تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869194261
نوربخش: بسیاری از نهاد ها، از حمایت موسیقی ابا دارند
واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: موسیقی ایرانیان – رضا نامجو: «حمیدرضا نوربخش» و گروه موسیقی «قمر» به سرپرستی «نوید دهقان» آهنگساز و نوازنده کمانچه مدتی است همکاری جدیدی را با هم آغاز کرده اند، این کار که با شعرهایی از «شیدای گیلانی» و آهنگسازی «نوید دهقان» ساخته شده است را «حمیدرضا نوربخش» مدیر عامل خانه موسیقی و خواننده نام آشنای موسیقی ایرانی خوانندگی می کند. نوربخش که چندی قبل با همراهی «رشید وطن دوست» خوانندگی در اجرای دوم ارکستر ملی ایران بعد از باز گشایی را بر عهده داشت، در روزهای اخیر به همراه گروه قمر به چند شهر کشورمان سفر کرده و در شیراز، گرگان، همدان، کاشان و تهران به اجرای برنامه پرداخته است، نهم و دهم مهرماه نیز در شهر اصفهان به اجرای برنامه خواهند پرداخت. با توجه به گله بسیاری از طرفداران موسیقی ایرانی در شهرستان ها مبنی بر نبود اجراهای کافی موسیقی ایرانی در سایر شهرهای ایران، «موسیقی ایرانیان» با «حمیدرضا نوربخش» و «نوید دهقان» گفت و گویی ترتیب داده و دلایل تعداد کم سفرهای هنرمندان موسیقی ایرانی به شهرستان ها برای اجرای برنامه را جویا شده که شرح کامل این مصاحبه در ادامه آمده است. *آقای نوربخش همکاری شما با اقای دهقان به سال ها قبل باز می گردد. در روزهای اخیر هم اخباری مبنی بر همکاری شما به گوش رسید که به نظر می رسد نسبت به کارهای قبلی حال و هوای متفاوتی دارد… نوربخش: درست است. من و آقای دهقان از سال ها پیش همکاری های خوبی با هم داشته ایم اما دور جدیدی همکاریمان حال و هوای جدیدی دارد. در این باره باید بگویم که از طریق دوستان مختلف با اشعار شیدای گیلانی آشنا شدم و شاید همین اشعار یک همکاری متفاوت با آقای دهقان را باعث شد. همان طور که گفتم از طریق دوستان با اشعار شیدای گیلانی آشنا شدم و تصمیم بر آن شد که در سری جدید کار هایم از شعرهای ایشان استفاده کنم. فکر کردم و به نظرم رسید که بهترین گزینه برای آهنگسازی شعرهای شیدا آقای دهقان است. گزینشی انجام شد و در مجموع کار ها یک به یک منسجم و قوی به نظر می رسید تا اینکه مسیر ادامه پیدا کرد و کار ها سیقل خورد و به مرور بهتر شد. خروجی این کار برنامه ای بودکه اجرا کردیم و احتمالا مخاطبان موسیقی شنیده اند. *تورهایی که اخیرا به صورت مشترک با نوید دهقان برگزار می کنید، برگرفته از اشعار شیدای گیلانی است؟ نوربخش: برخی از قطعات با شعر شیدای گیلانی است اما طبیعتا اضافاتی هم هست. بخشی از کارهایی که قبلا آقای دهقان انجام داده بودند و با ترکیب کلی برنامه هماهنگ بود انتخاب شد و با توافقی که بین من و آقای دهقان انجام شد، انتخاب شد تا در این تور به اجرا در بیاید. * آقای دهقان در مورد شهرهایی که تا امروز در تور اجراهای این مجموعه در آن ها روی صحنه رفتید و شهرهایی که در برنامه دارید که به آن ها سفر کنید، توضیح دهید… نوید دهقان: اولین اجرای رسمی این مجموعه به ترتیب در شیراز، همدان، گرگان، تهران و کاشان برگزار شد و قرار است که در اصفهان هم به روی صحنه برود. با این توضیح که تعداد اعضای گروه زیاد است، باید بگویم که برنامه هماهنگی در شهرستان ها بسیار سخت است و چون موسیقی این کار بر اساس یک گروه پرجمعیت ساخته شده ناچاریم که در تمام اجرا ها با همه نفرات سفر کنیم. در مجموع شهرهایی که به لحاظ سالن مشکل نداشته را انتخاب کردیم تا بتوانیم در آن ها برای مردم این برنامه را اجرا کنیم. در میان شهرهایی که برای این مجموعه به آن ها سفر کردیم به نظر من کاشان بسیار خوب بود. چون شهری است که تا امروز در آن کنسرت های زیادی برگزار نشده و به همین خاطر اجرای ما با استقبال خوبی رو به رو شد. انشالله بعد از اجرای اصفهان به شهرهای نزدیک به تهران که در آن امکان اجرای برنامه با توجه به بعد مصافت راحت تر است، خواهیم رفت و در مجموع سعی می کنیم شهرهایی که در آن شرایط اجرا فراهم تر است را برای اجرای برنامه از دست ندهیم. علت توجه و اسرار بر اجرای این کنسرت در مناطق مختلف کشور این است که علی رغم کلاسیک بودن ویژگی های کار، به قسمتی از موسیقی دستگاهی ایران پرداخته که لااقل در سال های اخیر چندان مورد توجه نبوده و به همین دلیل از این بابت می تواند کار جدیدی باشد. سعی کردیم قیمت بلیط نیز چندان بالا نباشد تا همه اقشار جامعه بتوانند بیایند و از این اجرا لذت ببرند. * در مورد اجرا در شهرستان ها گفتید. به نظر می رسد لااقل اجرای کنسرت در برخی از شهرهای ایران به میزان نیاز و کشش آن شهر نسبت به موسیقی برنامه ریزی نشده است. آنچه باید مورد توجه همه اصحاب موسیقی قرار گیرد توجه به شهرستان ها در کنار علاقه به اجرای کنسرت در تهران است و این به عنوان یک کمبود در سال های اخیر به وضوح به چشم می خورد. فارغ از محدودیت هایی که برای اجرای برنامه در شهرستان وجود دارد و موزیسین ها در آن کمترین تاثیر و تقصیر را دارند، از دیدگاه شما موزیسین ها چه چیزهایی را باید رعایت می کرده اند که انجام نداده اند و در آینده باید به آن توجه کنند؟ ن وربخش: به نظر من از تمام ظرفیت های شهرستان ها برای اجرای کنسرت ها در گذشته استفاده نشده است. گذشته ای که می گویم از زمانی است که بعد انقلاب برگزاری کنسرت ها در ایران دوباره راه افتاد و تقریبا برابر با اواخر دهه شصت است. تا قبل از اینکه برگزاری برنامه هایی نظیر کنسرت به این شکل، چندان باب نبود و اگر برنامه ای هم برگزار می شد در قالب مراسم یا جشن خاصی اتفاق می افتاد. از آن دوره تا امروز این ظرفیت مورد غفلت بود. مگر در شهرهایی نظیر شیراز با توجه به پیشینه فرهنگی که داشتند و اینکه قبل از انقلاب برنامه های خیلی مهمی در شهری نظیر شیراز برگزار می شده. این مورد را باید به عنوان یک استثناء در نظر گرفت و به جز شهری نظیر شیراز دیگر شهرهای ایران شاید تا همین چند سال قبل برگزاری کنسرت را به خود ندیده بودند. نوع واکنش های مردم در این شهر ها به صورتی بود که برگزاری کنسرت به عنوان یک اتفاق تلقی می شد. چون این ظرفیت در سال های زیادی چندان مورد توجه نبود، آتش آن همیشه وجود داشته است. البته امروز و با توجه به سرعت رسانه های موجود ممکن است لااقل به لحاظ اطلاع رسانی مشکلی وجود نداشته باشد. چون متاثر از ابزارهای شنیداری نوین، فرهنگ شنیداری در میان همه مردم تقریبا به یک اندازه رشد داشته. با این توضیح باید بگویم که در گذشته اوضاع به این شکل نبود و برای مثال اگر چیزی در تهران به عنوان مد معرفی می شد به زمانی در حدود یک سال احتیاج داشت تا بتواند در سراسر کشور خودش را عرضه کند. خوشبختانه این اتش و خواست در حدود ده سال اخیر مورد توجه قرار گرفته. البته بنا به عمر کمتر از یک دهه این ماجرا طبیعی است که مشکلاتی هم بر سر آن وجود داشته باشد. این طبیعی است که در طول این مدت کم گروهی هم باشند که به مخالفت برخیزند و البته با دلایل فقهی و غیره در ابتدا اجازه اجرای آزادانه کنسرت ها را سلب کنند. به نظر من عمده این اتفاقات در مورد کنسرت ها سیاسی است چون به تقابل برخی ها با دولت مرکزی باز می گردد. این اتفاقات را در دولت نهم و دهم کمتر دیدیم. علتش آن است که در دوره دولت قبل تقابل سیاسی کمتری دیده می شد. عده ای از اقتدارگرایان در سراسر ایران وجود دارند که می خواهند بگویند با آمدن و رفتن دولت ها چیزی عوض نمی شود. امروز ما در دولت اصلاحات بیشتر شاهد چنین اتفاقاتی هستیم و این موضوع می تواند نشان دهنده این باشد که نوعی تقابل سیاسی وجود دارد. متاسفانه دود چنین اقداماتی به چشم هنرمندان و مردم می رود و به هر حال باعث ایجاد یک ناپایداری است که به نفع هیچ کس نخواهد بود. سیستم عدم ثبات به طور کلی چیز خوبی نسیت. به نظر من بهتر است دوستان به این نکته بیندیشند که ما در کشور یک حاکمیت، قانون و دولت داریم و این امکان وجود ندارد که هر منطقه ای در کشور به طور مجزا از قانون خودش پیروی کند. قطعا چنین اتفاقی باعث ایجاد بی قانونی و هرج و مرج خواهد شد. متاسفانه در روزهای اخیر شاهد اتفاقات تلقی بودیم اما امیدواریم کم کم به سمتی حرکت کنیم که دیگر این حوادث تلخ پیش نیاید. * با توجه به ریاست آقای نوربخش بر خانه موسیقی انتظار همین بود که به سئوال به همین شکل پاسخ بگویند. آقای دهقان اگر قرار باشد از دیدگاه هنرمندان به چالش برخی از ساکنین شهرستان ها که علاقه مندی زیادی هم به موسیقی دارند پاسخ دهید، در باره این جمله که مردم سایر شهر ها مطرح می کنند که برخی هنرمندان فکر می کنند ایران یعنی تهران چه نظری دارید؟ نوید دهقان: بحث خیلی مهمی در این مورد وجود دارد و ان این است که بسیاری از گروه های فعال در بدنه موسیقی کشور به طور خصوصی اداره می شوند و شخصی هستند. وقتی هنرمند به طور شخصی ناچار است برای انجام فعالیت های هنریش از جیبش خرج کند احتمالا پشتوانه مالی کافی برای اجرای برنامه در همه شهرستان ها را ندارد. فضای فرهنگی کشور نیز به گونه ای است که شناخت موسیقی خوب کم کم سخت تر می شود و علتش هم به خاطر کسرت اجراهای نامطلوبی است که تعدادشان در سال های اخیر رو به افزایش رفته است. از سوی دیگر با تفاوت بین موسیقی پاپ و سنتی مواجه هستیم. به این معنا که کنسرت ها در تعداد بالا و مداوم در همه شهرستان ها در حال برگزاری است. قشری که عوام هستند به همه این کنسرت ها می روند. با وجود چنین شرایطی مشکلی بزرگ دیگری که در موسیقی کشور با آن رو به رو هستیم نبود سالن های مناسب و کافی در شهرستان ها است. برای مثال سالنی که ما در گرگان در آن به اجرای برنامه پرداختیم تنها سالن مناسب و شاید موجود برای برگزاری کنسرت موسیقی بود که با توجه به درخواست های زیاد برای برگزاری کنسرت این سالن پشت سر هم و هر روز درگیر اجرای برنامه است. بسیاری از هنرمندان بومی در گرگان معمولا در شهر خودشان اجرای برنامه دارند. یک تالار در گرگان که در آن همایش، تئا تر، سخنرانی و کنسرت در آن برگزار می شود. ظرفیت برگزاری چنین سالنی محدود است و نمی تواند پاسخگوی همه این نیاز ها باشد. اگر قرار باشد ما در رشت اجرای برنامه داشته باشیم اصلا سالنی نیست که بتوان برای اجرا روی آن حساب کرد. رشت فقط یک سالن چهارصد نفره در میدان شهرداری دارد که برای برگزاری اجراهای مختلف درخواست های زیادی دارد. بر فرض اگر قرار شد من هم در رشت تصمیم به اجرای برنامه بگیرم ابتدا باید درخواست بدهم و زمانی که به ارگان مربوطه مراجعه می کنم با چندین درخواست مواجه می شوم. البته این طور نیست که کنسرت برگزار نشود اما سازمان ها، ارگان ها، تئا تر و کنسرت گروه های اساتید محلی از قبل درخواست داده اند و اگر بنا باشد ما هم کنسرت اجرا کنیم نیاز به طراحی یک برنامه بلندمدت داریم و در نهایت می توانیم برای چهارصد نفر از علاقه مندان به اجرای برنامه بپردازیم. در چنین شرایطی ارکستر ها نیاز به یک انسجام مناسب دارند تا بتوانند به لحاظ زمانبندی برنامه هایشان را به موقع اجرا کنند و از طرف دیگر نیازمند توان و پشتوانه قوی مالی هستند که با بهره گیری از آن در زمان و با آمادگی بالا در جهت یک برنامه با سطح هنری مناسب به شهرستان ها سفر کنند. به قدری این پشتوانه مهم است که می تواند معرف یک گروه هنری در شهرستان ها باشد تا در نتیجه آن مردم بتوانند اعضا و خود گروه را قبل از اجرای برنامه به خوبی بشناسند و با این توضیحات، کار برای گروه های هنری بسیار مشکل است. گروه قمر در حدود ۹ سال است که فعالیت منسجم هنری دارد. در طول این مدت با انتشار آلبوم ها و اجراهای مختلف در پایتخت و سایر شهرهای ایران توانسته به یک پشتوانه حداقلی دست پیدا کند تا در نتیجه آن مردم شناختی ضمنی از گروه و اعضای آن داشته باشند. از طرف دیگر آغاز فعالیت گروه ما به دوره ای بازمی گردد که تعداد گروه های موسیقی به این حد نبود و در نتیجه امکان تثبیت و تزریق ما به بدنه جامعه هنری نسبت به گروه های جوانی که امروز می خواهند فعالیت گروهیشان را آغاز کنند، فراهم تر بود. بنا بر آنچه گفتم کار برای گروه های جوان در این شرایط بسیار سخت است و زمانی که از پشتوانه مورد نظر هم برخوردار نیستند، نیاز به پرداخت هزینه ای بالایی هستند که با توجه به عدم وجود یک ارگان برای متحمل شدن هزینه ها بر سختی کار افزوده می شود. فرض کنید قرار باشد من بخواهم در اهواز کنسرت برگزار کنم در حالی که خودم ساکن تهران هستم. این کنسرت امکان کمی برای برگزاری خواهد داشت. چون من ساکن تهران هستم و کسی هم در اهواز وجود ندارد که مسئولیت برگزاری کنسرت را بر عهده بگیرد. خود من که نمی توانم کنسرت را برگزار کنم. چون برگزار کردن کنسرت کار ساده ای نیست و نیاز به برنامه ریزی مجزا دارد. نیاز به تهیه و پخش تبلیغات در قالب تراکت، پوستر و بنر، نیاز به تهیه و فروش بلیط و محیا کردن و منظم سازی سالن قبل و در حین کنسرت از جمله کارهای حداقلی است که در تخصص یک کنسرت گذار است. آنچه برای پاسخ به سئوال مطرح کردم تنها بخشی از مشکلات اجرای برنامه در شهرستان ها است و با توجه به این توضیحات و تنهایی هنرمندان در این شرایط باید پذیرفت که در شرایط موجود برگزاری کنسرت در بسیاری از شهرستان ها برای هنرمندان میسر نیست. وگرنه همه هنرمندان دوست دارند در همه نقاط کشور اجرای برنامه داشته باشند. در چنین شرایطی ما برای اجرای کنسرت ناچاریم که دست به دامان کنسرت گذاران شویم در حالی که ترجیح آن ها برگزاری کنسرت های پاپ در سالن های ارزان قیمت است تا بتوانند به بهره مالی بهتری دست پیدا کنند. خیلی از این افراد اصلا کاری به رشد فرهنگی ندارند و فقط با کشاندن پای مخاطب به سالن های ارزان قیمت ورزشی می خواهند جیب خودشان را پر کنند. همه ما به عنوان هنرمندان موسیقی حاضریم که با کمترین دست مزد و با حمایت کنسرت گذاران در سراسر ایران به اجرای برمانه بپردازیم اما این اتفاق بنا به دلایلی که گفتم تا امروز نیفتاده است. * آقای نوربخش شما به عنوان مسئول خانه موسیقی و کسی که احتمالا بیشترین ارتباط را به لحاظ گفتمان با مسئولین وزارت ارشاد دارد، در این فکر نیستید که لااقل به عنوان یک پیشنهاد فرایند کنسرت گذاری در شهر ها را از قالب شخصی به معنایی که نوید دهقان توضیح داد خارج کنید؟ با توجه به قوانین خاص شرکت های موسیقی که در آن برای هر سال ملزم به برگزاری حداقلی از موسیقی ایرانی هستند، آیا می توان کنسرت گزارانی که در شهرستان ها هم برنامه برگزار می کنند به انجام تعدادی برنامه موسیقی ایرانی مجبور کرد؟ نوربخش: قطعا این کار را می توان پیش بینی کرد. البته این ماجرا در خود تهران نیز تابع قانون خاصی نیست. چرخه بازار موسیقی در ایران بیشتر تحت تاثیر رابطه عرضه و تقاضا است. فارغ از صحیح یا غلط بودن این پروسه فعلا این قاعده موجود است. گروهی همچون قمر در تهران فعالیت هنری دارد. حال باید دید چه مکانیزمی برای مطرح شدن این گروه در تهران وجود دارد. سیکل تعریف شده ای برای این ماجرا وجود ندارد و به نظر من علت این موضوع هم نبود رسانه است. در نتیجه همه آدم های این مجموعه باید تلاشی بکنند تا دیده شوند. نا گفته نماند که دیده شدن عده ای که امروز نامشان بر سر زبان ها افتاده است متاثر از عنصری به نام اتفاق است. باید بدانیم که قرار گرفتن یک هنرمند از خواننده و آهنگساز گرفته تا نوازنده ای سازهای مختلف در بستر حرکت و فعالیت معلول اتفاقات زیادی است که تا حدود زیادی به تلاش ها بی ارتباط است. این ماجرا برای گروه های مختلف موسیقی هم پا برجاست اما می توان قواعدی را ایجاد کرد که تهیه کنندگان ملزم به توجه به هر دو بخش شوند و از آن ها خواسته شود که در کنار دید تجاری که به ماجرا دارند مجبور به انجام کار فرهنگی نیز بشوند. این اتفاق هم می تواند در تهران بیفتد و هم در شهرستان ها رعایت شود. * با توجه به آنچه گفتید لازم است توضیحی در مورد کشورهای پیشرفته دنیا در زمینه اقتصادی مطرح کنم. هر چند خود شما این توضیحات را بهتر و کامل تر از من می دانید اما در کشورهای سرمایه ای دنیا که در اقتصادشان به نظام کاپیتالیستی به شدت معتقدند، بسته های حمایتی وجود دارد که از طریق آن ها فرهنگ کشورشان را تقویت می کنند و در کشوری نظیر آلمان شهرداری ها ملزم به حمایت از موسیقی کلاسیک، تئا تر و دیگر نمودهای فرهنگی و ملی کشور هستند… نوربخش: این حمایت ها در کشورهای پیشرفته از آن جهت صورت می گیرد که برایشان امری حل شده است. وقتی شهرداری تهران از نصب بیلبوردی که عکس ساز روی آن منقش از خودداری می کند، چگونه می توان ان را ملزم به حمایت از موسیقی کرد؟ از طرف دیگر گاهی از طریق برخی نهاد ها امر فرهنگی تفسیر به امور دینی و مذهبی می شود و متولیان این بخش ها در نهاد ها و اداره ها این گونه تصور می کنند که امر فرهنگی درست مساوی با یک کار قرآنی است. درحالی که یک جشنواره قرآنی بخشی از فرهنگ است و البته موسیقی و سایر هنر ها هم بخش های دیگری از فرهنگ. بسیاری از نهاد ها از حمایت موسیقی ابا دارند. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان رسمی ترین نهاد حمایت از فرهنگ و موسیقی کشور است. اما همین نهاد در تهران کاری را انجام می دهد که در شهرستان و در ارشاد آن شهر رد می شود و متولی فرهنگ و ارشاد شهرستان کاری انجام می دهد که با مسیر ریس وزارت فرهنگ و ارشاد در تضاد است. وزارت فرهنگ و ارشاد در تهران به یک خانم نوازنده مجوز می دهد که به روی صحنه برود و برنامه اش را اجرا کند در حالی که همین خانم طبق نظر مسئول فرهنگ و ارشاد شهری مثل اصفهان حق به روی صحنه رفتن ندارد. این نکته نشان دهنده نقض قانون توسط متولیان فرهنگی در شهرستان ها است. در مجموع این مشکلات در زمینه فرهنگی کشور وجود دارد اما می توان قواعدی را طراحی کرد که تهیه کنندگان شهرستان که تعدادشان هم چندان زیاد نیست ملزم به حمایت فرهنگی باشند.
جمعه ، ۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[مشاهده در: www.musiceiranian.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها