محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828726895
تاثیر تحریم ها از ۲۰ درصد تا ۱۰۰ درصد/کلید در باغ سبز توافق کجاست؟
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: خبرگزاری فارس _ «تحریم ها»، واژه ای که مردم ایران ۳۷ سال است با نام آن آشنایی دارند. از همان زمانی که شاه از ایران فرار کرد و آمریکا و متحدانش نخستین تحریم ها را در قضایایی مثل روادید ها، مقاوله ها و قراردادهای امضا شده با ایران، ورود اقلام ضروری به ایران انقلابی و … اعمال کردند. و از […]خبرگزاری فارس _ «تحریم ها»، واژه ای که مردم ایران ۳۷ سال است با نام آن آشنایی دارند. از همان زمانی که شاه از ایران فرار کرد و آمریکا و متحدانش نخستین تحریم ها را در قضایایی مثل روادید ها، مقاوله ها و قراردادهای امضا شده با ایران، ورود اقلام ضروری به ایران انقلابی و … اعمال کردند. و از همان زمان که موشک های زمین به زمین برجای مانده از زمان شاه، قرار بود به سمت بعثی ها شلیک شود اما به دلیل تحریم قطعه فیوز از سوی آمریکا این کار امکانپذیر نبود و یاران احمد متوسلیان توانسته بودند با چکش کاری یک سکه ی چند ریالی و جادادن آن به جای فیوز موشک، موتور سلاح آمریکایی را علیه عراقی ها روشن کنند. با این همه اما به ناگاه طی دو سال اخیر، واژه «تحریم ها» مجدداً نقل محافل شد. کسی هم نپرسید که آیا آمریکا قبل از این در حال تخفیف دادن به ایران بوده است که مسئله تحریم ها ناگهان به معضل اصلی کشور تبدیل شده است؟ و کسی هم دقیقاً متوجه نشد که این تحفه ی عجیب را چه کسی شهره ی آفاق کرده است اما هرچه بود، مردم هم اینک حرف ها و سخنانی را درباره تحریم ها و اثرات آنها می شنوند که شاید روزگاری فکرش را هم نمی کردند. حالا دیگر حتی «یک لیوان آب خوردن» هم به تحریم ها گره زده می شود، کسانی از این می گویند که بحران دریاچه ارومیه نیز تا زمان برجا بودن تحریم ها حل نمی شود. و یک نفر هم بعد از توافق ویَنی دولت و زمانی که هنوز امضای صورتجلسه برجام خشک نشده بود، اینطور اظهار کرد که باران های باریده هم حتی اثری از آثار لغو تحریم هاست! در جریان توافق دو سال قبل دولت در ژنو نیز سعید لیلاز با اشاره به تحریم ها خبر داده بود که با این توافق، میزان دریافت های ارزی ایران تا ۱۰۰ درصد زیاد می شود و محمدرضا تابش هم در صبح روز اعلام توافق موقت ژنو، از تریبون مجلس اینطور گفت که این توافق سبب ارتقای معیشت مردم می شود… *چه کسی بود صدا زد تحریم؟! پای تهمت «توهم توطئه» هم که در میان باشد اما نمی توان گزارش معروف ۴ سال قبل نشریه فارین پالیسی را از یاد برد که در زمان دولت محمود احمدی نژاد و با تیتر «blue revolution» یا انقلاب یقه آبی ها منتشر شد. فارین پالیسی در آن گزارش به موضوع ایران پرداخته و در ظاهر بررسی معضلاتی مثل بیکاری و مشکلات کارگران یا همان یقه آبی ها و … چیزی به نام اوضاع بد اقتصادی ایران بدلیل تحریم ها و «اعتراض به بهانه معیشت» در ایران را به رخ مخاطب کشیده بود. جالب بود که در آن روزها سایت های مخالف جمهوری اسلامی و بخش های فارسی زبان رسانه های غربی و عربی نیز بصورتی گسترده به اخبار اقتصادی کشور علاقه نشان می دادند و کوچکترین ضعف و خللی در فعالیت های اقتصادی از نظر آنان بهترین سوژه خبری به شمار می رفت. ماجرا ادامه یافت و به نوسانات اقتصادی ماه های آخر دولت احمدی نژاد و قضایایی مثل افزایش قیمت دلار، تجمع در خیابان فردوسی و گرانی سکه رسید. و به ناگاه زمزمه هایی شروع شد که پای تحریم ها را وسط می کشیدند و به سمت آنها اشاره می کردند. البته این زمزمه ها از جانب برخی خواص کشور و نهادهای نظارتی نظام دور نماند و در همان مقطع نیز اشاراتی بیان شد مبنی بر این که اثر تحریم ها بر اقتصاد کلان ایران پایین است و علت عمده نوسانات ارزی و اقتصادی چیزی غیر از سوء مدیریت عده ای در داخل کشور نیست. شخص حسن روحانی از جمله کسانی بود که در همان ایام به این حقیقت مهم اشاره کرده بود. او یکماه قبل از انتخابات ۹۲ در یک سخنرانی گفته بود: «آیا اموری چون افزایش نقدینگی در جامعه و ۷ برابر شدن آن و تبدیل ۶۸ هزار میلیارد تومان نقدینگی جامعه در عرض ۷ سال به ۴۵۰ هزار میلیارد تومان ربطی به تحریم ها داشت؟ یا به مدیریت ضعیف مسئولان امر بر می گردد؟…» و هم او بود که در فروردین همان سال نیز در سخنانی تصریح کرد: «مدیریت اقتصادی کشور به جای آنکه در این شرایط حساس با تکیه بر قدرت مقاومت و ابتکار مردم عزیز و سرفراز ایران پیام رشد پایدار به جهان بدهد، متأسفانه پیام ضعف به تحریم کنندگان می دهد… همه ضعف ها و ناکارآمدی ها را نمی توان پای تحریم نوشت» کسان دیگری هم از کاندیداهای ریاست جمهوری همین سخنان را بیان کرده و حتی در سخنرانی های مختلفی اشاره کردند که اثر تحریم ها بر اقتصاد ایران هرگز بیش از ۳۰ درصد نبوده است. با این وجود اما شاید کسی فکر نمی کرد که پس از انتخابات چه قضایایی رقم خواهد خورد. *جشن پیروزی انتخابات با شیرینی «تحریم» روحانی که برنده انتخابات شد و بر کرسی پاستور تکیه زد، هنوز همه در حال و هوای تحلیل های پساانتخاباتی بودند و کسی کمتر توجه می کرد که مزاج تحلیل های برخی چهره های خاص، رنگ و بوی اقتصادی گرفته است. سیاسیون اصلاح طلب به ناگاه تحلیلگر اقتصادی شده بودند و از ضرورت توجه به مطالبات قشرهای کم درآمد جامعه و ضرورت روشن ماندن موتور کارخانه ها سخن می گفتند. زمزمه های مربوط به معضلات اقتصادی کشور و غول آسا بودن اثرگذاری تحریم ها ادامه یافت تا اینکه سعید حجاریان – که بیشتر به طرح مباحث تئوریک سیاسی شهره است- هم به قافله پیوست. آقای «فتح سنگر به سنگر نظام» یکی دو ماه بعد از رأی آوری روحانی در گفتگو با روزنامه اعتماد بر لزوم صحبت کردن روشنفکران درباره عواقب تحریم ها سخن راند. او همچنین در بیان عمق تأثیر تحریم ها نیز گفته بود: «تحریم و ما ادریک ماالتحریم»! حالا دیگر قطعات به هم ریخته ی پازل، آرام آرام در حال چیده شدن در کنار یکدیگر بود. چند ماه بعدتر نیز روحانی به دانشگاه تهران رفت و در روز دانشجو آن جمله معروفش را بیان کرد که «سانتریفیوژ باید بچرخد، اما زندگی مردم و اقتصاد هم باید بچرخد»! و ارکستر سمفونی گره زدن تمام مشکلات کشور به مسئله تحریم ها با آهنگی تندتر ادامه یافت. کار به آنجا رسیده بود که حتی برخی بازیگران سینما هم کمپین «نه به تحریم» راه انداختند. محسن رهامی، فعال اصلاح طلب در مصاحبه ای از این گفت که تحریم ها کشور را فلج کرده است.احمد خرّم، وزیر راه دولت اصلاحات پای «باتلاق تحریم ها» را به میان کشید. ابراهیم اصغرزاده تصریح کرد که تحریم ها آینده فرزندانمان را به گروگان برده. و یک مقام دولتی هم از این گفت که بار تحریم ها بر دوش مردم است. در این میان، صدای چهره هایی همچون توکلی، لاریجانی، رضایی، مصباحی مقدم و … در میان پروپاگاندای موجود، کمتر به گوش می رسید که هریک صریحاً اعلام کرده بودند اثر تحریم ها بر اقتصاد ایران بین ۲۰ تا ۳۰ درصد است نه بیشتر! توأمان با آگراندیسمان و بزرگنمایی اشاره شده پیرامون تحریم ها همچنین عبارت «توافق با آمریکا» نیز گاه بصورت محسوس و گاهی هم نامحسوس اما بعنوان شاه بیت اصلی، همواره ارائه می شد. و اشاره های صریح و تلویحی فراوانی بیان شد مبنی بر اینکه برای رفع تحریم ها راهی به جز «مذاکره» پیش روی ما نیست. *از آدرس تحریم به سمت توافق حالا دیگر دولتمردان صریحاً اعلام می کردند که قصد برداشتن تحریم ها بوسیله مذاکره را دارند. فی الواقع هنوز فرض مناقشه هم حتی محل سؤال بود اما دولت تکلیف خود را یکسره کرد و از این گفت که قصد دارد بوسیله مذاکره تحریم ها را بردارد. معادله دولتی ها هم مشخص بود. «تحریم ها تحت الشعاع فعالیت های هسته ای ایران اعمال شده اند و در این زمینه باید به صاحبان تحریم از بابت صلح آمیز بودن فعالیت های اتمی ایران اطمینان بخشید». رفت و آمد های دیپلماتیک هسته ای و غیر هسته ای دولت روحانی ابتدا به ایستگاه ژنو رسید. ایستگاهی که در آن توافقی موقت با کشورهای ۱+۵ منعقد شد و به موجب آن دولت ایران مابه ازای دست کشیدن از غنی سازی ۲۰ درصدی و پذیرش نظارت های بیشتر؛ این وعده را دریافت کرد که تحریم های جدیدی از جانب غرب اعمال نشود، تعدادی از تحریم ها تعلیق و میزانی از دارایی های بلوکه شدن ایران نیز آزاد شود. دولت روحانی به تعهداتش عمل کرد. نظارت های بیشتر را پذیرفت و از غنی سازی ۲۰ درصدی که محمدجواد ظریف یکماه قبل از توافق ژنو گفته بود به آن نیاز داریم اما در صبح روز امضا از این گفت که نیازی به آن نداشتیم، دست کشید اما نشان به همان نشان که نه تنها تعلیق تحریم های هواپیمایی و نفتی و پتروشیمی به گواه مقامات دولتی به کار نیامدند بلکه ۱۰۰ تحریم جدید نیز علیه کشور وضع شد و تهدیدات نظامی مقامات آمریکا علیه ایران وسعت بیشتری یافت. کار به آنجا رسید که حتی تناقضات قضیه مورد انتقاد رهبر معظم انقلاب نیز قرار گرفت. بیژن زنگنه، وزیر نفت دولت روحانی، ماه ها پس از امضای توافق موقت ژنو در یک مصاحبه مطبوعاتی از این گفت که نتوانستیم به دلایلی از تعلیق تحریم های نفتی استفاده کنیم. در صنعت هوایی نیز هیچ هواپیمای و قطعه بااهمیت جدیدی وارد کشور نشد و چند هواپیما هم که یک ایرلاین ایرانی توانسته بود با دورزدن تحریم ها به آسمان کشور بیاورد نیز مورد انواع تهدیدات آمریکا قرار گرفتند. ۷/۵ میلیارد دلار پول آزاد شده نیز با ماجرای توزیع تحقیرآمیز سبدهای کالا از سوی دولت گره خورد و یک مقامات آمریکایی در جلسه استماع سنا اینطور اظهار کرد که روحانی در مذاکرات قول داده پول ها را بین فقرای ایرانی تقسیم کند و دیدید که این کار را کرد! اما تمام تناقضات رخ داده در پس توافق موقت ژنو نیز از جانب اعضای مذاکره کننده تیم دولت فقط با این جمله پاسخ داده شد که «اقدامات آنها خلاف روح توافق است»! *پیش به سوی باغ سبز! افکار عمومی هنوز در شوک رخدادهای پس از توافق موقت ژنو و بی دستاوردی آن قرار داشتند اما مسئولان از چیزی به نام توافق نهایی سخن می راندند. ژنو، مسقط، وین و لوزان همچنان محل رفت و آمد تیم مذاکره کننده دولت ایران بود و از این گفته می شد که تا به توافق نهایی نرسیم، چیزی درست نمی شود و سایه شمشیر داموکلس تحریم ها رفع نمی شود. در واقع، گویا دولتی ها ترجیح می دادند دیگر صحبتی از توافق موقت ژنو به میان نیاید. همانگونه که ترجیح این بود که درباره تجربیات برخی چهره های دولت از توافقات و شکست توافقات در سال های ۸۲ و ۸۳ هم سخنی به میان نیاید. تکلیف دستاوردهای توافق موقت ژنو همچنان برای مردم نامعلوم بود که پای وعده های پس از توافق نهایی به میان آمد. آنچه در ادامه می خوانید بخشی از صحبت هایی است که برخی مقامات دولتی در روزهای قبل از توافق نهایی در وین بیان کرده اند: _اسحاق جهانگیری: بعد از توافق شرایط بازار سرمایه بهتر خواهد شد. _محمدعلی نجفی (مشاور اقتصادی رئیس جمهور): با توافق هسته ای سرعت خروج از رکود بیشتر می شود. _محمدباقر نوبخت: باید تحریم ها برداشته شود تا پروژه های عمرانی را تکمیل کنیم. _محمد نهاوندیان: بعد از توافق منتظر رشد اقتصادی، کاهش تورم و خروج از رکود باشید. _مسعود نیلی: با لغو تحریم ها، یک ساله به شرایط پیش از تحریم بازمی گردیم. _اکبر ترکان: منتظر هجوم سرمایه های خارجی بعد از توافق هسته ای باشید. در واقع دولتی ها و هواداران اصلاح طلب دولت در حال القای این معنا بودند که حتی اگر در توافق موقت ژنو هم اتفاق خاصی رخ نداده به این دلیل بوده که توافقات ما نهایی بوده و الّا اتوپیای ما از روز اول هم چیزی غیر از توافق نهایی نبوده است.اما هرچه بود در لابه لای آن سکوت ها نسبت به بی دستاوردی توافق موقت ژنو و این وعده ها پیرامون «توافق نهایی»، آمد و رفت ها و تقلّاهای دیپلماتیک ادامه یافت. تا اینکه دولتی ها حدود در ۲۳ تیرماه ۹۴ با نمایندگان ۱+۵ در وین بر سر سندی به توافق نهایی رسیدند و متنی به نام «برجام» مورد قبول طرفین واقع شد. توافقی که دو سال تمام، قیام و قعود دولت روحانی را معطوف به خود کرد و با عنایت به گفته های اشاره شده قرار است بوسیله آن تمام تحریم ها لغو شوند، گشایش ملموس اقتصادی رخ دهد، مشکلات مرتفع شوند و … توافقی که از نظر دولت و اصلاح طلبان باید برای آن جشن گرفت و حتی دست روحانی و ظریف نیز برای تقلاهای دیپلماتیکشان به تعبیر ابراهیم اصغرزاده ، لایق بوسیدن شد. افکار عمومی از متن و حاشیه توافق وین و با توجه به گفته های دولتی ها و جریان اصلاحات اینطور انتظار دارند که حکماً با این توافق سطح معیشت افزایش پیدا خواهد کرد. ارزانی رخ خواهد داد و دیگر چیزی به نام «مشکل اقتصادی»! وجود نخواهد داشت. افکار عمومی که در مراسم گرامیداشت هفته محیط زیست امسال و قبل از توافق وین، از زبان روحانی شنیده اند که «تحریم ها باید از بین برود تا مشکل محیط زیست، اشتغال، صنعت و آب خوردن مردم حل شود» حالا انتظارات فراوانی را از توافق ویَنی دولت روحانی دارند… *باش تا صبح دولتت بدمد… اما گویا بعد از بیانیه لوزان و توافق وین، اتفاقات دیگری در حال وقوع است. مردم در انتظار دستاوردهای بیانیه لوزان و توافق موقت وین هستند ولی در این سو صحبت های تغییریافته ای از جانب برخی مسئولان دولتی و رسانه های حامی آنان به گوش می رسد. سعید لیلاز، چهره اصلاح طلبی که در قبال توافق موقت ژنو در دو سال قبل از این گفته بود که با این توافق میزان دریافت های ارزی ایران تا ۱۰۰ درصد افزایش می یابد و این توافق به ما کمک می کند فوری ترین مشکلات معیشتی را حل کنیم؛ به تازگی طی یادداشتی رسانه ای نوشته است: « تحولات مثبت اقتصادی پس از توافق اولاً یک شبه نخواهد بود و تدریجاً و حتی با تأخیر رخ خواهد داد…نمی توان انتظار داشت که آثار این لغو تحریم ها بر اقتصاد واقعی ایران یا حتی از آن پائین تر بر سطح معیشت مردم فوری و یک شبه باشد». رسول منتجب نیا، دیگر فعال اصلاح طلب هم چندی قبل اظهار داشت که مردم نباید از قِبَل توافقات هسته ای منتظر ارزانی باشند. و صادق زیباکلام نیز گفته است که توافق هسته ای عصای موسای کلیم الله نیست که بتواند معجزه کند. اسحاق جهانگیری، معاون اول روحانی،هم پس از برجام تأکید کرده است که برای شکوفایی اقتصاد ایران باید تا سال ۹۵ صبر کنیم. محمدعلی نجفی نیز بر خلاف اظهارات قبلی اش، امسال را بدترین سال اقتصادی ۳۷ سال گذشته عنوان کرده است. نوبخت نیز که وعده تکمیل پروژه های عمرانی را پس از لغو تحریم ها را داده بود به تازگی اینطور گفته است که «مردم بعد از توافق هسته ای انتظار بیش از حد از اقتصاد نداشته باشند». محمد نهاوندیان، نفر دیگری از دولتی هاست که بعد از صدور برجام طی سخنانی تأکید کرده است: کسی نباید منتظر رونق اقتصادی در برهه فعلی باشد. مسعود نیلی نیز پس از توافق وین؛ بی تفاوت به وعده رفع یکساله مشکلات اظهار داشته: سال ۹۴ سال سختی است. منتظر رونق اقتصادی نباشید. و اکبر ترکان، مشاور ارشد رئیس جمهور که وعده هجوم سرمایه های خارجی بعد از توافق هسته ای را بر سر بازار برده بود حالا از این می گوید که برای رونق اقتصادی باید صبر کرد. فعلاً بار اضافی به تعهدات دولت اضافه نکنید. *نه ارزانی، نه لغو تمام تحریم ها، نه حل مشکل بیکاری؛ پس چرا مذاکره کردیم؟! اکنون سؤالی که در افکار عمومی به وجود آمده و در شبکه های اجتماعی در قالب های مختلف بیان می شود، این است که اگر توافق هسته ای وین، نه خاصیت عصای موسی(ع) را دارد، نه ارزانی به بار می آورد، نه رونق اقتصادی، نه تمام تحریم ها را لغو می کند و نه هیچ چیز و هیچ چیز دیگر پس اساساً چرا مذاکره صورت گرفت و چرا اینهمه وعده داده شد؟ همه می خواهند بدانند چرا بازارها هیچ واکنش مثبتی به دوران پسابرجام نشان نمی دهند؟! چرا توافقی که بنا به گفته آقای هاشمی رفسنجانی در مصاحبه با رسانه خبری العهد قرار بود اوضاع اشتغال را به سامان کند، زندگی را راحت تر کند، تجارت ایران را چند برابر و تقویت کند، تکنولوژی جدید بیاورد و … حالا حواله به این می شود که نباید انتظار زیادی از آن داشت و باز هم باید صبر کرد؟ ماجرای پول های بلوکه شده ، بعنوان نقدترین دستاورد احتمالی توافق وین فرجام عجیبی یافت. میزان پول هایی که قرار است آزاد شود هر روز آب می رود و از ۱۸۰ میلیارد دلار اعلام شده توسط سیدحسین هاشمی، استاندار تهران، به ۲۹ میلیارد دلار اعلام شده توسط ولی الله سیف، رئیس بانک مرکزی رسید و نهایتاً هم مشخص گردید که تنها ۶ میلیارد دلار از آن توسط دولت قابل استفاده است. جالب آنکه اعلام می شود همین میزان آب رفته نیز قبلا توسط دولت خرج شده و قرار نیست از هر میزان پول آزاد شده هیچ رقمی دست دولت را بگیرد. محمدرضا باهنر، از نمایندگان مجلس نیز چندی قبل در جلسه ای از این گفت که «حاشا و کلا که این دلارهای آزاد شده بتواند حتی ۱۰ درصد از مشکل بیکاری را حل کند». در دنیای وعده ها هیچ چیز بعید نیست… /
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها