تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814677901
فقط به برافراشته شدن پرچم ايران در برزيل مي‌انديشم
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: فقط به برافراشته شدن پرچم ايران در برزيل مي‌انديشم
نویسنده : دنيا حيدري
رؤيايش طلاي المپيك است و شب و روز براي به دست آوردنش تلاش مي‌كند. با وجود مشكلات بيشمار اما بانوي طلايي تيراندازي ايران معتقد است مي‌تواند به اين مهم دست يابد اگر ذهنش در روز مسابقه ذهن برتر باشد. حتي افتي مقطعي هم نتوانست او را از اين هدف دور كند و حال كه براي دومين بار توانسته سهميه المپيك را بگيرد طلاي مسابقات ريو را نشانه رفته و فكرش را هم نمي‌كند تيرش به خطا برود. شايد چون اين دومين المپيك الهه احمدي است و او بر اين باور است كه تجربه حضور او در المپيك لندن مي‌تواند به او براي كسب خوشرنگ‌ترين مدال المپيك ريو كمك كند. موفقيتي كه مي‌تواند كارنامه افتخارات بانوي طلايي ايران را تكميل كند. تيرهاي او هر كدام با هدف نشستن بر هدف بزرگي كه دارد شليك مي‌شود، با هدف خوشرنگ‌ترين مدال المپيك. مدالي كه جايش در ويترين افتخارات اين بانوي تيرانداز ايراني خالي است. الهه احمدي در گفت‌وگو با «جوان» از لحظه دست گرفتن تفنگ براي اولين بار تا آرزوي كسب طلاي المپيك مي‌گويد.
تيراندازي رشته‌اي معمولي نيست، خصوصاً براي بانوان! چه شد كه الهه احمدي از بين همه رشته‌هاي ورزشي سراغ تير و تفنگ رفت؟
سرنوشت اينطور برايم رقم خورده بود كه روزي تفنگ به دست بگيرم. با وجود آنكه پدرم تيراندازي كار مي‌كرد و سال 61 عضو تيم ملي بود هرگز علاقه‌اي در خود به اين رشته حس نكرده بودم و طرف تفنگ هم نرفته بودم. اما سال 80 در سن 19 سالگي وقتي كنكور دادم و در رشته‌اي كه دوست داشتم قبول نشدم سعي كردم وقتم را با حضور در باشگاه‌هاي ورزشي پر كنم. استخر مي‌رفتم و ورزش‌هاي ديگر انجام مي‌دادم كه هيچ كدام از آنها البته تيراندازي نبود. اما بعد از مدتي گاهي تفريحي تفنگ به دست مي‌گرفتم و تيري مي‌انداختم كه وقتي پدرم و دوستانش كه در اين رشته مربي بودند گفتند استعداد خوبي در تيراندازي دارم اصرار كردند كه جدي به اين رشته نگاه كرده و فكر كنم.
و تفريحي، تفريحي به تيراندازي علاقه‌مند شديد، اينطور نيست؟
بله، علاقه به تيراندازي بعد از آنكه مربيان اين رشته به استعدادم پي بردند به وجود آمد. براي خودم هم جالب بود. با توجه به اينكه تيراندازي رشته پدرم بود اما هرگز تا قبل از آن كششي به آن نداشتم و دست به تفنگ نبرده بودم. خب در واقع خاصيت اين رشته هم همين طور است. كسي كه تيراندازي را تماشا مي‌كند لذتي نمي‌برد اما برعكس كسي كه تيراندازي مي‌كند لذت زيادي مي‌برد. در هر صورت سرنوشتم در اين خصوص از قبل نوشته شده بود و بايد يك روزي تفنگ به دست مي‌گرفتم كه گرفتم.
اما زمان زيادي هم نبرد تا به تيم ملي دعوت شويد.
يكي دو ماه تفريحي كار كردم اما بعد از آن پدرم جدي با من كار كرد. البته در رشته‌اي كه كار مي‌كردم بايد لباس مخصوص مي‌پوشيدم اما لباس مخصوص نداشتم و يك سال بدون لباس و فقط با اسلحه كار مي‌كردم و سال 82 براي نخستين بار به تيم ملي دعوت شدم.
اولين حضور الهه احمدي در تورنمنت مالزي بود كه با ركورد زني همراه شد.
از بين 25 نفري كه به اردوي تيم ملي راه يافته بودند براي حضور در تيم ملي انتخاب و بهمن 82 به مسابقات مالزي اعزام شدم. تيراندازي كنار قديمي‌ها هم تجربه خوبي بود هم سخت. اما توانستم در مسابقات قهرماني آسيا در مالزي در رشته تفنگ بادي 10 متر با ركورد 392، ركوردي كه چهار سال دست راحله خيراله زاده بود را بزنم اما در آسيا هفدهم شدم كه البته آن زمان براي ايران رتبه بالايي بود.
موفقيت در نخستين اعزام برون‌مرزي همراه تيم ملي چه نتايج مثبتي داشت؟
جدا از ركورد‌زني، اين موفقيت باعث شد كه تفنگ را محكم‌تر به دست بگيرم و به من انگيزه و اعتماد به نفس داد. بعد از آن خرداد 83 در مسابقات جهاني شركت كردم و توانستم ركوردم را ارتقا دهم و از بين 90- 80 نفر، چهاردهم شدم و از همان جا به فكر المپيك افتادم.
زود نبود كه بعد از سه سال حضور در اين رشته بخواهيد به حضور در المپيك فكر كنيد ؟
نه، زود نبود. دو ماه بعد از مسابقات خرداد 83 المپيك آتن بود و من انگيزه زيادي براي شركت در آن داشتم اما آن زمان شرايط تيراندازي خيلي خوب نبود و خيلي به اين رشته بها داده نمي‌شد، ولي من اعتماد به نفس بالايي داشتم. مدام ركوردها را چك مي‌كردم و سعي مي‌كردم خودم را شارژ روحي كنم. پدرم هم خيلي كمكم مي‌كرد و مي‌گفت سنم طوري است كه اگر اين المپيك نشد المپيك‌هاي بعدي هم هست.
موفقيت‌هاي الهه احمدي از كجا اوج گرفت؟
رؤياي المپيك از سرم بيرون نمي‌رفت و وقتي لازلو آمد همه چيز براي موفقيت‌ها و قهرماني‌هاي من شروع شد. البته من پنج سال را از دست داده بودم. بارها به مربي‌ام گفتم اگر از سال 83 با من كار مي‌كرد، حتماً در لندن مدال مي‌گرفتم. چون از لحاظ روحي و فيزيكي در اوج بودم. يك دختر جوان كه انگيزه‌هاي بالايي داشت و شور جواني هم خيلي كمك مي‌كرد، اما شرايط به اين شكل بود و ناشكر هم نيستم. چراكه تيراندازان قديمي شرايطي به مراتب بدتر از من داشتند و شرايط من خيلي بهتر از آنها بود و توانسته بودم استعدادم را نشان داده و از آن براي افتخار‌آفريني براي كشورم استفاده كنم و اين چيزي نيست كه بتوانم فراموشش كنم.
اما مشكلات تيراندازي همچنان به قوت خود باقي است و به نظر مي‌رسد اگر ملي‌‌پوشان ايران شرايط ديگر كشورها را داشته باشند مي‌توانند ركوردهايي بزنند كه ساليان سال كسي توانايي شكستن آن را نداشته باشد.
ما در تمرينات با روحيه و انگيزه بالايي كار مي‌كنيم و اعتماد به نفس خوبي هم داريم و سعي مي‌كنيم كمتر به شرايط دشوار تيراندازي فكر كنيم. مي‌دانيم و در واقع اين يك واقعيت است كه اروپايي‌ها و امريكايي‌ها خصوصاً در سه وضعيت خيلي از ما بهتر هستند. دوستان ما از كشورهاي ديگر وقتي مي‌فهمند در چه شرايطي تمرين مي‌كنيم مي‌گويند شما شاهكار مي‌كنيد و اعتراف مي‌كنند كه آنها هرگز با اين شرايط نمي‌توانند روحيه خود را حفظ كرده و كار كنند. اما ما در مقابل مشكلات سعي مي‌كنيم خودمان را قوي كنيم.
رئيس فدراسيون مي‌گفت المپيكي‌هاي كشورهاي ديگر هفته‌اي 500 تير مي‌اندازند و المپيكي‌هاي ما هفته‌اي 50 تير!
چهار سال است كه داد مي‌زنيم هم استعداد داريم و هم توانايي و باور. مي‌توانيم اما نياز به فشنگ داريم. نمي‌دانيم چطور بايد مشكلات حل شود اما اميدواريم كه به هر طريقي كه هست حل شود.
هر چند من مي‌گويم المپيكي‌هاي ديگر روزي بيش از 500 تير مي‌اندازند اما ما...! هميشه و به هر طريقي سعي كرده‌ايم كه نيازمان را بگوييم. فرياد زده‌ايم و خواسته‌ايم. گفته‌ايم اگر تيري داشته باشيم حتماً به هدف مي‌زنيم اما اگر تيري داشته باشيم كه به هدف بزنيم !
سال 93 سال خوبي براي بانوي تيرانداز ايران نبود.
همين طور است. سال 93 سال سختي بود و روي دور افت بودم و مسابقات مهمي چون قهرماني جهان را داشتم كه اولين مسابقه‌اي بود كه در آن سهميه المپيك توزيع مي‌شد اما من نتوانستم در اين مسابقات در انفرادي موفق عمل كنم و سهميه را بگيرم و تنها با كمك هم‌تيمي‌هايم بود كه به نقره تيمي رسيديم. در بازي‌هاي آسيايي هم نتوانستم عملكرد خوبي داشته باشم. اينچئون سومين مسابقات آسيايي بود كه شركت مي‌كردم. تجربه خوبي هم داشتم اما بعد از المپيك يك سال و نيم از تيراندازي دور بودم و وقتي برگشتم مسابقات قهرماني جهان و بعد از آن اينچئون را پيش رو داشتم. فشار مسابقات و توقع همه از من خيلي بالا بود اما به دليل افتي كه كرده بودم نتوانستم انتظارات را برآورده كرده و ركوردهاي خوبي بزنم و به فينال هم راه نيافتم و با دست خالي برگشتم.
تولد فرزندت «باور» چقدر در اين افت تأثير داشت؟
اين دوره افت كه براي من مدت آن يك‌سال بود براي همه ورزشكاران در سرتاسر دنيا وجود دارد. افتي كه نه مي‌توان در آن غرق شد و نه مي‌توان از آن با همت و ياري اطرافيان سربلند بيرون آمد. هدف من مشخص بود. به همين دليل سعي كردم به بهترين شكل ممكن اين دوران را پشت سر بگذارم. بعد از اينچئون چهار ماه به شدت تلاش و تمرين كردم. بلند شدم و به دنبال اشكالاتم رفتم. بدنسازي كردم، دويدم، تيراندازي كردم، در مسابقات شركت كردم، ركورد ضعيف زدم، باختم اما مأيوس و نااميد نشدم. من به مدال المپيك فكر مي‌كردم. هدف من اين بود و بايد براي آن تلاش مي‌كردم. روزها فيزيكي تمرين مي‌كردم و شب‌ها با اسكات (دستگاهي مختص تيراندازان كه اشكالات لرزش دست و نشانه‌گيري آنها را ليزري روي هدف نشان مي‌دهد) كار مي‌كردم و نتيجه اين تلاش چهار ماهه سه ركوردگيري در اسفند ماه بود كه شرايط حضورم در مسابقات جهاني 94 را فراهم كرد و توانستم ركورد خوبي بزنم. اما نمي‌توانم بگويم هيچ يك از اين مشكلات باور بود. او بزرگ‌ترين نعمتي است كه خداوند در زندگي به من داده و از طلاي المپيك هم برايم باارزش‌تر است. يكي از دلايلي كه توانستم بار ديگر با قدرت برگردم باور بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
گوناگون
پربازدیدترینها