محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827960930
پشت پرده زندگی «ترنس»ها
واضح آرشیو وب فارسی:عصر بانک: عمل تغییر جنسیت، پول می خواهد. فقط هم خود عمل نیست که نیاز به صرف هزینه دارد. فرد ترنسکشوال بعد از جراحی، تمام مناسباتش تغییر می کند. پوشش، دوستان، شغل و گاهی محل زندگی او دستخوش دگرگونی می شود. جلسات مشاوره و روان درمانی را هم که به آن اضافه کنیم، هزینه ها گاه سر به فلک می کشد.عصر بانک ؛روزنامه ایران درباره مبتلایان «ملال جنسیتی» نوشت: اسمش امیر است اما دوست دارد المیرا صدایش کنند؛ اسمی که خودش انتخاب کرده و قرار است روی صفحه اول شناسنامه اش بنشیند؛ بعد از عمل. تا حالا با اسم های زیادی صدایش کرده اند. توی مدرسه «امیر خانوم» بود؛ همان وقت هایی که همکلاسی ها با شیطنت دستش می انداختند و توی تیم فوتبال راهش نمی دادند؛ هرچند که علاقه ای هم نداشت. بعدترها که وارد دانشگاه شد، تغییر اسم داد به «ملوسک». پسرها اینجور صدایش می زدند. دخترها مهربان تر بودند. یکی از همان ها هم بود که تشویقش کرد برای اینکه شجاع باشد. از شنیدن هزار و یک لقب آزاردهنده تا بنا گوشش سرخ نشود و باور کند که دلیلی برای خجالت کشیدن وجود ندارد. امیر یکی از هزاران «ترنس»ی است که قرار است تا چند وقت دیگر عمل تغییر جنسیت را انجام دهد تا بعدش دیگر با خیال راحت «المیرا» باشد، نه امیر خانوم، نه ملوسک، نه دوجنسه؛ فقط المیرا. ترنس یا ترنسکشوال، نام متعارفی است که افراد دارای اختلال هویت جنسی را با آن می شناسند، گرچه صحیحش چیز دیگری است. ترنس به معنای عبور و ترنسکشوال یعنی کسی که از جنسیت خود عبور کرده. در واقع واژه ترنسکشوال به فردی اطلاق می شود که عمل تغییر جنسیت را انجام داده است. تا پیش از آن او را بیمار دارای اختلال هویت جنسی می دانستند که البته چند وقتی است عبارت صحیح تری برای آن ارائه شده: «ملال جنسیتی». فرد دارای ملال جنسیتی، به ظاهر هیچ تفاوتی با جنسیت خود ندارد اما روح و ذهن او از جسم متفاوت است. «عدم انطباق روح و جسم»؛ این تعبیری بود که امام(ره) در مورد افراد دارای اختلال هویت جنسی بیان فرمودند و بر اساس آن فتوای تغییر جنسیت را صادر کردند. ایشان معتقد بودند می توان جسم را تغییر داد اما روح را خیر. به همین دلیل هم وقتی روح بر جسم منطبق نباشد، می توان با تغییر جنسیت، روح و جسم را با هم انطباق داد. مریم خاتون پور ملک آرا که پیش از تغییر جنسیت، فریدون نام داشت، کسی بود که این فتوای تاریخی را از حضرت امام(ره) گرفت و به دنبال آن عمل تغییر جنسیت را انجام داد. او در سال 1386، انجمن حمایت از بیماران مبتلا به اختلال هویت جنسی را تأسیس کرد تا به کسانی که مشکل مشابه دارند، کمک کند. البته تأسیس انجمن، تنها در حد یک نام و شماره ثبت باقی ماند، چراکه مریم خاتون، تنها جواز موقت شش ماهه دریافت کرده بود که پس از انجام کارهای لازم، جواز دائمی دریافت کند. البته او در همین مدت هم بیکار ننشست و با مشکلاتی که وجود داشت، تمام تلاش خود را کرد تا کاری برای کمک به ترنس ها یا همان «تی اس ها» انجام دهد، چنانکه از منزل و ماشین شخصی و پس انداز خود، در این راه استفاده کرد. سال 91 بعد از فوت خانم ملک آرا، انجمن غیر فعال شد. اما یک سال بعد، در نتیجه همکاری گروهی از فعالان ترنس و غیرترنس، هیأت مدیره جدید تشکیل و سیر مراحل قانونی برای دریافت جواز، طی شد. در نهایت اسفند ماه سال 93، پروانه فعالیت دو ساله دریافت شد و انجمن رسماً شروع به کار کرد؛ انجمنی که حالا در یک اتاق شش متری در زیرزمین مرکز خدمات رفاهی و اجتماعی شهرداری منطقه 15 تهران مشغول فعالیت است؛ میدان خراسان، خیابان خاوران، ایستگاه مخبر، کوچه شهید اعظم نظامی. اتاق شش متری البته به گفته محمدعلی طاهرخانی، مدیر انجمن حمایت از بیماران مبتلا به اختلال هویت جنسی، خودش غنیمت است برای تنها انجمن ثبت شده ای که در این زمینه فعالیت می کند. البته هستند انجمن های دیگری که مدعی اند، اما به گفته طاهرخانی هیچ کدامشان مجوز فعالیت ندارند. انجمن در مدت کوتاهی که از شروع فعالیتش گذشته، تلاش کرده تا حد امکان از طریق سایت خود، شبکه های اجتماعی و دیدارهای چهره به چهره در مورد فعالیتش اطلاع رسانی کند. طاهرخانی خوشحال است از اینکه در این مدت اعضای انجمن چندبرابر شده اند که این، نشان از افزایش آگاهی در جامعه دارد. او می گوید: «بر اساس اساسنامه و هدف کلی انجمن، خدماتی را به اعضا ارائه می دهیم که بیشتر در قالب مشاوره است. افراد تی اس با ما تماس می گیرند چون در ابتدای امر نمی دانند به کدام پزشک مراجعه و مراحل درمانشان را از کجا شروع کنند. البته این تخصص ما نیست که تشخیص دهیم فرد، ترنس است یا خیر و برای این کار، شخص در ابتدا باید به روانپزشک سکسولوژ مراجعه کند. موارد زیادی پیش آمده که فرد به اشتباه برای تشخیص به متخصص غدد یا حتی جراح عمومی مراجعه کرده و این در حالی است که یک فرد دارای اختلال هویت جنسی یا همان ملال جنسیتی به لحاظ جسمی هیچ مغایرتی با جنسیت خود ندارد و حتی هورمون ها هم طبیعی است. این افراد می توانند ازدواج کنند و بچه دار شوند چون سلول های جنسی را دارند. مسأله این است که روح یا در واقع ذهن آنها با جسمشان مطابقت ندارد و آنها به لحاظ ذهنی، جنسیت مخالف دارند. به همین دلیل هم تنها روانپزشک دارای تخصص سکسولوژی صلاحیت تشخیص تی اس بودن افراد را دارد و در مرحله بعد از تشخیص، فرد به پزشکی قانونی ارجاع داده می شود تا پس از محرز شدن ترنس بودن او، مراحل قانونی آغاز و فرد برای عمل تغییر جنسیت آماده شود. در این مرحله است که افراد دارای ملال جنسیتی می توانند به ما مراجعه می کنند و از خدمات مشاوره ای و جلسات هم اندیشی یا گروه درمانی ما استفاده می کنند.» جلسات گروه درمانی در همان ساختمان و در سالنی که شهرداری به این منظور در اختیار انجمن قرار می دهد برگزار می شود که البته آن طور که طاهرخانی می گوید، در واقع گروه درمانی تجربی محسوب می شود، چراکه روانشناسان حاضر نیستند به صورت داوطلبانه با انجمن همکاری کنند تا جلسات گروه درمانی علمی برگزار شود. طاهرخانی می گوید: «منابع مالی انجمن بسیار ضعیف است و امکان استفاده از امکانات خاصی برای ما وجود ندارد. تقریباً هیچ گونه کمک مالی به ما نمی شود و با وجود اینکه در این سال ها مستندها و گفت و گوهای زیادی از بچه های ترنس کار شده، متأسفانه هیچ کدام کمکی به آنها نکرده است. در حال حاضر هم گرچه بعضی از روانشناسان قول همکاری داده اند اما این کار، نیازمند تخصص لازم است و باید از سوی روانپزشک سکسولوژ یا مددکار اجتماعی وارد به مسائل ترنس انجام گیرد. در واقع شخص باید هم متخصص و هم دلسوز باشد، چراکه افراد تی اس، معمولاً بسیار حساس هستند و کار با آنها به ظرافت و مهارت نیاز دارد.» با وجود این، جلسات هم اندیشی هر دو هفته یک بار برگزار می شود و اعضای انجمن گرد هم می آیند تا درباره مشکلات و مسائلشان با هم صحبت و هم اندیشی کنند. این جلسات هربار میهمان ویژه ای هم دارد که شامل پزشک، کارشناس یا خانواده اعضاست. تغییر جنسیت، تنها راه حل است باید داخل گود شد و بعد درباره مبتلایان اختلال هویت جنسی نظر داد. باید از نزدیک مشکلات تی اس ها را لمس کرد. باید آنها را درک کرد، نه قضاوت از روی ناآگاهی؛ کاری که خیلی از خانواده های این افراد حتی تصورش را هم نمی کنند و به همین دلیل هم فرزند خود را طرد و او را دچار بحران های عمیق تر می کنند. تعداد خانواده های حامی هم البته کم نیست. آن طور که مدیر انجمن می گوید، سطح آگاهی در جامعه در این مورد بالا رفته و حالا خیلی از افرادی که تا قبل جرأت نداشتند ترنس بودن خود را آشکار کنند، برای مداوا مراجعه می کنند و تشکیل پرونده می دهند. طاهرخانی می گوید: «خانواده ها باید توجه داشته باشند که تشخیص به موقع، درصد موفقیت عمل و پاسخ دهی بدن به داروها را بالا می برد. امکان تشخیص هم از سن سه - چهار سالگی وجود دارد و خانواده ها می توانند از روی رفتار فرزند خود به ترنس بودن او شک کنند. مثلاً پسربچه ای که دوست دارد بازی های مشابه دختربچه ها را انجام دهد یا به تقلید از مادرش آرایش کند. در صورت تشخیص به موقع و تأیید از سوی پزشکی قانونی، عمل تغییر جنسیت در دوران بلوغ انجام می شود که بهترین حالت است و بلافاصه بعد از آن هورمون درمانی شروع می شود. تشخیص به موقع البته به معنای این نیست که می توان جلوی تغییر جنسیت را گرفت و ذهن فرد را با جسمش منطبق کرد. این اشتباهی است که خیلی از خانواده ها مرتکب شده اند و به تصور اینکه می توان با کارهایی همچون روان درمانی و شوک درمانی، ذهن فرد را عوض کرد، او را به مخاطره انداخته اند. مواردی داشته ایم که شخص بارها در معرض شوک درمانی قرار گرفته و حتی بر اثر آن دیوانه شده اما همچنان ترنس است. توجه کنید که فرد تی اس با این اختلال به دنیا می آید و تنها راه درمانش هم تغییر جنسیت است و تا زمانی که تحت عمل قرار نگیرد، در بحران و آشفتگی زندگی می کند که ملال جنسیتی، بهترین تعریف ارائه شده برای آن است یعنی فرد از جنسیت خود احساس ملال و آزردگی دارد.» طاهرخانی با قاطعیت اعلام می کند که تاکنون هیچ مورد تشخیص اشتباهی از سوی پزشکی قانونی وجود نداشته و اینکهبعضی جاها شنیده که تشخیص اشتباه صورت گرفته و فرد، ترنس نبوده و بعد از تغییر جنسیت خودکشی کرده، شایعه ای بیش نیست. او می گوید: «خیلی از ترنس ها به خاطر برخورد بد خانواده و جامعه اطراف با این موضوع، برای تشکیل پرونده و مداوا مراجعه نمی کنند و سال ها منتظر می مانند که به ضررشان است اما به هرحال برای تغییر جنسیت مراجعه می کنند، حتی با وجود طرد شدن از سوی خانواده و سختی هایی که در این راه برای آنها پیش می آید. به هرحال عمل تغییر جنسیت، جراحی ساده ای نیست و مشکلات جسمی خودش را به دنبال دارد اما با تمام این شرایط و با وجود مطلوب نبودن کیفیت جراحی در بعضی موارد، افراد ترجیح می دهند که این عمل را انجام دهند و زندگی عادی داشته باشند. حالا آنهایی که از سوی خانواده و جامعه اطراف حمایت می شوند، بعد از عمل به سوی بهبودی و توانمندی پیش می روند و کسانی که از این حمایت محروم هستند، با نابسامانی و بحران مواجه می شوند و مسیر توانمند شدنشان ناهموار می شود.» طاهرخانی از بیمار شصت و چند ساله ای می گوید که سال ها پیش ازدواج کرده و دارای فرزند و نوه است و حالا برای تغییر جنسیت مراجعه کرده. همسرش هم کاملاً او را حمایت می کند تا مراحل کار را انجام دهد. متأسفانه به دلیل نبود آگاهی بخصوص در گذشته، افراد ترنسکشوال مجبور به ازدواج می شدند که گرچه می توانست به تولد فرزند منجر شود، اما با نارضایتی و مشکلات شدید این افراد همراه بود. به گفته او قطعاً 20 سال آینده، ترنس 40 ساله نخواهیم داشت، چراکه آگاهی مردم روزبه روز در حال افزایش است و کسی این همه برای تغییر جنسیت صبر نمی کند. با وجود آنکه آگاهی جامعه در این باره بالا رفته و نمی توان با مسأله ای که قانونی و دارای فتوای حضرت امام(ره) است، مخالفت کرد اما همچنان باید روی این قضیه کار شود و با توجه به آمار غیررسمی 15 هزار نفری ترنس ها، امکانات لازم برای درمان و پیش بردن آنها به سوی زندگی عادی فراهم شود. حمایت مالی در کنار حمایت اجتماعی حمایت خانواده ها و اجتماع پیرامون همچون فامیل و همسایه ها، گرچه نقش مهم و قابل توجهی در طی مراحل درمان افراد دارای ملال جنسیتی دارد، اما کافی نیست. عمل تغییر جنسیت، پول می خواهد. فقط هم خود عمل نیست که نیاز به صرف هزینه دارد. فرد ترنسکشوال بعد از جراحی، تمام مناسباتش تغییر می کند. پوشش، دوستان، شغل و گاهی محل زندگی او دستخوش دگرگونی می شود. جلسات مشاوره و روان درمانی را هم که به آن اضافه کنیم، هزینه ها گاه سر به فلک می کشد. طاهرخانی می گوید: «بارها و بارها از بچه های ترنس برای کارهای مختلف همچون ساخت مستند، گذراندن تز دانشگاهی، پر کردن پرسشنامه های گوناگون و غیره استفاده شده است. الان ما از اعضای انجمن خواهش کرده ایم حداقل هزینه ایاب و ذهاب و وقتی را که برای کار می گذارند، دریافت کنند. کمک هزینه هایی که از سوی بهزیستی به عنوان تنها متولی ترنس، داده می شود، مقدار قابل توجهی نیست. آن هم این طور نیست که به صورت مشخص برایش بودجه ای در نظر گرفته شده باشد و معمولاً از تتمه بودجه ای که برای کاهش آسیب های اجتماعی باقی می ماند، برای کمک هزینه اختلال هویت جنسی خرج می شود که آن هم مقدار مشخصی ندارد. در دولت قبل مبلغ یک میلیارد تومان تعیین کرده بودند که به سرعت هم آن را رسانه ای کردند. بعد اعلام شد که بودجه در نظر گرفته شده، 500 میلیون تومان است. در نهایت از آن مبلغ، فقط 200 میلیون تومان هزینه شد. ما تقاضایمان این است که بودجه مشخصی برای کمک هزینه درمان بیماران مبتلا به اختلال هویت جنسی اختصاص داده شود تا گوشه ای از مشکلات بی شمار این افراد را حل کند. نکته دیگر هم این است که این کمک هزینه فقط یک بار به فرد داده می شود و ترنسی که مثلاً در سال 84، یک میلیون گرفته و هنوز جراحی را انجام نداده، دیگر نمی تواند کمک هزینه دریافت کند.» همکاری کادر اداری مدارس، دانشگاه ها و ادارات هم در این رابطه بسیار مهم است؛ چه در فاصله زمانی که فرد مجوز را می گیرد و برای عمل آماده می شود و چه طی پروسه تعویض شناسنامه. این همکاری می تواند بار بزرگی از دوش بردارد. مواردی بوده که فرد شناسنامه را تغییر داده اما بنا به مصلحت او ترجیح می دهد تا سال های باقی مانده تحصیلش را در دانشگاه در قالب قبلی ادامه دهد. اینجاست که همکاری کادر اداری می تواند بسیار مهم و کمک کننده باشد. البته به گفته طاهرخانی، زیرمجموعه های قوه قضائیه همچون پزشکی قانونی و ثبت احوال همکاری بسیار خوبی با این افراد دارند. ادا درنمی آورند؛ باور کنید! ادا درنمی آورد. به خودش تلقین هم نمی کند. در برزخی به سرمی برد که هیچ کس جز خود و همدردانش آن را درک نمی کنند. او هم دوست دارد زندگی عادی داشته باشد. مطابق با روحیاتش رفتار کند، بی ترس از اینکه با القاب آزاردهنده صدایش بزنند. شرع و قانون او را مجاز به تغییر جنسیت می داند اما گاهی حتی نزدیکترین دوستانش قادر به درک وضعیتش نیستند. سارا، چندسالی می شود که تغییر جنسیت داده؛ قد بلند و درشت اندام است. می گوید: «از جراحی راضی نیستم. خیلی اذیت شدم اما پشیمان هم نیستم. حتی اگر بدتر از این هم بود، باز عمل می کردم. خیلی از بچه ها مجوز را از پزشکی قانونی می گیرند و عمل نمی کنند. دلیلشان این نیست که پشیمان شده اند. از عوارض جراحی می ترسند. ترجیح می دهند صبر کنند تا شرایط بهتری فراهم شود. راحت هم نیست اما صبر می کنند. گاهی تا سال ها. مجوزها مدت دار است. باطل می شود. باید دوباره مراجعه کرد برای گرفتن مجوز جدید.» سارا که قبل از این احسان بوده، حالا دیگر با نام سارا در شناسنامه و پوشش دخترانه در اجتماع ظاهر می شود. نوع لباسش را دوست دارد و هیچ وقت حاضر نیست به شرایط قبل از عمل برگردد. پوشش برای مبتلایان به ملال جنسیتی، مسأله بی اهمیتی نیست. مدیر انجمن حمایت از بیماران مبتلا به اختلال جنسی می گوید: «لباس پوشیدن بچه های ما متفاوت است. آنها بعد از تغییر جنسیت، با مشکل پوشش مواجهند چون معمولاً به زنانی با سایز درشت و مردانی با سایز ریز تبدیل می شوند و لباس های قبلی شان کاملاً بی مصرف می ماند. البته این مسأله فقط مربوط به بعد از عمل نیست و قبل از آن هم مدت یک سال به توصیه روانپزشک، لباس مخالف بر تن می کنند و با این پوشش در جامعه ظاهر می شوند تا ببینند آیا با پوشش جدید کنار می آیند یا خیر. برای مراجعه به انیستیتو و طی مراحل درمان هم باید حتماً این نکته را رعایت کنند. البته این، مربوط به زمانی است که ترنس بودنشان از سوی پزشکی قانونی محرز شده است. این مرحله یکساله که ما اصطلاحاً به آن مرحله «جهش» می گوییم برای بچه ها چندان هم راحت نیست. آنها در این مرحله به لباس های مناسب نیاز دارند که خیلی وقت ها دسترسی به آن برایشان دشوار است.» فرد ترنس نمی تواند به راحتی به فروشگاه مراجعه کند و مثلاً به عنوان مرد، برای خودش مانتو پرو کند. او باید در نقش اجتماعی جدید قرار گیرد که لباس، از پایه های مهم این نقش اجتماعی است. خیلی از خانواده ها البته همکاری می کنند و مادر یا خواهر فرد، لباس لازم را در اختیار او قرار می دهند تا این مرحله را طی کند اما برای همه این طور نیست. به همین دلیل هم ما طرحی به نام طرح «مهربانی» را اینجا راه انداخته ایم تا بچه ها لباس های دوره قبل خود را بیاورند تا در صورت مناسب بودن، بقیه بتوانند از آنها استفاده کنند که این مسأله همان طور که گفتم به دلیل مشکل مالی بچه ها نیست و شرایط خاص آنها ایجاب می کند.» طرح مهربانی در واقع یک رگال لباس کنار همان اتاق شش متری است. لباس ها مرتب و کاور کشیده شده اند. اگر زبان داشتند حتماً هرکدام حکایت ها نقل می کردند از روزهای پرملال و آشفته صاحبانشان؛ همان هایی که راه دشواری را برای رسیدن به هویتشان طی کرده و می کنند. روح هایی گرفتار در قفس ناهمگون جسم.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر بانک]
[مشاهده در: www.asrebank.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها