی و عدم توانایی تهیه مایحتاج، باید اصول توافق جدید برنامه گسترش و بازسازی (RDP)- که در سال ١٩٩۶ ماندلا را به رقیق کردن آن واداشتند- را بازبینی کند. او گفت که حملات ناشی از نفرت از مردم کشورهای دیگر، غالبا توسط مردمی که «خودشان برای زنده ماندن تقلا می کنند و احساس می کنند روزبه روز محدودتر می شوند»، انجام می شود. آیا برنامه جدید گسترش و بازسازی، بدون کاستی ها و ناهنجاری های برنامه اولیه، می تواند عدالت اجتماعی را در آفریقای جنوبی گسترش دهد و به رفتارها و احساسات ضدمهاجران نقطه پایان بگذارد؟ اروپایی ها هم در قلب اروپا سوال مشابهی را درباره ریاضت اقتصادی و وضعیت پناهجویان در مرزهایشان می پرسند. پاسخ روشنی برای این سوال وجود ندارد. در آفریقای جنوبی، گفت وگو در این مورد هنوز با گفت وگو درباره گذشته دشوار و اهمیت یادآوری آن گره خورده است. فراخوان برای عدالت اجتماعی به واقع فراخوانی است برای زنده نگه داشتن ارزش هایی که از تلاش های ضدآپارتاید پشتیبانی می کرد. همچنین هشداری است که هدف گریزپای آفریقای جنوبی برای برابری هیچگاه به ثمر نخواهد نشست مگر اینکه به «رویا» – چیزی که مارتین لوترکینگ ازآن سخن می گفت – احترام گذاشته شود و کنگره ملی آفریقا بقایای سوسیالیسم خود را احیا کند. مانند استثناگرایان٧ فرانسوی (Execptionalists) – که بر پایه سنت جمهوریخواهی و ارزش های مثال زدنی ایجاد شد- و معتقدند مرتبا مورد حمله هستند و چیزی به ناپدید شدن شان نمانده است، استثناگرایان آفریقای جنوبی بر خاص بودن مسائل خود و نیاز به راه حل های سیاسی ویژه، از جمله مساله کنترل دولت بر جامعه و اقتصاد که در همه بخش های زندگی عموم از جمله اقتصاد دخالت می کند، تاکید می کنند. مهاجران و حق پناهندگی در آفریقای جنوبی تحت فشار است: دولت با وضع قوانین سختگیرانه شدید ویزا، مجازات متخلفان و افزایش سطح امنیتی مرزها، ورود به این کشور را بسیار سخت تر کرده است. سال گذشته وزیر مسائل داخلی، نایتی پانتور اعلام کرد که «مهاجران اقتصادی» از پروسه پناهندگی سوء استفاده می کنند. مشکل عمیق تر از این حرف هاست. ماندلا انسانی ملی و از خود گذشته بود اما آرزوی او برای ایجاد نمونه ای خاص برای دنیا آنقدر قوی بود و ستایش بین المللی برای انتقال قدرت آنقدر مفرط بود که شوونیسم٨ «ازخودمتشکر» در وجدان نسل جدید آفریقای جنوبی ریشه دواند. گراکا ماچال از این مساله کاملا آگاه است: فراخوان او برای همبستگی- و داستان گویی متحد – از مرزهای آفریقا فراتر می رود و کل منطقه را یک «واحد» می داند. «در خط مقدم»، سند او برای به خاطر آوردن گذشته برای هر آفریقایی است که در اعتقاد او به «رویا» شریک است: علاوه بر این، حافظه بسیار انتخابگر و در این مورد خاص، عمیقا سیاستگذاری شده است. به همین دلیل، زمین انتخابی برای موسسه ماندلا و مرکز خاطرات او نیز از همین اصل پیروی می کند. مرکز یادبود بر «زندگی و زمان های مختلف زندگی ماندلا» تاکید دارد که امکان انتخاب را می دهد و گذشته سودمندی از تلاش، درد، قهرمانی و ایثار را به خاطر می آورد. همچنین برنامه های «گفت وگو و پشتیبانی» مداومی را در محوطه محصور بسیار بزرگ خود در ژوهانسبورگ سازماندهی می کند؛ جایی که اصول مخالفان آپارتاید امکان تایید دوباره دارد و می تواند امکان «گفت وگو» را حتی برای کسانی که با آفریقای جدید یا با همدیگر راحت نیستند هم فراهم کند. مرکز ماندلا سال گذشته فیلم مستند «معجزه خونین» ساخت ١٩٩۴ را که درباره کشتار و درگیری به هنگام انتخابات دموکراتیک در محله سیاهپوست نشین است نمایش داد. این مستند دختر الوین ولفارت، یکی از اعضای بنیادگرا و سفیدپوست جنبش مقاومت افریکانو (AWB) و پلیسی که به او شلیک کرده- در حالی که از قبل به شدت زخمی شده بود- را در کنار هم قرار داد. این فیلم همچنین گفت وگوی داغی بین سازمان غیر دولتی Tac که از بیماران مبتلا به ایدز دفاع می کند و اعضای کنگره ملی آفریقا و از همه مهم تر «تابومبکی» که اساسا وجود ایدز در آفریقای جنوبی را انکار می کند، ایجاد کرد. این فعالیت ها، برنامه کاری ظریفی است حتی اگر مرکز برای راحتی میهمانش و میانجیگری بین گروه های متخاصم سخت بکوشد. سلو هاتانگ، رییس موسسه ماندلا توضیح می دهد: «یکی از اهداف کلیدی ما، خلق فضایی امن برای مردمی است که می آیند و ناگفته ها را می گویند.» نتیجه کاملا مشخص است. در مدیریت برخوردهای شدید بین احزاب مخالف و متخاصم که ممکن است خارج از مرکز، هرگز با هم ملاقات نداشته باشند، مرکز از مهارت های ماندلا به عنوان مذاکره کننده و هر چیزی که او به خاطرش ایستادگی کرد از جمله سیاست های جنبش آزادیبخش – به ویژه بخش چپ کنگره ملی آفریقا زمانی که در قدرت بود و در روزهای مقاومت، دفاع می کند. این حرکت ریاکاری یا ناهمگونی نیست: ماندلا چهره ای چپ بود؛ سال ١٩۶٢ هنگام بازداشت او عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست بود و پس از آزادی، مجبور شد عدالت اجتماعی را مانند گروگانی در مقابل آینده «ملت رنگین کمان» و به نام برابر سازی، پیشنهاد دهد. او چاره ای نداشت و انتخاب عاقلانه ای کرد. بحث کنونی در آفریقای جنوبی درباره این است که آیا انقلاب باید احیا شود یا به حال خود رها شود. در این مجادله، مرکز ماندلا نقشی محتاطانه و عملگرایانه ایفا می کند و روز به روز از سیاست های حزب حاکم دورتر می شود. بسیاری از بزرگداشت های آن بر موضوعات کوتاه مدت و فوری تمرکز دارد: در ماه آوریل به حرکت های بیگانه هراسی سریعا واکنش نشان داد و نمایشگاه «در خط مقدم» در این زمینه بسیار موفق عمل کرد. در حقیقت، مرکز ماندلا مدت هفت سال است که روی مساله خشونت علیه مهاجران کار می کند. ماچال می گوید: اطلاعات خیلی کم نسل های اخیر آفریقای جنوبی درباره گذشته و خیلی کمتر درباره کشورهایی که از آنها میلیون ها آفریقایی مهاجر به عنوان کارگر ارزان و حتی کارآفرین آمده اند، بزرگ ترین چالش ما است. آفریقای جنوبی های مسن تر، هنوز هم آماده تشکر از کشورهای همسایه ای هستند که در حق آنان ایثار کرده اند و برای اتفاقات اخیر بسیار شرمنده اند اما حافظه جمعی در کشوری که ٧٠ درصد جمعیت آن زیر ٣۵ سال سن دارند، وجود ندارد. آخیله مومبه، فیلسوف آفریقایی درباره روش های اخیر می گوید: «هیچ آفریقایی ای در آفریقا بیگانه نیست.» وی معتقد است که آفریقای جنوبی در پرداخت دین خود به همسایگانش کوتاهی کرده است. «در خط مقدم» نیز همین بحث را دنبال می کند اما تاثیر آن خیلی نیست. مومبه، عضو هیات علمی دانشگاه «ویت واترلند» از برخوردهای اخیر با مهاجران آن قدر عصبانی است که می گوید باید هزینه های آسیب های انجام شده در آنگولا، موزامبیک و دیگر کشورها – «تعداد مردمی که روی مین رفته و معلول شده اند» و «زنجیره طولانی بدبختی و رنجی که به نام حمایت از آفریقای جنوبی» – پرداخت شود. مومبه می گوید: اگر سیاهان آفریقای جنوبی نمی خواهند درباره بدهی اخلاقی خود چیزی بشنوند، اشکالی ندارد؛ شاید وقت آن است که با آنها موافقت کنیم. صورتحساب را به آنها بدهید و از آنها بخواهید غرامت اقتصادی آن را بپردازند. رویای ما چیزی نیست که قبلا بوده است. ٭جرمی هاردینگ دستیار سردبیر London Review of books است. وی در دهه ١٩٨٠ به عنوان خبرنگار در آفریقای جنوبی کار می کرد. کتاب او، شب زنده داری های مرز: مهاجران را خارج از دنیای ثروتمند نگه دارید، به موضوع مهاجرت و مخالفان آن می پردازد و در سال ٢٠١٢ منتشر شد. پی نوشت ها: ١ -Swapoسواپو حزب سیاسی و جنبش آزادیبخش ملی سابق در نامیبیا. از سال ١٩٩٠ و پس از به دست آوردن استقلال، این حزب حاکم بوده است و در انتخابات عمومی نوامبر ٢٠١۴، ٧٣/٨٧ درصد آرا و ٧٧ کُرسی از ٩۶ کرسی را به دست آورد. ٢- Frelimo – جبهه آزادیبخش موزامبیک، حزب سیاسی حاکم در موزامبیک که در سال ١٩۶٢ ایجاد شد. در سال ١٩٧۵ استقلال از پرتغال به دست آمد و از سال ٧٧ این حزب به حزبی مارکسیست- لنینیستی تبدیل شد. ٣- Renamo – مقاومت ملی موزامبیک، جنبشی آزادیخواهی است که به حزبی سیاسی تبدیل شد و در جنگ داخلی موزامبیک علیه Frelimo و علیه جنبش Zanu به رهبری رابرت موگابه از سال ١٩٧۵ تا ١٩٩٢ جنگید. مشی این جنبش ضدکمونیستی است. ۴- Nkomati Accord – در ١۶ مارس ١٩٨۴ توافقنامه عدم خشونت بین دولت کمونیست جمهوری خلق موزامبیک و دولت آپارتاید در آفریقای جنوبی در شهر کوماتی پورت امضا شد. ۵- MPLA – جنبش مردم برای آزادی آنگولا، حزبی سیاسی که ارتش پرتغالی آنگولا را در جنگ برای استقلال در سال ١٩۶١ تا ٧۴رهبری کرد. mpla اتحاد ملی برای استقلال کامل آنگولا (UNITA) و جبهه مقدم آزادی ملی (FNLA) را در جنگ داخلی آنگولا در سال ٢٠٠٢- ١٩٧۵ شکست داد. این حزب از شوروی و متحدانش کمک دریافت می کرد. ۶- UNITA – اتحاد ملی برای استقلال کامل آنگولا، دومین حزب بزرگ آنگولاست که در سال ١٩۶۶ تاسیس شد. در جنگ های داخلی این حزب از امریکا و آفریقای جنوبی کمک نظامی دریافت کرد و در انتخابات پارلمانی سال ٢٠٠٨، این حزب ١۶ کرسی از ٢٢٠ کرسی را به دست آورد. ٧- exceptionalism – فرضیه ای است که بر اساس آن یک کشور، جامعه، موسسه، جنبش یا بازه زمانی، استثناست و از جهاتی نیازمند نیست که با قوانین عادی یا اصول عمومی منطبق باشد. ٨ – Chauvinisme شوونیسم در معنای اصلی و ابتدایی آن، یک نوع میهن پرستی افراطی و ستیزه جو و ایمان کور به برتری و شکوه ملی است. نویسنده: جرمی هاردینگ/ مترجم: سودابه قیصری / منبع: لوموند دیپلماتیک www.fa.shafaqna.com
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها