واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: «آلان» الهام بخش جهان رسانه و خبر-سپیده بهاری* همین چند ساعت قبل بود، «آلان». در ساحل، در خنکای نسیم با برادر می دوید و او با خنده های آنان رشته آرزوها را بلند و محکم می بافت و نگاهش را به آن سوی دریاها می دوخت، آنجا که همچون نام آلان پر از روشنایی بود.
اما پشت شب تاریکی که خانواده اش او را برداشت و به دریا زد، سپیده دمان ساحل آرزوها سنگین خفته بود. حالا سپیده دمان است و ساحل «بدروم». هجوم گرمایی کشنده خنده کودکانش را می خشکاند و امواجی که ردپای آنان را می رباید. پیکر بی جان او مانده است و پدری گریان با داغ ابدی فرزند بر دل. او مقابل دوربین ها می ایستد و بی محابا از نگاه میلیون ها انسان که در جهان او را می نگرند، سخت می گرید. او برای دوربین ها از جنگ کوبانی که آنان را به ترکیه راند، می گوید و از نامهربانی دولتمردان آنکارا که به پناهندگان سوریه به چشم طفیلی می نگرند. او می گوید و می گوید و در پس دوربین ها مقصر را می جوید. آیا کانادا مقصر است که به آنها ویزا نداد یا اروپا که هر روز خبر مرگ مهاجران از پشت دروازه آن به گوش می رسد؟اروپایی که ماه ها در قید و بند قوانین خود چشم و گوش بر مهاجران بسته بود و حالا با مرگ جانکاه «آلان» نشست ویژه می گذارد. اما نه پدر «آلان» چشم بسته است، نه اذهان دنیا گنگ. او می داند پسرک اش تنها یکی از 13 میلیون کودکی است که در خاورمیانه به خاطر جنگ از زندگی طبیعی بازماندند. «آلان» 3 ساله نمادی است از نسل از دست رفته در جنگ سوریه و عراق و لیبی. نسلی که می توانست باشادی زندگی کند، ببالد، قد بکشد و کشورش را شکوفا سازد. کشوری که او به چشم دیده است ذره ذره نابود شدنش را، از دست رفتن زیر ساخت هایش را، سوختن زمین هایش را که قرنی طول می کشد تا دوباره سبز شود. سرزمینی که او در آن در دمشق آرام زندگی می کرد. اما بازی سیاستمداران عرب، داعش را میهمان ناخوانده سفره های آنان کرد. میهمانی که به چیزی کمتر از جان و روح آنان راضی نمی شود.داعش که آمد لهیب آتش جنگ از هر روزنه ای زوزه کشید و نه خانه و کاشانه اهل کوبانی که همه سوریه و عراق را به ورطه زوال برد. پول ها از برجک های نفتی برادران بزرگتر عرب به پای سیه پوشان ریختند و غرب انگشت به دهان، طرح های خام و بی ثمر خود را به تماشا نشست که چگونه فتنه داعش کمانه می کند و امنیت و موجودیت بشر را هدف می گیرد.اکنون تیغه های بومرنگ داعش سر راه خود رشته حیات کودکان کوبانی را هم می گسلد، کودکانی که تصاویر روزهای شاد دیروز و روزهای سیاه امروزشان رسانه ها را آکنده است. رسانه ها سوگند خورده بودند با تصاویر دردناک روح جامعه را نیالایند، اما اکنون بی محابا و بدون هیچ تردیدی تصاویر پیکر بی جان «آلان» خفته بر ساحل «بدروم» را به نمایش می گذارند. رسم و آیین روزنامه نگاری تغییر کرده است، اکنون تصاویر باید زبان رسای مظلومیت ها و ناقوس بیدار کننده سیاستمداران باشد. مظلومیت «آلان» چنان شفاف و به زلالی دل کوچک اوست که متعصب ترین رسانه ها مثل «سان» که مهاجران را سوسک هایی کثیف خوانده بود، هم آن را بر نمی تابند. اما اینها مرهمی بر زخم دل بی قرار پدر «آلان» نیست. «آلان» سه ساله کوچک ترین مهاجر جنگ ویرانگر است. تصویر پیکر بی جانش قلب بشریت را دگرگون می کند. خون پاک او اینک انقلابی روی زمین دهشت زده از جنگ و نامرادی به پا کرده است.*روزنامه نگار**روزنامه ایران/یکشنبه پانزدهم شهریور 1394
15/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]