تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816739897
«عبدالکریم سروش»؛ از ترویج تفکر ضد دین تا ژست روشنفکری برای ترویج ارتباطات جنسی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
«عبدالکریم سروش»؛ از ترویج تفکر ضد دین تا ژست روشنفکری برای ترویج ارتباطات جنسی
سروش در اظهاراتی پیش از برگزاری انتخابات مجلس نهم، از تقلب در آن سخن گفت و اتهاماتی را علیه نظام بر زبان راند که مشابه آن‌ها ماه‌ها و سالهاست از رادیو‌ها و تلویزیون‌های وابسته به دستگاه‌های اطلاعاتی غرب تبلیغ می‌شوند.
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس به نقل از اتاق خبر 24، حسین حاج فرج دباغ مشهور به عبدالکریم سروش در 25 آذر 1324 خورشیدی در محله میدان خراسان تهران به دنیا آمد. پدر وی کاسب بود. تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان علوی گذراند و در این دبیرستان به واسطه رضا روزبه (از روحانیون و مذهبیون زنجان) با فلسفه و شخصیت‌هایی همچون مرتضی مطهری، علامه طباطبایی، مهدی بازرگان و علی شریعتی آشنا شد. وی سپس به انجمن حجتیه راه یافت و بعد از یک سال در دانشگاه تهران به تحصیل در رشتۀ داروسازی پرداخت و در اوایل دهۀ 50 شمسی عازم لندن شد تا ضمن ادامه تحصیل در رشتۀ شیمی تجزیه به مطالعه فلسفه غرب بپردازد. سروش هنگام اقامت در در انگلیس در رشته کار‌شناسی ارشد شیمی تحلیلی در دانشگاه لندن و سپس در تاریخ و فلسفه علم در کالج چلسی مطالعاتش را ادامه داد. در سالهای آخر حکومت پهلوی کتاب (تضاد دیالکتیکی) را تحریر و منتشر کرد که مورد توجه شهید مطهری هم قرار گرفت، این کتاب دستمایه‌ای علمی برای مقابلۀ مبارزین مسلمان با چپ‌ها در زندان شد. سروش بعد‌ها در کتاب «قصه ارباب معرفت» به بزرگ منشی و پارسایی مثال زدنی حضرت امام خمینی (ره) معترف است، وی البته بعدا حضرت امام خمینی (ره) را مورد اهانت قرار داد. البته همگان به خوبی واقفند که آن حضرت تا چه اندازه عمق بینش و بصیرت داشتند و چقدر حیات هر فرد مسلمان را مهم و با ارزش می‌دانستند. اما شگفت آور است که کسی تا این حد دچار انحراف عقیده شود و واقعیتی را که خود به چشم دیده و شنیده و تجربه کرده، به راحتی قلب نماید و روایتی دروغ و هذیانگونه ببافد. آن هم درباره شخصیتی که دوست و دشمن در دانایی و دوراندیشی و پایمردی و پایداری بر سر آرمان‌هایش اتفاق نظر دارند.
*** از برگزاری مباحثات بین چپ‌ها و مسلمانان تا ترویج تفکر ضد دین سروش بعد از بازگشت به ایران سعی کرد با مطالعۀ آثار مارکسیستی به نقد نظریات چپ دست بزند. این در حالی بود که وی در دوران تحصیل در خارج از کشور به شدت تحت تأثیر فلسفه علم و فلسفه سیاسی «کارل پوپر» قرار گرفته و در آن فضا بدون آنکه گرایش‌های خاص وی هنوز نمو و نمود پیدا کرده باشد، به عنوان یکی از منتقدان مسلمان مارکسیسم در ایران مطرح شد. در آن هنگام مارکسیست‌ها متوهمانه خود را مهم‌‌ترین نیروی مبارز عرصه سیاسی ایران می‌پنداشتند و در پی کنار زدن نیروهای مسلمانی بودند که اکثریت مطلق جامعه ایران را تشکیل می‌دادند. این امر موجب در گرفتن مباحثات بسیاری شده بود و برای روشنگری اذهان مردم بنا شد که در تلویزیون جلسات مباحثه چپ‌ها و مسلمانان به صورت زنده اجرا و پخش شود، سروش نیز از جمله کسانی بود که به عنوان نماینده جریان اسلامی جامعه و انقلاب در مباحثات تلویزیونی با مارکسیست‌ها شرکت می‌کرد. وی همراه آیت الله مصباح یزدی در چند جلسه در تلویزیون به مباحثه با نمایندگان گروه‌های سیاسی چپ ایران مانند احسان طبری و فرخ نگهدار پرداخت. پس از انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه‌ها، سروش با معرفی شهید دکتر بهشتی و تأئید حضرت امام (ره) عضو ستاد انقلاب فرهنگی شد و تا سال 1362 که این ستاد منحل شد عضو آن ماند. وی بعداً که از سوی طیف‌های تندرو اصلاح طلب و نیز اپوزیسیون خارج نشین به دلیل حضور در این ستاد مدعی شد که کاره‌ای نبوده است و دخالتی در تصمیمات آن نداشته و هیچ مسئولیتی را در این زمینه متوجه خود نمی‌داند! در سال 1360 سروش با استفاده از فلسفه تحلیلی، که در ایران کمتر مورد توجه قرار گرفته بود، به نقد مارکسیسم ادامه داد، بعد‌ها او از همین رویکرد برای نقد اسلام استفاده کرد. سروش در طی این سال‌ها ضربتی و دفعتی نبوده، بلکه برخاسته از همان آموزش‌ها و آموزه‌هایی بوده که از غرب گرفته است. به عبارت دیگر، او به دلایل مختلف و قابل بحث، نتوانسته مبانی اعتقادی اولیه خود را در برابر سیل اندیشه‌های غربی حفظ کند و به تدریج تسلیم آن افکار و اندیشه‌ها شده است. کم کم رویکرد انتقادی او به دین اسلام، اندکی آشکار‌تر و قابل تشخیص شد و افرادی هوشمندی که نوشته‌های او را دنبال می‌کردند در این کتاب متوجه تغییراتی در اعتقادات سروش شدند تا جایی که مدعیات وی، واکنش نیروهای مسلمان متخصص راه به دنبال داشت و مقالاتی علیه او و نظراتش در نشریات مختلف منتشر کردند. هدف سروش البته این بود که موقعیت فق‌ها را تضعیف کند تا زمینه برای مخالفت با اصل ولایت فقیه مهیا گردد. وی در کنار این فعالیت‌ها، فلسفه علم و فلسفه تاریخ را در دانشگاه تهران، دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین، دانشگاه مشهد، دانشگاه شیراز، دانشگاه تربیت مدرس تدریس می‌کرد. اما در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی از تدریس در دانشگاه منع شد. در مهرماه سال 1374 هنگام سخنرانی در دانشکده فنی دانشگاه تهران، دانشجویان مسلمان علیه او شعار دادند و او را مروج فرهنگ لیبرال و هموارکننده راه بی‌دینی خواندند. پس از آن وی به اروپا و آمریکا رفت، با این حال مقالات و مصاحبه‌هایش به راحتی در نشریات داخل کشور منتشر می‌شد. سروش در سال 2004 به خاطر حمله به اسلام جایزه اراسموس را در آمستردام هلند دریافت کرد.
*** شرک مخفی در اظهارات و باور‌ها کسانی که از نزدیک با سروش مراوده داشته‌اند، از خصلت‌های شخصیتی او، تکبر آزاردهنده و یک دندگی و خود محوری‌اش را برجسته دیده‌اند. درباره گرایش‌های اعتقادی، برخی او را به وهابیت نزدیک می‌دانند و برخی به بهاییت و گروهی او را به مرام‌ها و مسلکهای دیگر نسبت می‌دهند، اما بسیاری بر این عقیده‌اند که او از تشیع خارج شده و حتی با اسلام هم مشکلات مبنایی پیدا کرده است. برخی دیدگاه‌ها و اظهارات سروش بوی شرک می‌دهد. شهید مطهری در کتاب جهان بینی توحیدی پس از شرح صفات خدای متعال، به توضیح درجات توحید و سپس مراتب شرک می‌پردازد، نظریه سروش در باب خداوند هم با تعریف شرک ذاتی سازگار است و هم با تعریف شرک صفاتی. *** عدم ثبات شخصیت و اخلاقی اعتقاد سروش به اخلاق بر اساس نسبیت است، بسیاری از رفتارهای سروش با اعتقاد وی به نسبیت اخلاق قابل توجیه است، از جمله مواردی که در مورد شخصیت و منش فردی او نقل شده است. نزدیکان وی به تندمزاجی، دروغگویی، هتاکی، غرور و حسادت به عنوان ویژگی‌های شخصیتی وی که نمود بارز و آشکاری در رفتار و مواضعش دارد اشاره کرده‌اند و حتی از قول همسر وی گفته‌اند که او اخیراً گاهی نماز هم نمی‌خوانده است. وی سالهاست که در آمریکا زندگی می‌کند و گفته شده که در مجامع رسمی و تریبون‌های تبلیغاتی به دفاع از رویکرد غرب نسبت به زن مبادرت می‌کند، در جریان طلاق دادن همسر اولش رفتاری زننده و ناجوانمردانه داشته است. با این حال، او خود را فیلسوف اخلاق و متأله و متفکر تلقی می‌کند. وی در هنگامی که یکی از بستگانش به جرم همراهی با فتنه گران برای مدت کوتاهی بازداشت و سپس آزاد شد، در نامه‌ای ضمن فحاشی به مسئولین نظام، حتی اسلام را هم نفی کرد.
*** ژست روشنفکری پوششی برای قانونی کردن همجنس بازی و ارتباطات جنسی یکی از معیارهای روشنفکران دینی، لیبرالیسم است که بر اساس آن حدود شرعی و محرمات دینی مخدوش و مضمحل می‌شوند و انسان خود را مجاز به هر عملی می بیند. در همین راستاست که کسانی مانند «اکبر گنجی» و «آرش نراقی»، از شاگردان و مریدان سروش، بر اساس آموخته‌های خود از وی کوشیده‌اند حدود شرعی را بخصوص در رابطه با مسائل جنسی و پوششی بشکنند. بعنوان مثال در زمینه مسائل جنسی، ضمن قانونی و روا برشمردن فحشا، همجنس بازی را هم مباح می‌دانند. معیار بعدی، حقوق بشر غربی است. این معیار دستاویز روشنفکران دینی برای حمله و هجمه به بسیاری از مبانی عقیدتی و به ویژه نظام جمهوری اسلامی است. آن‌ها تا آنجا پیش رفته‌اند که می‌گویند باید قوانین و حدود اسلامی بر حقوق بشر غربی منطبق شود. این معیار سوم کاملاً جنبه سیاسی دارد و روشن است که برای به چالش کشیدن نظام جمهوری اسلامی به عنوان تنها حکومت دینی موجود در جهان مورد توجه و استناد و استفاده قرار می‌گیرد تا هرگونه گرایش در جهان به سمت تشکیل حکومت دینی مشابه جمهوری اسلامی را تضعیف نماید.
*** دموکراسی به سبک لیبرالیسم! دموکراسی برای سروش اصل و مبنای ارزیابی هر چیز دیگر است. وی در مطالب خود مکرر و به صراحت این موضوع را مطرح کرده است. البته وی در رفتار و باور‌هایش اعتقاد و پایبندی به لیبرالیسم را نشان داده است و در این صورت ناچار باید از اسلام فاصله گرفته و مبانی تغییرناپذیر آن را نادیده بگیرد. مواضع و جهت گیری‌ها و توصیفاتی که از زندگی و خصوصیات فردی او می‌کنند مؤید همین روند است.
سروش و شاگردان و همفکران نزدیک او، مانند اکبر گنجی و محسن کدیور و... در مواردی بسیار صریح و هتاکانه بر اعتقاد مسلمین به مهدویت تاخته‌اند. اکبر گنجی در مقالاتی اساساً موجودیت امام قائم (عج) را نفی و انکار کرد و بابت این انکار مزد هنگفتی هم از محافل ماسونی و صهیونیستی اروپا و آمریکا دریافت نمود، سروش نیز از این گونه دستمزدهای هنگفت بی‌بهره نبوده است. *** بنیادگرایی دینی، بهانه‌ای برای دروغ‌پردازی و توهین به ائمه و مبانی تشیع «بنیادگرایی» دینی اصطلاحی برساخته ازمتفکرین ضداسلام غرب است. در حالی که اساساً بنیادگرایی به معنای غربی آن ربطی به تشیع ندارد و در طول تاریخ پیروان واقعی ائمه علیهم السلام خود از قربانیان تندی و کورفکری مخالفان ولایت و امامت بوده‌اند، موذیانه بنیادگرایی به مفهوم خشونت ورزی را به شیعیان نسبت می‌دهند و حتی این مسیر را اکبر گنجی با هتک حرمت امام حسین علیهالسلام ادامه می‌دهد و قبیحانه آن حضرت و قیام کربلا را نماد خشونت ورزی شیعیان شمرده است. در راستای حذف روحیه پایداری در شیعیان، وی همچون صهیونیست‌ها و وهابی‌ها بر آن است که باید با سرچشمه این روحیه را خشکاند. سرچشمه هم از نظر وی قیام کربلاست، او از اینکه در مورد امام حسین علیه السلام و واقعه کربلا این همه تأکید می‌شود برآشفته و مخصوصاً موضوع شهادت را بی‌اهمیت می‌شمارد.
*** موضع متغییر در خصوص انقلاب اسلامی ایران موضع عبدالکریم سروش نسبت به انقلاب اسلامی روندی متغیر داشته است. او زمانی، در اوایل انقلاب، آن را بسیار می‌ستود و به تشریح ابعاد مختلف آن و بی‌همتایی‌اش در جهان می‌پرداخت. اما به تدریج مسیر خود را تغییر داد، این روند تغییر در اواخر دهه شصت آشکار‌تر و تند‌تر نمود کرد.
*** گناه کردن همیشه بد نیست! گناه آدم را به خدا نزدیک می‌کند! موضوع «ولایت فقیه» یکی از مهم ترین موضوعات در سیر تفکر سروش است. وی اساساً با فقه و فقیه تضاد دارد و این گرایش تا اندازه‌ای ناشی از تأثرات وی از فرهنگ برخی فرقه‌های منحط است که به دلیل سستی در تقیدات دینی، خواهان این هستند که عبادت و احکام دلبخواهی باشند! از روی همین تمایل به اجرای دلبخواهی احکام و مناسک است که سروش مدعی شده گناه کردن همیشه هم بد نیست و گاهی اصلاً گناه کردن لازم است، زیرا آدم را به خدا نزدیک می‌کند! داماد وی به واسطه ارتکاب جرم و تخلف دستگیر شد و مدتی را در بازداشت گذراند و بعد از آزادی از کشور رفت. سروش در نامه‌ای سرگشاده با طرح ادعاهای دروغ (توجه شود که وی معتقد است دروغ گفتن همیشه بد نیست و گاهی امری اخلاقی به شمار می‌آید) درباره بازداشت دامادش علیه جمهوری اسلامی زبان و قلم به هتاکی گشود. *** اهانت به حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری در کارنامه سیاه سروش سروش از جمله وابستگان جریان ضد دین بوده که در مقاطع مختلف به رهبری نظام به طور شفاهی و کتبی توهین کرده است، چنان که پیش‌تر اشاره شد وی اهانت‌هایی را نسبت به رهبر کبیر انقلاب روا داشته و حتی در زمان حیات آن حضرت، آن گونه که خانم مرضیه دباغ می‌گوید، بسیار وقیحانه اهانت می‌کرد. سروش به صراحت دروغ و بسیاری از رذایل اخلاقی، از جمله نفاق، را نسبی می‌داند و بر آن است که این‌ها همیشه رذیله نیستند! به هر روی، اهانت وی به رهبری نظام بعد از آغاز رهبری حضرت آیت الله خامنه‌ای نیز ادامه یافته و شدت بیشتری هم گرفت. وی بار‌ها به کنایه و تصریح، ضدیت و کینه و حسادت خود را نسبت به معظم له ابراز کرده و به ویژه بعد از فتنه 88 مکرراً ادعاهای واهی و منویات سخیف خود را در قالب عباراتی ادبی نسبت به رهبری نظام ابراز داشته است، نوشته‌هایی که جز فضاحت برای نویسنده مفهوم و نتیجه‌ای نداشته‌اند.
*** نقش عبدالکریم سروش در فتنه 88 چه بود؟ بعد از روی کار آمدن دولت نهم، وی که در انتخابات ریاست جمهوری ابتدا از معین حمایت کرده بود، اعلام نمود که از هاشمی رفسنجانی حمایت می‌کند و بدین ترتیب مستقیماً وارد عرصه سیاست عمومی کشور شد. سروش در اظهاراتی پیش از برگزاری انتخابات مجلس نهم، از تقلب در آن سخن گفت و حتی تلویحاً به شورش تهدید کرد و اتهاماتی را علیه نظام بر زبان راند که مشابه آن‌ها ماه‌ها و سالهاست از رادیو‌ها و تلویزیون‌های وابسته به دستگاه‌های اطلاعاتی غرب تبلیغ می‌شوند. در جریان انتخابات سال 1388 نیز وی جانب کروبی را گرفت و در جریان فتنه پس از انتخابات، در حمایت از فتنه گران تا آنجا پیش رفت که حتی مبانی مسلمانی را هم نفی کرد. بعد از انتخابات ریاست جمهوری در خرداد 88، وی همراه و هماهنگ با فتنه گران جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی را زیر سؤال برده و نفی کرد. وی سپس به عنوان یکی از اعضای اتاق فکر جنبش راه سبز (جرس) به فعالیت‌هایش در جهت تجمیع توان مخالفان و معاندان جمهوری اسلامی ادامه داد و به طرح روش‌ها و ارائه مضمون‌های لازم برای هجمه رسانه‌ای و فکری به جمهوری اسلامی و اسلام و انقلاب پرداخت. عبدالکریم سروش سالهاست که از ایران فراری است و در آمریکا زندگی و همواره مورد حمایت مالی محافل ضددین و ضد اسلام بوده است. همکاری او با برخی مؤسسات تحقیقاتی اروپایی و آمریکایی این موضوع را بیش از پیش ثابت می‌کند که وی روابط تشکیلاتی و سازماندهی شده‌ای با دستگاه‌های اطلاعاتی بیگانه دارد.
انتهای پیام/
94/06/24 - 10:58
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]
-
گوناگون
پربازدیدترینها