تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816599268
وقتی جایزه گرفتم صدای تشویق مردم را نشنیدم!
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
وقتی جایزه گرفتم صدای تشویق مردم را نشنیدم!
شناسهٔ خبر: 2917807 - پنجشنبه ۲۶ شهریور ۱۳۹۴ - ۱۱:۰۰
مجله مهر > گزارش ویژه
این روزها علیرضا سن ۲۳ سالگی را تجربه می کند اما نابغه ناشنوای ما از ۱۶ سالگی وارد فضای کاریکاتور شده و بسیاری از مردم نمی دانند طراح بسیاری از کاریکاتورهایی که دیده اند یک جوان ناشنوای گرگانی است. مجله مهر- مریم رضایی: اولین باری که مقام کسب کرده بوده برمی گردد به پانزدهمین جشنواره بین المللی هنرهای تجسمی جوانان گرگان در سال ۸۷ که علیرضا در آن جشنواره رتبه نخست را کسب کرد. همه منتظر نوجوان هنرمند بودند که در نهایت به یک نوجوان بی حرف رسید. «علیرضا باقری» در طول جشنواره زیر برگه های اصلی تخته شاسی اش چند برگی را برای دل خودش کشیده بود. جشنواره در حال برگزاری بود اما علی رضا مدام دلش پیش کاغذهای زیرین تخته شاسی اش بود. داورهای جشنواره بیشتر از همه توجهش را جلب کرده بود و او یواشکی کاریکاتور چهره داوران را می کشید. کاریکاتورهایی که در نهایت سادگی به دل همه نشست. این تمام زندگی کاریکاتوریست جوان گرگانی است که در سن ۱۶ سالگی وارد دنیای حرفه ای کاریکاتور شده است.
از شنیدن صدای خوش محروم هستمعلی رضا باقری که مادرزادی ناشنوا به دنیا آمده هنوز صدای کف زدن های داخل سالن را که هر بار برای گرفتن مقامی به بالای سِن می رود را نشنیده است. خودش می گوید:« از شنیدن صداهای خوش و دلنشین در هر زمینه محرومم.»بعد از آن سال بود که کارش را ادامه داد. این بار دیگر ترس کشیدن چهره کاریکاتور اطرافیانش را نداشت. تکرار موفقیت های علی رضا در جشنواره های مختلف نشان داد که کارهایش اتفاقی نیست. او در خصوص اولین حضورش در جشنواره کاریکاتور می گوید که: «با دیدن داور جشنواره سوژه خودم را انتخاب کردم و شروع به کشیدن کردم. داور مسابقات هم با دیدن کاریکاتور خودش علاقه عجیبی به من پیدا کرد و بعدا در مصاحبه های خود من را پدیده مسابقات معرفی کرد.»
علی رضا متولد ۱۴ دی ماه ۱۳۷۱ است. فوق دیپلم گرافیک رایانه دارد و ساکن گرگان است. شاید خودش هم فکر نمی کرد درحالی که نمی توانست حرف بزند و بشنود خط خطی های دوران کودکی اش در نهایت او را به یکی از بهترین کاریکاتوریست های جوان تبدیل کند. برایمان از کودکی اش این طور نوشت که: «دوران کودکی ام با طراحی و نقاشی گذشته است. خط خطی هایی که هنوز هم دوستش دارم.»هیچ کس را با کاریکاتورهای ناراحت نکردم خانواده اش را همراه و مشوق خود می داند. در سال های ۸۶ و ۸۷ به اولین کلاس های طراحی رفته و از این که تخته شاسی دستش گرفته خیلی خوشحال بوده است. او می گوید:« استاد نقاشی ام زمینه کاریکاتور را برای من مناسب دید و استعدادم را کشف کرد و تشویقم کرد تا در کاریکاتور کار کنم.»
علی رضا به همین سادگی در دنیای هنر دنبال لبخندی رفت که می تواند روی صورت ها بکشد. کاریکاتورهای او تا امروز خنده را به لب خیلی ها نشانده است. خودش در خصوص اینکه آیا کسی را از کشیدن کاریکاتورش ناراحت کرده است؟ می گوید: «تا به حال کسی را از کشیدن کاریکاتور ناراحت ندیده ام. با توجه به اینکه نگاه اسلام به انسان یک نگاه همواره با احترام است من معتقدم که کرامت و بزرگی انسان نباید دستخوش تمایلات یک هنرمند قرار بگیرد حتی اگر آن انسان متخلف باشد یا مستحق مجازات. در ایران یک هنرمند کاریکاتوریست انسان را همانند جوامع غربی که دم از دموکراسی می زنند قربانی نمی کنند.»او در ادامه حرف هایش از این می گوید که نگاه و عکس العمل کسانی که کاریکاتورشان را کشیده خوب بوده و تابه حال مشکلی در این زمینه نداشته و حتی سفارش های زیادی هم در زمینه کاریکاتور به دلخواه خود افراد داشته است.مردم برای کشیدن کاریکاتورهایشان صف می کشندعلی رضا با همان زبان خودش به ما می فهماند که در جشنواره و یا نمایشگاه هایی که شرکت می کند افراد جهت کاریکاتور شدن خودشان و یا حتی اعضا خانواده صف می کشند و این نشان می دهد نگاه جامعه به حوزه طنز تغییر کرده است. او می گوید: «خوشبختانه با عنایت و لطفی که مسئولین و مردم نسبت به من دارند بارها اتفاق افتاده که در مجامع عمومی داوطلبانه درخواست می کنند که چهره آن ها را کاریکاتوری کنم و من با کمال میل خواسته آن ها را انجام می دهم ولی به هیچ وجه دوست ندارم که بدون اجازه کسی کاریکاتور کسی را بکشم.»
از او می پرسم که ناشنوایی در کارش تاثیر گذاشته است یا نه و او خیلی قاطع با حرکت دست و سر یک کلمه می گوید:«نه.» علی رضا در ادامه برایم در این خصوص می نویسد:« البته طبیعی است که به علت ناشنوا بودن مشکلاتی دارم. چون ابزار ارتباطی ام با افراد جامعه از طریق دیداری، نوشتاری و لب خوانی است اما در آموختن و فراگیری نهایت سعی و تلاش خود را می کنم.»او علاوه بر کاریکاتور نقاش خوبی است چرا که اعتقاد دارد یک کاریکاتوریست ابتدا باید نقاشی را به خوبی بلد باشد. از او در خصوص کشیدن چهره امام خمینی(ره) می پرسیم و برایمان می نویسد:«من به موازات کاریکاتور سبک رئال هم کار می کنم و به درخواست یکی از بزرگواران شورای شهر گرگان چهره امام را به تصویر کشیدم که مورد استقبال مردم قرار گرفت.»همه می گویند به تهران مهاجرت کن!علیرضا هرچند که این روزها برای بسیاری از نشریات و روزنامه های معتبر کاریکاتور می کشد و حسابی میان اهالی مطبوعات گل کرده اما او هم از بی توجهی ها گله دارد. «می توانم بگویم که کمترین حمایتی از من و حرفه ام انجام نمی شود. اکثر افرادی که زمینه های کاریکاتور فعالیت می کنند به ویژه اساتید فن توصیه شان به من این است که حداقل به تهران بروم چرا که در آنجا ارتقا و پیشرفت برای من بیشتر وجود دارد.»
بسیاری از موفقیت های امروز را باید در تلاش ها و همراهی های پدرش جستجو کنیم. پدری که این روزها واسطه ارتباطی مطبوعات با علی رضا شده است. پدر از همکاری علی رضا با مطبوعات می گوید: «علی رضا تا به امروز با خیلی از رسانه های استانی و کشوری کار کرده و طرح هایش از همشهری و اطلاعات و ایران تا تماشاگر و پنجره و باقی نشریات کار شده و اهالی رسانه وقتی کارهای علی رضا را می بینند علاقه مند می شوند تا با او همکاری کنند.»سوژه از پدر تصویر سازی از پسر!نکته جالب ماجرا سوژه های سیاسی و اجتماعی است که علی رضا برای این رسانه ها به تصویر می کشد. پدر هرچند که اصرار دارد فعالیت های پسرش رنگ و بوی سیاسی پیدا نکند اما او در این میان وظیفه دارد تا سوژه ها را برای پسر توضیح دهد و در مورد اخبار و اتفاقات روز او را آگاه کند تا پسر بتواند سفارش رسانه ها به خوبی برایشان آماده کند.
اما علی رضا غیر از کار مطبوعاتی آرزوهای دیگری هم در سر دارد. «من خودم خیلی دوست دارم اندک چیزی را که در زمینه کاریکاتور یادگرفتم به دیگران بیاموزم. لازمه این کار این است که از سوی مسئولین مربوطه حمایت شوم اما با توجه به پیگیری های مکرر تاکنون موفق به اجرای این کار نشده ام.»علی رضا به دلیل مشکلات نگارشی که دارد در شبکه های مجازی و موبایل کمتر وارد می شود ولی از طریق فیس بوک و ایمیل دوستان زیادی پیدا کرده است که علاقه مندی خودشان را به آثار او نشان داده اند.قید ادامه تحصیل را زده اماو به ادامه تحصیل هم فکر نمی کند چرا که بعد از ورود به دانشگاه با زحمت زیادی توانسته کاردانی را بگیرد و به همین فوق دیپلم قناعت می کند و تمام انرژی اش را برای کاریکاتور می گذارد.
برای آخرین سوال از او می پرسم که چرا انقدر سخت مصاحبه می دهد و او هم کاغذ و قلم را از من می گیرد و می نویسد:«چون خبرنگاران برای اولین بار می خواهند با من ارتباط برقرار کنند سخت است. با توجه به اینکه ناشنوا هستم این برقراری ارتباط برای هر دو طرف مشکل دارد. تا جای ممکن سعی می کنم مصاحبه حضوری ندهم و با توجه به اینکه دوست ندارم هیچ تقاضایی را بدون پاسخ بگذارم به صورت کتبی مصاحبه می کنم.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]
-
گوناگون
پربازدیدترینها