تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836926634
توهین و تهدید روحانی ؛ پاسخ تناقض تئوریک اصلاحات به سردرگمی حامیانش
واضح آرشیو وب فارسی:دیمه نیوز: اصلاحات گاه با توهین به وی و گاه با تهدید یادآوری می کنند که «سرمایه اجتماعی» آنان «چک سفید» امضاء دولت یازدهم نیست و آنان کار ویژه موقتی دارند. گویا در چند ماه منتهی به انتخابات مجلس شورای اسلامی پروژه «عبور از روحانی» با صدای بلندتر در اردوگاه اصلاحات شنیده می شود.به گزارش دیمه نیوز به نقل از گروه سیاسی مشرق – از بدو شکل گیری جریان اصلاحات در جغرافیای سیاسی کشور، تئوریسین های حامی آنان در تکاپو برای پاسخگویی به نیازها و سؤالات افکار عمومی متناسب با رویکردهای غربی بودند؛ اصلاح طلبان بر پایه دو محور سیاست ورزی جامعه محور و قدرت محور به اولویت سنجی چگونگی بروز و ظهور در عرصه سیاست می پردازند؛ آنان بر اساس دیالکتیک حاکم میان جامعه محوری و قدرت محوری، آن هنگامی که در ثقل و اریکه قدرت تکیه می زنند از فتح سنگر به سنگر مناصب حاکمیتی برای تحقق پروژه دموکراسی سخن به میان می آورند و آن هنگامی که از مرکز قدرت دور می شوند تمرکز خود را بر استفاده از گسست های اجتماعی و مرکزگریزی معطوف می کنند. جریان تندرو اصلاحات در صورت بندی دال ها و مدلول های گفتمان اصلاحات به گونه ای عمل کرده اند که علاوه بر غیریت سازی با اصولگرایان، اصلاح طلبانی که در شعاع دورتر از مرکز گفتمانی آنان فعالیت می کنند، توانایی حضور در سطوح بالای تصمیم گیری را ندارند. دال های مرکزی گفتمان اصلاحات سبب شد که آنان در انتخابات ۱۳۸۴ دکتر معین را تنها گزینه برای استمرار هوای اصلاحات در کشور بدانند و خواهان این بودند افرادی مانند مهر علیزاده که در شعاع اصلاح طلبی حضور دارند، انصراف خود را از رقابت سیاسی اعلام کند؛ هرچند فرجام انتخابات ریاست جمهوری نهم با شکست سهمگین اصلاح طلبان همراه شد اما آنان پایبندی خود را بر مؤلفه ها و متغیرهای اصلی گفتمان اصلاحات نشان دادند و معیار اصلی خود را سنجیدن با سنگ محک اصلاح طلبی معرفی کردند. داستان سیاست ورزی جریان اصلاحات در انتخابات ۱۳۹۲ متفاوت بود؛ محمدرضا عارف که بنا بر معیارهای اصلاحات و حضورش در کابینه اصلاحات در قامت معاون اول باید گزینه نهایی خروجی این جریان سیاسی محسوب می شد با مرقومه دستوری رییس دولت اصلاحات انصراف داد و حجت الاسلام روحانی با خاستگاه اصولگرایی در نهاد سنتی این جریان جایگزین نامزد معیار شد؛ هرچند این رفتار از سوی کنشگران سیاسی اصلاحات از منظر عمل گرایی منتج به نتیجه پیروزی شد اما از منظر تئوریک خلأ جدی در بدنه نیروهای فکری این جریان ایجاد کرد. اصلاح طلبان با تنزل از مؤلفه های اصلاحات پروژه دموکراسی را مسکوت گذاشتند و این اولین بحران فکری پس از پیروزی حجت الاسلام روحانی محسوب می شود؛ آنان برای پاسخ به این سؤال ابتدا سطح گفتمان ترسیمی «اعتدال» را از «بینش» به «منش» پایین آوردند چون اگر اعتدال را گفتمان دولت یازدهم بدانند باید مرزبندی گفتمانی خود را مشخص کنند بنابراین اعتدال را سبک «رفتاری» معرفی کردند تا به این صورت مسئله خود را تغییر دادند. در همین راستا حجت الاسلام موسوی لاری اظهار داشت: « بارها بر این نکته تأکید کرده ام که اعتدال راه است، نه هدف؛ مسیر است نه مقصد، روش تحقق گفتمان است نه گفتمان. در جامعه ما دو گفتمان وجود دارد؛ گفتمان اصولگرایی و گفتمان اصلاح طلبی. هر کدام از این دو گفتمان یا معتدلانه و واقع گرایانه مطرح می شوند یا با افراط وتفریط، شتاب زدگی، خودشیفتگی و تمامیت خواهی. شعارهایی که آقای روحانی در تبلیغات انتخاباتی مطرح کردند و امروز نیز در گفتار و رفتار به آن پایبند هستند، شعارها و آرمان های اصلاح طلبی است؛ بنابراین آقای روحانی بدون اینکه خود را اصلاح طلب معرفی کند، در زمین و مسیر اصلاح طلبی با مشی اعتدالی حرکت می کند . » [۱] و حتی در همایش بررسی نقش احزاب در تبیین گفتمان اعتدال اظهار داشت: «اعتدال یک روش است، گفتمان اعتدال به عنوان یک اعتدال سوم در کشور مطرح نمی شود.» [۲] و همچنین سعید حجاریان نیز در همین صورت مسئله پاک کردن گفت: «اعتدال یک شیوه عمل است. اعتدال را یک شیوه و رفتار مدیریتی می دانم… من چیزی درباره اعتدال ندیدم. اعتدال گفتمان نیست.» [۳] · تکاپو برای پاسخ به یک تناقض اصلاح طلبان برای پاسخ به تناقض فکری خود، بار دیگر دست به دامن سعید حجاریان مرد کهنه کار اتاق فکر خود شدند؛ مرد نازی آبادی اصلاحات همچنان پایبند بر دال های مرکزی گفتمان اصلاحات است؛ او فرجام رهروی آن را تحقق همه جانبه دموکراسی در کشور می داند؛ سعید حجاریان برای پاسخ به این گره فکری، دوران حاکمیت گفتمان اعتدال بر ارکان قوه مجریه را «موقتی» توصیف می کند و برای دولت یازدهم کار ویژه «نرمالیزاسیون» برای هدف اصلی تعیین می کند که در همین راستا بتواند به وقفه فکری پروژه اصلاح طلبان پاسخ بدهد. حجاریان در مقاله خود به نام «کامیابان خلاف آمد عادت» در ماهنامه اندیشه پویا پیرامون چارچوب بندی تحلیلی دولت اعتدال مدعی است که دولت یازدهم «به دنبال نرمالیزاسیون و عادی سازی است» و روحانی نیز به «دنبال نرمال کردن قدرت است؛ در اولین گام از لزوم رفع بحران در سیاست خارجی» شروع کرده است؛ متفکر اصلاحات در ادامه پیرامون مرزبندی حاکم میان اعتدال و اصلاحات و وظیفه موقتی کابینه دولت یازدهم نوشت: «نرمالیزاسیون و عادی سازی اسم مستعار دموکراتیزاسیون نیست. می توان گفت دولت نرمال پیش زمینه و شرط لازم دولت دموکرات است، اما شرط کافی برای آن نیست. حاکمیت قانون پیش نیاز دولت دموکرات است؛ اما حاکمیت قانون، همان گذار به دموکراسی نیست. پروژه روحانی نرمالیزه کردن است اما اصلاح طلبی نیست. نرمالیزاسیون و گذر از استثنا به نرمال، درجه بندی دارد و مرحله به مرحله صورت می گیرد. روحانی مشخص کرده که اول سیاست خارجی و بعد اقتصاد را می خواهد به سامان برساند. البته روحانی می خواهد برخی منازعات سیاسی را هم حل کند اما او امکان و توانایی نرمالیزاسیون در این عرصه را ندارد. نرمالیزاسیون در عرصه سیاسی به اراده سیاسی برای دموکراتیزاسیون احتیاج دارد. روحانی قادر نیست فضا را صد در صد نرمال کند.» [۴] از سوی دیگر احمد غلامی، سردبیر روزنامه شرق، با زبانی صریح تر و رساتر این موضوع را روایت می کند؛ او تنها وجه اشتراک میان دولت و اصلاحات را «رادیکال نبودن در تبیین «تفکری سیاسی» می داند و معتقد است که «استراتژی روحانی در قیاس با اصلاح طلبان فاصله ای بسیار دارد» و حسن روحانی به دلیل نگاه توسعه گرا دارای «اقتدارگرایی» و رویکرد «امنیت محور» است؛ سردبیر روزنامه اصلاح طلب شرق به صراحت استمرار اعتدال را تابع حضور اصلاحات می داند که در صورت عدم کنش این جریان، دولت یازدهم عمری «موقتی» دارد و در همین راستا نوشت: «اصلاح طلبان تنها گروه سیاسی موجود در جامعه ایران هستند که هنوز از توان و انرژی لازم برای ایجاد هیجان و کنش سیاسی برخوردارند. از سوی دیگر، این کنشگری سیاسی اجازه معامله و چانه زنی با دولت و مشارکت جدی را به آن ها نمی دهد. غیاب سیاستی کنشگر که با موجی از هیجان توأم باشد، این نگرانی را به وجود می آورد که دولت روحانی تبدیل به دولت گذار یا دولت دائمی شود.» [۵] بررسی مناسبات حاکم میان دولت یازدهم و اصلاحات نمایانگر این است که خطابه خطیر حسن روحانی و گفتاردرمانی با ضرب آهنگ کلمات دوپهلو که گاه از حصر و گاه با گلایه از نظارت استصوابی نمایان می شود، توانایی پاسخگویی به مطالبات اصلاح طلبان را دارا نیست به همین خاطر اصلاحات گاه با توهین به وی و گاه با تهدید یادآوری می کنند که «سرمایه اجتماعی» آنان «چک سفید» امضاء دولت یازدهم نیست و آنان کار ویژه موقتی دارند. گویا در چند ماه منتهی به انتخابات مجلس شورای اسلامی پروژه «عبور از روحانی» با صدای بلندتر در اردوگاه اصلاحات شنیده می شود.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیمه نیوز]
[مشاهده در: www.dimehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها