تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833935626
عبور از سد بنی صدر برای نجات شهرها/ روزی که اوقات آیت الله خامنه ای تلخ شد
واضح آرشیو وب فارسی:بوکان پرس: پرونده ای برای طولانی ترین دفاع قرن/2 عبور از سد بنی صدر برای نجات شهرها/ روزی که اوقات آیت الله خامنه ای تلخ شد بچه ها که خبر حضور نیروهای کمکی آنها را امیدوار کرده بود با ...پرونده ای برای طولانی ترین دفاع قرن/۲ عبور از سد بنی صدر برای نجات شهرها/ روزی که اوقات آیت الله خامنه ای تلخ شد بچه ها که خبر حضور نیروهای کمکی آنها را امیدوار کرده بود با تمام توان مقاومت می کردند. غافل از آنکه هیچ نیرویی در راه نیست! آب قطع بود، آذوقه وجود نداشت و آنها هم در حال شلیک آخرین گلوله های خود بودند. سرویس سیاسی خبرگزاری فارس - هاجر تذری: کنت تیمرمن در کتاب «سوداگری مرگ » با صراحت می گوید: پس از سقوط شاه و پیدایش خلأ قدرت در منطقه، موج اسلام خواهی توانست منطقه را با تهدید جدی روبه رو کند. قدرت های جهان ی با جنگ ایران و عراق موافق بودند زیرا در راستای منافع آنها بود. تمایل غربی ها روشن است، زیرا ایران پیش از پیروزی انقلاب، خانه امن غرب بود، اما «انقلاب» آنها را بیرون و دستشان را از ایران کوتاه و الگویی را آغاز کرده بود که در جاهای دیگر مزاحم حضور آنها شود. حسنین هیکل نیز حدود ۹ ماه پیش از آغاز جنگ عراق، در روزنامه تایمز لندن گفته بود: «کشورهای خلیج فارس بیش از همه، تهدید ناشی از انقلاب اسلامی را احساس می کنند. آنها سالهای سال تحت حمایت انگلیس و بعدها آمریکا، وضعیت آرامی داشتند، اما اینک، بین آب و آتشند. ملتهب از قدرت انقلاب اسلامی و یخ زده از ضعف آمریکا.» اینها ۲ نمونه از اظهارات برخی مورخین و نویسندگان غربی و عربی است، سخنانی که بیانگر این حقیقت بود که تنها پس از گذشت ۶۱۹ روز از سومین انقلاب بزرگ قرن -پس از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و انقلاب ۱۹۴۹ چین -که بدون تکیه بر هیچ قدرت شرقی و غربی به پیروزی رسیده بود- طولانی ترین جنگ متعارف قرن بیستم بر انقلاب نوپای ایران تحمیل شد. ۳۷ سال پیش، جهان به ۲ قطب شرق و غرب تقسیم شده و تنها ۲ مدل برای زیست و زندگی از سوی این دو قطب به ملت های جهان تحمیل می شد اما انقلاب اسلامی در بهمن ۵۷ این معادله را به هم زد و بدون هیچ گونه هدایت و حمایت دولت های خارجی و تنها با اراده و مشارکت طبقات مختلف مردم، بازاریان، احزاب سیاسی مخالف حکومت پهلوی، روشنفکران، دانشجویان و روحانیون شیعه به پیروزی رسیده بود. به همین جهت در جهان آن روز هیچ یک از دولت های غربی و شرقی از وقوع آن خوشحال نشدند و منافع قدرت های جهان ایجاب می کرد پیش از آنکه این حرکت تبدیل به الگویی برای سایر ملت ها نشود به سرعت جلوی رشد و شکوفایی آن گرفته شود. مشاور امنیتی کارتر در تابستان سال ۱۳۵۸ در گزارش ی از منطقه خاورمیانه به رئیس جمهور آمریکا نوشته بود: «باید کسانی را که توانایی دست زدن به اقدام نظامی علیه رژیم را دارند تقویت کرد.» ۳۵ سال از روزی که ارتش بعث عراق با حمایت همه جانبه اعراب، آمریکا و کشورهای غربی به ایران حمله کرد می گذرد اما آثار و عوارض و پیامدهای ۸ سال جنگ تحمیل شده، همچنان گریبانگیر این مرز و بوم است. روز گذشته بخش اولی گزارش از ماههای منتهی به جنگ تقدیم شد که می توانید برای مطالعه آن اینجا را کلیک کنید. متن پیش رو، قسمت دوم این گزارش است که به مرور مهم ترین حوادث ماههای ابتدای جنگ تا نبرد سوسنگرد می پردازد. * فهد شمشیر را به صدام می دهد شاید یکی از کسانی که از کشف و شکست توطئه «کودتای نقاب» در ایران خوشحال شد، «صدام حسین» حاکم بعثی عراق بود چرا که اوضاع نابسامان ایران، بهترین فرصت را برای تحقق آرزوهای دور و درازش در اختیار او می گذاشت. صدام که بارها برای حمله به ایران از غرب چراغ سبز گرفته بود این بار کاملاً امیدوار شد که دشمنان ایران چاره ای جز پذیرش پیشنهاد او را ندارند. غرب نیز با شکست های متوالی که در رویارویی با ایران متحمل شده بود چاره ای جز حمایت صدام برایش باقی نمانده بود و این اجماع بعد از شکست «کودتای نقاب» وارد مرحله جدیدی شد. بلافاصله صدام که از خوفناک ترین و منفورترین حاکمان جهان عرب بود، به یکباره تبدیل به سرداری فداکار می شود و وقتی در اواسط مرداد ۱۳۵۹ در حاشیه اجلاس سران عرب در طائف عربستان، هدیه شاهانه ای از « ملک فهد» پادشاه سعودی دریافت کرد از چراغ سبز آمریکا و اعراب کاملاً مطمئن شد. صدام حسین شمشیر اهدایی فهد را در دست می گیرد هدیه ی شاه سعودی در ظاهر، یک قبضه شمشیر عربی بود اما به همراه آن یک بسته اطلاعاتی اهدایی از جانب آمریکایی ها، شامل آخرین اطلاعات از امکانات، تسلیحات و تجهیزات ارتش ایران نیز در اختیار صدام قرار می گیرد و حالا او در آستانه آغاز جنگی بزرگ ایستاده است. اهداف حمله مشخص بود: «تصرف اروندرود»، «جدایی خوزستان از ایران» و سرانجام «تجزیه ایران و سقوط نظام مردمی آن». در تابستان ۵۹، برژینسکی مشاور امنیت ملی آمریکا پای این اهداف را مهر تایید می زند تا صدام اطمینان یابد حمله به ایران هیچ واکنش جهان ی علیه او به دنبال نخواهد داشت. *افول قدرت ارتش ایران در سال ۱۳۵۹ آن روزها از ارتش ایران که بین سال های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ با صرف ده ها میلیارد دلار مبدل به قدرت اول خاورمیانه شده بود، تنها سایه ای کمرنگ و کم تحرک برجای مانده بود و برای مثال، در شهریور سال۱۳۵۹، از ۳۸۵ عراده تانک سازمانی لشکر ۹۲ اهواز که مجهزترین لشکر زرهی ارتش قبل از انقلاب بود، فقط ۳۸ تانک آماده عملیات بودند. جدای از این مشکلات، دولت بازرگان با اعلام عدم نیاز به تجهیزات نظامی، اغلب قراردادهای خرید، از قبیل خرید هواپیماهای اف ۱۶ از آمریکا، خرید ۶ فروند زیر دریایی از آلمان، تمامی خریدهای نظامی از آمریکا و دیگر کشورهای غربی را لغو کرد؛ خدمت سربازی از ۲۴ ماه به ۱۲ ماه کاهش یافت و ضمن ریزش شدید نیرو در ارتش و تصویب قانون «خدمت در محل تولد»، اغلب کادر رسمی ارتش در پادگان هایی کاملاً نامناسب و بی ارتباط با تخصص خود مشغول خدمت شدند. صدام و حامیان او از همه این اتفاقات آگاه بودند و بر اساس همین علم و آگاهی بود که او نوید فتح ۳ روزه خوزستان را داد. *آغاز ۸ سال نبرد نابرابر روز ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ رأس ساعت ۱۲ ظهر و بعد از آنکه ملک حسین (شاه اردن) در کنار صدام اولین گلوله نمادین را به نشانه آغاز جنگ با ایران شلیک می کند، ۱۹۲ فروند هواپیمای جنگی عراق از پایگاه های مختلف این کشور به قصد بمباران اهداف مشخص در ایران به پرواز در آمدند. ساعت ۱ و ۴۵ دقیقه به وقت تهران، فرودگاه اهواز توسط ۶ میگ عراقی بمباران شد. یک ربع بعد فرودگاه تبریز؛ ۱۰ دقیقه پس از آن فرودگاه مهرآباد تهران؛ نیم ساعت بعد پایگاه شکاری همدان و به همین ترتیب با فواصل زمانی کوتاه پالایشگاه و نیروگاه تبریز؛ سپس کرمانشاه، اصفهان، امیدیه، پایگاه شکاری دزفول شیراز و چند نقطه دیگر توسط هواپیماهای عراقی بمباران شدند. هنگام انجام این عملیاتها، هیچ نیرویی در کشور آمادگی دفاع نداشت و انتشار خبر از رادیو، جامعه ایران را در بهت، حیرت و نگرانی عمیق فرو برد. صبح روز بعد، ۳ سپاه در قالب بیش از ۱۲ لشکر از ارتش عراق با تمامی امکانات سنگین نظامی از خطوط مرزی ایران عبور کرده و به سمت شهرها به راه افتادند. این شرایط در حالی بود که آحاد مردم، اطلاعی از وضع نابسامان نیروهای مدافع در مرزها نداشتند و در طول نوار مرزی با عراق نیز تعداد نیروهای نظامی آنقدر اندک و ناچیز بود که پیش روی نیروهای عراقی بیشتر شبیه یک راهپیمایی پیش از مانور بود تا یک حمله نظامی و مقاومت اندک نیروهای بومی و تعداد معدودی نیروی نظامی پراکنده، تأثیر قابل ملاحظه ای بر پیشروی سریع ارتش مجهز و آماده عراق نداشت. در برخی شهرها مانند هویزه، بوستان و سوسنگرد به قدری پیش روی دشمن سریع بود که اغلب مردم بومی یکجا به اسارت دشمن درآمدند. در روز دوم مهر نیز «سومار»، «نفت شهر»، «مهران»، «قصر شیرین» و «میمک» در تصرف کامل دشمن قرار گرفت. روز سوم و چهارم مهر، دشمن شهرهای «هویزه»، «بستان» و «سوسنگرد» را پشت سر گذاشت و به سرعت به سمت اهواز پیش می رفت. *هرج و مرج در اهواز در آغاز هفته دوم جنگ، اوضاع شهر اهواز به شدت آشفته بود. فاصله دشمن در برخی نقاط آنقدر به اهواز نزدیک بود که گلوله های توپ آنها به داخل شهر می رسید. اهواز از زمین و هوا مورد هجوم گسترده قرار داشت و شدت آتش و هرج و مرج در این شهر به حدی بود که شایعه ورود عراقی ها به داخل اهواز همه را به وحشت انداخت. این وحشت چندان نابجا نبود، به ویژه آنکه خودروها و ادوات زرهی ارتش عراق با فراق بال شهر سوسنگرد را پشت سر گذاشته و در جاده آسفالت با سرعت به سمت اهواز پیش می رفتند. اگر ترس و احتیاط بی مورد عراقی ها نبود آنها پیش روی خود را در شب نیز ادامه می دادند و به احتمال زیاد صبح روز بعد اهواز در تصرف کامل آنها بود. نیروهای عراقی هنگام غروب به منطقه حمیدیه در مرز سوسنگرد-اهواز رسیدند. فاصله این شهر تا اهواز فقط ۲۵ کیلومتر است. با غروب خورشید، عراقی ها در حمیدیه مستقر شدند تا صبح روز بعد با طلوع خورشید به پیش روی خود برای اشغال شهر ادامه دهند. خبر به امام(ره) می رسد. ایشان بی پرده و صریح، حفظ و حراست از اهواز را برعهده جوانان شهر گذاشت و همین کافی بود تا نیروهای مقاومت بدانند همه چیز به عهده خود آنهاست . آنها حالا به این نتیجه رسیده اند که ارتش یک روزه بازسازی نخواهد شد و اگر شهر سقوط کند، ننگ آن بر پیشانی جوانانی است که بر بام خانه هایشان شاهد اشغال خانه مادری خود توسط دشمن خواهند بود. * اولین حماسه ماندگار تنها نیروی کار آزموده سپاه اهواز، فردی به نام «غیور اصلی» بود. هسته اولیه نیروهایی که او توانست گردآوری کند از ۵۰ نفر تجاوز نمی کرد. هیچ کس باور نداشت این تعداد اندک بدون تجهیزات،حمایت توپخانه و بدون تجربه نظامی و جنگ قادر به مقومت در مقابل چند تیپ مجهز زرهی دشمن باشد. ۴ صبح روز بعد، این گروه اندک حماسه ای آفریدند که برای همیشه در تاریخ مقاومت مردم ایران ثبت شد. با شبیخون این نیروهای به دشمن، عراقی ها آنچنان آشفته و پریشان شدند که با به جاگذاشتن تمامی خودروها و ادوات نظامی شان، قریب ۹۰ کلیومتر یعنی تا مرز ۲ کشور عقب نشینی کردند. شبیه این اتفاق که کمتر درباره آن صحبت شده در غرب رخ داد. در همان روزهای نخست جنگ، شهر ایلام و مرکز استان در آستانه سقوط قرار گرفت. مرد جوانی به نام «ابراهیمی» فرماندار ایلام بود. او توانست با درایت از سد بنی صدر عبور کند و با حمایت شهید رجایی و آیت الله خامنه ای به عنوان نماینده امام(ره) در شورای عالی دفاع، یک گروه کوچک ولی بسیار کارآمد از هوانیروز را در ایلام مستقر کند. فرماندار ایلام خود می گوید: «توانستیم پشتیبانی ۴ فروند هیلی کوپتر کبری، یک جت رنجر، یک هلی کوپتر ۲۱۴ را بگیریم. فرمانده این تیم، افسر جوانی به نام احمد کشوری بود. این نیروها در شروع جنگ هوانیروز بزرگترین قدرت بازدارنده و مهاجم بود». نیروهای پیاده زرهی چاره ای جز عبور از مناطق خاص را نداشتند و ارتش بعث نیز قصد داشت با عبور از دره ای به نام «تنگ بینا»، خود را به شهر ایلام یعنی مرکز استان برساند. فرمانده ایلام در این خصوص می گوید: «اگر عراق از تنگ بینا عبور می کرد و به دو راهی که یک طرفش به ایلام و یک طرف دیگرش به صالح آباد راه داشت می رسید و مستقر می شد، کل بخش مهران تا نزدیکی دهلران از کشور جدا شده و ارتفاعاتی به دست عراق می افتاد که ارزشی استراتژیک داشت. این یعنی هم شهر ایلام را تصرف می کرد و هم ارتباط ما از شمال به جنوب قطع می شد». ابراهیمی برای جلوگیری از پیش روی نیروها هیچ نیرویی در اختیار ندارد جز همان واحد کوچک هوانیروز. موضوع را با خلبان کشوری در میان گذاشت و او پذیرفت با همه توان خود و همرزمانش ماشین جنگی دشمن را از کار بیندازد. هر چند کشوری در این عملیات به شهادت رسید ولی ایلام از سقوط حتمی نجات یافت. عملیات هایی اینچنین که کاملاً خودجوش شکل می گرفت موجب شد عراق به اهداف خود در آغاز راه نرسد. استاندار ایلام همچنین از یک درجه دار توپچی نام می برد که اگرچه با دو سه قبضه توپ و چند سرباز حماسه آفرید ولی بعدها هم خودش هم نامش در تاریخ مکتوب جنگ محو شد. در روزهای آغاز یورش دشمن، حوادثی از این دست، بسیار رخ داد ولی چاره نهایی جنگ این شیوه نبود، عراق اندکی به عقب برگشت، ولی خیلی زود با قدرت بیشتر به پیش می آمد. از سوی دولتمردان نیز چاره ای اساسی اندیشیده نمی شد. چرا که اختلاف نظری عمیق و کاملاً متضاد برای مواجه با جنگ در میان آنها وجود داشت و تا زمانی که دو جناح در نظر و عمل به وحدت نمی رسیدند، امید صدام برای نیل به اهدافش تبدیل به یأس نمی شد. *بنی صدر: زمین بدهیم و زمان بگیریم نظر و رویکرد اول متعلق به ابوالحسن بنی صدر (رئیس جمهور و فرمانده کل قوا) و مشاوران او بود که اعتقاد داشتند باید زمین بدهیم و زمان بگیریم. آیت الله خامنه ای می گویند: «بنی صدر معتقد بود که طولانی شدن مدت [جنگ] به زیان دشمن است و زمان به نفع ماست و حرفی نیست برای اینکه یک مقداری آماده شویم و مجهز شویم زمین هم دادیم. غافل از اینکه ما آن روز هم زمین هم زمان، هر دو را از دست می دادیم و این واقعاً به نفع ما نبود و هرچه می گذشت دشمن در زمین مستقرتر می شد ». در مقابل این طرح، دیدگاه مقاومت همه جانبه به پشتوانه حضور آحاد مردم قرار داشت. اغلب شهرهای مرزی خواسته یا ناخواسته با جنگ درگیر شده بودند، مردان و جوانان همه این شهرها آماده دفاع از زادگاه خود بودند علاوه بر آن خیل عظیم داوطلبان از شهرهای مختلف آماده اعزام بودند. *بنی صدر دستور داد تحت هیچ شرایطی ادوات در اختیار سپاه قرار نگیرد کافی بود گروه ها، سازمان دهی و تجهیز شوند ولی بنی صدر کوتاه نمی آمد. به همین جهت به عنوان فرمانده کل قوا به همه ارکان ارتش دستور داده بود تحت هیچ شرایطی امکانات و ادوات و حتی اسلحه سبک در اختیار نیروهای مردمی و سپاه قرار نگیرد. مردم بدون توجه به نگاه بنی صدر به جنگ، گروه گروه از اقصی نقاط کشور راهی مناطق جنگی می شدند و هر کدام از این گروه ها با نام یا بدون نام، در گوشه ای مستقر شده و تلاش می کردند به هر نحو ممکن در برابر دشمن بایستند اما مقاومت در جبهه ها، الزامات خود را می طلبید. اغلب دست به دامن ائمه جمعه شهرهای خود می شدند، به هر وکیل یا وزیری دسترسی داشتند تماس می گرفتند و استمداد می طلبیدند ولی بی نتیجه بود، در تهران نیز یاران نزدیک به امام(ره) سعی می کردند بنی صدر را برای یاری رساندن به نیروهای مردمی ترغیب کنند ولی این تلاش ها چندان مؤثر نبود. «چه باید کرد؟» این سؤالی بود که اغلب مدیران و مسئولان طراز اول کشور از یکدیگر می پرسیدند. جالب اینجاست که هیچکدام از رجل سیاسی قدم به مناطق جنگی نگذاشته بودند و مهمترین کار مفید آنان در پایتخت، پاسخگویی به تلفن های مکرر رزمندگانی بود که مدام فریاد می زدند و برای نجات شهرهای در آستانه سقوط استمداد می طلبیدند. دشمن دوباره به «بستان» بازگشته بود، مردم هویزه را قتل عام کرده و موشک های ۹ متری به دزفول و اندیمشک شلیک می شد؛ خرمشهر و آبادان در معرض سقوط قرار داشت. برخی بزرگان در تهران به دنبال بلندگویی می گشتند که ضمن تهدیدهای روزانه صدام و حامیانش، بنی صدر و حامیانشان را هم به باد انتقاد بگیرند، پنداری با این عمل، تکلیف شرعی و قانونی خود را در قبال مردم و تمامیت ارضی خود به انجام می رسانند. از میان دولتمردان ۲ نفر به فراست دریافتند که اگر در پایتخت بنشیند و به اینکه معجزه ای رخ دهد دل خوش کنند، باید منتظر عواقبی باشند که کمترین خسارت آن تحمل خواری و خفت است که در زمان قاجار ملت ایران تجربه اش کرده بود. یکی از این دو شخص، «سید علی خامنه ای» روحانی میانسال و لاغر اندامی بود که به دلیل نزدیکی اش به امام(ره) و سخنرانی های هفتگی اش به عنوان امام جمعه تهران عموم مردم او را می شناختند و دیگری دکتر مصطفی چمران با سوابق درخشانی که در لبنان و کردستان ایران داشت. هر دوی آنها به جز مسئولیت های مختلف، نماینده مردم تهران در مجلس نیز بودند. این ۲ شخصیت بدون آگاهی و مشورت یکدیگر دقیقاً روز ۱۲ مهر ۱۳۵۹ برای کسب اجازه از امام(ره) به جماران رفتند. آیت الله خامنه ای در خاطراتشان نقل می کنند: «موقعی که به بیت امام رسیدم چمران را دیدم. از او سؤال کردم چه کار داشتی؟ گفت: از امام اجازه گرفتم به جبهه بروم، به او گفتم صبر کن، من هم به همین دلیل آمده ام. اگر انشا الله امام موافقت کردند با هم برویم». امام که بر شرایط آشفته جبهه ها کاملاً اشراف داشت، با اعزام آنان موافقت کرد و آیت الله خامنه ای را بعنوان نماینده تام الاختیار خود در مناطق جنگی و شورای عالی دفاع معرفی می کند. این اتفاق دقیقاً ۱۳ روز بعد از حمله سراسری عراق رخ می داد. غروب روز بعد، آنها با یک فروند هواپیمای C130 به اهواز رسیدند، نیروهای سپاه و بسیج که تقریباً با دست خالی می جنگیدند با حضور دائمی نماینده امام در مناطق جنگی جنوب امیدوار شدند. آیت الله خامنه ای بعدها در مصاحبه ای می گوید: «ما تا می توانستیم به بنی صدر فشار می آوردیم چون همه کلیدها دست او بود، بنی صدر هم اصلاً غمش نبود.» شرایط به ویژه در شهرهای خوزستان هر روز وخیم تر می شد، نیروهای مردمی در آبادان و خرمشهر یا سوسنگرد و هویزه هر روز فریاد می زدند و استمداد می طلبیدند ولی کمک چندانی به آنان نمی شد. در روزهای نخست، ایران توانست فقط پیشروی دشمن را کندتر کند ولی خرمشهر تا سقوط فاصله چندانی نداشت. نماینده امام در مناطق جنگی، خطر قریب الوقوع سقوط خرمشهر را به بنی صدر هشدار داده بود اما با این همه، هیچ کمکی به نیروهای داخل شهر نرسید و در ۴ آبان ۵۹ خرمشهر به اشغال دشمن درآمد. آیت الله خامنه ای در سخنرانی دیگری می گوید: «آقا (بنی صدر) در روزنامه برداشته گفته خامنه ای را -البته اسم نیاورده- و گفته فلانی را باید محاکمه کنید. در سرمقاله روزنامه عصر تهران اظهار کردند بنده را باید محاکمه کنند. چرا؟ چون من در فلان یا فلان مصاحبه گفته ام اگر طبق نظر روحانیون دلسوز خرمشهر عمل می شد، آن بخش از خرمشهر سقوط نمی کرد. بسم الله! محاکمه کنید. محاکمه کنید تا ما هم اجازه پیدا کنیم حرفهایمان را بزنیم ما هم اینقدر حرفها را در دلمان نگه نداریم، ای خدای بزرگ تو شاهدی ولله اینقدر حرف گفتنی برای گفتن هست که اگر گفته شود، ذهنیات بسیاری از مردم تصحیح خواهد شد. فقط به خاطر خدا و به خاطر گل روی امام و فرمان امام نمی گوییم و دهان را می بندیم». همین پیروزی با تأخیر بود که عراق را تشویق کرد طرح اولیه خود را مبنی بر عبور از سوسنگرد و عبور از اهواز مجدداً اجرایی کند. ۲۰ روز پس از سقوط خرمشهر یعنی در ۲۳ آبان ۵۹ خبر رسید نیروهای عراقی به دروازه های شهر سوسنگرد رسیده و عن قریب محاصره شهر کامل و سقوط خواهدکرد. در حقیقت یک نیم دایره از شمال و یک نیم دایره از جنوب کاملاً سوسنگرد را محاصره کرده بودند. یک راه به سوسنگرد وجود داشت که آن راه کرخه بود که از داخل کرخه نیروهایی می توانستند بروند. عداد مدافعان شهر از ۲۰۰ نفر تجاوز نمی کرد. همین تعداد نیرو نیز از حال هم خبر نداشته و هر گروه در گوشه ای از شهر مشغول دفاع بود. لحظه به لحظه فشار دشمن بیشتر می شد و هیچ نیروی کمکی در راه نبود. مهمات و ادوات نیز در حال اتمام است. نبرد با تانکهای عراقی در خیابان طالقانی سوسنگرد آیت الله خامنه ای می گوید: «روز ۲۳ آبان روز جمعه بود و ما در تهران جلسه شورای عالی دفاع داشتیم قبل از آنکه به جلسه بروم تلفنی از ستاد، سرهنگ سلیمی با ما تماس گرفت. با اضطراب گفت: سوسنگرد با شدت زیر فشار است و آتش فراوان هست و بچه ها استمداد می کنند؛ من در جلسه شورای عالی دفاع مطرح کردم که اگر شهر را بگیرند بچه ها شهید خواهند شد و خسارات شهادت این بچه ها از خسارت از دست دادن شهر بیشتر است. زیرا شهررا دوباره خواهیم گرفت اما این بچه ها دیگر از دست رفته اند. بنی صدر گفت: من دنبال این قضیه هستم و دنبالش می روم و نگران نباشید. بعد هم زودتر جلسه را تمام کردیم که ایشان دنبال این کار برود و من هم دیگر خیالم جمع شد. این روز جمعه بود.» روز یکشنبه ۲۵ آبان، نیروهای داخل سوسنگرد آخرین تلاش های خود را برای حفظ شهر می کرد. عراق توانسته بود به داخل خیابان ها نفوذ کند. جنگ شهری تمام عیاری در گرفته بود و بیمارستان شهر مملو از مجروحینی شده بود که هیچ امکانی برای درمان آنان وجود نداشت. آیت الله خامنه ای می گوید: «صبح یکشنبه به اهواز رفتم به محض اینکه وارد اهواز شدم و به ستاد خودمان رفتم از آشفتگی و کلافگی سرهنگ سلیمی و بچه هایی که آنجا بودند فهمیدم هیچ کاری انجام نشده، پرسیدیم و گفتند بله هیچ کاری انجام نشده، من اوقاتم خیلی تلخ شد» . عصر همان روز آیت الله خامنه ای به همراهی سید محمد غرضی استاندار وقت و چند نفر دیگر به دفتر فرماندهی لشکر ۹۲ زرهی رفتند تا شاید بتوانند نیرویی هرچند اندک برای کمک به محاصره شدگان دست و پا کنند. رفتن آنها بی ثمر نبود، قرار شد یک تیم از این لشکر به کمک بچه های سپاه و نیروهای چمران برای شکستن محاصره سوسنگرد فردا صبح زود وارد عمل شوند: آیت الله خامنه ای ادامه می دهد: «الحمدلله خیالمان راحت شد و قرار شد عملیات ساعت ۶ صبح علی الطلوع ۲۶ آبان باشد، ما خوشحال به ستاد خودمان برگشتیم و من مرحوم چمران را پیدا کردم و توجیهش کردم که قرار این شد و خیلی ایشان خوشحال شد. ولی نیمه های همان شب خبر رسید طرحی که عصر با لشکر به توافق رسیده اند قابل اجرا نیست». آیت الله خامنه ای در ادامه خاطرات آن شب می گوید: «من شب تازه خوابم برده بود که دیدم محکم در می زنند که فلانی بیدار شو. گفتم چه شده گفت طرح به هم خورده است. گفتم چطور؟ گفت از دزفول خبر داده اند که ما تیپ ۲ لشکر ۹۲ را لازم داریم و نمی توانیم در اختیار شما بگذاریم، یعنی همان نیروی حمله ور اصلی.» بچه ها که خبر حضور نیروهای کمکی آنها را امیدوار کرده بود با تمام توان مقاومت می کردند. غافل از آنکه هیچ نیرویی در راه نیست! آب قطع بود، آذوقه وجود نداشت بچه ها در حال شلیک آخرین گلوله های خود بودند. * اگر یک لحظه امشب دیر جنبد… درست در نیمه های روز ۲۷ آبان که چاره ای جز پذیرش مرگ برای اندک نیروهای مقاومت باقی نمانده بود، خبری در بین بچه ها پیچید. دشمن در جبهه شرقی از سمت جاده سوسنگرد به اهواز، زیر آتش شدید توپخانه ارتش ایران قرار گرفته و در حال گریز است. هیچ کس خبر را باور نمی کرد. از هر گوشه شهر تانک های دشمن شروع به عقب نشینی کردند، باقی مانده بچه ها هم به سمت مدخل شهر رفتند. آنچه باعث شد آن روز صبح زود طرح اجرایی شود، تلاش بی وقفه نماینده امام بود چرا که می دانست اگر در آن نیمه شب، تحرکی از خود نشان ندهد بر سر سوسنگرد همان خواهد آمد که در خرمشهر رخ داده بود. * امام اولتیماتوم می دهد پس از وخامت اوضاع سوسنگرد و اشغال این شهر، در جلسه ای در اهواز با حضور آیت الله خامنه ای (نماینده امام خمینی در شورای عالی دفاع)، تیمسار فلاحی (جانشین وقت ریاست ستاد مشترک)، تیمسار ظهیرنژاد (فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش)، محمد غرضی (استاندار وقت خوزستان) و افراد دیگر، تصمیم به اجرای عملیات آزادسازی سوسنگرد گرفته شد و واحدهای نظامی شرکت کننده در عملیات نیز مشخص گردید. همان شب، حجت الاسلام اشراقی داماد حضرت امام(ره)، در مکالمه تلفنی با آیت الله خامنه ای، پیام ایشان را ابلاغ کرد: «تا فردا سوسنگرد باید آزاد شود.» اما چند ساعت مانده به شروع عملیات، به دستور بنی صدر، تیپ ۲ لشکر زرهی اهواز از شرکت در این عملیات منع می شود. آیت الله خامنه ای پس از اطلاع از دستور بنی صدر، در نامه ای خطاب به فرمانده آن لشکر (سرهنگ قاسمی) دستور دادند که طبق تصمیم قبلی، تیپ ۲ در عملیاتی که منجر به آزادسازی سوسنگرد شد، به موقع وارد شود. دکتر چمران دیگر نماینده امام در شورای عالی دفاع نیز در ذیل همین نامه بر ضرورت اقدام سریع و جلوگیری از اتلاف وقت بیشتر تاکید می کند. شهید دکتر چمران در کنار تیمسار فلاحی آیت الله خامنه ای می گوید: «نشستیم دو نامه نوشتیم یکی ساعت یک و نیم نصفه شب یکی ساعت ۲» در هر دو نامه هشدار دادیم که پیغام صریح امام و دستور اکید ایشان شکستن حصر سوسنگرد است و اگر عمل نکنید خود پاسخگوی امام امت باشید. متن نامه به شرح زیر است: شب دوشنبه ۵۹/۸/۲۶ ساعت ۰۱:۱۰ سرکار سرهنگ قاسمی فرمانده لشکر ۹۲ زرهی اهواز با سلام شنیدم تیمسار ظهیرنژاد به شما تلفن کرده اند که تیپ ۲ فردا وارد عمل نشود مگر بنا به امر و منظورشان امر آقای رئیس جمهور است. من این عدول از تصمیم عصر را قابل توجیه نمی دانم. این به معنای تعطیل یا به ناکامی کشاندن عملیات فردا است. استعداد دشمن چنان است که آن دو گروهان پیاده یارای کار درستی در برابر آن ندارند و اگر تیپ وارد عمل نشود در حقیقت تک انجام نگرفته است. صبح اگر برای تصمیم نهائی بخواهیم منتظر آمدن تیمسار ظهیرنژاد بمانیم وقت خواهد گذشت. جوانان ما در سوسنگرد حداکثر تا صبح مقاومت خواهند کرد و صبح زود اگر ما قدری بار دشمن را سبک نکنیم همه نابود خواهند شد و شهر کاملاً سقوط خواهد کرد. خلاصه اینکه به نظر و تشخیص ما کار باید به همان روال که عصر صحبت شد پیش برود و تیپ آماده باشد که صبح وارد عمل شود. در غیر این صورت مسئولیت سقوط سوسنگرد با هر کسی است که از این تصمیم عدول کرده است. سیدعلی خامنه ای متن نامه دکتر چمران: من رسماً اعلام جرم می کنم به نام نماینده امام و نماینده شورای عالی دفاع از این همه اهمال و اتلاف وقت و به هدر رفتن خون جوانان شکایت دارم؛ چند روز است که فریاد می کشم تا بالاخره دیشب جوابی شنیده شد، امروز انتظار عمل داشتم، متأسفانه نشد. امروز صبح در حضور سرکار و سرهنگ شهبازی ایرادات و نظرات خود را گفتم و شما فکر کردید و جواب دادید که فردا صبح زود انجام می شود و الان می بینم که می خواهند به تأخیر بیندازند و این یعنی مرگ ۵۰۰ جوان و سقوط سوسنگرد و حمیدیه و اهواز و من در این صورت همه شما را در مقابل خدا و خلق مسئول می دانم. دکتر چمران نیمه شب نامه ها که دکتر چمران نیز در حاشیه آنها به قلم خود بر ضرورت کار تأکید کرده بود به دست کسانی که باید رسانده شد و تلفن ها نیز کارساز افتاد و صبح روز بعد یک تیپ از لشکر ۹۲ زرهی به همراه بچه های سپاه و چمران حلقه محاصره سوسنگرد را شکسته و شهر را آزاد می کنند. جزئیات این حماسه در اسناد نیروی زمینی ارتش موجود است. اینکه استعداد نیروها چقدر بود، از کجا حرکت کردند چه تعداد از نیروهای دشمن اسیر یا کشته شدند. ولی از اینکه چه شد تا این عملیات شکل گرفت، چه عواملی دست به دست دادند تا فرمان حمله صادر شود، مطالبی است که کمتر در تاریخ جنگ به آنها اشاره شده و اتفاقاً تاریخ حقیقی جنگ در همین ناگفته ها نهفته است. قهرمانان حقیقی عرصه نبرد نیز متعلق به همین عرصه ای هستند که کمتر همتی برای ثبت و ضبط جزئیات آن در کشور وجود داشته و در دراز مدت این خطر وجود دارد که به کلی از حافظه تاریخی ملت گم شود. انتهای پیام/ اخبارمرتبط : ۹۴/۰۶/۳۰ – ۰۰:۰۳ This entry passed through the Full-Text RSS service – if this is your content and you’re reading it on someone else’s site, please read the FAQ at fivefilters.org/content-only/faq.php#publishers. Fars News Agency پایگاه خبری تحلیلی بوکان
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بوکان پرس]
[مشاهده در: www.bokanpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها