تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836885042
گذری بر تجربه های سخت زنان جنگ زده قصرشیرین
واضح آرشیو وب فارسی:الوند خبر: به حوالی سرپل ذهاب که رسیدیم دیده بان های ایرانی به ما گفتند عراقی ها شما را دیده اند و بهتر است سینه خیز بروید تا شناسایی نشوید و گرنه جان شما در خطر است. شرایط سختی بود. باردار بودم و دولادولا راه میرفتم. سیم های خاردار تمام پایم را تکه تکه کرده بود.به گزارش الوند خبر ، روزها و یا شاید ماه ها قبل از آغاز رسمی حمله عراق به ایران، جنگ برای ساکنان مناطق مرزی آغاز شده بود. تحرکات مرزی ارتش عراق، دلهره را برای برخی مرزنشینان به وجود آورده بود و به آن ها نیز هشدارهای لازم درباره ترک شهرها داده شده بود، اما آیا دل کندن از خانه و کاشانه ای که خشت خشت آن یادآور سال های جوانیست، سهل و آسان است؟ هر زنی خانه اش را دوست دارد... زندگی اش را دوست دارد... شهرش را دوست دارد... همسایه های خوبش را دوست دارد... اصلاً زن ها را برای دوست داشتن آفریده اند... برای مهر... برای محبت... برای آرامش... و این آرامش وقتی معنا پیدا می کند که در خانه باشد... خانه... خانه... خانه... حالا تصور کن مجبور بشوی خانه را ترک کنی، آن هم نه با طمأنینه و فراغ بال، بلکه به اجبار و با ترس و وحشت. آن وقت است که مجبوری همه لحظه های تلخ و شیرین را در خانه جا بگذاری و بروی؛ رفتنی که شاید هیچ بازگشتی نداشته باشد... و یا شاید وقتی برگردی که دیگر هیچ اثری از خانه ات نمانده باشد... آن وقت است که با همه وجود حس می کنی یک جنگ زده هستی... زن جنگ زده... واقعیتی که پذیرشش سخت بود روزها و یا شاید ماه ها قبل از آغاز رسمی حمله عراق به ایران، جنگ برای ساکنان مناطق مرزی آغاز شده بود. تحرکات مرزی ارتش عراق، دلهره را برای برخی مرزنشینان به وجود آورده بود و به آن ها نیز هشدارهای لازم درباره ترک شهرها داده شده بود، اما آیا دل کندن از خانه و کاشانه ای که خشت خشت آن یادآور سال های جوانیست، سهل و آسان است؟ اما این همه ماجرا نبود. ترک خانه و کاشانه، گام اول آوارگی بود و دردسرهای فراوانی که بعد از آن به وجود آمد به مراتب سخت تر از حسرت رهاکردن شهر و دیار بود. این مشکلات برای همه آوارگان وجود داشت، اما برای زنان آواره این مسایل دو چندان بود. آوارگی و جنگ زدگی؛ آغاز درد مشترک مرزنشینان کبری خدامرادی یکی از این زنان جنگ زده اهل غرب کشور (قصر شیرین) است که روزهای سخت آوارگی را هنوز به خاطر دارد. او درباره آن روزها می گوید: ما ساکن قصرشیرین بودیم. 28 ساله بودم و دو فرزند داشتم و منتظر به دنیا آمدن فرزند سوم بودم. زمزمه هایی درباره ورود عراقی ها به مرزهای خودمان شنیده بودیم، اما باور آن برایمان سخت بود. این در حالی بود که آن ها در حال پیش روی به سمت ما بودند. یک روز حول و حوش ساعت یک بود که دو جسم سیاه در آسمان توجهم را جلب کرد. با خودم گفتم چه کلاغ های بزرگی! آن ها به سرعت به سمت سر پل ذهاب رفتند و بعد از بمباران آن جا به عراق برگشتند. من نیز درحالی که به همراه بچه ها بودم به زمین افتادم و تازه آن جا بود که متوجه شدم ماجرا از چه قرار است. پس از قطعی شدن پیش روی عراقی ها، بسیاری از اهالی قصرشیرین به سمت کوه ها رفتند تا از آن طریق به سرپل ذهاب بروند. ما نیز مجبور شدیم شبانه شهر را ترک کنیم و این آغاز آوارگی ما بود. زنانی که هم اسیر بودند هم جنگ زده/ زنان آواره ای که توسط عراقی ها به آن سوی مرز منتقل شدند علی محمد احدی؛ مدیر عامل مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان اظهار داشت: زنانی که در اسارت عراقی ها بودند به سه دسته تقسیم می شوند: دسته اول افرادی هستند که ساکن مرزها بودند. زنانی از خانواده های روستانشینان مرزی که عراقی ها برخی از آن ها را به پشت خط منتقل کردند و تا پایان جنگ در روستاهای امنی در مناطق مرزی عراق با ایران بودند و عراقی ها مراقب آن ها بودند. برخی از این مرزنشینان نیز جابه جا نشدند و یا اگر جابه جا شدند، به روستاهایی امن در همان حوالی رفتند، اما هیچ گاه به اردوگاه های نظامی منتقل نشدند. او ادامه داد: در همه کشورها به همین صورت است. این ها کسانی بودند که چوب دار، چوپان و یا کشاورز بودند. در نقاط مرزی زندگی می کردند و اشتراکات زیادی با عراقی ها داشتند. مبادلات تجاری، هم زبان بودن و ازدواج، بخشی از این اشتراکات بود. این ها در این مناطق به صورت تحت الحفظ بودند و هر دو طرف نیز مراقب آن ها بودند. احدی بیان کرد: گروه اول کشت و زرع داشتند و پرونده آن ها سیاسی- نظامی نشد، بنابراین آزاده محسوب نشدند و آمار رسمی و نیز اطلاعات زیادی درباره آن ها در نهادهای ایثارگری وجود ندارد. آوارگی زنانی که شرایط سخت تری نسبت به بقیه داشتند آواره شدن و ترک ناگهانی خانه و کاشانه برای همه سخت بود و برای زنانی با شرایط خاص، سخت تر. زنانی که کودکان قدو نیم قد داشته و یا بعضاً باردار بودند. برای زنان باردار زندگی در شرایط عادی نیز گاهاً مشکل است؛ چه رسد به دویدن در کوه و بیابان و این که هر لحظه فکر کنی جان خودت و فرزندت در خطر است. خدامرادی درباره شرایط ویژه آن روزها می گوید: باردار بودم. دو فرزند داشتم و منتظر به دنیا آمدن فرزند سوم بودم. آن زمان ماه هفتم بارداری را طی می کردم و منتظر بودم تا دو ماه دیگر فرزندم به دنیا بیاید. با هر سختی بود مسیر را طی کردیم و به علت شرایط جسمانی نامناسبی که داشتم، مجبور بودم گاهی در طول مسیر بنشینم. به حوالی سرپل ذهاب که رسیدیم دیده بان های ایرانی به ما گفتند عراقی ها شما را دیده اند و بهتر است سینه خیز بروید تا شناسایی نشوید و گرنه جان شما در خطر است. شرایط سختی بود. باردار بودم و دولادولا راه میرفتم. سیم های خاردار تمام پایم را تکه تکه کرده بود. به روستای آقابرار رسیدیم و حدود سه ماه در آن جا ساکن بودیم. بعد از آن به سرپل رفتیم. دیگر نا نداشتم. آن جا زادگاه من بود، اما آن قدر حالم بد بود که حتی خانه پدری ام که سال ها در آن جا زندگی کرده بودم را نشناختم. همسر دخترعمویم از داروخانه برایم دارو آورد و خارها را از پایم درآورد. لباس هایم تکه تکه شده بود و دخترعمویم برایم یک دست لباس آورد تا بتوانم مسیر را ادامه دهم. از آن جا با تویوتای سپاه به دالاهو (کرند) رفتیم. یک شب در آن جا بودیم و بعد از آن به اسلام آباد و از آن جا به کرمانشاه رفتیم. در کرمانشاه خانواده ام را بعد از مدت ها پیدا کردم. حسرت های بر دل مانده کودکانی که به همراه خانواده آواره شده بودند خدامرادی با بیان این که علاوه بر از دست دادن خانه و کاشانه، مصایب ما با وجود بچه های کوچک، دوچندان بود، بیان می کند: بعد از ترک خانه و در طول مسیر، یکی از فرزندانم تشنه شد و شروع به گریه کرد. خسرو (همسرم) یک فرورفتگی کوچک در زمین را که درون آن آب جمع شده بود پیدا کرد و با دو دستش از آن جا آب برداشت و به فرزندم داد تا سیراب شود. این در حالی بود که آن فرورفتگی جای پای یکی از حیواناتی بود که از آن جا عبور می کرد. یک روز بچه یکی از همسایه ها گریه کرد و بهانه شکلات گرفت. مادرش نیز در آن شرایط نمی توانست خواسته بچه را برآورده کند. بنابراین مجبور شد تربچه را ریزریز کرده و به آن شکر بزند و به دست بچه بدهد تا بلکه او آرام شود. البته همه بچه ها در سنین کودکی خواسته هایی دارند و برای پدر و مادر سخت است که توانایی رفع و رجوع بسیاری از آن خواسته ها را نداشته باشند. بسیاری از اوقات پیش می آمد که سوار دوچرخه شدن یا دیدن بچه ای در ماشین پدرش برای بسیاری از بچه ها یک حسرت بزرگ بود. زندگی های مرفهی که دیگر اثری از آن نبود بسیاری از زنانی که در سال های اول جنگ آواره شدند تا قبل از شروع جنگ، شرایط خوبی داشتند. عده ای از آنها جزو اقشار مرفه جامعه بودند و اکنون با آغاز جنگ، باید همه زندگی خود را در بقچه ای می پیچیدند و از ترس جان خود و خانواده شان، آواره کوه و صحرا می شدند. این شرایط برای ساکنان شهرهای جنوبی مانند آبادان و خرمشهر بیشتر مشهود بود؛ زیرا رفاه و امکانات آن منطقه به واسطه وجود نفت، تفاوت فاحشی با دیگر مناطق داشت. کبری خدامرادی درباره شرایط زندگی اش قبل از جنگ می گوید: قبل از آغاز جنگ خانه و زندگی تقریباً مرفهی در قصرشیرین داشتیم. همسرم کشاورز بود. امکانات مان در حد مطلوب بود و همه چیز به خوبی پیش می رفت. من هم مثل همه زنان دیگر خانه و زندگی ام را دوست داشتم و آرزوهای زیادی برای آینده داشتم، اما وقتی قرار شد خانه را ترک کنیم با یک بقچه کوچک از آن جا رفتیم. آنقدر بی وسیله بودیم که وقتی کارگر خانه مان یک پتو که از خانه خودمان برایمان آورده را به ما داد، مجبور شدیم آن را از او بخریم. همه وسایل و حتی طلاها را هم در خانه رها کرده و آواره کوه و بیابان شدیم. پایان جنگ و خانه ای که اثری از آن باقی نمانده بود حسرت خانه های ویران شده ای که روزی مأمن و پناهگاه هزاران زن مرزنشین بود، جزو خاطرات مشترک همه زنان آواره جنگ تحمیلی است. خدامرادی در این باره می گوید: بعد از پایان جنگ به قصرشیرین برگشتم تا به خانه ای که روزی سرپناه مان بود سری بزنم، اما دریغ و صد افسوس که اثری از آن نبود. هنگام ترک خانه 6 تا از تصاویر امام خمینی (ره) را دورن نایلون پیچاندم و آن ها را در حیاط دفن کردم تا عراقی ها به آن دسترسی نداشته باشند، اما آن ها تمام حیاط و باغچه را کنده بودند. این در حالی بود که بر اثر بمباران شهر، اثری از ساختمان خانه مان نمانده بود. سرآغاز زندگی جدید بعد از آوارگی و تطبیق با شرایط بسیاری از این زنان توانستند خود را با شرایط تطبیق دهند و واقعیت را بپذیرند؛ چه آنان که در اردوگاه ها ساکن بودند، چه آنان که به خانه خویشان و اقوام رفته بودند و چه آنانی که توانسته بودند سرپناهی محقر برای خود فراهم کنند. خدامرادی نیز از جمله همین افراد است. او بعد از به دنیا آمدن فرزندش فعالیت بسیج را شروع کرد. در تمام این مدت مایحتاج آن ها اعم از پتو و رخت و لباس، توسط مردم شهرهای دیگر و ستاد جنگ زدگان و سپاه تأمین می شد. او معتقد است جنگ زدگی واقعاً سخت بود و تحمل آن برای عده ای غیرممکن. خدامرادی درباره روزهای اسکان در کرمانشاه می گوید: همسرم بعد از اسکان در کرمانشاه به جبهه رفت و پس از آن نیز در ستاد جنگ زدگان مشغول به کار شد. بعد از ساکن شدن در کرمانشاه سعی کردم به زندگی عادی برگردم. همسرم جبهه بود و من نیز علاوه بر خانه داری و بچه داری، در فعالیت های پشت جبهه حضور داشتم. شستن پتو و لباس های رزمندگان بخشی از آن فعالیت ها بود. گاهی تکه هایی از بدن رزمندگان نیز لابه لای آن ها مشاهده می شد. گاهی نیز در مدارس آش رشته و شله زرد درست می کردیم و می فروختیم و با پول آن گردو و کشمش و... تهیه کرده و برای جبهه ارسال می کردیم. گاهی هم دستکش و کلاه و جوراب می بافتیم. آمارگیری جنگ زدگان و آوارگان جنگ تحمیلی در سال های اول جنگ در کتاب «نتایج آمارگیری از مهاجرین جنگ تحمیلی» نتایج آمارگیری مرکز آمار ایران با همکاری بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی در سال 1361 منتشر شده است. هرچند که این تنها آمارگیری مربوط به جنگ زدگان نیست، بلکه مربوط به مقطع زمانی خاصی است. در بخشی از این کتاب آمده است: «در ایفای این مقصود با کوشش مشترک و همراهی و همفکری مرکز آمار ایران و بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی، آمارگیری از مشخصات جمعیتی هم وطنان جنگ زده به منظور دو وظیفه عمده در تابستان 1360 به مرحله اجرا گذاشته شد. وظیفه نخست و اصلی، تشکیل پرونده مشخصی به منظور شناخت هویت خانوارهای جنگ زده برای برنامه های امدادی و کمک رسانی در مناطق مختلف کشور، و وظیفه دیگر تهیه آمار و مشخصات عمده جنگ زدگان برای برنامه ریزی و بازسازی مناطق جنگی بوده است. در ایفای پاسخ گویی به وظیفه دوم که تهیه و ارایه آمار و مشخصات جمعیتی جنگ زدگان است، کوشش شده تا در کنار جمع آوری اطلاعات فردی از مهاجرین جنگ تحمیلی، اطلاعات حاصله به کمک فرم های آمار و کمک گیری از نحوه استخراج ماشینی محاسبه و به صورت آمارهای مورد نیاز برنامه ریزی منتشر شود. برای شناخت و تعیین مشخصات هم وطنان جنگ زده، در تابستان 60 یک آمارگیری وسیع در کل کشور، شامل مناطق جنگ زده و سایر مناطق که محل استقرار و اقامت مهاجرین جنگ تحمیلی بود، انجام شد.» تعداد جنگ زدگان جنگ تحمیلی در سال های اول جنگ/ حضور معلولان زن غیر جنگی در بین آوارگان بر اساس این آمارگیری، شمار جمعیت جنگ زده کشور تا شهریور 60، 249 هزار و 993 خانوار و شامل یک میلیون و 443 هزار و 209 نفر است. آمارگیری بعد، در آبان 60 انجام شده که بر اساس آن شمار خانوارهای جنگ زده به 257 هزار و 438 افزایش یافته و شمار افراد آنان هم یک میلیون و 485 هزار و 179 تن شده است. شمار کل جنگ زدگان تا پایان خرداد 61 نیز یک میلیون و 636 هزار و 747 نفر بوده است. همچنین توزیع جمعیت مهاجر جنگ زده بر حسب سن و جنس در کل کشور نیز یک میلیون و 460 هزار و 85 نفر بوده است که در این آمار، 178 هزار تن از جنگ زدگانی که ابتدای جنگ در شهر اهواز و اطراف آن اقامت داشتند، لحاظ نشده است؛ چون شهر اهواز و اطراف آن در ابتدای جنگ، شهر جنگی اعلام شده بود، ولی آنان از منطقه اقامت خود به منطقه دیگری مهاجرت نکرده بودند و در آمارگیری های بعدی، فرم های آمارگیری را پر نکردند. از این تعداد 725 هزار و 178 مرد و 734 هزار و 907 زن بودند. بر اساس این آمار، معلولان جمعیت جنگ زده در سراسر کشور 2356 بودند که معلولان مرد1566 و معلولان زن 790 آن را تشکیل می دادند. معلولان غیرجنگی 17483 بودند که معلولان غیرجنگی مرد 9813 و معلولان غیرجنگی زن 7670 بودند. چه نهادهایی متولی امور جنگ زدگان و آوارگان جنگ تحمیلی بودند/ بنیاد جنگ زدگان چگونه شکل گرفت؟ در دانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ ایران در بخش فرهنگنامه نهادهای انقلاب اسلامی آمده است: «پس از شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، سیل مهاجران از مناطق جنگ زده به سایر نقاط کشور سرازیر شد. این افراد که غالباً تمام وسایل زندگی خود را رها کرده بودند، در شهرهای محل سکونت خود وسایل اولیه از قبیل مسکن و دیگر مایحتاج زندگی را در اختیار نداشتند. از طرف دیگر با شهرهای سکونت گزیده، آشنا نبودند و این امر مشکلاتی را برای آنان ایجاد کرده بود. ازاین رو به دستور شهید محمدعلی رجایی، نخست وزیر وقت، در ۱۳۶۰ بنیادی تحت عنوان «بنیاد جنگ زدگان» تأسیس شد. در بیانیه تأسیس این بنیاد، وظایف آن، برنامه ریزی و هماهنگی فعالیت های کمک رسانی و تأمین نیازهای مادی و معنوی مهاجران جنگ تحمیلی عنوان شده بود. این بنیاد پس از تشکیل، در وزارت کشور مستقر و مهندس مصطفی میرسلیم به ریاست آن انتخاب شد و پس از مدتی، اساسنامه آن، بر پایه وظایف فوق الذکر به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید (کارنامه دولت…، ۸۴۱). بر اساس قانون، تشکیل آن بنیاد، زیرنظر شورای عالی موسوم به شورای عالی بنیاد جنگ زدگان، با عضویت نماینده تام الاختیار وزیر کشور، سه نفر از افراد جنگ زده با معرفی نمایندگان استان های خوزستان و غرب کشور، نماینده تام الاختیار سازمان های بهزیستی و هلال احمر، نمایندگان ثابت و ریاست سازمان های کمیته امداد امام خمینی (ره)، جهاد سازندگی و بنیاد شهید، اداره می شد. (مجموعه قوانین، ۲۶) تغییر نام بنیاد جنگ زدگان به بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی امام خمینی (ره) در آذر ۱۳۶۰ در دیدار با رییس و کارکنان این بنیاد بر اهمیت وظیفه آنان تأکید کردند و تصریح فرمودند: «من می دانم که کار بسیار مشکلی است، کاری است که نمی شود با فوریت انجام داد و کاری است که اگر به طور معمولی بخواهد دولت انجام بدهد، قدرت این مطلب را ندارد (صحیفه امام، ج ۱۵، ۳۸۳).» این نهاد، به رغم کثرت تعداد جنگ زدگان به اداره امور آنان پرداخت و پس از مدتی و در پی گسترش فعالیت های آن ـکه در اثر تداوم جنگ تحمیلی و تشدید مهاجرت ها از مناطق جنگی صورت گرفت - نام آن به «بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی» تغییر یافت و اساسنامه آن نیز دچار تغییر شد. به این صورت که در چارچوب نظام تشکیلاتی دولت قرار گرفت و از ادارات تابعه وزارت کار و امور اجتماعی شد (گزارشی از عملکرد بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی ۸ ـ ۹) وظایف بنیاد جنگ زدگان در قبال آوارگان جنگ تحمیلی وظایف آن بنیاد طبق اساسنامه در 6 محور تعیین شد که عبارت بودند از: برنامه های رفاهی شامل پرداخت مستمری، کمک به آوارگان تحت پوشش امور اجتماعی، حمایت اقتصادی از طلاب و دانشجویان آواره جنگی. برنامه اسکان شامل پرداخت اجاره بها، هزینه تعمیرات مجتمع ها و شهرک ها و خوابگاه های مهاجران جنگی و احداث خانه برای آن ها در استان های جنگ زده؛ برنامه تعلیم و تربیت شامل رسیدگی به امور آموزشی آوارگان و جنگ زدگان؛ برنامه هنری شامل حفظ و توسعه فرهنگ اسلامی در میان جنگ زدگان؛ برنامه بهداشتی شامل سرپرستی مهاجران معلول و سالمند، کودکان بی سرپرست، خرید لوازم بهداشتی، اعزام بیماران مهاجر به بیمارستان های داخل و یا خارج از کشور؛ و اشتغال زایی و کاریابی شامل سازماندهی و بهبود شرایط زندگی مهاجران جنگ تحمیلی از طریق فراهم کردن شغل مناسب برای آنان است (کارنامه دولت…، ۸۵۱؛ و ربیعی، ۴۲۶). پس از پایان جنگ تحمیلی، امام خمینی (ره) در پیامی از مسئولان این نهاد انقلابی تشکر کردند (صحیفه امام، ج ۲۱، ۳۲۹). *مهرخانه
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الوند خبر]
[مشاهده در: www.alvandkhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 64]
-
گوناگون
پربازدیدترینها