محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827866122
احمد نقیب‌زاده در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد: غربی‌ها زمانی شعارهای دیپلماتیک ما را می‌پذیرند که پاره‌ای از حبس‌ها و حصرهای غیرضروری برداشته شود
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: احمد نقیب‌زاده در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد:
غربی‌ها زمانی شعارهای دیپلماتیک ما را می‌پذیرند که پاره‌ای از حبس‌ها و حصرهای غیرضروری برداشته شود
یکی از چهره‌های اصلاح‌طلب گفت: غربی‌ها زمانی شعارهای دیپلماتیک ما را می‌پذیرند و رویکرد مدنی ما را که در داخل برخی اقدام‌ها صورت بگیرد، پاره‌ای حبس‌ها و حصرهایی که غیرضروری است باید برداشته شود.
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، روزنامه اعتماد امروز دوشنبه 94/5/26 گفت و گویی با احمد نقیب‌زاده استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران و عضو شورای مشاوران حزب ندای ایرانیان انجام داده که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید: پرونده هسته‌ای ایران پس از ١٢ سال به نتیجه رسید. برخی منتقدان از هزینه و فایده‌ای که نصیب ایران در این ١٢ سال شد صحبت می‌کنند. آیا رسیدن به این توافق با ١+٥ ارزش آن ١٢ سال مذاکره و فشار اقتصادی و سیاسی را داشت؟ یک مساله که باید در این خصوص مدنظر گرفته شود بحث تحریم‌هاست. سوال اینجاست که اگر به دلیل این انرژی هسته‌ای تحریم نمی‌شدیم وضع به چه منوالی بود؟ دریافت پاسخ این پرسش نیز به این سادگی نیست چرا که یک مجموعه دلایل وجود داشت و تنها دلیل مساله هسته‌ای نبوده و نیست. آنچه جامعه بین‌المللی از ما می‌طلبد نوعی چرخش و بازنگری در رفتار خارجی ما است که در سه تا چهار حوزه باید تجدید نظر می‌کردیم و با جامعه بین‌المللی وارد تعامل می‌شدیم. در عین حال در برخی مسائل هم مانند بحث موشک‌های دوربرد باید از حق خود چشم‌پوشی می‌کردیم. زمانی که این مسائل را کنار هم می‌گذاریم اینگونه نیست که بتوانیم به این پرسش پاسخ دهیم که اگر به دنبال انرژی هسته‌ای نمی‌رفتیم فلان فایده را داشت یا فلان ضرر به حداقل می‌رسید. از ابتدا شعار انقلاب اسلامی ایران ضدامپریالیستی بود و ما توقع داشتیم این شعار را بدهیم و امپریالیسم هم هیچ عکس‌العملی نشان ندهد که چنین چیزی ممکن نیست. بنابراین ما موضع سرسختانه‌ای گرفتیم و آنها هم از آن سو مواضع خود را سخت‌تر کردند تا جایی که عرصه بر هر دو طرف تنگ شد. آنچه در این مدت حاصل شده این است که ایران به هرحال توانست روی پاهای خود بایستد، از پس تحریم‌ها تا حدی برآید و یادمان نرود که این تحریم‌ها علیه عراق صدام حسین هم اعمال شد و صدام از پای درآمد اما ایران روی پای خود ایستاد و به یک قدرت منطقه‌ای هم تبدیل شد. در چنین شرایطی قدرت‌های بزرگ حاضر شدند پای میز مذاکره بیایند و امتیازهایی هم به ما بدهند. آن امتیازها هم در حوزه غیرتسلیحاتی اتمی است که می‌تواند به یک فرصت تبدیل شود کما‌اینکه یکی از مسوولان گفته است که ما در آینده در حوزه پزشکی از این انرژی استفاده خواهیم کرد و اگر چنین مساله‌ای محقق شود باید به ایرانی‌ها تبریک گفت چرا که رویکرد پزشکی و مدنی در حوزه فعالیت‌های هسته‌ای اتخاذ کرده‌اند که بسیار حایز اهمیت است. شما یک بار در سخنانی گفته بودید: «وقتی سرمیز مذاکره با غرب می‌روید فقط یک عمل منزوی انجام نمی‌دهید بلکه چرخشی در زندگی سیاسی خود به‌وجود می‌آورید که گاه پیامدهای آن از حد توان خارج است. حال یا نسبت به این چرخش آگاهی دارید و می‌دانید در خانه را روی میهمانان خوانده و ناخوانده بازکرده‌اید و چاره‌ای جز تعامل ندارید یا آگاهی ندارید و در مدت کوتاهی دچار توفانی خواهید شد که انتظار نداشتید.» به نظر شما پس از توافق هسته‌ای، دستگاه دیپلماسی ایران برای آنکه میزبان خوبی برای این تعامل باشد باید چه مسیر سیاسی‌ای را طی کند؟ مساله انرژی هسته‌ای یک مساله مجرد و مجزا نیست. اگر ما این خطا را کرده و آن را به عنوان یک عمل مجزا درنظر‌بگیریم نه‌تنها فایده‌ای نخواهد داشت بلکه ضررهایی هم متوجه ما خواهد شد. اما اگر برعکس این فرصت به‌دست‌آمده را مغتنم شمرده و وارد تعامل شویم و در این تعامل هم برگ‌های برنده‌ای که داریم را همچنان در دست نگه داریم، برنده خواهیم بود. به هرحال ما در سوریه و عراق نفوذ داریم و در منطقه قدرتی داریم که باید این برگ‌های برنده را آهسته‌آهسته با سایر نیروهایی که درگیر هستند، به اشتراک بگذاریم. باید در ابزارهای سیاست خارجی هم تجدیدنظر کنیم و از ابزار اقتصاد بهره کافی ببریم. بازار مصرف ایران برای کشورهای اروپایی و امریکا یک فرصت به حساب می‌آید و باید همین را دستمایه روابط سیاسی قرار دهیم و دشمنی آنها را به دوستی تبدیل کنیم. باید اقدام‌های دیپلماتیک را تقویت کنیم. ایران باید از قدرت نرم خود استفاده بیشتری بکند و طبیعتا در این راه باید با اقدام‌هایی در داخل هم روبه‌رو باشیم. این اقدام‌ها هم یک نوع علامت مثبت به کشورهای غربی است و به عبارت دیگر غربی‌ها زمانی شعارهای دیپلماتیک ما را می‌پذیرند و رویکرد مدنی ما را که در داخل برخی اقدام‌ها صورت بگیرد. پاره‌ای حبس‌ها و حصرهایی که غیرضروری است باید برداشته شود و آزادی‌هایی هم به مطبوعات داده شود. از سوی دیگر دست‌های نامیمونی هم هست که در این سال‌ها بر اقتصاد ما پنجه افکنده است و این سودجویان را هم باید به‌نحوی از سر راه خود دور کنیم چرا که آنها دنبال معامله هستند و این در حالی است که ما باید به‌دنبال تقویت زیربنای صنعتی و کالاهای تولیدی به‌جای کالاهای مصرفی باشیم. برخی منتقدان داخلی، ایران پس از توافق هسته‌ای را به لیبی پس از خلع سلاح هسته‌ای و عراق پس از بازرسی‌های گسترده تشبیه می‌کنند. تا چه اندازه با چنین مقایسه‌هایی موافق هستید؟ این ادعا از پایه و اساس نادرست است. البته وضعیت به تصمیم ما هم برای روزهای پس از این توافق بستگی دارد. گستره برنامه‌های هسته‌ای ما در هیچ یک از این کشورها وجود ندارد. در لیبی فقط یک ماشین وجود داشت و با از کار افتادن آن ماشین کار هم تمام می‌شد. دوم اینکه ایران روابط گسترده‌ای با کشورهای شرق و غرب دارد و هیچگاه رویکرد معمر قذافی را در مسائل بین‌المللی نداشته و معقول‌تر رفتار کرده است. اگر این توافق هسته‌ای را به صورت یک عمل منزوی درنظر‌بگیریم احتمال استمرار خصومت‌های کشورهای غربی وجود دارد. ما باید برای بهره‌برداری حداکثری از این توافق، اقدام‌های داخلی و خارجی در راستای تقویت نگاه مثبت جامعه جهانی به ایران افزایش دهیم. در غیر این صورت طرف مقابل می‌تواند ادعا کند که در یک مورد توافق کرده‌اید و تحریم‌ها برداشته شده است و درخصوص سایر حوزه‌ها به همان سیاست‌های خصمانه خود ادامه دهند. به زبان دیگر ما باید راه ادامه آن سیاست‌ها را سد کنیم. طرف مقابل می‌تواند اطراف ما را با مناطق آشوب‌زده پر کنند به‌گونه‌ای که نتوانیم نه سرمایه‌گذاری اقتصادی انجام بدهیم و نه نفوذ سیاسی داشته باشیم و نه حتی یک حرکت نظامی انجام دهیم. اما اگر میزانی با جامعه بین‌المللی همکاری کنیم و در عین حال تغییرات بنیادین هم ندهیم با تکرار ایران در دهه ٩٠ روبه‌رو می‌شویم و گفت‌وگوهای انتقادی ادامه پیدا می‌کند. برخی تحریم‌های ایران باقی می‌ماند و تحولات بنیادینی که در اقتصاد ایران باید صورت بگیرد، اتفاق نمی‌افتد. اما اگر رویکرد چین را بپذیریم یعنی واقعا روش‌ها را تغییر داده و رویکردها را تغییر دهیم و با دنیا وارد تعامل شویم برد ما کامل خواهد شد. ایران هم از فرصت‌ها کمال استفاده را خواهد کرد و هم می‌تواند زیربنای صنعتی خود را گسترش داده و هم روابط ما با جهان عادی خواهد شد و علاوه بر این تحریم‌ها هم برداشته می‌شود. در چنین شرایطی همه‌چیز به توانایی ما در استفاده از این فرصت بستگی دارد تا بتوانیم سیاست‌های درستی اتخاذ کرده و مثل چین به قدرت منطقه‌ای بزرگ یا قدرت جهانی تبدیل شویم. بنابراین همه‌چیز از این به بعد به مواضعی بستگی دارد که ما اتخاذ می‌کنیم. من با درایتی که در دولت روحانی سراغ دارم، احتمال می‌دهم که این اقدام‌های مثبت صورت بگیرد و در حال حاضر هم نشانه‌هایی از این اقدام‌های مثبت مشاهده می‌شود. اقداماتی نظیر اینکه ایران می‌خواهد در مساله سوریه طرح جدیدی ارایه دهد و اینکه حساسیت‌های عربستان سعودی را تاحدی کاهش داده است، می‌توان نشانه‌های خوبی دانست. امیدوارم که دولت روحانی از پس مزاحم‌های داخلی هم برآید. از پس کسانی که سنگ‌اندازی می‌کنند. طول عمر برجام ١٠ سال است. در این ١٠ سال ما حداقل یک تغییر دولت خواهیم داشت. چه ضمانتی وجود دارد که برجام در این ١٠ سال در گذر دولت‌ها با سیاست‌های مختلف زنده مانده و به خروج پرونده ایران از شورای امنیت منتهی شود؟ هیچ تضمینی وجود ندارد و ممکن است در عالم سیاست هر اتفاقی رخ بدهد. اما من به عنوان یک ناظر عرض می‌کنم که تجربه احمدی‌نژاد دیگر تکرار نخواهد شد. تجربه احمدی‌نژاد تجربه بسیار تلخی بود که هم برای اصولگرایان گران تمام شد و هم برای اصلاح‌طلب‌ها و کارگزاران. بازی سیاسی حذف هاشمی‌رفسنجانی هم که پشت پرده در جریان بود به جایی نرسید و همزمان این تلاش‌ها به حد نهایت خود رسید اما در این حد نهایت هم نتوانست به حذف کامل هاشمی منتهی شود. مسلما احمدی‌نژاد تکرار نخواهد شد و در آن صورت دولت‌هایی که روی کار می‌آیند حتی اگر با دولت روحانی متفاوت هم باشند باز چاره‌ای نخواهند داشت جز ادامه همین راه در مسیر برجام. پرونده هسته‌ای ایران ١٠ سال دیگر عادی خواهد شد، رابطه ایران با جامعه جهانی که در هشت سال گذشته در مسیر تنش قرار گرفت چه زمانی عادی خواهد شد؟ روابط ایران با جامعه جهانی به سرعت عادی نمی‌شود. یک ساختارها و فضای روانی در ایران شکل گرفته که به تدریج تغییر می‌کند. این نکته را فراموش نکنیم که تمام قضیه در دست ما نیست و بخشی از آن به عملکرد ایالات متحده هم بستگی دارد. من فکر می‌کنم دولت رویکرد خوبی دارد چرا که از اروپا شروع کرده است. رابطه با اروپا حساسیت کمتری در ایران برمی‌انگیزد، دامنه خصومت آنها با ایران بسیار کمتر بوده، تمایل بیشتری هم به روابط با ایران دارند، مسائل مربوط به خاورمیانه برای آنها از اهمیت بیشتری برخوردار است و از جنگ و خشونت هم بسیار پرهیز دارند چرا که دامنه این ناآرامی‌ها دامان آنها را هم می‌گیرد و همان‌طور که می‌بینید سیل مهاجران روانه اروپا هستند اما کمتر کسی به امریکا می‌رود. باید همیشه روابط را از نقطه اسان‌تر آن آغاز کرد و این نقطه هم اروپاست و از طرف دیگر هم حساسیت‌هایی که متحدان سابق ما مانند چین و روسیه نسبت به اروپا دارند کمتر از امریکاست. رابطه ایران با امریکا پس از این توافق در چه وضعیتی قرار دارد؟ فکر می‌کنید صرف مذاکره با امریکا بر سر پرونده هسته‌ای را می‌توان آغازگر فصلی جدید در رابطه دو دشمن قدیمی دانست؟ باید دوره جدیدی را آغاز کنیم. اگر در کوتاه‌مدت رابطه ایران و امریکا به نقطه صفر هم برسد به این معنی که نه دوستی در کار باشد و نه خصومتی باز هم ما برنده هستیم چرا که اروپایی‌ها مانعی برای برقراری رابطه با ایران نمی‌بینند و کارشکنی صورت نمی‌گیرد، تحریم‌ها برداشته می‌شود و ما می‌توانیم بهره‌برداری‌های خاص خود را داشته باشیم. در چنین شرایطی فرصت هم برای بهبود رابطه با امریکا وجود دارد. اشتباه عمومی این است که همگان فکر می‌کنند در این مدت تنها ایران بوده است که از برقراری رابطه با امریکا امتناع ورزیده در حالی که امریکایی‌ها هم در این مدت تمایلی به این حسن رابطه نداشته‌اند. امریکایی‌ها هم در این مدت بسیاری از فرصت‌ها را سوزاندند کما اینکه در دوره اصلاحات یکباره جورج بوش ایران را محور شرارت خواند و همین مساله باعث تعجب اروپایی هم شده بود. آیا این پتانسیل را در دولت امریکا اعم از دولت باراک اوباما یا دولت پس از وی برای همکاری‌های منطقه‌ای با ایران می‌بینید؟ ما در امریکا یک سلسله دوستان ساکت داریم که در این مدت شاهد و ناظر بودند اما کاری انجام ندادند. یک سلسله دشمنان هم داریم که خودمان برای خودمان درست کرده‌ایم و دستگاه‌های تبلیغاتی امریکا هم به ما در این امر کمک کرده است و در راس این دستگاه‌های تبلیغاتی هم آیپک است. در سیاست نمی‌توان منتظر رویدادهای ساختاری ماند بلکه کنش شما تعیین‌کننده است. اگر ما در این مدت همین کاری را انجام بدهیم که اسراییلی‌ها انجام می‌دهند و لابی‌های قدرتمندی برای خود در داخل امریکا به وجود بیاوریم و فعالیت‌های دیپلماتیک خود را هم سرعت و هم عمق ببخشیم می‌توان امیدوار بود که پله به پله این رویکرد منفی از میان رفته و راه برای روابط دوجانبه همواتر شود اما اگر این کارها صورت نگیرد و عناصر داخلی هم در مسیر شکل‌گیری این روابط کارشکنی می‌کنند خنثی نکنیم باز با چالش‌هایی روبه‌رو خواهیم شد. آیا حل پرونده هسته‌ای را نخستین رسالت دولت یازدهم می‌دانستید؟ خود دولت یازدهم این را بزرگ‌ترین رسالت خود می‌دانست و بله تا حدی هم این نخستین رسالت دولت بود و همان‌طور که آقای روحانی هم گفتند همه‌چیز به این پرونده گره خورده بود. حتی وقتی که ایشان می‌گویند آب آشامیدنی مردم هم به این پرونده بستگی دارد در حقیقت تاثیرات غیرمستقیم این پرونده را بازگو می‌کند. زمانی که شما روابط خوب اقتصادی در سطح بین‌المللی داشته باشید و بتوانید برخی فرآورده‌های کشاورزی را از خارج کشور با قیمت مناسب وارد کنید می‌توانید بخش‌هایی از صنعت کشاورزی که آب بسیاری را به خود اختصاص می‌دهد، تعطیل کرده و آب برای آشامیدن مردم باقی خواهد ماند. با این بحران زیست‌محیطی که ما با آن روبه‌رو هستیم من به این نتیجه رسیده‌ام که اگر روابط خارجی ما بهبود پیدا نکند و در بسیاری از زمینه‌ها به خصوص کشاورزی و دامداری مقداری وابسته به خارج نباشیم این بحران ما را از پای درخواهد آورد. البته تجربه هم بسیار مهم است. من زمانی که سدسازی‌ها را می‌دیدم خوشحال می‌شدم اما نمی‌دانستم چه پیامدهای زیست‌محیطی مخربی به همراه دارد. باید راه‌های جدیدی را در پیش بگیریم. امروز که این مساله حل و فصل شده است لیست اولویت‌هایی که برای دولت پس از حل‌و‌فصل نخستین مورد در نظر دارید چیست؟ باز هم پرونده هسته‌ای و تحکیم توافق انجام شده و گشایش روابط خارجی. هنوز هم مهم‌ترین مساله این دولت همین مسائل است و پس از آن بلافاصله باید به مسائلی بپردازد که موجبات نارضایتی مردم را فراهم می‌کند. مسائلی مانند تورم و فساد. به خصوص فساد که در حال زیر سوال بردن اعتبار کل نظام است. مردم از خود سوال می‌کنند که چگونه این دولت نمی‌تواند اقدام قاطعی در برابر راهزنان بیت‌المال انجام دهد. چند مساله جانبی هم وجود دارد و آن این است که می‌توانند این پول‌ها را صرف امور ضروری بکنند و دوم آنکه باید در نظر داشته باشند که کسانی که دست به دزدی در این سطح می‌زنند افرادی هستند که ایمان خود را نسبت به این نظام از دست داده‌اند. این قضیه بسیار جنبه سیاسی دارد. این از نظر روانی اثبات شده است که زمانی که فردی امید و ایمان خود را نسبت به یک نظام اجتماعی و سیاسی از دست می‌دهد یکباره به فساد روی می‌آورد و از این زاویه هم نظام باید با آنها برخورد کند. تا چه اندازه گره زدن تمام مشکلات داخلی به پرونده هسته‌ای در دو سال گذشته درست و اقدامی عقلانی بوده است؟ در این خصوص شاید باراک اوباما حرف درستی زد که اگر ایرانی‌ها هفت سال تلاش بی‌وقفه داشته باشند تازه به نقطه اول خواهند رسید یعنی به زمانی که تحریم‌ها وضع شد. ما راه درازی در پیش داریم اما فراموش نکنیم که جامعه ایران جامعه پویایی است و به مجرد اینکه راه برای آن باز شود توانمندی‌هایی دارد که نیازی نیست دولت تمام زمام امور را در دست بگیرد و کافی است بخشی از این برنامه‌ها را در جامعه مدنی به جریان بیندازد و جامعه مدنی این توانایی را دارد که این مسائل را حل و فصل کند. این مسائل در سیاست وجود دارد و نباید دست به اغراق زد و مساله زمان اینجا بسیار مهم است و حقیقت این است که آنچه رییس‌جمهور گفته بود دروغ نیست اما زمانی بیش از پیش بینی مردم مورد نیاز است. چه اتفاقی افتاد که مذاکراتی که در ٨ سال گذشته از چشم مردم دور بود و حتی شش قطعنامه صادره در شورای امنیت در رسانه‌ها نیز انعکاسی نداشتند تا این اندازه به سطح خیابان و زندگی روزمره مردم آمد. مردم در ١٨ روز توافق شبانه روز بیدار ماندند و به نتیجه رسیدن مذاکرات را دنبال کردند. آثار تحریم‌ها به سر سفره مردم آمد. قول احمدی‌نژاد به جایی نرسید که نفت را سر سفره مردم بیاورد اما آثار تحریم‌ها سر سفره مردم آورده شد. مردم مشکلات را لمس کردند. نکته دیگر این است که اگر این توافق شکل نمی‌گرفت مساله بهبودی اوضاع نبود بلکه مساله وخامت اوضاع بود. البته نقش رسانه‌های جمعی را هم نباید فراموش کرد که مساله را بزرگ می‌کنند اما هرچه بود مردم احساس کردند که این مساله به‌طور مستقیم با زندگی و معیشت آنها در ارتباط است. برای دستگاه دیپلماسی پس از حل و فصل پرونده هسته‌ای چه اولویت‌های کاری قایل هستید؟ وظایف بسیاری برای وزارت امور خارجه پس از توافق می‌توان تعریف کرد اما باید اولویت‌بندی هم در کار باشد. مشکل اینجا است که ما منافع خود در خارج از کشور را دسته‌بندی نکرده‌ایم که مثلا در آسیای میانه منافع فرهنگی ما بیشتر است یا اقتصادی؟ اروپا چه جایگاهی در سیاست خارجی ما دارد؟ تمام این مسائل باید تعریف شود اما کار باید از منطقه و همسایگان شروع شود. برای تمام کشورها همسایگان اهمیت خاصی دارند چرا که هر اتفاقی که در کشور همسایه شما رخ بدهد در این طرف هم انعکاس پیدا می‌کند. وزیر امور خارجه با سفر به قطر و کویت و ارسال پیام‌هایی به عربستان سعودی حرکت بسیار خوبی انجام داد و الان ما شاهد آثار آن هستیم و می‌بینیم که تنش‌ها کاهش پیدا کرده و حداقل ماجرا این است که عربستان سعودی در مساله مخالفت با توافق هسته‌ای با اسراییل همگام نشده است. امیدوار هستیم که سیاست خارجی ما از حالت واکنشی خارج شده و حالت فعالی به خود بگیرد. توافق هسته‌ای به رابطه میان ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌فارس کمک می‌کند یا خیر؟ بله، موضع ایران در برابر امارات متحده عربی تقویت هم می‌شود. دلخوری آنها از این است که بسیاری از امتیازهایی که باید نصیب ایران می‌شد در این مدت تحریم نصیب آنها شده بود. ایران باید امکان سفر توریست‌های بیشتر از امارات به داخل را فراهم کند و هم توریست‌های بیشتری از جانب آنها به داخل ایران می‌آید. ایران، کشور پراستعدادی است و در زمینه توریسم می‌تواند به اندازه نفت درآمدسازی داشته باشد. در حوزه معادن هم وضع بر همین منوال است. ایران می‌تواند به اندازه درآمد نفت، سرمایه‌گذاری‌های خارجی جذب کند. پس از توافق هسته‌ای شاهد سیل ورود دیپلمات‌های اروپایی به ایران بودیم. آیا اروپا با این توافق هسته‌ای اندک اندک از ایالات متحده در مواجهه با ایران فاصله می‌گیرد؟ امریکا و اروپا در یک حوزه تمدنی قرار دارند و هیچگاه اروپا، امریکا را رها نمی‌کند. این را باید به عنوان یک چارچوب بپذیریم و بدانیم که در این چارچوب رقابت‌هایی میان امریکا و اروپا و همچنین میان خود کشورهای اروپایی وجود دارد. دلیل این رفت‌و‌آمدهای اروپایی‌ها به ایران این است که وضعیت اقتصادی آنها بسیار وخیم است و بازارهای ایران می‌تواند برای آنها کارگشا باشد و مساله دیگر هم این است که می‌خواهند از گردونه عقب نمانند. مخالفت‌هایی هم که گاهی فرانسه می‌کرد و ایرانی‌ها از آن دلخور می‌شدند اتفاقا مخاطب آن امریکایی‌ها بودند و نه ایران. همواره تعبیر فرانسوی‌ها این بوده است که امریکایی‌ها بازارهای ایران را برای خود می‌خواهند. در حالی که چنین چیزی نیست و یکی از اصول جمهوری اسلامی حفظ استقلال آن است و هیچگاه در دامان کشور دیگری نخواهد افتاد. فکر می‌کنید این توافق هسته‌ای به عادی‌سازی رابطه تهران-لندن در کوتاه‌مدت منتهی شود؟ بله، قطعا. روابط ایران و لندن که عادی شده است و تنها کارهای تشریفاتی آن باقی مانده است و انگلیسی‌ها هم در جریان مذاکرات هسته‌ای رویکرد مثبتی را اتخاد کرده و مواضع معقولی هم داشتند. نمی‌دانم حرکت بالا رفتن از ساختمان سفارت انگلستان در ایران از چه محفل سیاسی صورت گرفت اما انگلیسی‌ها با تجربه هستند و با چیزهای کوچک رابطه دو کشور را برهم نمی‌زنند. مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
94/05/26 - 10:07
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها