تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815517165
نظام آموزشی، رکن رکین توسعه پایدار است!
واضح آرشیو وب فارسی:آفاق آنلاین: ارزش و جایگاه نظام آموزشی در تمامی کشوررهای پیشرفته و موفق دنیا، استقرار در بالاترین رده ی طبقات اجتماعی و حاکمیتی است و استاد و معلم و مربی، با عزت ترین و نقش آفرین ترین های جوامع موفق اند و از این نظر، نظام آموزشی، مقدمه، پایه، زیرساخت و سنگ بنای توسعه همه جانبه تلقی شده و از هرگونه سرمایه گذاری در نظام آموزشی استقبال کرده و بهیچوجه آن را هزینه محسوب نمی کنند! کشورهای پیشرفته به این علت پیشرفت کرده اند که دارای نظام آموزشی پیشرفته اند، نه آنکه چون پیشرفت کرده اند، نظام آموزشی آنها نیز پیشرفت کرده است، یعنی تقدم پیشرفت با نظام آموزشی و تأخر آن با سایر نظام های جامعه بوده است و از این رو، نظام آموزشی، جدی ترین نظام اجتماعی و بسیار ژرف نگر است و در ضرب المثل ها نیز تعبیر به قیفی می شود که ورود به مراکز آموزشی آسان، گسترده، بدون فیلتر و فضای باز ورود به قیف است و اما فارغ التحصیل شدن از این مراکز، بسیار سخت گیرانه و شبیه خروج از خروجی باریک همان قیف است! و اما در ایران عزیز، یکی از اصلی ترین مسائلی که نظام آموزشی ما را می آزارد، نهادینه شدن فرهنگ غلط مدرک گرایی و یا همان استفاده ی ابزاری از نظام آموزشی برای بکارگیری در جذب، استخدام، ترفیع، مسئولیت گرفتن، مأموریت رفتن، افزایش حقوق، اعتبار اجتماعی و استفاده از سایر مزایای مترتبه بر مدارک آموزشی است و از این رو با تخریب فضای جدیت و احساس مسئولیت دست اندرکاران نظام آموزشی، همواره در تلاش اند تا به آسانی ورودشان به نظام آموزشی، خروج آسان نیز داشته باشند! عاقبت چنین فشارهایی که البته با تسلیم شدن، تعدیل شدن، تضعیف شدن و نیز تاطیف شدن مراکز آموزشی متعدد همراه شده، کار را به جایی رسانده است که بخش های مهمی از جامعه شاهد پدیده ی جدیدی بنام مدرک داران کم سواد و فاقد مهارت کافی است و از این رو، نظام مدیریتی جامعه در غالب گرایش ها، قربانی حضور و ترکتازی مدیران و بعضاً کارشناسان غیرمتبحری است که علیرغم برخورداری از مدارک معتبر، به دلیل ننشستن در کلاس و یا دل ندادن به مباحث درسی و درس نخواندن، مدیرنما و کارشناسی نمایی بیش نیستند! هر نظام اجتماعی در چنین شرایطی، گرفتار سپردن بیمار به تیغ جراحی گروهی از طبیب نماهایی است که نه تنها حاذق نیستند، بلکه هالک اند و همینگونه است که بگوئیم سپردن خودرو به راننده نما، سپردن هواپیما به خلبان نما، سپردن کشتی به ملوان نما و سپردن کلاس درس به استادنما و معلم نما و الی آخر! دانش آموزی که در مدرسه درس نمی خواند و با سفارش والدین قبول و یا حتی با معدل بالا فارغ التحصیل می شود و بدتر از آن اینکه با یادگرفتن ترفندها و شگردهای کنکور، شبیه ماشین تست زنی عمل کرده و بدون ارتباط عمیق و سالم با مفاهیم اصیل علمی، تنها و تنها تست ها را حرفه ای می زند و با ورود به دانشگاه بجای طی کردن فرایند منطقی یادگیری، به عملیات گدایی نمره از استاد، تغییر کاربری می دهد، آن فارغ التحصیل، نه تنها باری از دوش جامعه برنمی دارد، بلکه خود وبال و سربار آن جامعه است و تن دادن نظام آموزشی به چنین خفتی با هر توجیهی، از مصادیق خیانت به جامعه و نسلی است که آینده جامعه به او سپرده خواهد شد! این روزها که مراکز آموزشی متعدد جامعه ما هم بخاطر تعدد مراکز مذکور، هم بخاطر تغییر سیاست و استراتژی مراکزی مثل پیام نور که با جذب گسترده و پایان ناپذیر به شکار دانشجو می پردازند و هم بخاطر کاهش شدید جمعیت جوان و عبور عمده ی جوانان از دوره های آموزشی عالی و دانی، با کمبود شدید دانشجو مواجه شده و ملتمس ثبت نام افراد با هر شرایطی اند، این تهدید کاملاً جدی تر شده و متأسفانه شنیده شده است که برخی از این مراکز آموزشی، بطور پنهانی ثبت نام را با تضمین فارغ التحصیلی با معدل دلخواه تبلیغ می کنند!! باید بپذیریم که حال مراکز آموزشی ما اصلاً خوب نیست، در مدارس همه پرورش ها کمرنگ شده و تنها به آموزش، آن هم با شرایطی که ذکر شد، توجه می شود و امروز دانش آموز ما با پرورش اخلاقی، پرورش اسلامی، پرورش معنوی، پرورش اجتماعی، پرورش فکری، پرورش سیاسی، پرورش فرهنگی، پرورش هنری، پرورش خلاقیتی، پرورش ارتباطی، پرورش گفتاری، پرورش رفتاری، پرورش مدیریتی، پرورش عاطفی، پرورش مهارتی و شغلی، پرورش جنسی و ازدواچ و سایر پرورش های اصلی و فرعی بیگانه است و یا حداقل فاصله مشهودی با مطلوبیت ها و استانداردها دارد! نگرانی های فرهنگی و آموزشی مقام معظم رهبری از گذشته های دور تا کنون و مخصوصاً در ایام جاری پیرامون نفوذ فرهنگی بیگانگان بطور ریشه ای زمانی مرتفع خواهد شد که نظام آموزشی ما در توجه مضاعف به این پرورش ها، ذهن های مخاطبان خود یعنی نسل آینده ساز فردا را نسبت به این نفوذها بیمه و مقاوم کند و در همین راستا آنها را به توانایی ها و مهارت هایی ارتقاء دهد که از وابستگی های فکری، علمی و سایر تکنولوژی های مدرن و نیازهای نوین جوامع بشری به غرب سلطه گر بکاهد! در این خصوص می توان از راههای مختلف اقدامات بایسته به عمل آورد، اما عجالتاً مهمترین راهکارهای مقابله با این تهدیدها و آسیب ها عبارتند از: 1-آموزش گسترده، تخصصی و نیز عملیاتی آموزش دهندگان 2-تغییر محتوای مطالب درسی و مطالبات آموزشی 3-افزایش نظارت کیفی و کمی بر عملکرد مراکز آموزشی 4-ارزیابی نوبه ای خروجی های هر دوره ی آموزشی از طریق امتحان جامع برای هر دوره 5-استفاده ی بیشتر نظام آموزشی از پتانسیل جامعه بخصوص حوزه های علمیه و مراکز اجرایی و حرفه ای 6-تغییر سیستم آموزش و بهم زدن نظم های آکادمیک وارداتی و استفاده از سایر تجربه های روش تدریس 7-پژوهشی کردن نظام آموزشی در تمامی سطوح متوسطه و دانشگاه 8-استفاده ثابت و گسترده از روانشناسان برای کمک به تمرکز آموزشی دانش آموزان و دانشجویان 9-جدی تر گرفتن نظام آموزشی از طرف متولیان نظام آموزشی و مشخصاً مدیران، استادان، معلمان و مربیان 10-جلوگیری از تأثیرپذیری نظام آموزشی از اهالی قدرت و ثروت مسئله دومی که نظام آموزشی ما را می رنجاند، مسئله کمبود شدید بودجه است که گاهی بودجه های مصوب، کفاف انجام نعهدات، پرداخت حقوق مدیران، کارکنان، استادان، معلمان و مربیان و نیز تأمین هزینه های جاری را هم نمی کند و از این رو و در شرایط فقدان پشتوانه های مالی، مدیران نظام آموزشی ما نمی توانند در زمینه های تقویت بنیانهای علمی و پرورشی و توسعه های میدانی و موضوعی، هزینه های مورد نظر را تقبل کنند! متأسفانه سالهاست که مدیران جامعه ی ما به بازگشایی تشریفاتی مراکز آموزشی و زدن حرف های گل و بلبلی و شوخی ها و خوشی های متعارف و غیرمتعارف عادت کرده و کمتر به تبعات عدم توجه کافی خود نسبت به فعل و انفعالات آموزشی، پرورشی و پژوهشی این محیط مهم می اندیشند! غافل از آنکه دود این ناراستی ها و کاستی ها مستقیماً به چشم آحاد مردم رفته و در طرفه العینی جامعه ما باید تاوان این کژی ها و کژکاری ها را پرداخته و عدول از اصول و سقوط از آن جایکاههای رفیع علمی و فنآوری را پذیرا باشد! آقایان مدیران باید توجه داشته باشند که ما خواسته یا ناخواسته وارد قرن علم و فنآوری شده ایم، قرنی که ارتش های برتر، ابرقدرتی کشوری را تضمین نمی کنند، بلکه تضمین ابرقدرتی کشورها در این قرن، مستقیما منوط به برخورداری آن کشورها از علم و فنآوری برتر و دارابودن نابغه ها و دانشمندان برتر در زمینه های متنوع علمی است و ما نباید نسبت به این پدیده و این واقعیت محرز، اغماض کنیم! بازگشایی مراکز آموزشی باید مترادف با بازاندوزی علمی و بازپردازی و بازآموزی فنآوری های برتر در نسلی باشد که دارای اندیشه های ناب و اراده های کمیاب اند و دنیای مدرن برای جذب این نخبگان، بیشترین تلاش و هزینه را متحمل شده و بالاترین سطح روانشناسی تبلیغ را بکار می گیرد تا پدیده ی شوم "فرار مغزها" را با نامگذاری نرم یعنی عنوان فریبنده ی "مهاجرت نخبگان"، عملیاتی و محقق کند! باید بدانیم که مهمترین دوران شکل گیری شخصیت فردی و اجتماعی کلیه افراد، همین دوره سنی است که افراد در نظام آموزشی اشتغال به تحصیل می یابند و اگر پتانسیل های فردی در این دوره به تعالی نرسند، انسان عملاً نمی تواند به مرحله نهایی و فینال تحقق استعدادهایش راه یابد و این عملی ترین اقدام برای نخبه کشی و نخبه زدایی از جامعه است، در حالیکه مهمترین رسالت نظام آموزشی، نخبه یابی و نخبه پروری است! فلذا در آستانه بازگشایی رسمی نظام آموزشی لازم به ذکر می دانم که چه در مدارس و چه در دانشگاه ها بایستی نهضت فراگیری علم و فنآوری به عنوان یک ضرورت بارز اجتماعی در دستور کار همه دست اندرکاران آموزشی و حتی مدیران اجرایی و سایر دستگاههای ذیربط قرار گیرد تا طلایی ترین دوران عمر بشر، به تباهی عمر آنها اشتهار نیابد و باز هم ما شاهد ترک تحصیل ها، افت تحصیلی، مدرک گرایی ها، نمره خواهی ها، فارغ التحصیلان ناشی و غیره نباشیم! به هر حال باید دانست که مهمترین منبع تأمین کننده نیازهای اجتماعی بشر از جمله ملت بزرگ و مسلمان ایران، قطعاً همین نظام آموزشی است که در هر زمینه، تمهیدات لازم را برای ایجاد و تقویت مهارت ها و توانمندی های ملی و انسانی نسل در اختیار گرفته، فراهم می سازد و ما نباید این ستون اصلی خیمه ی توسعه ی ملی را سست و بی بنیاد بنا کنیم! در پایان تأکید می گردد که برای تحقق این جدیت اولاً به برنامه ریزی قوی، همه جانبه و آینده نگر، ثانیاً به اجرای دقیق و حوصله مند، ثالثاً به نظارت فراگیر و ارزیابی تمام شمول، رابعاً به بازخوردگیری مستمر از آثار و تبعات اجرای برنامه و خامساً به اقدامات اصلاحی پس از بازخوردگیری نیاز مبرم داریم و بایستی در هر زمینه از متخصص ترین، مجرب ترین، مصمم ترین و مسلط ترین افراد استفاده بهینه به عمل آوریم. صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه-94/6/31
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آفاق آنلاین]
[مشاهده در: www.afaghonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها