تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833435169
بمباران هیروشیما زخمی فراموش‌نشدنی بر چهره تاریخ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
بمباران هیروشیما زخمی فراموش‌نشدنی بر چهره تاریخ ساعت 8 و 15دقیقه صبح دوشنبه ششم آگوست سال 1945، تاریخ در عرض چند لحظه حادثه‌ای را تجربه کرد که درد و زخم آن هنوز وجود دارد.
یک هواپیمای بمب افکن 29 b که از جزیره تینیان برخاسته بود، همراه دو هواپیمای آمریکایی دیگر دو بمب اتمی به نام های «پسر کوچک» و «مرد چاق» را روی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی رها کردند تا 43 ثانیه بعد در ارتفاع 548 متری منفجر شود. وقتی رادارهای ژاپنی ورود تنها سه هواپیما را به منطقه نشان داد، تصور می شد این پروازها از نوع شناسایی است، زیرا در بحبوحه جنگ و در آن روزها، بمباران مناطق بیشتر با تعداد زیادی از بمب افکن ها انجام می شد. از سوی دیگر انجام حمله اتمی از سوی آمریکا برای ژاپنی ها بسیار غیرمنتظره بود زیرا آنها نمی دانستند آمریکایی ها به بمب اتمی دست یافته اند. در حالی که 70 سال از این حادثه می گذرد، هنوز ابعاد زیادی از این حادثه مبهم باقی مانده و برخی موضوعات نیز طی چند سال گذشته افشا شده است. بی اطلاعی کارگران آمریکایی در این میان فقط ژاپنی ها نبودند که از دسترسی آمریکا به بمب اتم بی خبر بودند. تاریخ و اسناد مختلف نشان داد تعدادی از کارکنان و کارگران آمریکایی که به خیال کمک به سربازانشان در جنگ علیه متجاوزان در کارخانجاتی فعالیت می کردند، بی هیچ حرف و حدیثی در حال آماده سازی مواد اولیه بمب های این پروژه موسوم به «پروژه منهتن» بودند. یکی از این کارخانجات، کارخانه غول پیکر غنی سازی اورانیوم در «اوک ریج» (Oak Ridge) بود. کارخانه ای واقع در کوه های آپالاچی که بیشتر کارکنان آن را دختران و زنان جوان تشکیل می دادند. به این دختران گفته شده بود زحماتشان به بازگشت سربازان آمریکایی به خانه کمک می کند، اما با سقوط بمب های اتمی ساکنان اوک ریج دریافتند برای چه هدفی کار می کردند. «سایتx» یکی از بخش های این کارخانه بود که سال 1942 ساخته شد و کارکنان آن از سراسر ایالات متحده با وعده دستمزدی متوسط، مسکن، غذا و حمل و نقل رایگان استخدام شدند. وظیفه محول به این دختران جوان هم معلوم بود: نظارت بر کار یک دستگاه یا فشار دادن یک دکمه. این حقیقت تلخ زمانی افشا شد که خانم دنیس کی یرنان، روزنامه نگار و پژوهشگر آمریکایی کتابی با نام «دختران شهر اتمی» منتشر کرد؛ در این کتاب با برخی از زنان شاغل در این کارخانه، تکنیسین ها، پرستاران، منشی ها، کارگران، شیمیدان ها و دیگر افراد گفت وگو شد. هلن هال، یکی از این دختران بود. از او خواسته بودند تنها بر یک سوزن سنج نظارت کند و در صورت نوسان بیش از اندازه، آن را به اطلاع مقامات برساند. در این مرکز حتی تبعیض نژادی هم برقرار بود. براساس این کتاب، یک زن متاهل می توانست در این محل همراه شوهر و فرزندانش زندگی کند مگر آن که سیاهپوست باشد. فقط سفیدپوست ها می توانستند از استخر شنا، سالن های سینما و نمایش استفاده کنند و سکونتگاه های بهتر هم مخصوص آنها بود. ادعاهای واهی برای انجام این حملات در تمام این سال ها همواره این سوال مطرح بود که آمریکایی ها با چه دلیلی دست به چنین اقدام وحشیانه ای زدند. مقامات این کشور همیشه برای توجیه این کار، دو ادعا مطرح کرده اند؛ جلوگیری از کشتار غیرنظامیان و دیگری پایان دادن به جنگ جهانی. اما در برابر این ادعاها، برخی گزارش ها نشان می دهد اهداف دیگری هم از استفاده بمب اتمی در کار بوده است.موضوع نخستی که خط بطلانی بر این ادعا می کشد، شهادت بسیاری از افراد و مدارک مستند است که نشان می دهد بمباران اتمی ژاپن هیچ فایده نظامی دربرنداشت و ژاپنی ها بدون چنین حمله وحشیانه ای هم بزودی تسلیم می شدند. براساس گزارش ماه جولای 1946 گروه مطالعات استراتژیک بمباران ایالات متحده که به منظور بررسی حملات هوایی در ژاپن از سوی هری ترومن تشکیل شده بود، اعلام شد: براساس تحقیقات مفصل روی همه داده ها و به پشتوانه شهادت رهبران ژاپنی، قطعا پیش از 31 دسامبر 1945 و به احتمال قوی، پیش از اول نوامبر 1945، ژاپن تسلیم می شد حتی اگر بمب اتمی انداخته نمی شد یا حتی اگر روس ها وارد جنگ نمی شدند یا حتی اگر هیچ حمله ای برنامه ریزی و انجام نمی شد. اگر به فرض محال بپذیریم قدرت نمایی با سلاح اتمی می توانست بهترین راه برای مهار کردن مقاومت ژاپنی ها و وادار کردنشان به پایان جنگ باشد پرسش دیگری که پیش می آید این است که آیا متفقین نمی توانستند بمب را در محلی غیرمسکونی بیندازند؟ از سوی دیگر، بسیاری از نیروهای آمریکایی دخیل در جنگ هم چنین باوری داشتند. در همین راستا، ژنرال دوایت آیزنهاور (رئیس جمهور بعدی آمریکا و فرمانده عالی همه نیروهای متفق ) گفت: «ژاپنی ها آماده تسلیم شدن بودند و هیچ ضرورتی نداشت با چنین افتضاحی به آنها ضربه بزنیم.» دریاسالار ویلیام هلی ، دارای رتبه بالای نظامی ارتش آمریکا از 1942 تا 1949 نیز اذعان کرد: به نظر من به کارگیری این سلاح وحشتناک در هیروشیما و ناکازاکی هیچ کمک مادی به نبرد ما برابر ژاپن نکرد. براساس آنچه در کتاب «آسیب شناسی قدرت» آمده است، ژنرال مک آرتور هم تائید کرد هیچ توجیه نظامی برای انداختن بمب نمی دیده است. ژنرال مک لوی ، معاون وزارت جنگ آمریکا در جریان جنگ هم می نویسد: به اعتقاد من، ما فرصت موثر تسلیم ژاپن را به طوری که رضایت همه جانبه ای را بدون به کارگیری بمب اتمی به دنبال داشته باشد، از دست دادیم. پاول نیتز ، نایب رئیس سازمان بمب افکنی آمریکا نیز نوشت: می توان نتیجه گرفت بدون بمباران اتمی، ژاپن به احتمال زیاد در چند ماه دیگر و تا نوامبر 1945 تسلیم می شد. در همین حال حتی اگر به فرض محال بپذیریم قدرت نمایی با سلاح اتمی می توانست بهترین راه برای مهار کردن مقاومت ژاپنی ها و وادار کردنشان به پایان جنگ باشد، پرسش دیگری که پیش می آید این است که آیا متفقین نمی توانستند بمب را در محلی غیرمسکونی بیندازند؟ آیا این کار به اندازه کافی رعب آور و هولناک نبود؟ تجمعی برای صلح هر ساله ششم آگوست مراسمی به یاد تمام قربانیان بی گناه این حادثه در پارک صلح ساداکو در سایه درختان زیبای اوکالیپتوس در مرکز شهر هیروشیما برگزار می شود. نام این پارک از داستان «ساداکو ساساکی» گرفته شده است. این داستان مربوط به دختری اهل هیروشیماست که براثر ابتلابه سرطان خون ناشی از قرار گرفتن در معرض تشعشعات بمباران اتمی از دنیا رفت. افسانه های ژاپنی می گویند ساختن هزار درنای کاغذی فرد را به آرزویش می رساند. ساداکو تصمیم به ساخت هزار درنای کاغذی گرفت و روی بال یکی از درناها نوشت: «روی بال هایت صلح را می نویسم؛ تو بر فراز دنیا پرواز خواهی کرد.» در پایان داستان، ساداکو بدون این که بهبود یابد از دنیا می رود. حال هر سال در این روز، هزاران نفر از شهروندان ژاپنی و مهمان های عالی رتبه ای از کشورهای مختلف دنیا به هیروشیما می آیند تا به یاد بیش از 250 هزار قربانی این دو انفجار سرود صلح خوانده و لحظه ای سکوت کنند. راس ساعت 8 و 15 دقیقه صبح نیز زنگ صلح در شهر هیروشیما به صدا درمی آید. در تمام این سال ها هیچ مقام یا مسئول آمریکایی در این مراسم حضور نداشت تا این که در سال 2010 و برای اولین بار، جان روس، سفیر ایالات متحده در ژاپن به مراسم رفت. طی این هفت دهه هیچ مقامی از آمریکا نسبت به این حادثه رسما عذرخواهی نکرده است هرچند برخی رفتن روس به هیروشیما را معذرت خواهی تلویحی آمریکایی ها تلقی کردند. حسین خلیلی بین الملل
بمبی که ساعت 8 و 15 دقیقه 6 آگوست آن فاجعه را در هیروشیما به وجود آورد، بنا به اطلاعات موجود دقیقا بالای تالار اصلی نمایش های این شهر منفجر شد. این سالن که تا آن روز برگزاری سمفونی های مختلف و اجراهای نمایشی متعدد را دیده بود، در عرض چند ثانیه به محلی تبدیل شد که دیگر هیچ شکوهی از گذشته در آن نبود.
معمولا رسم است هنرمندان پس از خلق آثار خود، امضا و یادداشتی به نشانه یادگاری پایین آن می نویسند تا هم اعتبار اثر ثابت شده و هم خود هنرمند از پایان کارش لذت ببرد. چندی پیش برای اولین بار عکس هایی منتشر شد که کارگران و نیروهای آمریکایی را در حال ساخت همان دو بمبی نشان می داد که 6 آگوست 1945 بر سر شهرهای ناکازاکی و هیروشیما ریخته شد. یکی از این عکس ها که بسیار قابل تامل بود، چند آمریکایی را نشان می داد که پس از ساخت بمب در حال نوشتن امضا و یادگاری بودند. تنها چند ساعت بعد اثر دست صاحبان همین امضاها، فاجعه ای را رقم زد که هنوز فراموش نشده است.
آمریکایی ها که سعی می کنند خود را در بسیاری از پیشرفت ها و موفقیت ها جزو اولین ها به حساب آورند، باید نامشان را در انجام برخی جنایات نیز در بالای فهرست قرار دهند. به وجود آمدن قارچ ناشی از انفجار اتمی، صحنه ای است که فقط آمریکایی ها می توانند نسبت به ایجاد آن به خود ببالند؛ انفجاری که با ایجاد دمایی حدود 3900 درجه سلسیوس در همان لحظه نخست مرگ 39 هزار و مجروح شدن 25 هزار نفر دیگر را رقم زد.
شاید برای آقای دکتر ناگایی، متخصص رادیولوژیست بیمارستان ناکازاکی باورش سخت باشد که دقیقا روی تلی از خاک ایستاده که تا دیروز محل کار او و مراجعه صدها بیمار بود. دکتر ناگایی خودش یکی از افرادی بود که تحت تاثیر مواد رادیو اکتیو ناشی از بمب های اتمی قرار گرفت و چند روز پس از انتشار این عکس فوت کرد.
درست است که به عکاس پشت سرش نگاه می کند، اما بی شک یاد گذشته ای است که حال از آن تنها خرابه هایی در سراسر شهر و جنازه های عزیزانش باقی مانده است. وحشتناک ترین اثرات هر جنگی مسلما بر کودکانی است که خون و گلوله و باروت را همزمان با بزرگ شدن خود تجربه می کنند، اما تجربه کودکان زنده مانده از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی تجربه ای است که خوشبختانه تاکنون دیگر تکرار نشده است.
پنج شنبه 15 مرداد 1394 ساعت 01:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
گوناگون
پربازدیدترینها