تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836764475
معرفی «گنج جنگ» هم «تومان» می خواهد و هم «توان»
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری تسنیم: محمدرضا سنگری معتقد است که انقلاب اسلامی گنج عظیمی بود که هنوز در بدایت استخراج آن قرار داریم؛ گنجی که معرفی آن هم زمان می خواهد، هم تومان و هم توان. او معتقد است انقلاب اسلامی رویه مبارزه با اسرائیل را از قومیت گرایی به اسلام گرایی تغییر داد.به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، دکتر محمدرضا سنگری، متولد 1333 در زادگاه دانیال نبی، شهر شوش است و زمانی گفته بود که سرگردانی هایش به آن پیامبر بزرگوار بسیار شبیه است؛ پیامبر بزرگی که عمری در هجرت و تبعید به سر برد. فارغ التحصیل دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران و عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی است. او که همه قبیله اش از عالمان دین بودند، از کودکی به شعر روی آورده، هم شاعر است و هم در حوزه شعر – و به ویژه شعر آیینی- صاحبنظر. شیوا و رسا و رسانا سخن می گوید و به گفته خودش، بیش از 40 سال تمرین سخن گفتن کرده است. او بیش از همه چیز، دغدغه فرهنگ دارد و از همین روی با سلوک و مدارا می کوشد تا فراتر از خطوط سیاسی و جناحی حرکت کند. زندگی سنگری وجه دیگری هم دارد، نمی توان زندگی او را مرور کرد، اما حضورش در جنگ را نادیده انگاشت. سنگری هم به واسطه جنوبی بودنش و هم از سر علقه ها و علاقه های شخصی ، سال ها در جبهه های جنوب حضور داشت. شاید به همین دلیل است که در آثار او- آن دسته از کتاب هایی که با حال و هوای جنگ نوشته شده اند- می توان ردپای واقع بینی را درک کرد. سنگری در برنامه «2887» به شرح موضوعاتی درباره فلسفه نامیدن جنگ تحمیلی هشت ساله به «دفاع مقدس»، «گنج جنگ»، سبک زندگی در جبهه ها و نسخه آماده امروز و فرداها، راه های جهانی سازی فرهنگ جبهه و راه های توفیق در این زمینه و ... پرداخت. او شب گذشته مهمان برنامه «2887» ویژه برنامه هفته دفاع مقدس تهیه شده در گروه مستند اداره کل برنامه های تحلیل و مستندات بود که در شبکه یک به نمایش درآمد. او در این گفت وگو تصریح کرد که گوش های مشتاق برای شنیدن فرهنگ انقلاب اسلامی و دفاع مقدس در جهان وجود دارد. به اعتقاد او، آنچه که می تواند در اشاعه و معرفی این فرهنگ مؤثر باشد، «زمان»، «توان» و «تومان» است. سنگری در همین بخش از گفت وگو، بر این باور است که انقلاب اسلامی ایران، خط فکری منطقه را تغییر داد و حرکت های ضد صهیونیستی را از نگاه ناسیونالیست عربی و یا مارکسیستی به جنبش های برخاسته از اعتقادات اسلامی تغییر داد. بخش هایی از گفت وگو با این استاد دانشگاه با برنامه 2887» روی آنتن رفت و اکنون مشروح گفت وگوی او و بخش هایی که به دلیل محدودیت زمانی در این برنامه منتشر نشده بود، در یک همکاری مشترک توسط تسنیم منتشر می شود. مشروح این گفت وگو به قرار ذیل است: * تسنیم: به عنوان اولین پرسش از اینجا آغاز کنیم که ما از جنگ تحمیلی با عنوان «دفاع مقدس» یاد می کنیم. چه اتفاقی در هشت ساله دفاع ما گذشت که ما به آن «مقدس» می گوییم و ادعا داریم که فرهنگی را برای ما به میراث گذاشت که هم امروز و هم فردای ما را بیمه می کند؟ شاید اگر قرار باشد من یک واژه قرآنی پیدا کنم که تمام این هشت سال شکوهمند را با این یک واژه تفسیر کنم، هیچ واژه ای بهتر از «کوثر» پیدا نمی کنم. زیباترین تعبیر درباره این کلمه را از لسان رهبر انقلاب شیندم که فرمودند، کوثر یعنی زنده، زاینده و فزاینده، آنچه که همیشه پویاست و هماره در حال رشد است و درست مانند چشمه ساری که در بستر حرکت خود نسل ها را سیراب می کند، درخت ها را می رویاند و گل ها را به شکفتن وا می دارد. هشت سال دفاع مقدس ما چنین ویژگی ای داشت و به تعبیر دیگر از ایشان، گنج بزرگی است که ما در بدایت استخراح این سرمایه عظیم قرار داریم. شاید اگر قرار باشد که بگوییم که چرا این هشت سال را «مقدس» می دانیم، این است که همه چیز به نام خدا بود. در هشت سال جنگ تحمیلی خدا از ما دفاع کرد پروفسور حامد اولیگار کتابی نوشت به اسم «انقلاب به نام خدا» و گفت انقلاب ایران، انقلاب به نام خدا بود، یعنی مُهری که بر پیشانی هر اتفاق و حرکت ما می خورد، این بود که هیچ چیز جز خدا نبود. خدا به مردم فرمود که «ان تنصر الله ینصرکم» و مردم هم به این پیام خداوند گوش سپردند. خدا فرمود که من هیچ گاه در عهد خودم، پیمان شکنی نمی کنم؛ مردم هم اعتماد به قول خدا کردند. خدا به مردم ایران انگار فرمود که اگر شما در راه من تلاش کنید، من از شما دفاع می کنم: «ان الله یدافع عن الذین آمنوا». در دفاع ما، این خداوند بود که هشت سال از ما دفاع کرد؛ پس دفاع، دفاع مقدس بود. ما براساس یک ایمان و اعتقاد حرکت کردیم و اگر قرار باشد گوش به نبض هشت سال دفاع مقدس بسپاریم، یک صدای آشنا می شنویم: حسین، حسین... . جان این انقلاب و هشت سال ایستادگی، گره خوردگی ای بود که جامعه ما با امام حسین(ع) داشت. کودکان شهید ما را علی اصغر(ع)، نوجوانان را قاسم و سرداران جانبازمان را ابوالفضل العباس می نامیدیم. مردمی که عاشقانه کوشش می کردند، آن سوی جبهه پیام های جبهه را منتقل کنند، زینب لقب گرفتند و این از ارزش های فوق العاده ای بود که وجود داشت. هشت سال شکیب ما و شوکتی که رقم خورد، مبتنی بر یک ایمان قوی، جوشیده از متن قرآن و متکی بر یک سری از ارزش های فرهنگی عاشورا بود؛ پس به همین دلیل مقدس است. نسیم خدا در جبهه ها جریان داشت راه دیگری برای اینکه بگوییم که چرا هشت سال دفاع ما را مقدس نامیدند، این است که به عناصر دفاع مقدس نگاه کنیم. جبهه را تصور کنید و برگردید به آن روزگار و سال های 59 تا 65، فکر کنید در جبهه های غرب و جنوب هستید. شما در آنجا چه می بینید؟ شب اگر در این مناطق باشید، چه می بینید؟ غیر از خدا و مناجات چیز دیگری می دیدید؟ این نسیم خدا بود که در جبهه ها جریان داشت. بر پیشانی بندها «یا زهرا»، «یا حسین»، «زائر کربلا» و ... نقش بسته بود. همه نمادها و نمودهای ما به ارزش های الهی ما برمی گشت. بچه ها در جبهه وصیت خود را می نوشتند. متن وصیت چیزی غیر از خدا نبود. این ها دل سپردگان به خدا بودند. یادم هست در جبهه بچه ها به پشت خود به شوخی یک علامت ورود ممنوع می گذاشتند و پایینش می نوشتند که ورود هرگونه ترکش و گلوله ممنوع، ولی آن زیر خیلی ریز می نوشتند که مگر باذن الله. یکی از این بچه ها آمد و گفت حالا که پشت تان این را نوشتید، روی سینه تان بنویسید ورود غیر خدا ممنوع. این ها دلشان را به خدا سپرده بودند و برای خدا تلاش می کردند. روزها شما زمزمه های الله اکبر را در غریو فریادهایشان می شنیدید و شب ها این کمیل بود که پر و بال بر جبهه گشوده بود. صدای قرآن، صدای آشنای جبهه بود. اگر غیر مقدس بگوییم، جفا بر جبهه ها کرده ایم. این است که باید بگوییم: هشت سال دفاع مقدس. واقعاً مقدس بود، دل ها سپرده به خدا بود و زیبایی هایی در رفتارها می دیدیم که این زیبایی ها تکان دهنده بود. من رفتارها را در گستره وسیع تری می بینم. فقط آنجا که افرادی سلاح دارند و می جنگند، نمی بینم. ما جبهه ای به وسعت ایران داشتیم و حتی بزرگتر از آن، زندان هایی که اسرای ما در آنجا بودند و ارزش های این ملت را پی گرفته بودند. شما دیده اید که وقتی یک گزارشگر می خواهد با عزیز آزاده ما مصاحبه کند، در حالی که حجاب مناسبی ندارد، آزاده نوجوان ما شرط صحبت را رعایت حجاب قرار می دهد و می گوید: «ای زن به تو از فاطمه اینگونه خطاب است/ ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است». این الگوی بزرگی است برای امروز. ما نباید جبهه را دیروز ببنیم. جبهه امروز هست، هنوز هست و همیشه باقی خواهد ماند. در واقع جبهه یک جریان زایا و کوثر است. ما آن را باید در هیئت یک کوثر ببینیم که آیندگان را سیراب می کند. قرآن هم می فرماید که شما شهید را کشته نبینید. من بارها گفته ام که شهید نشان داد که خون در خارج از رگ ها هم می تواند جریان پیدا کند. شهید خونش را به رگ های تاریخ سپرد. درختان تناوری که امروز می روید و جهانی که امروز زنده و پویاست و هراس بر چهارچوب ظلم افکنده، رهاورد عزیزان ماست که روزی در جبهه بودند. بنابراین جبهه هنوز ادامه دارد و ما اکنون بر سر سفره ای نشسته ایم که روزگاری آن عزیزان نشسته بودند. *تسنیم: اتفاق هشت ساله دفاع مقدس انگار آوردگاهی بود که در آن یک زندگی با تمام عناصرش در جریان است. ادعای ما این است که این عناصر آنقدر کامل شد و به منصه ظهور رسید که مثل یک تابلویی است که قابل نمایش برای این دوران و آینده است. ادعای بزرگی است. آیا همه این عناصر در تمام دفاع مقدس بود؟ لطفاً مصداقی بفرمایید. ما تفسیرمان از زندگی چیست؟ زندگی چه عناصری دارد؟ من وقتی زنده ام، لبخند می زندم، می خوابم، می خورم، تفریح می کنم و .... همه این ها عناصر زندگی است و واقعاً زندگی در جبهه جریان داشت. این جریان را در جبهه بکاویم. شما در جبهه می بینید که پدر و فرزند، برادر و برادر و گاه یک خانواده در جبهه حضور دارند. در اوایل جنگ گاه مادران در کنار فرزندانشنان بودند. من در جبهه آبادان خانمی را دیدم که بالای سر سنگرها می آمد و می گفت ننه چه می خواهی؟ می رفت حلوا درست می کرد و از این طریق به بچه ها روحیه می داد. ما در جنگ اُحد زنی با نام ام عماره داشتیم که وقتی می بیند که پیامبر(ص) زخم برداشته و همه گریخته اند، شمشیر به دست گرفت و از جان پیامبر اکرم(ص) دفاع کرد. حتی مانع از فرار پسرش شد. خاطره تکان دهنده سنگری از سقوط خرمشهر و شهدای پل آزادی در خرمشهر شاهد بودم که خانمی پرستاری می کرد که ناگهان احساس کرد که وظیفه اش اینک این است که باید پرستاری را رها کند و تفنگ به دست گرفت و آنقدر مقاومت کرد تا به شهادت رسید. کتاب «نخل های بی سر» نوشته قاسم علی فراست درباره همین خانم پروین حاجی شاه است. زمانی که خرمشهر سقوط کرد، هنگام بازگشت که لحظه های تلخی برای ما بود، به سقف پل آویزان شده بودم و 50 دقیقه طول کشید که توانستم پل را طی کنم. وقتی به آن دست از پل رسیدم، انبوه زخمی ها را دیدم که به شهادت می رسیدند. من در آن لحظه بیهوش شدم، بعد از به هوش آمدن دیدم یکی از این بچه های زخمی که نوجوان هم بود، یکی از دخترخانم ها را که در حال پرستاری از بیماران بود، صدا زد. به او گفت بنشین و سرم را روی زانوانت بگذار. پرستار سر این نوجوان را برداشت و روی زانوانش گذاشت. نوجوان گفت برایم بخوان. دختر خانم شروع کرد به قرآن خواندن و بعد یک دو بیتی از بابا طاهر خواند: «مکن کاری که بر پا سنگت آیو جهان با این فراخی تنگت آیو چو فردا نامه خوانان نامه خوانند تو را از نامه خواندن ننگت آیو» من دست های آرام این دختر را دیدم که لای موهای خون آلود این جوان آرام حرکت می کرد. لحظاتی بعد این نوجوان به شهادت رسید. من بعد متوجه شدم که این دو خواهر و برادر بودند. خدا می داند زمانی که سر این شهید را بر زمین گذاشت، دقت کردم ببینم که برمی گردد که به برادرش سر بزند؟ دیدم اصلاً به او نگاه نگرد و به کارهای پرستاری خود ادامه داد. این عظمتی است. در متن یکی از کتاب ها نوشته شده بود که تعدادی رزمنده برای بازگرداندن پیکر شهدا اقدام می کنند، اتفاقاً یکی از این شهدا پسر یکی از این رزمندگان بود. او پیکر فرزندش را رها می کند و دیگر پیکرها را به عقب بر می گرداند. این یک سوی جبهه بود، سوی دیگر زنان بودند که شال و کلاه و ابزار مورد نیاز رزمندگان را تهیه می کردند. خاطرم هست نزدیک عید که می شد، بسته های آجیل از مدارس به جبهه ها می آمد. شما با دیدن این شرایط احساس یگانگی می کردید و یک خانواده بزرگی به نام ایران می دیدید. این به تعبیر رهبر انقلاب از گذشته به ما رسیده بود. ما مردمی هستیم که همدیگر را داریم و یگانه ایم و در تلخی ها و سختی ها همدیگر را پیدا می کنیم. این جبهه ما بود. شما در جبهه هم اشک و هم لبخند و گاهی رنگین کمان اشک و لبخند را با هم می دیدید. ما یک نمونه فوق العاده زیبایی از کربلا در جبهه ها داشتیم. در شب عاشورا یاران امام حسین(ع) هم می خندیدند و هم می گریستند، بچه ها در جبهه هم همینطور بودند؛ حتی در شب عملیات. شما احساس می کردید که وارد یک خانواده شده اید که دارند جشن می گیرند، اما همین بچه ها وقتی تنها می شدند، می گریستند. با هم حرف می زدند، با هم زندگی می کردند، نامه های عاشقانه به خانواده هایشان می نوشتند. زندگی با تمام عناصرش در جبهه حضور داشت. صبح بلند می شدید می دیدید که کفش های شما واکس زده و ظرف ها شسته است. به ساده ترین قضایا و مسائل زندگی می پرداختند، بازی می کردند، اصلاح می کردند، صدای قهقهه خنده بعد از بازی فوتبال شنیده می شد و شب هم آه و ناله های بچه ها با خدای خودشان بود. تمام این ها تصویری روشن از زندگی در جبهه بود. در نگاه به جبهه ما با چند گونه روبرو هستیم، نگاه اول نگاه هایی است از جنس نگاه های منفی که تنها ابعاد تلخ، سخت و دشواری های جنگ را می بیند، این نگاه تاریک می بینند، سیاه اندیشی می کند و سیاه نگاری هم می کند، شکی نیست هیچ جنگی نیست که تلخ نباشد بالاخره از دست دادن انسان ها، ویرانی ها، دربه دری ها، از دست رفتن زیرساخت های یک کشور، اشغال کشورها و... تلخ و دشوار است، اما یک سوی دیگر جبهه زیبایی ها هستند، درست مانند کربلا که زینب فرمود، چیزی جز زیبایی ندیدم. این نگاه با واقعیات جبهه و قضایا ملموس و محسوس آن فاصله بسیار دارد، ما باید خود را به آن ها نزدیک کنیم و به تعبیر دقیق تر دوربین را بیاندازیم روی همان لحظه های زندگی مردم در جبهه و لطفات ها و زیبایی های جبهه را بینیم، زیبایی های پشت جبهه را بینیم، مادران شهدا چه می کردند؟ همسران شهدا چه می کردند؟ مردم چگونه کمک به جبهه ها کمک می کردند، من یادم است که زمان زلزله، امام(ره) فرمود به مردم زلزله زده کمک کنید، بچه های جبهه کمک های خود را جمع می کردند تا به مردم زلزله زده یا سیل زده کمک کنند ، از آن طرف مردم کمک های خود را برای جهبه ها می فرستادند. این زیبایی ها را باید نشان داد، زیبایی هایی چون آمدن یک پیرمرد 106 ساله به جبهه، پیرزنی که تمام دارایی اش پنج تخم مرغ و چند ملحفه بود و آن را با اخلاص تقدیم جبهه می کرد. زمانی که در دزفول بودم، یکی از مسئولان آمده بود. یکی از مادران شهید جلو آمد و به آن مسئول گفت، به امام(ره) گزارش شهدای ما را ندهید، به امام(ره) که رسیدید، بگویید ما هنوز جوانانی برای قربانی کردن و فدا کردن در راه اسلام داریم. به این لطفت ها و زیبایی ها باید بپردازیم. این دوربین ها باید هم دورانی که عزیزان آزاده در اسارت بودند، را نشان دهد و هم انتظار خانواده ها را؛ مانند فیلم «شیار 143»که دیدید چقدر مورد اقبال و استقبال مردم واقع شد. ما بسیار عرصه ها داریم که هنوز از آن ها نگفتیم، هنوز جنگ را نگفته ایم، هنوز در بدایت طرح دفاع مقدس هستیم، امیدوارم در این زمینه گام برداریم، بین مردم و بین خانواده ها سوژه ها و موضوعات بسیاری پیدا می شود، به قول صائب «یک عمر می توان سخن از زلف یار گفت/ در بند آن مباش که مضمون نمانده است». * تسنیم: رهبر انقلاب جمله ای دارند در باب تببین ارزش های دفاع مقدس به این شرح« ملت اگر این توانایی را در خود ببیند و وجود این ظرفیت ها را در خود احساس کند، در ادامه این راه و در حرکت عظیمی که در پیش دارد، هیچ مانعی نمی تواند جلوی او را بگیرد.» فرمایشات ایشان مبتنی بر این است که دفاع مقدس می تواند سرلوحه اکنون زندگی ما هم باشد، این اتفاق (جنگ تحمیلی) در زمانی با ملزومات خود افتاد ، اما اکنون ما نعمت امنیت داریم، ثبات سیاسی، وضعیت اقتصادی و... مناسب داریم ، پس دفاع مقدس چه ارتباطی با زندگی کنونی ما دارد؟ آیا می تواند برای جوانان امروز الگو باشد؟ پرسش بسیار مهم و خوبی است. هشت سال دفاع مقدس اختصاص به دوره تاریخی دارد که گذشته است؛ سال 59 تا 67 ما در یک جنگ نابرابر و ناخواسته قرار گرفتیم و جنگیدیم و بر خلاف جنگ های چند سده گذشته ایران هیچ پاره ای از وطنمان جدا نشد، حال این چه ربطی به امروز دارد؟ و ما چه استفاده ای برای امروز می توانیم بکنیم؟ آیا جامعه امروز ما که در یک موقعیت دیگری قرار گرفته می تواند از آن بهره گیری کند، یا باید سراغ گذشته رفت؟ در پاسخ به این سؤال و مسئله به چند نکته باید توجه کنیم، نکته اول این است که انسان در هیچ دوره تاریخی بی نیاز از الگو، سرمشق و اسوه نیست و همین است که قرآن اسوه به ما معرفی می کند. آیا نسل امروز ما در پی الگو است یا نه؟ هیچ دوره تاریخی نیست که انسان بی الگو نباشد، اگر نگاه کنید اتاق بچه های نوجوان و جوان ما یا نشان از شخصیت های هنرمند می بینید یا ورزشکار و امروز دنیا فهمیده باید اینها را با هم ترکیب کند، آرنولد یعنی همین؛ شخصیتی که هم هنرمند است هم ورزشکار. پس نسل جوان دنبال الگوست و انسان همیشه دنبال الگو و سرمشق است، در جبهه های ما انسان هایی بودند که زیباترین الگوها برای نسل امروز هستند، پس چون انسان به الگو نیازمند است، ما باید آن ها را به این نسل معرفی کنیم. شاید اگر به انسان هزار سال پیش اشاره کنیم، بگویند، آن ها با من چه قرابتی دارند؟ اما جبهه در زمان ما رخ داد. جبهه ها سرمشق زیبای اقتصاد مقاومتی اند آیا امروز و در آینده تنگنا برای ما نیست؟ امروز ما تنگناهایی داریم که اقتصاد مقاومتی دقیقاً برای گذار و عبور از این تنگناهاست، جبهه ها سرمشق زیبایی برای عبور از تنگناهای اقتصادی هستند، چرا که رزمندگان دفاع مقدس در نبود امکانات توانستند از بن بست ها رهایی یابند. گاهی وقت ها حتی سیم خاردار هم نمی دادند، در حالیکه دشمن به بهترین تجهیزات مجهز می شد، تانک های روسی در اختیارشون بود، هواپیماها و هلیکوپترها و تمام فضاهای رسانه ای در اختیارشان بود، اگر به موزه دفاع مقدس مراجعه کنید، غنیمت هایی که از 54 کشور گرفتیم، به نمایش درآمده اند، ما اسیر از اردن، سودان، افسران مصری و... می گرفتیم، خدمتگزارانی که فضاهای تبلیغاتی را فراهم می کردند، از سراسر جهان بودند، یک جهان در مقابل ما ایستاد و ما ایستادگی کردیم ، این الگو را باید به نسل امروز ارائه کنیم ، تا بدانند در تنگناها چه کنند. این آموزه ای بسیار بزرگ است که می توان از دفاع مقدس گرفت، نکته بسیار مهم دیگر باور توانایی هاست، شکست خورده ترین آدم ها کسانی هستند که خود را نفهمند. «اگر من همه چیز بدانم، اما خودم را ندانم، نادان ام»؛ این جمله حضرت علی(ع) است. برای اثبات جهالت یک انسان همین بس که ارزش های خود را نداند، رزمنده های ما نشان دادند که چه توانایی های پنهانی داریم، ما باید خود را باور کنیم، جبهه ها به ما خودباوری را یاد دادند، به ما گفتند، ببینید ما در نداشتن چه کار می توانیم بکنیم، ما در آغاز جنگ در مقابل دشمن سلاح ساده ای داشتیم که در آغاز «ژ3» بود و بعد کلاشینکف شد، تعداد زیادی از عشایر آمده بودند در خرمشهر برای جنگ، برنو های خود را آورده بودند- برنو تفنگی است که برای هر یک گلوله که شلیک می کند ، باید یکبار گلنگدن را بکشید- این در حالی بود که دشمن مقابل اسلحه ای داشت که حداق در خشابش 30 گلوله داشت.در چنین موقعیت عشایر با عشق و شور آمده بودند، بجنگند، یک یک شهید می شدند. ما در نتوانستن ها به توانستن رسیدیم شهید جهان آرا یک شب به من گفت یک فکری کنیم این ها شهید می شوند و کاری هم نمی توانند بکنند، باید این ها را برگدانیم عقب. جمعشان کردیم و شهید جهان آرا صحبتی کرد، وسط صحبت بود که یکی از عشایر بلند شد و گفت که جنگ، جنگ نامردیه؛ همش از آسمان آهن می بارد. می خواهم بگویم ما در جبهه علی رغم نداشتن امکانات خود را پیدا کردیم. اگر کسی بر استعداد دشمن تحلیل دقیق داشته باشد و با استعدادی که ما داشتیم، می فهمد که ما در نتوانستن به توانستن رسیدیم و این نیاز امروز ما هم است، دشمن شناسی از دستاوردهای بزرگ آن روزگار بود و ما اکنون به دشمن شناسی نیاز داریم. راه حق شکیب می خواهد، تحمل سختی می خواهد، این آموزه ای است که از جبهه گرفتیم، بنابراین اتفاقاً لحظه به لحظه نیاز ما به آن روزها بیشتر می شود و به گمان من امرزو بیش از دیروز نیازمند مطالعه 8 سال دفاع مقدس هستیم. حضرت علی اکبر(ع) در صحنه نبرد دوبار می جنگد و در بار دوم وقتی وارد جنگ می شود، رجزیمی خواند و می گوید «جنگ جوهره انسان ها را آشکار می کند و معیاری برای سنجش صداقت ها و راستی آزمایی انسان هاست». این تعبیر راستی آزمایی؛ تعبیری است که به گونه ای از حضرت علی اکبر(ع) به کار برده شده است. * تسنیم: رهبر انقلاب در صحبت هایشان مدام از یک گنج عظیم یاد می کنند که هم در کمیت و هم در کیفیت گویی ذخیره ای است، برای آیندگان و مدام می فرمایند شاید یک هزارم آنچه که باید هم درباره جنگ ما صحبت نشده است. درباره این موضوع بفرمایید، ایشان یک نگرانی هم در مورد تحریف آنچه که اتفاق افتاد مطرح می کنند و نسبت به تعمد برخی از افراد برای پاک کردن این خاطرات در اذهان ایرانی ها هشدار می دهند. جنگ جوهره ما را نشان داد، صف بندی و مرزبندی ها را مشخص کرد، دوست را شناساند، دشمن را شناساند، ما را به خودمان شناساند، دشمن را به خودش شناساند و دشمن را به ما شناساند و این خیلی دستاورد بزرگی است. تحلیل و بررسی این قضایا نیازمند صدها جلد کتاب است که چه شد که چنین شد و چه شد که ما چنین شدیم و ایستادگی کردیم. 188 هزار شهید ما در جنگ دادیم، برای هر شهیدی اگر قرار باشد یک کتاب بنویسند، ما 188 هزار کتاب برای شهدا باید بنوییسیم و آن ها را به عنوان الگوها، چراغ ها و به تعبیر قرآنی مصباح ها و سراج هایی برای این نسل معرفی کنیم. خون در رگ های رزمندگان دیروز، امروز در رگ جهان جاری شده است ما شش هزار و 427 زن شهید در جنگ داشتیم- به غیر از رزمندگان و زنانی که به اسارت در آمده بودند- اگر این الگوها را معرفی کنیم، به نظر شما چند هزار جلد کتاب نیاز داریم؟ اگر سهم مردم در جنگ را بررسی کنیم، اگر نهادهای مختلفی که کمک کردند، اگر هر مدرسه ای که به جنگ کمک کرد را بنویسیم، فکر می کنید چقدر سرمایه خواهد شد؟ من تردید ندارم اگر تا هزار سال دیگر فیلم بسازند کتاب بنویسند و نمایش تولید کنند، تمام نخواهد شد. ما هنوز چیزی از جنگ را نگفتیم، هنوز جنگ بسیار با خودش دارد. نمی خواهم کاملاً قیاس کنم، اما این دو با هم قابل قیاس است، کربلا 8 ساعت بیشتر نبوده است، به نظر شما تا کی می توانیم از کربلا بگوییم؟ یک روز می شود کربلا تمام شود؟ بگوییم ظرفیتش تمام شد؟ ما هشت سال جنگ داشتیم و هنوز که هنوز است، پیامدهای هشت سال دفاع مقدس را داریم، این ها باید مطرح شوند. باید به جهان معرفی کنیم. به خصوص جهانی که امروز برخواسته و هیجان دارد. خونی که روزی در رگ های رزمندگان ما بود، امروز در رگ جهان جاری شده است، این دروغ بزرگی است که بگوییم مردم از جنگ خسته شدند یا مردم از جنگ روی برگرداندند. یکی از تلاش ها و تکاپوهای مداوم دشمن برای شکستن ارزش های 8 سال دفاع مقدس و به تعبیر بسیار دقیق و روشنگرانه مقام معظم رهبری، خاموش کردن این خورشید فروزان و این منبع نورانیت ملت ایران این است که سعی می کنند، این ارزش ها پنهان بماند و یا مطرح نشود. تمام تلاش و تکاپوی ما باید این باشد که آن را آینه کنیم. تعبیر بسیار لطیف و زیبای مقام معظم رهبری این است که آینه ای برای تماشا بسازیم و همیشه آینه وقتی تصویر را نشان می دهد که بی لک و بی غبار باشد. اگر ما چهره آینه را صاف نکنیم، چیزی را خوب نشان نخواهد داد.: «آینه ات دانی چرا شفاف نیست / چون که زنگار از رخش ممتاز نیست ». این زنگارها را باید بزادیم تا تصویر روشن و آشکار و صریح در این آینه خود را نشان دهد، اگر در این زمینه کار کنیم، مردم استقبال می کنند که ما نمونه های درخشان آن را در برخی آثار چاپ شده می توانیم طرح کنیم، فیلمی مثل آژانس شیشه ای با چه اقبال و استقبالی مواجه می شود، کتابی مثل «دا» از چاپ 140 هم گذشت و بازتاب جهانی هم در پی داشت و این نشان دهنده این است که ما باید تلاش کنیم، در عین حال که ببینیم دشمن چه می کند. ما انفعالی عمل نکنیم، فعال وارد صحنه بشویم و بکوشیم که هرکس رازش ها را براساس توانایی خود عرضه کند. نویسندگان، هنرمندان و فعالان هنرهای سنتی و هنرهای نو که الآن فضاهای بسیار وسیعی برای طرح دارند و ما تحت عنوان فضاهای سایبری می شناسیم، باید از همین ظرفیت ها برای طرح دفاع مقدس استفاده کنند. گاه دشمنان ممکن است، وابستگانی باشند در دون و یا بیرون، که به چند شیوه عمل می کنند؛ شیوه اول آن ها این است که تلاش می کنند تا بخش های تاریک و تلخ جنگ را نشان دهند که این روش به خصوص در سال های اخیر در بخشی از ادبیات ما هم چهره نشان داده است. در این دسته از آثار آوارگی مردم، جدا شدن همسران، از دست دادن فرزندان ، داغداری مادران و وضعیت عزیزان جانباز ما از شیمیایی ها از معلولین و ... بزرگ نمایی می شود تا با طرح این ها، بخش روشن و زیبای جنگ پنهان شده و دیده نشود، این یک شیوه است. شیوه دیگری که معمولاً دارند این است که سعی می کنند کلیتی به نام جنگ را تخطئه کنند که ما هم تخطئه می کنیم جنگ برای ما هم منفور است، اما آن ها به دنبال این هستند که در طرح ناپسند بودن و نکوهیده بودن جنگ، دفاع مقدس را هم به طور کلی محو کنند، این هم از شیوه ها و شگردهای دیگری است که به کار می برند. شیوه دیگر هم قلب واقعیت است؛ به این صورت که تلاش می کنند تا هرآنچه که در جبهه بوده را به شکل دیگری نشان دهند. فرض کنید، بگویند رزمندگان بر اساس احساس و عواطف به جبهه رفتند، متاسفانه شخصی در داخل کشور می گفت، که این رزمندگان تحت تاثیر فیلم های جنگی بودند و احساسات خاص دوره نوجوانی خود را با رفتن به جبهه بروز دادند، یا اینکه حضور رزمندگان را در حد ملی گرایی تقلیل می دهند و می گویند این جوانان تنها برای دفاع از آب و خاک رفتند و ارزش های متعالی والایی که دفاع از ارزش ها و آرمان های اعتقادی بود که وطن هم ذیل آن قرار می گیرد ، را پنهان می کنند . در اصل کل دفاع از وطن با این ارزش ها معنا پیدا می کرد، وطن اسلامی، وطن ایمانی یعنی ایران اسلامی ایران ایمانی مطرح بود. هیچ قطعه درخشانی به اندازه تاریخ جنگ تحمیلی در تاریخ ایران وجود ندارد مقام معظم رهبری تعبیری دارند درباره هشت سال دفاع مقدس که می فرمایند آن را مثل یک قطعه زمانی از جنس قطعات زمانی دیگر نبینید؛ یعنی این قصه با دیگر قصه ها متفاوت است. شاید اگر من قرار باشد قیاس کنم و یک جمله مشابه پیدا کنم این جمله امام مجتبی(ع) است که در بستر بیماری به امام حسین(ع) فرمودند روز تو مثل روزهای دیگر نیست. ما در مجموعه تاریح گذشته مان، هیچ قطعه درخشانی به عظمت این هشت سال نمی توانیم پیدا کنیم. پس اگر این قطعه، قطعه عظیم، بزرگ و درخشانی است که مثل هیچ روز دیگری نیست، نباید مثل روزها و حوادث دیگر آن را ببینیم؛ بلکه باید دیگرگونه به آن نگاه کنیم، بپردازیم و به دیگرگونه روشی آن را بیان کنیم. یعنی از همه ابزارهای هنری خودمان برای استفاده و طرح آن استفاده کنیم. درک گنج جنگ نیازمند عرق ریزی روح است رهبر معظم انقلا در ادامه می فرماید که جنگ یک گنج بزرگ است. گنج به راحتی خود را نشان نمی دهد. گنج با رنج همراه است، اگر قرار باشد جنگ را به خوبی بفهمیم و استخراجش کنیم، باید عرق ریزی روح داشته باشیم. به هنر می گوییم عرق ریزی روح. هنرمند ما باید بنشیند، تأمل کند، مطالعه کند و حتی در واقعیت آن لحظه ها قرار بیگرد و پای کسانی که این لحظه ها را زیستند بنشیند، نه اینکه در ذهنیت خودش به این امور بسنده کند. من کم آثاری را ندیدم، چه در هنرهای نوشتاری و چه در ترسیمی و تجسمی، که با واقعیت های جبهه هم خوان نیست. چون کسی که به آن پرداخته آن نسل را درک نکرده و به آنها نزدیک هم نشده است. باز تکرار می کنم، باید آن روزگار را زیست، با آنها همراه و هم نفس شد و اگر آنطور شد، اثر بزرگی خلق خواهد شد. سیده اعظم حسینی وقتی می خواهد کتاب «دا» را از سیده زهرا حسینی بگیرد، او را به صحنه واقعیت خود هشت سال دفاع مقدس برمی گرداند، او را به خرمشهر و جنت مکان می برد؛ یعنی همان جا که شهدا را دفن می کرد، چون ایشان با خواهرش لیلا شهدا را دفن می کردند و ماجراهای عمده کتاب به این قسمت برمی گردد. او را به آنجا می برد، 1000 ساعت نوار کاست ضبط می کند تا کتاب «دا» شکل بگیرد. واقعیت اینطور است، اگر می خواهیم این گنج را استخراج کنیم، باید تلاش کنیم. «رنج» واژه همراه و همسایه گنج است، بنابراین پژوهشگران باید بیاییند کار کنند. لازمه این موضوع این است که ما بانک اطلاعات دفاع مقدس را آماده کنیم که الآن خوشبختانه تکاپوهایی در این زمینه شکل گرفته است. خوشبختانه کسانی هم هستند که رفتن نویسندگان به مناطق جنگی را فراهم کرده اند تا نویسندگان بروند و از نزدیک این مناطق را بیینند و با رزمندگانی که آن روزگار بودند و الآن هستند، صحبت کنند؛ یعنی ذهن آنها به آن لحظه ها برگردد تا امکان تطابق اثر هنری با اصل واقعیت وجود داشته باشد. این تکاپو باید همچنان ادامه پیدا کند. ما باید حمایت های لازم را از چنین افرادی کنیم، زمینه را برای آنها فراهم کنیم. من خودم قلم می زنم و می دانم که باید برای خلق یک اثر چندین سال وقت گذاشت. گنج عظیم با رنج عظیم همراه است هشت سال دفاع مقدس گنجی ست عظیم نه یک گنج محدودی که با استخراج بخشی از آن تمام شده باشد و تنها یک سفال باقی مانده باشد. این گنج عظیم است و تمام نمی شود و کسی که می خواهد گنج عظیم استخراج کند، باید رنج عظیم تحمل کند. امیدوارم هنرمندان، نویسندگان و صاحب نظران ما بی آنکه خستگی بشناسند، مانند رزمندگان که خستگی نشناختند، در تکاپوی شناخت این گنج عظیم باشند. *تسنیم: موضوعی مطرح می شود مبنی بر اینکه با تمام شدن جنگ و با فاصله گرفتن زمانی از آخرین روز جنگ تا به حال، امکان دارد که این مسئله وجود داشته باشد که مردم دوست ندارند که دیگر چیزی از آن روزها بشنوند، لازم نمی دانند و یا سلیقه ها تغییر کرده است. نظر شما در این باره چیست؟ کسانی که طرح می کنند که مردم خسته شدند و یا از شنیدن جنگ و دفاع مقدس خسته شده اند؛ معمولاً خستگی خودشان را به مردم نسبت می دهند. واقعیت این است که همچین چیزی حتی در اندک درصدی قابل پذیرش نیست. ما زیباترین لحظات مردم ایران را نوروز می دانیم. مردم جشن می گیرند و 13 روز تعطیل هستند. اگر کسی بیاید در ایران مطالعه کند که مردم بیشتر به کجا سفر می کنند و نوروزشان را در کجا می گذرانند، می بینند که حجم قابل توجهی از سفرهای نوروزی به راهیان نور اختصاص دارد. کاروان هایی را که به این سمت حرکت می کنند،در روزهای نزدیک به نورزو ببینید، همه نوع تیپ آدمی در این کاروان ها دیده می شود؛ از دانشجو و دانش آموز گرفته تا زنان خانه دار و ... . مردم از هر قشری را می بینید که به این سمت می روند و حتی سفره نوروز خود را در آنجا پهن می کنند. بسیاری از آنها می گویند که ما سرمایه حرکتی خودمان را در سال از همانجا می گیریم. می رویم در جبهه ها توان می گیریم و برمی گردیم. جبهه ها را زیارت می کنند. مردم احساسشان این است که در جهبه بودن، مانند زیارت کربلا و زیارت امام رضا(ع) است. این یک جلوه است و این شبهه را بی اعتبار و منتفی می کند. راهپیمایی ها حجت بالغه پیوند مردم با دفاع مقدس است جلوه دیگر سر مزار شهداست. مردم چقدر استقبال می کنند. نه فقط به سنت شایع مردم ایران که شب های جمعه می روند، بلکه شهدا را زیارت می کنند و چه طیف هایی به زیارت می روند. خدا می داند گاه کسانی که فکر می کنیم از گسستگان انقلاب هستند، می بینیم که پیوندشان از ما محکم تر است. راهپیمایی ها حجت بالغه اند. رهبر معظم انقلاب فرمودند که مردم ایران را از مردم ایران بشناسید. مردم ایران را از کجا می توان شناخت؟ مردم ایران را می توان در راهپیمایی 22 بهمن شناخت. در جمعه آخر ماه مبارک رمضان شناخت که برای حمایت از مردم مظلوم فلسطین به خیابان ها می آیند. این یک بخش قابل توجهی است که می توانیم ببینیم. بُعد دیگر، آثاری است که از جنگ و دفاع مقدس در هیئت هنری طرح می شود و مردم از آنها استقبال می کنند. کارهایی مثل «دا»، «پایی که جاماند»، «خاک های نرم کوشک» و ... که به چند چاپ رسیده و مردم چطور استقبال می کنند. ببینید که مردم از جلسات شعر دفاع چه حمایتی می کنند. ما شب های خاطره را داریم. در شب های خاطره جمعیت موج می زند و بسیاری سر پا ایستاده اند تا خاطرات جنگ را بشنوند. اصلاً ملتی که خاطره جنگ خودش را طرح کند، علامت این است که جنگش غرورآفرین بوده است. کسی که مطلب ننگ آفرینی از گذشته داشته باشد، طرحش نمی کند، اما ما نسبت به این قطعه تاریخی افتخار می کنیم. فیلم ها را ببینید؛ از فیلم هایی که مانند «آژانس شیشه ای» که تراژیک اند تا آنهایی که جنبه های طنز دارند مانند «لیلی با من است» که مردم چگونه استقبال می کنند. مخاطبان دست اندرکاران برنامه تلویزیونی را مجبور می کنند که ماجرای «آن بیست و سه نفر» را در یک جلسه خلاصه نکنند. مردم ما مردمی هستند که با گذشته خود زندگی می کنند. چه در آثار مکتوب، چه در سفرهای مردم و چه در حضور میلیونی مردم، خط بطلانی بر چنین تفکری کشیده شده است و مردم ایران هیچ گاه گوش به این نفیرهای شیطانی نخواهند داد. *تسنیم: گاه دیگران چیزهایی ندارند اما نداشته هایشان را به ما فخر می فروشند و ما این همه داریم و اصلاً حواسمان نیست. ما یک بخش هایی را کلاً انگار سانسور کردیم مانند پشت جبهه، جنگ شهرها و انتظاری که صدام داشت و برآورده نشد. معرفی بخشی از این کار برعهده آثاری است که با مضمون فرهنگ دفاع مقدس منتشر می شوند. تولید این دسته از آثار نیازمند چه بسترهایی است و نهادها و مسئولان و خود هنرمندان در این زمینه چه نقشی دارند؟ جبهه همانگونه که گفته شده و هشت سال دفاع مقدس یک گنج بزرگ است و ما باید در تلاش برای استخراج این گنج بزرگ با زبان هنری و زبان امروز باشیم. نسل امروز باید زبان امروز را از ما بشنود و ما باید در پی این باشیم که شسته ترین، سریع ترین و تأثیرگذارترین زبان را برای طرح ارزش های دفاع مقدس پیدا کنیم. ارزش های دفاع مقدس منحصر به خود جبهه نیست، یعنی همه چیز را نباید در دل جبهه جست وجو کرد. البته در این زمینه کارهای خوبی هم شده است. انصاف باید داد که کارهای زیادی هم انجام شده است. گاه ما معمولاً نگاهمان به ارزش های ناگفته است، ممکن است بخش گفته شده را نادیده بگیریم، این نوعی ناسپاسی ست. هنرمندان و نویسندگان ما تلاش کردند و هنوز خیلی فاصله داریم. ما هنوز رمان جنگ خلق نکردیم و هنوز آثار ارزشمند برای عرضه به جهان کمتر خلق کردیم. ما برای خلق این آثار نیازمند چند مسئله هستیم؛ نخست آنکه ساحت های دفاع مقدس را بشناسیم. بخشی از این بازمی گردد به پشت جبهه. ما تا الآن چقدر دوربین را به داخل خانه یک شهید بردیم و دیدیم که همسر او که سال ها منتظرش بوده، چگونه زندگی ای داشته است؟ فرزندان او چطور زندگی کردند؟ پشت جبهه خانم ها چطور تدارک جبهه می دیدند و نیازها را رفع می کردند؟ مدارس ما چه کار می کردند؟ مدارس خیلی نقش آفرین بودند؛ از اعزامی که صورت می گرفت، از معلمانی که به جبهه می رفتند تا به دانش آموزان درس بدهند؛ ما 36 هزار دانش آموز شهید داریم. دانش آموزان ما در جبهه چطور تأمین علمی می شدند و چگونه امتحان از آنها گرفته می شد؟ اگر کسی بخواهد کاری با همین موضوعات انجام دهد، می تواند صدها فیلم زیبا از آنها استخراج کند. از سوی دیگر، ما اقلیت های مذهبی داریم که شهید شدند و هنوز درباره آنها کاری نکردیم. ما 72 شهید مسیحی داریم که مقام معظم رهبری دیداری با آنها داشته اند، آنقدر اتفاقات شیرین نقل شده است که اگر کسی این دیدارها را کار کند و عکس العمل هم وطنان عزیز ارمنی و مسیحی ما را ببیند، هر کدام ظرفیت تبدیل شدن به یک اثر هنری را دارند. همچنین ما 14 شهید کلیمی داریم که در صحنه جنگ حضور داشتند و پا به پای بچه های مسلمان بودند. شیعه و سنی که در جهان به هم ریخته امروز تلاش می کنند که این با هم بودن ها را بر هم کنند، در کنار هم می جنگیدند. ما این ها را مطرح نکردیم. ما حتی شهدای زرتشتی داریم. از آنها تا الآن چه گفتیم؟ این ها ایرانی و ایمانی بودند که از ارزش های این ملت دفاع کردند. همین تعداد خانم هایی که در صحنه نبرد بودند و برخی دارند خاطراتشان را می نویسند، ما چقدر می توانیم از آنها اثر هنری خلق کنیم، چه در عرصه سینما و چه در عرصه هنرهای دیگر مانند رادیو، تئاتر و ... . چقدر می شود از بچه هایی که در جبهه طناز بودند استفاده کرد. آنقدر شوخی ها در جبهه بوده است، که اگر شوخ طبعی های آقای سید مهدی فهیمی که فرهنگ جبهه است، کسی همان ها را کار کند، می بیند که چقدر سر زندگی و نشاط در زندگی های ما بوده است. شاید با نام جبهه اشک، افسردگی و سردی به ذهن بیاید که در جنگ های جهان هم همینطور است و دست به خودکشی می زنند، اما بچه های ما سراسر سرزندگی بودند و قهقهه در جبهه وجود داشته است که ما این ها را نگفتیم. بخش قابل توجهی از این ها آزادگان ما هستند. من گاهی که پای صحبت های ایشان می نشینم، می بینم در آن شرایط که زندانی بودند و دوستانشان در آزار بودند، نمایش اجرا می کردند. اصلاً هیچ بعدی را نپردازیم و فقط به آزادگان بپردازیم، صدها کار هنری ارزنده سینمایی می توان از آزادگان مطرح کرد. خاطره ای را درباره همین آزادگان عزیز نقل می کنم. یکی از آزادگان می گفت که در اسارتگاه ها دلتنگی بود، به هر حال اسرا از خانواده هایشان بی اطلاع بودند.علاوه بر این، در یک چهار دیواری تنگ هر روز سختی و دشواری بود. سید آزادگان به من گفت که چیزی بلد نیستی که بچه ها را بخندانی؟ من هم دیدم اینجا راه به جایی ندارد، دیگر هر چه را که از قبل می دانست،تعریف کردم. تمام لطیفه هایی را که می دانستم، طرح کردم. ایشان ادامه می دهد که حاج آقای ابوترابی بعدش به من گفت که این ها را از خدا بخواه. وقت نماز که شد، بعد از نماز از خدای خودم طلب کردم. چندتا از دوستان هم هم ردیف من بودند، در سجده ناگهان یک لطیفه بسیار زیبا و شیرین یادم آمد و اینقدر این برای من جذاب بود، به شدت می خندیدم و سرم بر سجده بود. بدنم از شدت خنده تکان می خورد، دوست کناری ام فکر کرد که من به یک حال خوشی رفته ام، به من گفت برادر التماس دعا. حالا دیگر خنده من شدیدتر شده بود و لطیفه ها شده بود دوتا. خنده هایم زیاد شده بود و از طرف دیگر نمی خواستم که سرم از از سجده بردارم. ناگهان همان برادر نیز حالش تغییر کرد و به سجده رفت و او هم شروع به گریه کرد. با خودم گفتم، خدایا شد سه تا لطیفه. معرفی ارزش های دفاع مقدس هم «تومان» می خواهد و هم «توان» می خواهم بگویم که واقعاً اینطوری بود، رزمندگان ما حتی لطیفه های خود را هم از خدای خودشان طلب می کردند، ما چرا این ها را در آثارمان نشان نمی دهیم؟ به قول حافظ «دیدار می نماید و پرهیز می کند». این زیبایی ها پنهان نمی ماند، باید صبر کرد و وقت گذاشت تا این زیبایی ها خود را نشان بدهد: «پری رو تاب مستوری ندارد». باید هم تومان گذاشت و هم توان. به هر حال هر کار هنری ای نیاز به هزینه هم دارد. اگر این اتفاق بیفتد، کارهای ارزنده هنری در آینده چهره خواهد نمود. انقلاب اسلامی و بعد هشت سال شکیب و شوکتی که ملت ما رقم زدند، آرام آرام مرزهای جغرافیایی ما را در نوردید و هیمنه آمریکا را فرو شکست. این نکته بزرگی بود. ما نشان دادیم که ما می توانیم در مقابل این همه امکانات بایستیم، بجنگیم و سرانجام پیروز میدان هم باشیم. دنیا و جهان اطراف خودمان این الگو را درک کرد. شعار ناسیونالیست عربی فروشکست و جای خود را به شعار اسلام داد. این به گمان من بزرگترین افتخار و دستاورد جهانی انقلاب مقدس اسلامی است. وقوع انقلاب اسلامی شعار منطقه را تغییر داد شما اگر در سال های پیش از انقلاب در کشورهای عربی که آن هنگام رویاروی اسرائیل به ظاهر بودند، مطالعه کنید، می بینید که یا با اندیشه های مارکسیستی در مقابل اسرائیل هستند و یا با اندیشه های ناسیونالیست عربی. معمولاً هم زود تسلیم می شدند و شکست می خوردند و چندان کاری از پیش نمی بردند. وقوع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس که بزرگترین پشتوانه انقلاب شد و انقلاب را حفظ کرد، شعار منطقه را تغییر داد. اولاً به آنها باوراند که شما هم می توانید تغییر کنید. دیگر اینکه اگر قرار است موفق و پیروز شوید، به جای اینکه تکیه گاهتان را نژاد قرار دهید، بیایید ایمان و اعتقاد اسلامی قرار دهید. این چقدر شبیه آن نکته است که پیامبر(ص) روزی به سلمان فرمود که روزی با تو و با مردمی از جنس و سرزمین تو اسلام را به اعراب بازمی گردد و واقعاً برگردانیدیم. امرزو می بینیم که روح مبارزه همین است. در بحرین و یمن پرچمی که بالا می رود چیست؟ «هیهات من الذله»؛ شعار عاشورا. این را از کجا گرفتند؟ از انقلاب اسلامی. ما امروز شاهد صدور انقلاب هستیم. اگر امام(ره) فرمود که روزی شرق و غرب جهان تحت تأثیر این انقلاب قرار می گیریم، امروز این را می بینیم؛ هر چند عده ای این را باور نداشتند و می خندیدند. می گویند روزی که پیامبر اکرم(ص) در خندق کلنگ می زدند، برقی جهید، فرمودند زیر این برق من غرب را دیدم. برقی دیگر جهید، ایشان فرمودند که زیر این برق شرق را دیدم. برخی خندیدند و باور نکردند، اما دیدیم که همین شد. شما اگر امرزو در شعر عرب مطالعه کنید، شعر مبارزاتی عرب که تحت عنوان ادب المقاوه نامیده می شود، عناصر دینی را بسیار می بینید، اما 35 سال پیش، قبل از انقلاب این ها وجود نداشت. این نشان می دهد که ما فرهنگ خودمان را به جهان صادر کردیم و جهان امروز هم آن را پذیرفته است. منظور از صدرو انقلاب همین مسئله بود. قصد حرکت نظامی نبود. این اندیشه باید به جهان می رسید و رسید. حتی ما جلوه های این مسئله را در غرب می بینیم. علی رغم تمام تبلیغات سوء، کاریکاتورها و فضای مسمومی که علیه انقلاب ایجاد کرده اند، شاهد هستیم که بیشترین نامی که غرب بر فرزندان خود می گذارد، نام مبارک محمد بر پسران و فاطمه و فاطیما بر دختران است. ما خودمان را به جهان رساندیم، اما یک «اما»ی بزرگ وجود دارد و آن این است که هنوز خیلی راه داریم. باید چند کار بزرگ صورت بگیرد. اخیراً کارهایی شروع شده است، اما باید شتاب بیشتری بدهیم. یک ترجمه آثار انقلاب و معرفی کارهای انقلاب به جهان نیاز داریم. این امر هم به تعبیر رهبر انقلاب با زبان انقلاب ممکن است. ما طلبه هایی در قم داریم که فارسی می آموزند؛ چرا که باید فارسی آموخت تا انقلاب را بهتر شناخت. بدون فهم این زبان شما نمی توانید دقیقاً انقلاب را بشناسید. در کنار این، وجود سفرای فرهنگی است که باید به سرتاسر جهان بفرستیم. جهان تشنه ای داریم. من پای دیوار چین همراه چند نفر از دوستان ایرانی با هیئت و نمای خاص ایرانیان بودم. وقتی رفتار ما را می دیدند، می گفتند که ما خیلی دوست داریم که شما را بیشتر بشناسیم و من حسرت می خوردم از اینکه ما مقدمات و مسائل جزئی را هم به آنها نگفته ایم. علاوه بر این، برگزاری نشست مشترک با نویسندگان، هنرمندان و شاعران جهان و بردن آثار هنری ایران به سرتاسر جهان می تواند تأثیرگذار باشد. تولید آثار هنری مشترک با کشورهایی که امروزه همسو و دم ساز با ما هستند، کشورهایی مانند افغانستان، لبنان و ... نیز می تواند در این امر تأثیر بسزایی بگذارد. نکته مهم دیگر فضاهای تبلیغاتی است که دشمن در اختیار خود دارد. ما باید با تمام ظرفیت ها در مقابل این جریان ها بایستیم؛ چرا که تبلیغات مسموم می تواند ذهنیت جهان و منطقه را نسبت به ما تغییر دهد. باید هوشمندانه در این زمینه اقدام کنیم. ما باید ظرفیت های فراوانی ایجاد کنیم تا بتوانیم صدای خود را به جهان برسانیم و اگر این امر محقق شود، من تردید ندارم که همه استقبال خواهند کرد. امیدوارم با تلاشی که تمام علاقه مندان به ارزش های دفاع مقدس انجام می دهند، بتوانیم جامه عمل به این آرمان بپوشانیم.
جمعه ، ۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری تسنیم]
[مشاهده در: www.tasnimnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]
-
گوناگون
پربازدیدترینها